Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Η επιστροφή της Ίπσουιτς στη μεγάλη κατηγορία, έπειτα από 22 χρόνια απουσίας, είναι κάτι που φέρνει αναμνήσεις σε όσους αγαπήσαμε το αγγλικό ποδόσφαιρο τις δεκαετίες του ‘70 και του ’80, που εκείνη η ομάδα με προπονητή τον Μπόμπι Ρόμπσον πρωταγωνιστούσε και κατακτούσε ακόμη και ευρωπαϊκό τρόπαιο!
Η σεζόν του 1980 – 81 θα μπορούσε να είναι η απόλυτα ιστορική για τον σύλλογο της Ίπσουιτς. Σε μία συγκλονιστική μονομαχία για το πρωτάθλημα, έχασε τον τίτλο μια αγωνιστική πριν το τέλος από την Αστον Βίλα. Στο FA Cup αποκλείστηκε από τη Μάντσεστερ Σίτι στον ημιτελικό, αλλά στην Ευρώπη έφτασε μέχρι το τέλος στο Κύπελλο UEFA.
Στον πρώτο γύρο εκείνης της σεζόν 1980 – 81, απέκλεισε τον Άρη, που είχε πλησιάσει στο να κατακτήσει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, αλλά το είχε χάσει στο μπαράζ με 2-0 με τον Ολυμπιακό στο Βόλο. Η Ίπσουιτς είχε νικήσει στο πρώτο παιχνίδι με 5-1, αλλά ο Άρης στο Καυταντζόγλειο Στάδιο που έγινε η ρεβάνς, προηγήθηκε 10 λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι με 3-0. Αμέσως μετά ο Άρης έχασε μια μεγάλη ευκαιρία για τέταρτο γκολ, και θα ήταν μία επική ανατροπή, αλλά εκεί οι Άγγλοι μείωσαν και προκρίθηκαν με 3-1. Σε συγκλονιστικό διπλό τελικό, λύγισαν την Αλκμάαρ που την ξέραμε τότε ως ΑΖ 67, νικώντας με 3-0 στο «Πόρτμαν Ρόουντ» και χάνοντας με 4-2 στην Ολλανδία. Από το 1969 που ανέλαβε την ομάδα ο (μετέπειτα σερ) Μπόμπι Ρομπσον, η Ίπσουιτς πρωταγωνιστούσε διαρκώς, βγαίνοντας σχεδόν κάθε χρόνο στην Ευρώπη.
Το 1977 – 78 κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας σε έναν τελικό απέναντι στην Άρσεναλ με γκολ του Όσμπορν. Και το 1982, στην τελευταία σεζόν του Ρομπσον στον πάγκο, διεκδίκησε το πρωτάθλημα μένοντας δεύτερη πίσω από την πανίσχυρη Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι.
Μια ομάδα με τον Πολ Μάρινερ, το δίδυμο των Ολλανδών χαφ, Τάισεν και Αρνολντ Μιούρεν (του μικρότερου αδελφού του Γκέρι, σταρ του Άγιαξ τις μέρες του Κρόιφ), που αργότερα θα πήγαινε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και θα γινόταν πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική της χώρας του, το 1988.
Σπουδαίοι παίκτες αποτελούσαν εκείνη την ομάδα, όπως ο Σκωτσεζος επιθετικός, Τζον Γουόρκ, με 15 γκολ στην Ευρώπη στη σεζόν της κατάκτησης του Κυπέλλου UEFA, ο συμπατριώτης του, Άλαν Μπραζίλ, οι Άγγλοι διεθνείς Μπούτσερ Μιλς και Γκέιτς, και ο ικανότατος γκολκίπερ, Κούπερ.
