Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα έχασε και από την Μπασκόνια στο ΣΕΦ ενώ ο Παναθηναϊκός έκανε στο Βερολίνο την πρώτη του εκτός έδρας νίκη. Στην περίπτωση του ΠΑΟ πιο πολύ κι από τη νίκη κόντρα στην ουραγό της διοργάνωσης αυτό που μετρά είναι ότι ήρθε με μπάσκετ Αταμάν: ο ΠΑΟ παιγνίδι με το παιγνίδι αρχίζει να αποκτά την ταυτότητα που θέλει να επιβάλει ο Τούρκος προπονητής του. Ταυτότητα έχει κι ο Ολυμπιακός που πλέον κάνει σχεδόν κάθε φορά το ίδιο ματς. Ομάδες με ταυτότητα δεν κερδίζουν πάντα με τον ίδιο τρόπο, αλλά χάνουν και με τον ίδιο τρόπο.
Κυνηγάει το θαύμα
Η συζήτηση που έχει να κάνει με την πιθανή προσθήκη κάποιου παίκτη στον Ολυμπιακό αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά μια διάσταση ψυχοθεραπευτικού χαρακτήρα για τους οπαδούς του: πολλοί πλέον πιστεύουν στον παίκτη που θα ρθει πιο πολύ από αυτούς που υπάρχουν. Ενώ έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως ο Ολυμπιακός μπορεί να βρει κάποιον που να του λύσει όλα τα προβλήματα, παιγνίδι με παιγνίδι προβλήματα προκύπτουν καινούργια. Με την Μπασκόνια ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε επί της ουσίας χωρίς τον Μιλουτίνοφ και με τον Φαλ να μένει στο παρκέ 37 λεπτά, όπως και με τον ΠΑΟΚ κι όπως πιθανότατα θα γίνει και στα δυο ματς για την Ευρωλίγκα που ακολουθούν. Με την Μακάμπι εκτός έδρας και με τον Ερυθρό Αστέρα στο ΣΕΦ αν ο Ολυμπιακός όπως είναι κερδίσει ένα παιγνίδι θα πρόκειται περί θαύματος. Και δεν είναι βέβαια μόνο το πρόβλημα του Σέρβου στο δάχτυλο που μεγαλώνει τις δυσκολίες του: είναι και η σταθερά μέτρια απόδοση κάποιων παικτών, τους οποίους η αγωνιστική κρίση έχει παρασύρει. Ο Γουόκαπ έμεινε στο παρκέ 16 λεπτά με την Μπασκόνια και ολοκλήρωσε το ματς άποντος. Ο Γουίλιαμς Γκος παρασύρθηκε κι αυτός από την γενική μετριότητα και πέτυχε όλους κι όλους 4 πόντους με 0/4 τρίποντα. Ο Μπραζντέκις μπήκε στο γήπεδο, έμεινε 9 λεπτά κι έζησε ένα εφιάλτη: στο δικό του δεκάλεπτο η Μπασκόνια έγραψε το 30-9 με το οποίο ανάγκασε κι αυτή, όπως και η Φενέρ, τον Ολυμπιακό να κυνηγάει. Το ευχάριστο για τον Ολυμπιακό είναι ότι δεν παρατάει τα ματς και τα γυρίζει κιόλας. Αλλά η φθορά στην απόδοση των παικτών του είναι τεράστια. Ο Γουόκαπ, ο Λαρεντζάκης, ο Λούντζης, παίζουν χειρότερα από ότι ένα μήνα πριν. Κι ο Μπραζντέκις, ο ξένος που ο Μπαρτζώκας έψαχνε όλο το καλοκαίρι, αντί να κάνει ένα βήμα μπροστά κάνει βήματα πίσω. Αν ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο με την Φενέρ και στο δεύτερο ημίχρονο με την Μπασκόνια έπαιξε μόνο με 7 παίκτες αυτό δεν αποτελεί κάποιου είδους σκακιστική επιλογή του κόουτς, αλλά πρόκειται για σημάδι απόγνωσης. Μόνο αυτοί μπορούν σοβαρά να βοηθήσουν.
