Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι έντεκα του Παναθηναϊκού εκείνη την ημέρα στο Ολυμπιακό Στάδιο, οι βασικοί έντεκα του Παναθηναϊκού στη σεζόν εφέτος. Εμειναν ίδιοι και αμετακίνητοι ο Μπρινιόλι, ο Κώτσιρας, ο Σχένκεφελντ, ο Χουάνκαρ, ο Ρουμπέν Πέρεθ, ο Παλάσιος, ο Ιωαννίδης. Επτά. Θα ήταν οκτώ, αν δεν τραυματιζόταν ο Κανταλαπιέδρα. Σημαίνει πως η βάση που χτίστηκε, διατηρήθηκε σταθερή. Εως δεδομένη.
Οι έντεκα του ΠΑΟΚ εκείνη την ημέρα στο Ολυμπιακό Στάδιο, οι έντεκα που υποψιαζόμαστε πως θα μπουν την Τετάρτη στον Βόλο με την ΑΕΚ. Ιδιοι και αμετακίνητοι, είναι οι μόλις “εξής τρεις”. Ινγκασον, Ντάγκλας Αουγκούστο, Ζίβκοβιτς. Σημαίνει πως η νέα βάση, χτίστηκε σε αυτούς τους δώδεκα μήνες που έχουν μεσολαβήσει. Ο πρώτος σκόρερ Κούρτιτς, έγινε Τιάγκο Ντάντας. Ο Κρέσπο, έγινε Κουλιεράκης. Ακπομ/Τσόλακ, έγιναν Νέλσον Ολιβέιρα/Μπράντον. Βιεϊρίνια/Σίντκλεϊ, έγιναν Ράφα Σοάρες. Ο Μπίζεσβαρ, έγινε Κωνσταντέλιας. Ο Μιτρίτσα, έγινε Νάρεϊ. Ο Πασχαλάκης, έγινε Κοτάρσκι. Μια καινούργια ομάδα. Μία τάξη πίσω, εν συγκρίσει προς τον Παναθηναϊκό.
Η κεντρική διαφοροποίηση στον Παναθηναϊκό, είναι τα οκτάρια. Εναντίον του ΠΑΟΚ στον τελικό πριν ένα χρόνο, ξεκίνησαν ο Γκατσίνοβιτς κι ο Βιγιαφάνιες (και ήλθαν από τον πάγκο, στις θέσεις τους, ο Κουρμπέλης κι ο Αλεξανδρόπουλος). Στην περίοδο που κλείνει, κατά κόρον ξεκινούσαν ο Κουρμπέλης κι ο Τσέριν (και ερχόταν από τον πάγκο ο Τσόκαϊ). Καλύτερο; Χειρότερο; Διαφορετικό, θα έλεγα. Ενα άλλο προφίλ. Λιγότερο δημιουργικό/επιθετικό. Πιο κοντρόλ/κόμπακτ. Το αποτύπωσαν άλλωστε, τα νούμερα. Ο Παναθηναϊκός έβαλε στο πρωτάθλημα -5 γκολ σε σχέση με πέρυσι, δέχθηκε -10 γκολ σε σχέση με πέρυσι. Χαμηλότερος αριθμός ευκαιριών, στο παιγνίδι. Και για τον Παναθηναϊκό, και για τον αντίπαλο. Καλύτερο ή χειρότερο, είναι υποκειμενικό/αισθητικό. Αντικειμενικό είναι, ότι το “άλλο προφίλ” υπήρξε πιο αποτελεσματικό. Σε σχέση με πέρυσι, +17 πόντοι. Αψευδής μάρτυς.
Το άμεσο “αίτημα” της εποχής πλέον, είναι αύξηση του μπάτζετ για αναβάθμιση της ποιότητας. Η ποιότητα πράγματι, από ένα επίπεδο και πέρα αναβαθμίζεται με χρήματα. Τα χρήματα, δεν είναι γκαραντί ότι θα αναβαθμιστεί η ποιότητα. Ενα χρόνο πίσω, ο Παναθηναϊκός πήγε (και) σε ακριβές επιλογές. Η απόδοση των ακριβών επιλογών, προφανώς έμεινε υπό τον πήχυ του κόστους. Ο Φραν Βέλεθ, έγινε Μάγκνουσον. Ιωαννίδης/Καρλίτος, έγιναν Σπόραρ/Ιωαννίδης. Ο Κανταλαπιέδρα, έγινε Βέρμπιτς. Ο Μπερνάρ αντί άμεση λύση, περισσότερο έγινε ένας γρίφος.
Στην αρχή της εβδομάδας, ο καινούργιος τεχνικός διευθυντής του Αρη είπε μία απλή αλήθεια. Η ερώτηση δεν είναι, αν/τι συνεισφέρει ο ποδοσφαιριστής. Η ερώτηση είναι, τι συνεισφέρει ο ποδοσφαιριστής αναλογικά με την αμοιβή ή με το κόστος πρόσληψης. Το ύψος του συμβολαίου ή η δαπάνη της αγοράς, να το προσέξουμε αυτό, δεν είναι κριτήριο για ό,τι συμβαίνει μέσα στον αγώνα. Είναι εντελώς αντιποδοσφαιρικό να πεις, παίρνεις ένα εκατομμύριο αλλά έφαγες ντρίμπλα από παίκτη που παίρνει εκατό χιλιάρικα. Το ύψος του συμβολαίου ή η δαπάνη της αγοράς, είναι κριτήριο (για την ακρίβεια, ένα από τα κριτήρια) μόνον τη στιγμή της τελικής αποτίμησης ολόκληρης της περιόδου. Η οποία τελική αποτίμηση φυσικά, δεν είναι μπακαλική. Είναι μία εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία στην οποία υπεισέρχονται πολλαπλά, όχι το ένα μονάχα, κριτήρια.
