Του Αντώνη Καρπετόπουλου
O Ολυμπιακός πήρε χθες βράδυ μια δεύτερη σερί πρόκριση στα πέναλτι. Στην ψυχοφθόρα διαδικασία, μετά την Σλόβαν, απέκλεισε και τον Απόλλων Λεμεσού. Ήρωας του στο φινάλε ο σπεσιαλίστας Βάτσλικ που έπιασε τρία πέναλτι συνεπικουρούμενος και από τον κόσμο που ήταν στο Καραϊσκάκη: μπορεί το γήπεδο να μην ήταν ασφυκτικά γεμάτο, αλλά στη διαδικασία των πέναλτι ο κόσμος έσπρωξε τον Ολυμπιακό στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ. Κι όχι μόνο: ο ίδιος αυτός σπουδαίος κόσμος, που πήγε στο γήπεδο γιατί κατανοεί την ανάγκη που έχει η ομάδα για υποστήριξη τη δεδομένη στιγμή, ήταν καθοριστικός και στην αρχή του ματς. Αν ο Ολυμπιακός σκόραρε πριν συμπληρωθεί το δεύτερο λεπτό του παιγνιδιού με τον Μασούρα (που εκμεταλλεύτηκε την ασίστ του Ρέαπτσουκ – ίσως τη μόνη σωστή πάσα του Μολδαβού στο παιγνίδι) το χρωστάει στην υποδοχή του κόσμου του που τον γκάζωσε και τρόμαξε και τους αντιπάλους του: το λάθος του Μαυρία στη βαθιά μπαλιά του Σισέ το προκαλεί το Καραϊσκάκη. Δυστυχώς όμως ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν μπορεί, πέρα από υποστήριξη, να προσφέρει κάτι άλλο κι ο πρωταθλητής έδειξε σε ένα ακόμα ματς πως έχει ανάγκη από πολλά.
Η κακή συνήθεια
Το γρήγορο γκολ θα πρεπε να δώσει στον Ολυμπιακό αέρα, σιγουριά και αυτοπεποίθηση για να χτίσει πάνω σε αυτό: δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Μετά το γκολ, υπήρξε ένα εικοσάλεπτο πίεσης στην μπάλα από την πλευρά των παικτών του πρωταθλητή – μια, δυο μικροευκαιρίες όμως δεν τρόμαξαν τον Απόλλων που είχε αποφασίσει να πιέσει ψηλά (συχνά με πέντε παίκτες) και να κάνει κατοχή μπάλας όσο του ήταν δυνατό. Τον βοήθησε σε αυτό κι ο Ολυμπιακός: όπως έχει κακοσυνηθίσει του άφησε από νωρίς τη μπάλα προσπαθώντας να κάνει κάτι που με τους παίκτες που έχει μοιάζει αδύνατο: να κρατήσει το μηδέν. Δεν τα κατάφερε γιατί ο Πίττας ισοφάρισε στο 90΄μετά από μια σέντρα του Κυριάκου. Τυχαίο; Καθόλου. Εχει συμβεί ήδη με την Μακάμπι στη Χάιφα και δυο φορές με την Σλόβαν στη Μπρατισλάβα – και στην κανονική διάρκεια του παιγνιδιού και στην παράταση. Γκολ μετά το 85΄έχει δεχτεί ο Ολυμπιακός και από τους Ισραηλινούς στο Καραϊσκάκη σε συνθήκες κατάρρευσης ψυχολογικής, αλλά και σε εκείνη την περίπτωση για τον ίδιο λόγο: γιατί η άμυνα του δεν υπήρχε.
