Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Όταν λίγες μέρες πριν πρωτοακούστηκε το όνομα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς για την θέση του ομοσπονδιακού προπονητή ομολογώ ότι δεν πίστεψα στην πιθανότητα της πρόσληψής του από την ΕΠΟ οπότε όταν χθες έγινε γνωστό ότι αυτός θα διαδεχτεί τελικά τον Γουστάβο Πογιέτ δεν κρύβω ότι ένοιωσα μια έκπληξη. Η έκπληξη εν προκειμένω δεν έχει να κάνει μόνο με την επιλογή του πρώην προπονητή του ΠΑΟ αλλά και με το γεγονός ότι αυτός αποδέχτηκε την πρόταση αλλά και με την ταχύτητα που υπήρξε για την ολοκλήρωση της ιστορίας. Το νέο διοικητικό σχήμα στην ομοσπονδία δεν έχει αναλάβει ακόμα κι είναι πολύ παρήγορο ότι οι επικεφαλής του έδρασαν τόσο γρήγορα χωρίς να περιμένουν τις εκλογές, την οριστική ανάληψη της διοίκησης, την τοποθέτηση της νέας τεχνικής επιτροπής κτλ κτλ. Η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα όταν μιλάμε για την ΕΠΟ δεν είναι κάτι το συνηθισμένο: κάτι αλλάζει.
Όπως κάποτε ήρθε ο Σάντος
Για τον Γιοβάνοβιτς η πρόσληψη του στην Εθνική ομάδα αποτελεί ένα είδος ανταμοιβής για το γεγονός ότι δεν έχασε ποτέ την ψυχραιμία του παραμένοντας ένας μεγάλος κύριος, ενώ δούλευε σε ένα απολύτως τοξικό περιβάλλον όπως η Σουπερλίγκα μας. Το σπάνιο ήθος του Γιοβάνοβιτς φαίνεται και από το γεγονός ότι από τότε που έφυγε από τον ΠΑΟ δεν μίλησε ποτέ για την πρώην ομάδα του: άλλος στην θέση του θα έριχνε λάδι στη φωτιά. Γνώριζα ότι αυτό που ήθελε ήταν να δουλέψει σε ένα σύλλογο και όχι σε εθνική ομάδα. Υποθέτω πως είπε το ναι γιατί έχει συνηθίσει στην Ελλάδα και δεν ήθελε να την αφήσει. Ο προηγούμενος προπονητής που έχει περίπου αυτή την αντίληψη για τη χώρα μας και έφτασε να δουλέψει στην Εθνική ήταν ο Φερνάντο Σάντος. Η πρόσληψη του Γιοβάνοβιτς μου θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του Πορτογάλου το 2010. Και τότε και τώρα το βασικό για αυτούς που την αποφάσισαν μοιάζει να είναι ο νέος προπονητής να μη χρειάζεται καθόλου χρόνο προσαρμογής – κυρίως γιατί χρόνος προσαρμογής δεν υπάρχει. Η Εθνική μας θα μπει στα παιχνίδια των προκριματικών του UΕFA Nations League τον Σεπτέμβριο χωρίς ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής να έχει τη δυνατότητα να την δει σε κάποια φιλικά ματς για να αξιολογήσει το υλικό. Ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει ανάγκη χρόνο για αξιολόγηση των παικτών. Ξέρει που βρίσκεται και με ποιους έχει να κάνει. Κι έχει μια πιθανότητα να ξεκινήσει καλά – πράγμα όταν μιλάμε για ένα ομοσπονδιακό απαραίτητο.
Το κατανοητό ποδόσφαιρο
Το δεύτερο εξίσου σημαντικό είναι στην περίπτωση του Γιοβάνοβιτς ότι το ποδόσφαιρο που παίζουν οι ομάδες του είναι αρκετά κατανοητό στους Ελληνες ποδοσφαιριστές. Ο Γιοβάνοβιτς, ειδικά στον Παναθηναϊκό, ζητούσε να γίνουν σωστά τα βασικά και τα απαραίτητα. Το ποδόσφαιρό του δεν είναι ούτε σούπερ επιθετικό, αλλά ούτε διακρίνεται για κάποιου τύπου αμυντικολατρεία. Θέλει οι ομάδες του να έχουν τον έλεγχο της μπάλας, να παίζουν πολύ για το σέντερ φορ τους αλλά και να μην παίρνουν τεράστια ρίσκα. Στους Ελληνες παίκτες τα ρίσκα δεν αρέσουν και όλοι τους εκτιμούν την απλότητα. Επίσης στον Παναθηναϊκό ο Γιοβάνοβιτς είχε καταλήξει αρκετά γρήγορα στο ποιοι παίκτες θα αποτελούν τη βασική εντεκάδα και ποιοι θα πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμοι να βοηθήσουν: αυτό το έκανε ήδη από την πρώτη χρονιά. Ο Παναθηναϊκός εξελισσόταν χωρίς να αλλάζει: ίσως να μην εξελισσόταν πολύ γρήγορα (την πρώτη σεζόν του Γιοβάνοβιτς πήρε την πρώτη του εκτός έδρας νίκη τον Ιανουάριο…) αλλά η στήριξη των παικτών ήταν πάντα δεδομένη και γιατί οι παίκτες αυτοί ήταν επιλογές του: επιλογές πρέπει να κάνει και ως ομοσπονδιακός. Πιστεύω ότι αυτού του είδους την μέθοδο της εσωτερικής ιεραρχίας θα την κρατήσει και στην Εθνική. Είναι πολύ σημαντικό να μην ξαναδούμε 70 παίκτες στην Εθνική σε ένα χρόνο και πιστεύω πως όσο υπάρχει ο Ιβάν αυτό δεν θα συμβεί – κι αυτο είναι το πρώτο ζητούμενο.
