Του Δημοσθένη Γεωργακόπουλου
Καλοκαίρι 2008. Ο σεΐχης Μανσούρ κάνει δική του τη Μάντσεστερ Σίτι και από τότε αλλάζει το τοπίο στην Premier League. Τρία χρόνια μετά, το 2011, ο Νασέρ Αλ-Κελαϊφί γίνεται το νέο αφεντικό της Παρί Σεν Ζερμέν και οι Παριζιάνοι επιστρέφουν στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Κοινή φιλοδοξία και των δύο δεν ήταν απλά η κορυφή σε Αγγλία και Γαλλία, αντίστοιχα, αλλά η κορυφή της Ευρώπης. Κοινός και ο τρόπος προσέγγισης της συγκεκριμένης φιλοδοξίας. Τα λεφτά. Τα αμέτρητα λεφτά. Συνηθισμένοι αμφότεροι να έχουν… ό,τι θέλουν με τα πετροδόλαρά τους, εφάρμοσαν το ίδιο σχέδιο. Και εξακολουθούν να το εφαρμόζουν. Μεταγραφές δεκάδων εκατομμυρίων, με κορυφαίους αστέρες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου να μετακομίζουν σε Παρίσι και Μάντσεστερ.
Στα πρώτα χρόνια τους, οι Άραβες ιδιοκτήτες των δύο ομάδων έκαναν ακριβώς το ίδιο. Αγόραζαν λαμπερούς και φτασμένους ποδοσφαιριστές, προκειμένου να στρέψουν πάνω τους όλους τους προβολείς και να προσελκύσουν το ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, Ρομπίνιο και Μπαλοτέλι η Σίτι, Ιμπραϊμοβιτς και Μπέκαμ η Παρί. Πέρα από την αγωνιστική ενίσχυση, σκοπός τους ήταν να δείξουν σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη πως δύο νέοι προορισμοί υπάρχουν στο χάρτη. Μόνο που σταδιακά η μία ομάδα άρχισε να διαφοροποιείται από την άλλη. Όχι στη μέθοδο (χρήματα), αλλά στη φιλοσοφία. Η μεν Σίτι συνέχισε να ξοδεύει εκατομμύρια, αλλά για να φέρει στην ομάδα φιλόδοξους και εξελίξιμους ποδοσφαιριστές, η δε Παρί επέμεινε στο πλάνο με τους φτασμένους «αστέρες».
Ωστόσο, η μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων υφίσταται από το 2016 μέχρι σήμερα. Δηλαδή από τότε που ο Πεπ Γκουαρδιόλα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Μάντσεστερ Σίτι και δημιούργησε τη δική του ποδοσφαιρική μηχανή. Ο Ισπανός προπονητής ξόδεψε μεν εκατοντάδες εκατομμύρια, προκειμένου να φτάσουν οι «πολίτες» στην κατάκτηση του Champions League, όμως το έκανε με το δικό του τρόπο και τους δικούς του κανόνες. Και με παίκτες που «κούμπωσαν» στο δικό του καλούπι. Ναι, έδωσε 40 εκατομμύρια στην Μπενφίκα για τον Έντερσον, 50 εκατομμύρια στη Μονακό για τον Μπερνάρντο Σίλβα, 55 εκατομμύρια στην Έβερτον για τον Στόουνς, 60 εκατομμύρια στην Ντόρτμουντ για τον Χάαλαντ, 70 εκατομμύρια στην Ατλέτικο για τον Ρόδρι και 115 (!) εκατομμύρια στην Άστον Βίλα για τον Γκρίλις! Ο καθένας, όμως, από αυτούς είχε τα χαρακτηριστικά που ήθελε ο Γκουαρδιόλα. Και το αποτέλεσμα το δικαίωσε, έστω και καθυστερημένα.
Τι έκανε στο ίδιο διάστημα η Παρί Σεν Ζερμέν; Εκτός ότι άλλαξε τέσσερις προπονητές (Έμερι, Τούχελ, Ποτσετίνο, Γκαλτιέ), έφερε στο Παρίσι κυριολεκτικά όλη την «αφρόκρεμα» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Τους κορυφαίους παίκτες της Γηραιάς Ηπείρου, που στο παρελθόν είχαν κατακτήσει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο. Ωστόσο, αυτή η λέξη «παρελθόν» ήταν όλη η ουσία. Γιατί μπορεί παίκτες όπως ο Μέσι, ο Νεϊμάρ, ο Μπουφόν, ο Σέρχιο Ράμος και ο Ντάνι Άλβες να μετρούν δεκάδες τίτλους συνολικά και να έχουν στο αίμα τους το κίνητρο της κορυφής, όμως στο «πικ» της καριέρας τους είχαν φτάσει κάποια χρόνια νωρίτερα σε συλλογικό επίπεδο. Η περίπτωση του Μπαπέ είναι ξεχωριστή, όμως και εκεί έκανε το τεράστιο λάθος η Παρί να του δώσει… λόγο και εξουσία σε κάτι που δεν είναι η δουλειά του. Φανταστείτε, δηλαδή, κάποιος παίκτης να όριζε τις μεταγραφές και τις αποδεσμεύσεις σε ομάδα του Γκουαρδιόλα, όπως κάνει ο Γάλλος στους Παριζιάνους. Και μάλιστα, τώρα να θέλει να φύγει. Αλλά και να… μη θέλει. Η απόλυτη παράνοια.
Ακόμα και η διαφορά φιλοσοφίας των δύο κροίσων ιδιοκτητών ενδέχεται να έχει παίξει το ρόλο της. Από τη μία, ο σεΐχης Μανσούρ δε βρίσκεται σχεδόν ποτέ κοντά στη Σίτι και εμφανίστηκε στο γήπεδο μετά από 13 χρόνια, πηγαίνοντας στον τελικό της Κωνσταντινούπολης απέναντι στην Ίντερ. Έχει δώσει τα «κλειδιά» στον Γκουαρδιόλα και παρακολουθεί αποστασιοποιημένος τα πεπραγμένα. Ίσως, βέβαια, αυτή η «αδιαφορία» να δουλεύει υπέρ του συλλόγου, καθώς με αυτόν τον τρόπο δεν προσθέτει επιπλέον βάρος στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Αντίθετα, ο Αλ-Κελαϊφι είναι… πανταχού παρών. Από την εξέδρα και τα αποδυτήρια, μέχρι τις παρουσιάσεις των νέων παικτών και τα Gala της UEFA. Και ίσως αυτή η έντονη παρουσία του στην καθημερινότητα του συλλόγου να κάνει περισσότερο κακό και όχι καλό στην ομάδα. Με τρανταχτό παράδειγμα τις τόσες αλλαγές προπονητών και φιλοσοφίας.
Γιατί, η Σίτι «έχτισε» με στόχο, όχι μόνο το σήμερα, αλλά και το αύριο. Αντίθετα, η Παρί, μπροστά στη βιασύνη του «εδώ και τώρα», επένδυσε στο χθες. Και τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους…
Πηγή: Gazzetta
