Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο Μάρκους Ράσφορντ αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα αυτήν την στιγμή την δημοφιλέστερη προσωπικότητα στην Αγγλία. Ο νεαρός σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος…) με μια απλή, ειλικρινή και εύστοχη επιστολή κατόρθωσε σχεδόν μόνος του να αλλάξει την κυβερνητική απόφαση που στερούσε από χιλιάδες παιδιά τα δωρεάν σχολικά γεύματα τα οποία είχαν ανάγκη. Ξεκάθαρος και ουσιαστικός ο Ράσφορντ, πήρε θέση για ένα κοινωνικό θέμα, ηγήθηκε μια καμπάνιας που ξεκίνησε από την δική του παρέμβαση και γιγαντώθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τελικά πέτυχε κάτι σπουδαίο.
Η αποθέωση που γνωρίζει ετούτες τις ημέρες ο Ράσφορντ είναι σχεδόν καθολική και απολύτως δίκαιη (οι ακροδεξιές φωνές που τον κράζουν, είναι παράσημα).
Την ίδια στιγμή με αφορμή την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και το κίνημα «Black Lives Matter», στις ΗΠΑ οι αθλητές εξελίσσονται στους καλύτερους πρεσβευτές για την διεκδίκηση της ισότητας και της εξάλειψης του ρατσισμού. Με πρώτο τον Λεμπρόν Τζέιμς, ο οποίος ξανά και ξανά έχει βγει μπροστά σε αυτόν τον αγώνα, με θέσεις σκληρές και χωρίς να μασά τα λόγια του. Και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο δικός μας Γιάννης πήρε την ντουντούκα και κατέβηκε στον δρόμο!
Ασφαλώς υπήρξαν και εκατοντάδες ομάδες σε όλο τον πλανήτη που δήλωσαν την συμπαράστασή τους με το συμβολικό και πασίγνωστο πια γονάτισμα. Συνέβη και στην Ελλάδα από διάφορους συλλόγους και με διάφορους τρόπους. Οι ομαδικές κινήσεις όμως, χρήσιμες οπωσδήποτε, έχουν μικρότερη δυναμική επειδή παραμένουν «ανώνυμες». Είναι άλλο το μήνυμα που περνάει ακόμα και το μεγαλύτερο κλαμπ και άλλο το μήνυμα που μπορεί να περάσει ο Μέσι. Όταν κάτι αποκτά πρόσωπο και φωνή, αποκτά μεγαλύτερη διείσδυση στην κοινωνία. Ο Ράσφορντ το απέδειξε εμπράκτως.
Στην Ελλάδα έχουν συμβεί πολλά και διάφορα ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Από κοινωνικές αναταραχές μέχρι πολιτικές δολοφονίες. Κρίση, μνημόνια, φτώχεια, δημοψήφισμα, άνοδος της Χρυσής Αυγής, αμέτρητα γεγονότα πραγματικά. Και αμέτρητες ευκαιρίες για τους πρωταγωνιστές του ελληνικού αθλητισμού να πάρουν θέση σχετικά με κάτι που μετράει. Φευ. Η αφωνία τους υπήρξε σχεδόν απόλυτη. Φοβισμένοι ή αδιάφοροι; Απρόθυμοι να δυσαρεστήσουν κάποιους ή απλώς τεμπέληδες που βαριούνται να ενημερωθούν; Διαλέγετε και παίρνετε. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: δεν βγάζουν τσιμουδιά. Πέρα από ορισμένες θολές και άτολμες, γενικόλογες προσεγγίσεις και κάποια κλισέ – τσιτάτα σχεδόν ουδείς από τους Έλληνες αθλητές – σταρ δεν έχει μιλήσει επί της ουσίας και με γενναιότητα, ούτε για ένα δύσκολο θέμα.
Ξέρετε ποιος είναι ο πιο γνωστός άνθρωπος του αθλητισμού στην Ελλάδα με «πολιτικό», έστω και θλιβερό, λόγο τους τελευταίους μήνες; Ο Βασίλης Τσιάρτας με τις φριχτές ακροδεξιές, ρατσιστικές παρόλες του. Αδικώ ίσως τον Σάββα Κωφίδη, ο οποίος όμως βρίσκεται από άποψη μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και μιλά σπάνια. Αδικώ και και μερικούς άλλους; Μπορεί; Πολλοί, να το πούμε κι αυτό δρουν φιλανθρωπικά σε πολλά επίπεδα και προς τιμήν τους, χωρίς κάμερες και φανφάρες.
Μπράβο τους.
Όμως την διαφορά δεν την κάνεις σιωπώντας. Την διαφορά την κάνεις μιλώντας. Το απέδειξε ένας 22χρονος στην Αγγλία.
Ευτυχώς ο σπουδαίος Γιάννης Αντετοκούνμπο και τα αδέλφια του, με την πολυσήμαντη παρουσία και προσφορά στην ελληνική κοινωνία (κατά τη γνώμη μου, ο Γιάννης είναι μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια για πολλούς λόγους) σώνουν κάπως τα προσχήματα.
Όσοι ζουν στην χώρα μας όμως, με αυτήν την στάση αφωνίας, με κάνουν να αναρωτιέμαι για το εξής: ο ελληνικός αθλητισμός έχει βγάλει πολλούς μεγάλους αθλητές. Πόσες μεγάλες προσωπικότητες όμως έχει βγάλει πραγματικά;
Φοβάμαι, αποκαρδιωτικά λίγες.
Πηγή: Sport DNA