Ακούω ότι το πρόβλημα της άμυνας, αυτό που πέρυσι εμφανίστηκε μετά τον Μάρτιο, μεγάλωσε στα play off και προκάλεσε τα εφετινά καλοκαιρινά καρδιοχτύπια, οφείλεται στο ότι και οι μέσοι ή οι κυνηγοί μαρκάρουν λιγότερο κτλ. Ας πούμε ότι ισχύει. Αλλά ο Ολυμπιακός λυγίζει στο τέλος σχεδόν σε όλα τα ματς, όταν όλοι είναι πίσω από τη μπάλα κι όταν πάντα στο γήπεδο βρίσκονται μετά τις αλλαγές και παίκτες που δεν είναι κουρασμένοι. Αυτό από μόνο του δείχνει πως υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα προσωπικότητας – δηλαδή παικτών. Ο Μπα πχ χθες ήταν από τους καλύτερους. Αλλά όταν πήρε μια ανόητη κίτρινη κάρτα στο 65’ όλο το γήπεδο περίμενε πως θα αποβληθεί. Και στην παράταση έγινε κι αυτό.
Με ένα μόνο τρόπο
Για να είμαι δίκαιος με τους αμυντικούς το ματς πήγε στην παράταση και γιατί σε τέσσερις περιπτώσεις οι παίκτες του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο δεν βρήκαν το δεύτερο γκολ: στην επανάληψη ο Μασούρας έστειλε τη μπάλα έξω μετά από ένα ωραίο άνοιγμα του Ελ Αραμπί στο 67’ , ο ίδιος ο Ελ Αραμπί σημάδεψε τον τερματοφύλακα των Κυπρίων 61’ στο, στο 72’ είχε πάλι σουτ στο δοκάρι ο Κούντε και δεν κατάφερε πριν την ισοφάριση του Απόλλωνα ο Σισέ να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα στο 88’ γιατί πρόλαβε ο Χαμάς και την έδιωξε στη γραμμή. Εξαιρουμένης της τελευταίας φάσης που προέκυψε μετά από ένα κόρνερ του Βαλμπουενά που μπήκε στο τέλος, οι άλλες φάσεις ήταν αποτέλεσμα ατομικών ενεργειών κι όχι αποτέλεσμα κατοχής μπάλας – και για αυτό και ήταν και λίγες.
Ο Ολυμπιακός απέναντι στο πρέσινγκ του θαρραλέου αλλά άκαπνου επιθετικά Απόλλωνα απαντούσε κυρίως με βαθιές μπαλιές του Σισέ ή του Εμβιλά στα εξτρέμ. Ο τρόπος αυτός έβγαλε από το ματς τον Χουάνγκ, που είχε κέφια, αλλά όχι και συμπαίκτες κοντά του για να συνεργαστεί: όταν μια ομάδα αφήνει τόσο πολύ τη μπάλα στον αντίπαλο αυτού του είδους οι παίκτες δεν μπορούν να προσφέρουν και δεν αποκλείεται να γίνουν και πρόβλημα.
Ο κόσμος τα είχε και με τον Κάρλος Κορμπεράν, τις αλλαγές του κτλ. Ακόμα κι αν υπάρχουν πέντε ματς φέτος το καλοκαίρι που γίνεται το ίδιο πράγμα, ο κόσμος είναι δύσκολο να καταλάβει πως αν ο Ολυμπιακός οπισθοχωρεί, αυτό δεν οφείλεται σε εντολές προπονητή, αλλά στην ανασφάλεια των παικτών του. Ο Κορμπεράν είναι ένα μήνα στην Ελλάδα και φωνάζει «άουτ άουτ» και στον ύπνο του. Ο Μαρτίνς, η μια από τις δυο ελληνικές λέξεις που δεν θα ξεχάσει ποτέ, είναι το «βγείτε». Αλλά αν φοβάσαι πως αν θα χάσεις τη μπάλα στη μεσαία γραμμή, ο αντίπαλος θα φτάσει στην περιοχή και θα σε απειλήσει, αποφεύγεις τον κεντρικό διάδρομο και τη μπάλα την σηκώνεις. Κι όταν δεν έχεις τη σιγουριά πως πίσω όλα είναι υπό έλεγχο, προσπαθείς να βοηθήσεις την άμυνα γυρίζοντας – στο τέλος μαζεύεσαι σαν τον μποξέρ στα σχοινιά προσδοκώντας να ακούσεις το καμπανάκι που υπογραμμίζει ότι τελείωσε ο γύρος. Δεν τελειώνει ποτέ. Και σωριάζεσαι – ευτυχώς σηκώνεσαι.
