Του Σταύρου Καραΐνδρου
Το να γράφεις θετικά για την Εθνική ομάδα αυτή την περίοδο είναι σαν να είσαι η Νίκη Κεραμέως και να αναφέρεις ως μεμονωμένα προβλήματα αυτά της τηλεκπαίδευσης. Σε κοιτάζουν σαν τρελό. Ας δούμε, όμως, ακριβώς τι είναι αυτό που μας ενοχλεί από την Εθνική.
Καταρχάς, να σας θυμίσουμε ότι χθες βράδυ ήρθαμε 0-0 με τη Σλοβενία στη Ριζούπολη, σε ένα παιχνίδι που είδαν λιγότεροι από όσους είδαν ‘Άγριες Μέλισσες’ ή ‘Big Brother’, αλλά σχολίασαν πολλοί περισσότεροι. Ο Αλέξης Κούγιας δεν το έχει κάνει ακόμα κι αν το έκανε συγχωρέστε με γιατί με πρόλαβαν οι εξελίξεις. Εξάλλου, Εθνική χωρίς κριτική από αυτόκλητους σωτήρες της δεν γίνεται. Έτσι μάθαμε από παιδιά που λέει και το σύνθημα.
Η Εθνική του Φαν Σιπ, λοιπόν, σε αυτή την πορεία της στο εφετινό Nations League, για το οποίο έπρεπε να φτάσουμε τελευταία αγωνιστική για να αντιληφθούμε ακριβώς τι μας έδινε η νίκη επί των Σλοβένων και η πρωτιά του ομίλου, παρουσίασε πολλά πρόσωπα, πολλές αλλαγές και πολλά πεδία για γκρίνια. Αν απομονώσουμε τα περισσότερα και κρατήσουμε τα δύο τελευταία παιχνίδια με τη Μολδαβία και τη Σλοβενία θα μπορούμε να κοιτάξουμε το μέλλον και τι ακριβώς περιμένουμε από αυτό. Ουσιαστικά η κανονική Εθνική, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, είναι αυτή των τελευταίων δύο αγώνων με 2-3 προσθήκες που θα γίνονται από τον Ολλανδό προπονητή ανάλογα της φόρμας των διεθνών.
Αυτή, λοιπόν, η κανονική Εθνική που μέτρησε μία νίκη και μία ισοπαλία -σε ένα γενικότερο απολογισμό αήττητης παρουσίας στον όμιλο- δεν είναι ακριβώς για τα σκουπίδια όπως παρουσιάζεται από τα social media στην προσπάθεια αποδόμησης της (όποιας) προσπάθειας. Είναι μία ομάδα που με δεδομένο ότι θα βασιστεί στον Φορτούνη και στα ηγετικά του χαρακτηριστικά, έχει παίκτες με ποιότητα, που μπορούν να κυκλοφορήσουν μπάλα, να παίξουν το ποδόσφαιρο της κατοχής και της πίεσης από ψηλά, αλλά ταυτόχρονα είναι μία ομάδα που δεν ξέρει να βάζει την μπάλα στα δίχτυα.
Με τη Σλοβενία έκανε καθαρές ευκαιρίες, οι δύο του Λημνιού και αυτή του Κουρμπέλη λογίζονται ως τέτοιες, γκολ δεν είχαμε, αν έμπαινε στις καθυστερήσεις οι περισσότεροι ‘κριτικοί’ θα επέστρεφαν στις ‘Άγριες Μέλισσες’, από λεπτομέρειες δεν πήραμε τη νίκη, αλλά η επίγευση είναι πικρή. Πικρή γιατί δεν πετύχαμε το αυτονόητο που είχε οριστεί στην αρχή του Nations League, τον προβιβασμό δηλαδή και δεν δείξαμε ότι έχουμε την ποιότητα να θεωρούμαστε καλύτεροι από ομάδες σαν τη Σλοβενία και το Κόσσοβο.
Ίσως φταίνε οι αντίπαλοι, η απουσία κινήτρου. Το γεγονός ότι απέναντί μας έχουμε ομάδες που κάποτε τις είχαμε ως δεδομένες και δεν ξυπνάνε κάτι παραπάνω από την αγγαρεία. Πολλά ‘ίσως’ μπορούν να μπουν στην εξίσωση, αλλά η καταστροφολογία και η ισοπεδωτική αντιμετώπιση δεν είναι ποδοσφαιρική απάντηση στις όποιες ενστάσεις που αφορούν κυρίως τον Φαν Σιπ.
Στην τελική, υπάρχει η ΕΠΟ να αλλάξει προπονητή αν θεωρεί ότι δεν είναι ο κατάλληλος. Εκτός των εκλογών, τις κόντρες με τον Αυγενάκη, την Ολιστική Μελέτη, η οποία ειρήσθω εν παρόδω ξεγύμνωσε το ελληνικό ποδόσφαιρο και ‘έφτυσε’ στα μούτρα μας τις παθογένειές του, υπάρχει και η Εθνική. Ας ασχοληθεί, ας τα βάλει κάτω, ας μελετήσει αν ο Ολλανδός προπονητής μπορεί αν υπηρετήσει το περιβόητο ‘πρότζεκτ Κατάρ’ και ας πράξει αναλόγως.
Αν, όμως, λειτουργεί βάσει αυθορμητισμού που προέρχεται κυρίως από τα social media, τότε η Εθνική μας ομάδα θα παραμείνει ένας προβληματικός οργανισμός οπαδικών αποχρώσεων. Μέχρι το αντίθετο, πάντα θα υπάρχει ένας Κούγιας να μας θυμίζει το μέγεθος του σουρεαλισμού που χαρακτηρίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ως κομμάτι αυτού.
Πηγή: Contra