Να παίζει κι αυτός για δύο
Το «παίζω – με – επτά – παίκτες» δεν είναι η λύση: είναι το νέο πρόβλημα. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που ο Μπαρτζώκας δημιούργησε στον εαυτό του μόνος του με τις καλοκαιρινές κινήσεις του. Στον Ολυμπιακό βγάζει πλέον μάτια, όχι μόνο η έλλειψη του Βεζένκοφ, του Σλούκα και του ΜακΚίσικ, αλλά και η έλλειψη του Μπολομπόι και του Μπλακ. Ο Τανούλης δεν παίρνει χρόνο συμμετοχής ούτε στο ελληνικό πρωτάθλημα κι ο Σίκμα, όταν κι εφόσον γυρίσει, θα πρέπει για να διορθωθεί το πράγμα να παίζει για δυο, περίπου όπως ο Φαλ, ο Γουόκαπ και ο Παπανικολάου. Η ιστορία της προσθήκης παίκτη αρχίζει να γίνεται αστεία: κάθε φορά που ο Ολυμπιακός χάνει, ο παίκτης που χρειάζεται είναι διαφορετικός – πλέον χρειάζεται λέει «ένα τεσσαροπεντάρι με πόντους στα χέρια κι αν είναι δυνατόν και με σουτ από μακριά». Επειδή εμφανέστατα υπάρχει πρόβλημα και στην περιφέρεια, μάλλον αυτός ο παίκτης πρέπει και να κατεβάζει και να μοιράζει και τη μπάλα: ο μόνος που έχω υπόψιν μου είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αλλά έχει άλλα σχέδια.
Ο Μπαρτζώκας δεν ξέρω αν ψάχνει κανένα ή αν ψάχνει από συνήθεια δεδομένου ότι ψάχνει από πέρυσι τον Μάιο. Σίγουρα αυτό που θα ήθελε είναι να έχει όλους τους παίκτες του υγιείς, αλλά αυτό μου μοιάζει με την επίκληση για παγκόσμια ειρήνη: είναι εύκολο μόνο να το λες. Μακάρι να μην έχω δίκιο αλλά το «παίζω – με – επτά – παίκτες» σε μια διοργάνωση τόσο σκληρή θα φέρει κι άλλα προβλήματα. Κάποιοι θα γυρίσουν και κάποιοι πάλι θα λείψουν. Διότι το ρόστερ είναι ημιτελές και δύσκολα διορθώνεται από την στιγμή που παίκτες συνηθισμένοι στην ατομική πρωτοβουλία απαγορεύονται. Ακούω πολλούς που λένε πως με ένα σκόρερ όλα θα ήταν ευκολότερα – έτσι μοιάζει. Αλλά στο μπάσκετ του Μπαρτζώκα ό,τι μοιάζει δεν ισχύει κι απαραίτητα. Διότι η λογική του προπονητή είναι άλλη. Το φρακάρισμα του Ολυμπιακού έχει να κάνει με την έλλειψη ενέργειας των μισών σχεδόν παικτών του. Φυσικά και με το εγώ του προπονητή, που όμως δεν φταίει σε τίποτα: αν όλο το καλοκαίρι ισχύει το «ο Μπαρτζώκας ξέρει» και όλοι πανηγυρίζουν για παίκτες που έφυγαν και άλλους που δε ήρθαν ποτέ (κι ούτε κι απασχόλησαν), είναι λογικό ο προπονητής να πιστεύει πως οι ιδέες του είναι σημαντικότερες από τους παίκτες. Ας του αναγνωρίσουμε πως είναι ψύχραιμος: αν ο Ολυμπιακός σηκώνεται στα πόδια του μετά από σκληρά χτυπήματα σε αυτόν οφείλεται. Απλά για να κερδίσεις δεν αρκεί: δεν χάνεις μόνο πέφτοντας νοκ ντάουν, χάνεις και στα σημεία.