Όταν έφυγε ο Ρόμπσον, η ομάδα άρχισε σιγά-σιγά να χάνει την δυναμική της και μετά από μερικά χρόνια υποβιβάστηκε, για να επανέλθει πριν το ξεκίνημα της Premier League. Το 2000 – 01 κατάφερε να τερματίσει στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας με προπονητή τον Τζορτζ Μπέρλι και να πάρει πάλι ένα εισιτήριο για το Κύπελλο UEFA. Το απίστευτο είναι ότι δεν έχει τύχει ποτέ μέσα στο γήπεδο της, στο «Πόρτμαν Ροουντ», σε ματς ευρωπαϊκής διοργάνωσης και το κράτησε και εκείνη την τελευταία χρόνια που έπαιξε στην Ευρώπη, κερδίζοντας μάλιστα μέχρι και την Ίντερ, που είχε στην σύνθεση της τον Ρονάλντο, αλλά και τον Γρηγόρη Γεωργάτο.
Ωστόσο, στο τέλος εκείνης της χρονιάς, υποβιβάστηκε και δεν είχε καταφέρει να επιστρέψει μέχρι και τώρα.
Και φτάνουμε στην φετινή σεζόν της Ίπσουιτς. Πολλοί αναρωτιούνται πώς κατάφερε αυτή η ομάδα του Κίραν ΜακΚένα να πανηγυρίσει την άνοδο στην Premier League και την επιστροφή της στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, μετά από 22 χρόνια.
Διότι θυμίζω πως είχε υποβιβαστεί το 2002 και έκτοτε, δεν είχε καταφέρει ποτέ να γυρίσει. Όλα είναι θέμα… προπονητή. Ο ΜακΚένα την ανέλαβε πριν από δύο χρόνια, όταν βρισκόταν στη μέση της βαθμολογίας της League One και αυτομάτως, άλλαξε ολόκληρη την ψυχοσύνθεσή της.
Την οδήγησε στην άνοδο, την έφερε στην Championshipκαι συμβιβάστηκε γρήγορα με το γεγονός πως η Ίπσουιτς δεν θα προβεί σε πολλές μεταγραφές. Έκανε άλλωστε τα απαραίτητα. Έμεινε με μικρό ρόστερ, στήριξε τον πρώτο σκόρερ της προπέρσινης σεζόν, τον Κόνορ Τσάπλιν, πήρε τον Χάτσινσον, που είχαν απορρίψει η Άρσεναλ και η Τσέλσι, και βασίστηκε στην έδρα της.
Αποτέλεσε την κορυφαία ομάδα της κατηγορίας στο «σπίτι» της, συγκεντρώνοντας 54 βαθμούς σε 23 αναμετρήσεις. Είχε την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, με 92 γκολ, ενώ παρότι έβλεπε την εστία της να παραβιάζεται, έφτασε τα 57 τον αριθμό σε 46 συναντήσεις, δεν προβληματίστηκε από το εν λόγω γεγονός.
Αποτέλεσε μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Διαχειρίστηκε εξαιρετικά την περίοδο του «ντεφορμαρίσματός» της, άντεξε και δεν αγχώθηκε από το γεγονός πως η Λιντς έμοιαζε να την προλαβαίνει. Έκανε πέντε νίκες στα 10 τελευταία παιχνίδια και έχασε μόλις μία φορά.
Στο παιχνίδι με την «ουραγό» Χάντερσφιλντ, στην τελευταία αγωνιστική, το ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Επικράτησε με 2-0 και το όνειρό της πλέον, είχε γίνει πραγματικότητα. Επέστρεψε στην Premier League, μετά από 22 χρόνια, αφήνοντας στα Play Offs ομάδες όπως η Λιντς, η Σαουθάμπτον, η Γουέστ Μπρομ και η Νόριτς. «Ιστορική» σεζόν, σπουδαίο επίτευγμα και πλέον, οφείλει να δείξει συνέπεια. Να μείνει στην Premier League του χρόνου και να «χτίσει» πάνω στον εξαιρετικό προπονητή, που έχει στην άκρη του πάγκου της!
Πηγή: England365
