Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Το 1981 ο Γιάννης Πάριος, μόλις στα 35 του χρόνια, κυκλοφόρησε τον αξέχαστο δίσκο «Ένα γράμμα». Το 1981, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ανέβηκε για πρώτη φορά στην εξουσία και, μάλιστα, με θριαμβευτικό τρόπο. Το 1981, ο τότε Πρίγκιπας (και νυν Βασιλιάς) Κάρολος παντρεύτηκε τη Νταϊάνα Σπένσερ, μετέπειτα αδικοχαμένη Πριγκίπισσα της Ουαλίας.
Το 1981, η τραγωδία της Θύρας 7 σημάδεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο και την ελληνική κοινωνία. Το 1981, Μίλαν και Λάτσιο παίζουν στην δεύτερη κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου λόγω υποβιβασμού για συμμετοχή σε σκάνδαλο στημένων αγώνων. Το 1981, η Ρεάλ Μαδρίτης του (ποδοσφαιριστή ακόμα) Βιθέντε Ντελ Μπόσκε χάνει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την Λίβερπουλ.
Αυτή ήταν και η τελευταία ήττα της Βασίλισσας μέχρι σήμερα στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Γιατί, από τότε που κατέκτησαν ξανά την κούπα με τα μεγάλα αυτιά μετά από 32 χρόνια (1998), οι Μαδριλένοι έχουν βρει όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους για να… αυγατίσουν την μυθική συλλογή τους.
Έχουμε και λέμε: Το 1998, με ένα γκολ στα όρια του οφσάιντ του Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, το οποίο πιθανότατα να ακυρώνονταν μέσω VAR στην σύγχρονη εποχή, η Ρεάλ νίκησε στις λεπτομέρειες την Γιουβέντους του Ζινεντίν Ζιντάν τότε (1-0). Το 2000, εκμεταλλεύτηκε το τρακάρισμα της πρωτάρας Βαλένθια του Έκτορ Ραούλ Κούπερ και έκανε περίπατο (3-0). Το 2002, χρειάστηκε μια γκολάρα του «Ζιζού», την κορυφαία σε τελικούς Champions League, για να λυγίσει την Μπάγερ Λεβερκούζεν (2-1).
Μετά από τρία τρόπαια μέσα σε έξι χρόνια, έκανε ένα… διάλειμμα έντεκα ετών και, από το 2014 μέχρι και τώρα, έχει άλλα έξι σε δέκα! Το 2014, χρειάστηκε γκολ του Σέρχιο Ράμος στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, για να λυγίσει στη συνέχεια στην παράταση την απογοητευμένη Ατλέτικο, που είχε δει πιο κοντά από ποτέ την παρθενική της κούπα (4-1).
Το 2016, πάλι με αντίπαλους τους Ροχιμπλάνκος, πήρε το πρώτο της τρόπαιο στα πέναλτι και αφού στη κανονική διάρκεια ο Αντουάν Γκριεζμάν είχε χάσει πέναλτι για την ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε. Το 2017, κυριάρχησε στο δεύτερο ημίχρονο της Γιουβέντους (4-1), ενώ το 2018 ευνοήθηκε από τον τραυματισμό του Μοχάμεντ Σαλάχ και τις γκάφες του Λόρις Κάριους (που πιθανόν προκλήθηκαν από… έξυπνο τζαρτζάρισμα του Σέρχιο Ράμος) για να νικήσει την Λίβερπουλ (3-1).
Το 2022, η Λίβερπουλ κυριάρχησε όσο ελάχιστες ομάδες στην ιστορία των τελικών, αλλά ο Τιμπό Κουρτουά έκανε εννέα (!) καθοριστικές αποκρούσεις, ο Βινίσιους Ζούνιορ εκμεταλλεύτηκε μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες της ομάδας του και το 14ο ήταν γεγονός. Και το 15ο, πως ήρθε;
Αν δεν σκοτώσεις το θηρίο…
Σε αυτήν την διαδικτυακή γωνιά, έγραφα το πρωί του Σαββάτου (01/06) ότι Και όμως, ο Δαυίδ (Μπορούσια Ντόρτμουντ) μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ (Ρεάλ Μαδρίτης). Και πράγματι, ο Δαυίδ από την Βεστφαλία κυριάρχησε στο πρώτο 45λεπτο και έδειχνε ικανός να ρίξει στο καναβάτσο τον Γολιάθ από την ισπανική πρωτεύουσα.
