Της Φαίης Λέντα
Η Αλθέα Γκίμπσον ήταν η πρώτη Αφροαμερικάνα τενίστρια που μπόρεσε να γράψει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του αθλήματος όχι μόνο ως γυναίκα αλλά και ως μαύρη γυναίκα που έφθασε ψηλά και μπήκε στο Hall Of Fame.
Φυσικά και δεν την ήρθαν όλα εύκολα και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε πολλές, ωστόσο, πέτυχε να αλλάξει τον κόσμο έστω και αν τελικά το μόνο που απέκτησε ήταν υστεροφημία πεθαίνοντας με παράπονο.
Μερικές δεκαετίες πίσω, πολύ πριν την κυριαρχία τενιστριών όπως η Σερένα Γουίλιαμς, δεν θεωρούνταν δεδομένο πως οι μαύρες γυναίκες μπορούσαν να διεκδικήσουν καίριες θέσεις σε αθλήματα πόσο μάλλον να επιβληθούν με το ταλέντο τους και να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας πολύ νωρίτερα από την εποχή τους!
Η Αλθέα Γκίμπσον έγινε η πρώτη που κέρδισε Grand Slam και προκάλεσε τόσο ντόρο με τις επιδόσεις της που ξεχώρισε και υμνείται ακόμη και σήμερα από τους φιλάθλους και τους ιστορικούς του τένις.
Γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1927 στη Νότια Καρολίνα από γονείς αγρότες σε μια περιοχή που κυριαρχούσε η εκμετάλλευση και η δουλεία και μεγάλωσε στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Έκανε το πρώτο της ντεμπούτο ως έφηβη -το 1942 – σε αγώνες που διοργάνωνε η αμερικανική Ένωση Τένις που είχε ιδρυθεί από Αφροαμερικανούς παίκτες. Τότε ξεκίνησε δειλά δειλά να ακούγεται μέχρι να φθάσει τη δεκαετία του 1950 να διαπρέπει και να σαρώνει τους τίτλους στα ευρωπαϊκά και διεθνή τουρνουά τένις.
Το γράμμα που της άλλαξε την πορεία
Το ντεμπούτο της στις κορυφαίες διοργανώσεις το έκανε το 1951 όντας η πρώτη μαύρη αθλήτρια που πάτησε τερέν στο Γουίμπλετον και από τότε κατάφερε να ξεχωρίσει όχι γιατί ήταν διαφορετική μα για τις ικανότητές της. Κομβικό σημείο για να συμβεί αυτό, όμως, ήταν ένα γράμμα που η εθνική πρωταθλήτρια των ΗΠΑ, Άλις Μάμπλ, έγραψε σε περιοδικό απευθυνόμενη στην ουσία στους ιθύνοντες των τουρνουά παρεθέτοντας το ερώτημα εάν την επόμενη χρονιά η Γκίμπσον θα μπορούσε να λάβει μέρος.
Η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική και η πρωταθλήτρια δεν σταμάτησε μέχρι να πετύχει το σκοπό της. Επέμεινε τονίζοντας πως το τένις είναι ένα άθλημα τόσο για γυναίκες όσο και για άνδρες και «είναι καιρός πια να αρχίζουμε να λειτουργούμε σαν ευγενή όντα και όχι ως ιεροί υποκριτές». Αυτό ήταν και το εναρκτήριο λάκτισμα ώστε, η Γκίμπσον να πρωταγωνιστεί στις διοργανώσεις.
Το γεγονός ότι ξεχώριζε από τους υπόλοιπους αθλητές λόγω του ύψους της αλλά και του ιδιαίτερου τρόπου παιχνιδιού της, την έκανε γρήγορα να αποκτήσει φήμη γύρω από το όνομά της.
Και όμως, η Αλθέα Γκίμπσον επέλεξε να ακολουθήσει αυτή την πορεία επαγγελματικά μόλις για 8 χρόνια.
Στο διάστημα αυτό, ωστόσο, πανηγύρισε 11 τίτλους σε GrandSlamόπως το Ρολάν Γκαρός και το Γουίμπλετον τόσο στα μονά όσο και στα διπλά αγωνίσματα. Συνολικά, η Γκίμπσον -που πολύ αργότερα χαρακτηρίστηκε πρωτοπόρος- δήλωσε το παρόν σε 19 κορυφαίες συγκεντρώσεις του αθλήματος.
Τα κατορθώματά της δεν πέρασαν εντελώς απαρατήρητα και το αμερικανικό πρακτορείο AssociatedPressτην πρότεινε το 1957 ως την Κορυφαία Γυναίκα Αθλήτρια της χρονιάς. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά και η Γκίμπσον μπορούσε να «καμαρώνει» ότι ήταν η πρώτη που το πέτυχε ιστορικά. Μάλιστα, το 1958 κέρδισε, κιόλας, το βραβείο.
Μετά το τένις καταπιάστηκε και με το γκολφ και έγινε και εκεί η πρώτη Αφροαμερικάνα που μπήκε σε θέση ισχύος στην ομοσπονδία του αθλήματος.
Το 1971 ήρθε η επίσημη αναγνώριση όταν εντάχθηκε στο HallOfFameτου τένις.
Το μαράζι που δεν έσβησε ποτέ
Μπορεί να κατάφερε πολλά, να έβαλε τη σφραγίδα της ώστε σήμερα να θεωρείται αυτονόητο πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος και κοινωνικής κατάστασης έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να αγωνίζονται ακόμη και σε κορυφαία πρωταθλήματα, όμως, η Γκίμπσον άργησε πολύ να το δει να γίνεται πράξη.
Ακόμη και μετά την ένταξή της στην λίστα με τους κορυφαίους του αθλήματος, η Γκίμπσον δεν απολάμβανε της ίδιας μεταχείρισης και αναγνωσιμότητας έμπρακτα, καθώς, ακόμη, ήταν «αδιανόητο» να αναγνωριστεί ουσιαστικά η προσφορά της και η ιστορία που είχε γράψει στην καριέρα της.
Η αυτοβιογραφία της εκδόθηκε την ίδια χρονιά που αποφάσισε να σταματήσει από το τένις, το 1958, και μέσα εκδήλωνε όλον τον πόνο που ένιωθε για αυτή την περιφρόνηση.
Αυτή η έλλειψη αναγνώρισης που βίωσε κατά τη διάρκεια της ζωής της την κατέστρεψε ψυχολογικά και η Γκίμπσον πέθανε μέσα στη φτώχεια το 2003 σε ηλικία 76 ετών νιώθοντας στο περιθώριο κάτι που τελικά την οδήγησε στην αυτοκτονία.
«Πάντα ήθελα να είμαι κάποια. Εάν το κατάφερα, είναι λίγο γιατί ήμουν πρόθυμη αρκετά να δεχθώ πολλή τιμωρία στη διαδρομή και λίγο γιατί υπήρχαν άτομα δίπλα μου που με φρόντιζαν και με βοήθησαν αρκετά».
Πηγή: Over FM