Αυτοδιαχείριση της δυσκολίας
Τι μπορεί να κάνει ο κάθε προπονητής όταν η ομάδα του αυτοδιαχειρίζεται την δυσκολία της; Αν έχει στον πάγκο δυο χαφ που μπορούν να μπουν και να βοηθήσουν ανακτώντας μπάλες θα τους χρησιμοποιήσει: αλλά ο Ολυμπιακός έχει 40 παίκτες και κανένα κόφτη πίσω από τον Εμβιλά. Οπότε ο προπονητής του μοιραία βάζει στο ματς παίκτες που ελπίζει πως μπορεί να κρατήσουν τη μπάλα (τον Βαλμπουενά, κάποιο εξτρεμ, πάντα τον Αγκιμπού). Μόνο που αυτό δεν έχει νόημα γιατί η ομάδα οπισθοχωρεί και δεν βγαίνει πιο ψηλά, πιστεύοντας πως αυτό το «μένω –με-δέκα- παίκτες-πίσω-από- τη- μπάλα» είναι ο μόνος τρόπος που έχει για να κρατήσει το αποτέλεσμα: με τη Μακάμπι, που ανέβηκε ψηλά, διαλύθηκε στο β’ ημίχρονο και το τραύμα είναι πρόσφατο. Κι έτσι σε αυτά τα κομμάτι σουρεαλιστικά ματς του εφετινού καλοκαιριού, ο Ολυμπιακός βρίσκεται πάντα να παίζει με δέκα παίκτες πίσω από τη μπάλα αλλά χωρίς παίκτες που μπορεί να παίξουν για να κρατήσουν το σκορ! Οι χαφ του είναι συνήθως ή κουρασμένοι ή light και οι αμυντικοί σταθερά πανικόβλητοι. Κι ο έμπειρος Βάτσλικ ούτε φωνάζει, ούτε βγαίνει όσο ενδεχομένως θα έπρεπε: το γκολ που πετυχαίνει χθες ο Πίτας είναι ίδιο με το γκολ που ο Ολυμπιακός δέχτηκε στην παράταση στην Μπρατισλάβα. Ευτυχώς για τον Ολυμπιακό που στην παράταση χθες το Καραϊσκάκη αποφάσισε να δείξει τη δύναμη του. Αρχικά στήριξε την ομάδα που έπαιζε με παίκτη λιγότερο και μετά στα πέναλτι μπήκε κανονικά στην εξίσωση. Κι έτσι ο Βατσλίκ έδειξε πόσο σπεσιαλίστας είναι πιάνοντας τρία. Κι έκανε απόσβεση των προηγουμένων.
Να δει την πραγματικότητα
Ακούω από χθες διάφορους να λένε πως ίσως θα ήταν καλύτερα ο Ολυμπιακός να κατέληγε στο UEFA Conference League – όμιλο στο Γιουρόπα λιγκ με Μακάμπι Χάιφα, Σλόβαν Μπρατισλάβας και Απόλλωνα Λεμεσού δεν θα βρει κι όπως είναι σήμερα οι πιθανότητές του να μην κάνει νίκη στον όμιλο είναι υπαρκτές. Κατανοώ την κυνική αυτή ανάλυση αλλά διαφωνώ: ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να κάνει άλλα πισωγυρίσματα – αρκετά κάνει στο γήπεδο. Χρειάζεται σοβαρή ποιοτική κυρίως ενίσχυση και είναι πάντα προτιμότερο να παίξει κάπου που μπορεί να δει τις αδυναμίες του. Αν δεν αναμετρηθεί με αυτές δεν θα τις ξεπεράσει: αρκετά έχει θολώσει το μυαλό όλων το ελληνικό πρωτάθλημα. Σήμερα θα δούμε την κλήρωσή του. Ελπίζοντας ότι σύντομα θα δούμε και μια κανονική ομάδα του…
Πηγή: Κάρπετ Show