Κυριάρχησε, αλλά δεν προηγήθηκε στο σκορ, παρότι είχε τρεις κλασικές ευκαιρίες, με την μπάλα να μην θέλει να μπει, είτε λόγω δοκαριού, είτε λόγω Κουρτουά, είτε απλά λόγω αδυναμίας του Καρίμ Αντεγέμι να τελειώσει όπως πρέπει τις φάσεις που του εμφανίστηκαν.
Με εξαίρεση τον πρώτο από τους δύο μαζεμένους τελικούς κόντρα στην Ατλέτικο, αυτόν του 2014, η Ρεάλ δεν βρέθηκε ποτέ πίσω στο σκορ στους εννέα σερί τελικούς που έχει κερδίσει. Και σε αυτόν του Σαββάτου είδε ανακουφισμένη να πηγαίνει στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα χωρίς να υποχρεούται να κυνηγήσει στο σκορ.
«Δεν εκμεταλλευτήκαμε τις ευκαιρίες μας και η Ρεάλ δεν συγχωρεί» εξήγησε ο Έντιν Τέρζιτς, η ομάδα του οποίου είδε μια διαφορετική, πολύ πιο συγκεντρωμένη και αποφασισμένη αντίπαλο στο δεύτερο μέρος, η οποία κατάφερε να προηγηθεί με κεφαλιά σε στατική φάση του πιο κοντού παίκτη του γηπέδου (Ντάνι Καρβαχάλ).
«Είμαστε μια ομάδα που ξέρει να υποφέρει. Είναι δύσκολο να μην έχουμε καμία ευκαιρία και ξέρουμε ότι θα έρθει η στιγμή μας» έλεγε με την σειρά του ο Λούκας Βάθκεθ, αποκαλύπτοντας τι τους είπε (για άλλη μια φορά) ο Κάρλο Αντσελότι στα αποδυτήρια: «Η τακτική του νεκρού εξακολουθεί να λειτουργεί».
Ποια είναι, όμως, η «τακτική του νεκρού»; Αυτή όπου μια ομάδα φαίνεται να είναι στα σχοινιά, όπου η πλάτη της ετοιμάζεται να ακουμπήσει στο καναβάτσο, όπου φαίνεται ότι δεν της έχουν απομείνει άλλες δυνάμεις. Και όμως, αυτή σηκώνεται και εντέλει επικρατεί του αντιπάλου της.
Με Μπαπέ, Έντρικ και τα άλλα παιδιά
Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Και η Ρεάλ είναι πάντα αυτή που γελάει τελευταία και καλύτερα. Και πιστέψτε με, δεν θέλει σε καμία περίπτωση να σταματήσει εδώ. «Αυτή η νίκη είναι η απαρχή του 16ου» ήταν η απειλητική – προφητική ατάκα του Φλορεντίνο Πέρεθ, του πιο πετυχημένου προέδρου στα 122 χρόνια ιστορίας του συλλόγου. Ναι, πλέον πιο πετυχημένος και από τον θρυλικό Σαντιάγο Μπερναμπέου.
Γιατί η απώλεια του μαέστρου Τόνι Κρόος είναι σημαντική αλλά, όπως με τον Κριστιάνο Ρονάλντο αρχικά, τον Σέρχιο Ράμος στη συνέχεια και εσχάτως τον Καρίμ Μπενζεμά, η Ρεάλ απέδειξε ότι ουδείς αναντικατάστατος, όσο σημαντικός και επιδραστικός αν υπήρξε στο γήπεδο και στα αποδυτήρια.
Η επόμενη σεζόν, με το νέο και υπερσύγχρονο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» πλήρως λειτουργικό πλέον, φέρνει ΚΑΙ τον Κιλιάν Μπαπέ, ΚΑΙ τον Έντρικ και, ενδεχομένως, έναν πιο ολοκληρωμένο αριστερό μπακ από τον Φερλάν Μεντί (Αλφόνσο Ντέιβις;).
Ακόμα περισσότερα όπλα στην επίθεση, σε μια ομάδα γεμάτα ταλέντο και νιάτα και, κυρίως, τεχνογνωσία για το πώς κατακτιέται το Άγιο Δισκοπότηρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.
Μπορεί ο Φλορεντίνο Πέρεθ να είναι ο μεγαλύτερος υπέρμαχος της European Super League που απειλεί την ύπαρξη του Champions League. Μέχρι και αν τα καταφέρει, όμως, θέλει να έχει προσθέσει ακόμα 4-5 κούπας με τα μεγάλα αυτιά στο μουσείο του «Μπερναμπέου», το οποίο έχει αφιερώσει μια αίθουσα ΜΟΝΟ για τα Champions League της ομάδας ποδοσφαίρου (15) και τις Ευρωλίγκες της ομάδας μπάσκετ (11).
Πηγή: Gazzetta