Στο μεταξύ αν αξιολογούσαμε τα προβλήματα, πέρα από τους τραυματισμούς, τον μικρό πάγκο κτλ, το πιο μεγάλο είναι η αδυναμία να διαχειριστεί σοβαρά κάποιος τις τελευταίες επιθέσεις και τέτοιο παίκτη δεν βλέπω ακόμα κι αν επιστρέψουν οι τραυματίες. Ο Ολυμπιακός έχει παίξει ήδη τέσσερα ματς (με ΠΑΟ, Φενέρ, Παρτιζάν και Μπασκόνια) που κρίθηκαν στο τέλος. Και στα τέσσερα στις τελευταίες επιθέσεις δεν έχει βάλει σουτ κανείς! Με την Παρτιζάν και την Μπασκόνια σκόραρε από βολές ο Λαρεντζάκης. Και στα δυο ματς ο Ολυμπιακός άφησε στον αντίπαλο το τελευταίο σουτ και δέχτηκε καλάθι. Όταν δεν βάζεις σουτ εσύ να δημιουργήσεις απόγνωση, σουτ θα βάλει ο άλλος: έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα το μπάσκετ κι ας παιδεύονται πολλοί να μας πείσουν ότι είναι κάτι πολύπλοκο κτλ. Όταν υπάρχει προσωπικότητα φαίνεται όταν η μπάλα καίει.
Ο ΠΑΟ των πολλών λύσεων
Στο μεταξύ ο ΠΑΟ λύνεται. Η νίκη με την Αλμπα ήρθε με 97 πόντους – 60 στο πρώτο ημίχρονο. Ο Αταμάν έριξε αμέσως στο ματς τον Ναν γιατί ένα παίκτη πρώτα πρέπει να τον κερδίσει δείχνοντάς του εμπιστοσύνη και μετά έρχονται τα υπόλοιπα. Κι ο ΠΑΟ έχει απουσίες και πολύ σημαντικές: λείπουν ο Παπαπέτρου και ο Χουάντσο και θα λείψουν καιρό. Αλλά έχει παίκτες πολλούς και ψάχνει κι άλλο γιατί ο Αταμάν πιστεύει πως η ποσότητα και η ποιότητα σε μια ομάδα στην Ευρωλίγκα πάνε μαζί. Τον Τούρκο πολλοί τον περιμένουν στην γωνία και το καταλαβαίνεις. Το μπάσκετ του δεν είναι καθόλου ελληνικό: η Αλμπα πέτυχε 85 πόντους, αλλά αυτό τον Αταμάν είναι το τελευταίο που τον απασχολεί: ο σκοπός του είναι να κερδίζει και να διευθύνει την ομάδα ως διευθυντής ορχήστρας. Ο Αταμάν αδιαφορεί για το χρόνο συμμετοχής των παικτών, το αν είναι Ελληνες ή ξένοι, το αν έχουν μικρά ή μεγάλα συμβόλαια κτλ. Τον ενδιαφέρει να βλέπει την ομάδα του να τρέχει και να σκοράρει κι αυτό ο ΠΑΟ αρχίζει να το κάνει: του λείπει απλά μια νίκη με διεκδικήτρια της Ευρωλίγκας για να αρχίσει να μεγαλώνει η αυτοπεποίθησή του.
Στο μεταξύ με τους Γερμανούς ο Μήτογλου αγωνίστηκε 35 λεπτά, ο Σλούκας κι ο Γκραντ 30, ο Γκριγκόνις 34 αλλά κανείς δεν ολοκλήρωσε το ματς με τη γλώσσα έξω: όλοι παίζουν και χαίρονται κι αυτό είναι το μυστικό του μοντέρνου μπάσκετ. Τα «παίζω ξύλο» και «τα κυλιέμαι στο παρκέ» και τα «πάμε δυνατά με την άμυνα» ανήκουν σε άλλες δεκαετίες. Δεν το λέω εγώ: το λέει η βαθμολογία της διοργάνωσης. Πρώτη κι ασταμάτητη είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, η σταθερότερη επιθετική μηχανή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεύτερη η απαλλαγμένη από τον Γιασκεβίτσιους Μπαρτσελόνα, τρίτη μαζί με την Φενέρ η Μονακό του Τζέιμς, του Ντιαλό και του Οκόνμπο, πέμπτη η Βίρτους Μπολόνια με την δεύτερη καλύτερη επίθεση στην διοργάνωση. Αν οι παίκτες του ΠΑΟ ακούν τον Αταμάν και μάθουν το μπάσκετ του γρήγορου ρυθμού, που αυτός αγαπάει, και που στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουμε θα είναι για μένα παράξενο ο ΠΑΟ τα Χριστούγεννα να μην είναι στην τετράδα. Οσες αναποδιές κι αν του τύχουν με 7-8 παίκτες ικανούς να γράφουν διψήφια το πράγμα θα είναι απλό.
Πηγή: Karpetshow
