Ενα πέρα ως πέρα σπουδαίο παιγνίδι της Ελλάδας. Και μία σπουδαία, θα την έλεγα τρομερή μόνο και μόνο για το πόσο κολακευτική είναι, νίκη της Σκωτίας. Το είπε περιεκτικά στο BBC ο Ουίλι Μίλερ, 70 ετών σήμερα, σέντερ-μπακ της θαυμάσιας Αμπερντίν του Αλεξ Φέργκιουσον, παρών εκείνα τα χρόνια σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, το ’82 και το ’86. “Αυτό που πήραμε απόψε, ήταν ένα μάθημα για το ποδόσφαιρο. Αυτό που δώσαμε, ήταν ένα μάθημα για το αποτέλεσμα”.
Στην πραγματικότητα, ο κάθε Σκωτσέζος στο τέλος αυτού του ματς θα μπορούσε να πει, μερικοί είμαι βέβαιος πως αυθόρμητα είπαν, το συνηθισμένο στα μέρη τους it’s all greek to me. Το αντίστοιχο δικό μας, όλα μου φαίνονται κινέζικα. Αναρωτιέται εύλογα κανείς, εάν υπάρχει έστω ένας κάτοικος Σκωτίας να κατάλαβε τη νύχτα της Πέμπτης πώς νίκησαν. Γενικώς η ιστορία του μέσου Σκωτσέζου απέναντι στην Εθνική Σκωτίας, είναι μια αιώνια ακροβασία ανάμεσα στην αισιοδοξία και στον σκεπτικισμό. Αλλοτε πιστεύουν, άλλοτε αναρωτιούνται γιατί στον κόρακα πιστεύουν ό,τι πιστεύουν. Ο αγώνας στο Χάμπντεν ήταν μια ταινία, με θέμα αυτή την αιώνια ακροβασία.
Η ελληνική είσοδος στην αναμέτρηση είχε στιβαρό έλεγχο, είχε σωστές κατοχές, είχε ωραία δομημένες επιθέσεις. Διαφορετικές, κάθε φορά, επιθέσεις. Μια εικόνα, εφάμιλλη των δεξιοτήτων της ομάδας (ποδοσφαιριστών και προπονητή). Η συγχρονισμένη πίεση, όποτε η Σκωτία δοκίμαζε να ανεβεί από πίσω με build-up, ήταν αποτελεσματική. Η μη-πίεση της Σκωτίας, το πόσο χαμηλά είχαν στηθεί στο τερέν, επέτρεπε στην Ελλάδα να κινεί τη μπάλα όπως ήθελε. Η έδρα σίγησε, όλα τα ατού (με πρώτο τον ΜακΤόμινεϊ) ακυρώθηκαν.
Οι Ελληνες έβγαιναν, κατά κανόνα, πρώτοι στις φίφτι-φίφτι μπάλες. Ο Τζόλης ήταν ένα απίθανο ζιζάνιο, είτε στην άκρη του γηπέδου είτε στα μεσοδιαστήματα. Ο Χίκι ταλαιπωρήθηκε από τον Τζόλη και αποσύρθηκε στο 58′, ο Ντόουκ ταλαιπωρήθηκε από τον Βαγιαννίδη και αποσύρθηκε επίσης στο 58′, υποτίθεται ο Χίκι και ο Ντόουκ ήταν οι δύο απόντες του 0-3 τον Μάρτιο από τους οποίους τώρα η Σκωτία πρόσμενε το γρήγορο και το απρόβλεπτο. Κι ένας Μπακασέτας παντού, ο καλύτερος συμπαίκτης στήριξης που θα μπορούσε να έχει ο εκάστοτε παίκτης της Εθνικής με τη μπάλα στα πόδια.
Βλέπαμε καθαρό πλάνο, βλέπαμε δυνατή προσωπικότητα, βλέπαμε την υγιή (όχι την ξιπασμένη) αίσθηση υπεροχής. Η ευκαιρία με Τζόλη/Μπακασέτα/Παυλίδη νωρίς, ήταν… 0.97 αναμενόμενο γκολ, δηλαδή 97 φορές στις 100 η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα. Πριν το δεκαπεντάλεπτο, ήδη η Εθνική είχε περισσότερα αναμενόμενα γκολ απ’ όσα είχε σε ολόκληρο το ενενηντάλεπτο με τη Δανία τον Σεπτέμβριο στον Πειραιά. Η κίνηση του Τζόλη κοντά σε Μασούρα+Μπακασέτα, η επίθεση με δύο πλάγιους στην ίδια πλευρά, η υπεραριθμία που τρύπησε τη Σκωτία, το (…επιτέλους) γκολ ήταν επιστέγασμα. Οσοι παρακολουθούσαν, Σκωτσέζοι και Ελληνες, ήξεραν πως θα συμβεί.
Μετά, ήρθαν ένα κόρνερ. Ενα φάουλ. Οι λαβές, μες στην περιοχή. Οι σπόντες. Μπάλες που “κάπως” πέρασαν μες από δάσος σωμάτων. Οφσαϊντ… που δεν ήταν όφσαϊντ για ένα κλάσμα δευτερολέπτου (όσο “άργησε” να βγει από την άμυνα ο Κουρμπέλης). Για μία πλάτη, ή μία τρίχα. Στο φινάλε, ήρθε και ένα μπλούπερ που δεν υπάρχει τερματοφύλακας, μικρός ή μεγάλος, να μη το έχει ζήσει. Μάνι-μάνι θυμάμαι ένα ίδιο του Πασχαλάκη, κάποιον Αύγουστο στην Τούμπα προ ετών, ΠΑΟΚ-Μπενφίκα. Είναι πράγματα που, συνήθως, πειράζουν το μυαλό όσων τα παθαίνουν.
Η αξία των Ελλήνων διεθνών ήταν ότι το πήραν και το συνέχισαν, σαν να μη μεσολάβησαν όλα αυτά ποτέ. Εξακολούθησαν να πηγαίνουν προς το γκολ με τον “προβλεπόμενο” τρόπο. Εξακολούθησαν να βγαίνουν φάτσα με το γκολ. Στο τέλος της βραδιάς, όλη η απόσταση του 3-1 από ένα 2-2 ήταν η απόκρουση του Γκαν στον Καρέτσα και το λάθος του Τζολάκη, εν συνεχεία, με τον Ντάικς. Καταλήξαμε να πούμε κι ευχαριστώ από πάνω, ότι σώσαμε (από δεύτερη κίτρινη κάρτα) τη συμμετοχή του Τσιμίκα την Κυριακή στην Κοπεγχάγη.
Θυμήθηκα, διότι αυτό μύρισε, Στοκχόλμη τέτοιες μέρες το 2021. Το by far καλύτερο ματς της Εθνικής με τον Φαν ‘τ Σχιπ. Μολονότι by far το καλύτερο, η Εθνική ηττήθηκε από τη Σουηδία δύο-μηδέν, και το έργο είχε κλείσει με κόκκινη (που τότε δεν τη σώσαμε!) του Χατζηδιάκου και με κλάματα του Μαυροπάνου στον κύκλο της σέντρας. Είναι ακραία σπάνιο στον αθλητισμό, να επιτύχεις αν πρώτα δεν αποτύχεις ξανά και ξανά και ξανά. Αυτό το συγκεκριμένο γκρουπ, το γκρουπ της Εθνικής, ξεκάθαρα δεν είναι μιας χρήσεως. Δεν λήγει, σε μία διοργάνωση.
Πηγή: Sdna