Υπάρχουν και ερωτηματικά για την δυνατότητα προσφοράς του; Φυσικά και υπάρχουν και πάντα υπάρχουν. Ο Γιοβάνοβιτς δεν ήταν ποτέ ομοσπονδιακός. Είναι άνθρωπος της καθημερινής δουλειάς. Είναι συνηθισμένος να δουλεύει πολύ στις προπονήσεις και στο νέο του ρόλο αυτό δεν προβλέπεται. Δεν ανήκει επίσης στην κατηγορία των προπονητών που εμψυχώνουν και πορώνουν και ίσως για αυτό ο ΠΑΟ την τελευταία του χρονιά να είχε κάποιο πρόβλημα στα ντέρμπι. Αλλά είναι πολύ καλός στην ανάλυση των αντιπάλων, πολύ καλός στην συμπεριφορά του, δεν ρίχνει ευθύνες στους παίκτες για ήττες και η ηρεμία του γίνεται σχεδόν πάντα λόγος να παίζεις για αυτόν. Κι αυτά όταν μιλάμε για ένα ομοσπονδιακό είναι χρήσιμα. Την δεδομένη στιγμή η Εθνική μας είναι στρωμένη: δεν χρειάζεται κάποιον να την αναστατώσει, αλλά κάποιον να την διαχειριστεί.
Τους δικούς του και μόνο
Ο Γιοβάνοβιτς ξέρει τους Ελληνες ποδοσφαιριστές και την ελληνική πραγματικότητα γενικότερα. Ωστόσο όποιος τον προσέλαβε πρέπει να έχει υπόψιν του κάτι: ο Γιοβάνοβιτς θα ζητήσει συγκεκριμένους συνεργάτες και η όποια απαίτησή του πρέπει να γίνει απολύτως σεβαστή. Είναι συγκεντρωτικός, δεν εμπιστεύεται εύκολα ανθρώπους και η γενικότερα ευγενική του συμπεριφορά δεν πρέπει να δημιουργεί την εντύπωση πως θα είναι ενδοτικός κι έτοιμος για συμβιβασμούς: τον Ιβάν τον φωνάζεις, του δίνεις τα κλειδιά και κάθεσαι στην άκρη. Αν έχεις σκοπό να τον φορτώσεις με συνεργάτες γιατί έχεις μοιράσει υποσχέσεις για προσλήψεις, απλά τον ταλαιπωρείς. Ελπίζω η εσωστρέφεια του να είναι και η ασπίδα του: θα είναι πολύ καλό να κάνει αμέσως κατανοητό πως δεν σηκώνει και πολλά – κυρίως γιατί όπως περιγράφει ο Γουστάβο Πογιέτ στην τελευταία του συνέντευξη στους Betarades η διάθεση για παρεμβάσεις στον προπονητή, στην ΕΠΟ όχι απλά υπάρχει, αλλά να θεωρείται από κάποιους και μέρος της δουλειάς τους. Ελπίζω επίσης με την ίδια ταχύτητα που κινήθηκε το νέο σχήμα για την πρόσληψη του Γιοβάνοβιτς να κινηθεί και για πολλά άλλα που λείπουν. Το πρώτο είναι η δημιουργία ενός προπονητικού κέντρου. Γιατί εδώ μιλάμε για τους ομοσπονδιακούς και κρίνουμε τις προσλήψεις τους ξεχνώντας πως χάρη στην καταπληκτική δουλειά των τελευταίων διοικήσεων της ομοσπονδίας οι άνθρωποι ψάχνουν κάθε φορά να βρουν που θα δουλέψουν…
Πηγή: Karpetshow