Οντως, αν δεν ήξερες, παρακολουθώντας παιγνίδια δεν καταλάβαινες ποιοι είναι τα μεγάλα συμβόλαια του πέι-ρολ και ποιοι τα δεύτερα. Αλλά το ποδόσφαιρο, συχνά είναι έτσι. Και ζήτημα χρημάτων, και ζήτημα χρόνου επίσης. Τον ποδοσφαιριστή δεν τον αποκτάς για ένα μήνα, για ένα γύρο, καν (εφόσον η δέσμευση των μερών είναι long-term) για μία χρονιά. Ακόμη και σε απόδοση πενιχρή σε σχέση με τη δαπάνη, ξανά βάζεις στον λογαριασμό μια σειρά άλλες παραμέτρους που ενδεχομένως σε κάνουν βάσιμα να εκτιμάς ότι την επόμενη σεζόν όλα θα πάνε καλύτερα. Και όπως αναπροσαρμόζεις ένα συμβόλαιο προς τα πάνω ως φυσιολογική εξέλιξη εν συνεχεία της καλής απόδοσης, έτσι μπορείς να καλέσεις με ειλικρίνεια τον ποδοσφαιριστή για μία εύλογη αναπροσαρμογή προς τα κάτω ενόψει της επόμενης περιόδου, ως φυσιολογική εξέλιξη εν συνεχεία της κακής απόδοσης, “και πάλι εδώ είμαστε”.
Καμιά φορά, ή…πολλές φορές, θέλει επιμονή και πίστη κόντρα στα facts. Είναι ακραίο παράδειγμα, ελάχιστα συγκρίσιμο με τη σύγχρονη εποχή στην οποίαν όλοι βιάζονται σαν τρελοί, αλλά δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να υπενθυμίσω το γαϊδουρινό πείσμα του Καπετάνιου, μια φορά κι ένα καιρό στα 90s, με τον Μπορέλι. Και μία χρονιά, και δύο, ο Καπετάνιος αψήφησε όλα τα facts. Επιστέγασμα, ήταν η τελική εικόνα. Να χορεύει ο Καπετάνιος αργεντίνικο τάνγκο με τον Μπορέλι μες στον αγωνιστικό χώρο, για πρόκριση σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και να παίρνει η ομάδα εκείνη τη σεζόν το πρωτάθλημα, με γκολ του Μπορέλι στο ματς-κλειδί.
Το 2022-23 έκλεισε, δίχως τρόπαιο για τον Παναθηναϊκό. Πέρυσι, ικανοποιημένος τέταρτος. Θα έπαιζε προκριματικά Κόνφερενς Λιγκ, και ήταν εντάξει. Εφέτος, λυπημένος δεύτερος. Θα παίξει προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, και είναι κάπως. Το τρόπαιο, η πιστοποίηση της προόδου, είναι αυτό! Το σίγουρο τρόπαιο, είναι η ολική μεταστροφή των φίλων. Για χρόνια, οι Παναθηναϊκοί ήταν οι πλέον απρόθυμοι στο να τους ανοίγεις κουβέντα για μπάλα. Σχεδόν, ένιωθαν πως δεν τους αφορούσε το θέμα. Πλέον, ολοχρονίς έρχονταν και άνοιγαν εκείνοι την κουβέντα. Θερμοί, υποστηρικτικοί, πλήρεις θετικής ενέργειας. Επειδή ένα πρωτάθλημα, δεν είναι “όνειρο”. Δεν μπορεί, για ένα Παναθηναϊκό, το πρωτάθλημα να λέγεται όνειρο. Το πρωτάθλημα για τον Παναθηναϊκό, είναι ετήσιος στόχος πια. Ονειρο (αξίζει ο κόπος, και η λέξη, να) είναι, ένα επόμενο τάνγκο στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Προς το παρόν, εκλογές. Μία σκέψη. Το κατ’ εξοχήν πράγμα ενώπιον του οποίου οι αρχηγοί είναι τέρμα χαλαροί στο να ανοιχτούν, είναι η οπαδική προτίμηση. Κανείς δεν (κάνει την παραμικρή προσπάθεια να) την κρύβει. Εάν γνώριζαν ότι κοστίζει, εννοείται πως δεν θα το έκαναν. Για να το κάνουν, σημαίνει ότι το έχουν ερευνήσει, το έχουν μετρήσει και επανακαταμετρήσει, το έχουν επιβεβαιώσει πέραν πάσης αμφιβολίας. Πώς δεν παίζει κανένα ρόλο. Περπατώντας στα εξήντα, είναι αλήθεια, δεν θυμάμαι ποτέ πολιτικό να κέρδισε ή να έχασε εκλογές… από τις ομάδες.
Πηγή: Sdna
