Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η κατάκτηση του κυπέλλου Ιταλίας από την Μπολόνια είναι μια ωραία ιταλική ιστορία. Το ιταλικό ποδόσφαιρο είχε πολύ καιρό να μας προσφέρει μια τέτοια. Είναι ο θρίαμβος μιας ομάδας που κατέκτησε ένα τίτλο μετά από 50 χρόνια κερδίζοντας ένα αντίπαλο με μεγάλο όνομα όπως η Μίλαν σε μια στιγμή μάλιστα που αυτός προσπαθούσε να σώσει την χρονιά του. Κυρίως είναι η επιτυχία ενός προπονητή που ενώ είχε χάσει τρεις τελικούς στην σειρά, είχε το καθαρό μυαλό να σχεδιάσει και να κερδίσει ένα τέταρτο. Ο Βιντσέντσο Ιταλιάνο είναι άνθρωπος από σίδερο.
Λογικό κι όχι απλά συναινετικό
Όταν πέρυσι η Φιορεντίνα έχασε στον τελικό του Conference League από τον Ολυμπιακό το διαζύγιο του Ιταλιάνο με τους Βιόλα δεν προκάλεσε καμία εντύπωση – κανείς δεν είπε πως είναι δυνατόν μια ομάδα που δεν έχει και την πιο πλούσια τροπαιοθήκη να διώχνει ένα προπονητή που την οδήγησε σε ένα ευρωπαϊκό τελικό. Ο λόγος ήταν απλός: ο χαμένος τελικός στην Opap Αρενα ήταν ο τρίτος στην σειρά που είχε χάσει ο κόουτς Ιταλιάνο. Ειχαν προηγηθεί ένας ακόμα στο Conference League από την Γουέστ Χαμ κι ένας τελικός του κυπέλλου Ιταλίας από την Ιντερ. Πριν την Τετάρτη το βράδυ και πριν ξεκινήσει το ματς ανάμεσα στην Μπολόνια και στην Μίλαν στην Ιταλία κυκλοφορούσε εν ήδη αστείου ότι η χώρα είναι έτοιμη να παρακολουθήσει τον ετήσιο χαμένο τελικό του Βιντσέντσο Ιταλιάνο. Ο κόουτς δεν νομίζω ότι με το αστείο γέλασε.
Εργάτης ποδοσφαιριστής και προπονητής
Ο Ιταλιάνο δεν είναι ένας τύπος που ξεκίνησε να δουλεύει ως προπονητής επειδή ως ποδοσφαιριστής είχε τεράστιο όνομα: είναι υπό αυτό το πρίσμα το αντίθετο από τον προπονητή του οποίου στην Μπολόνια πήρε την θέση: αναφέρομαι στον Τιάγκο Μότα. Ο Ιταλιάνο καριέρα έκανε βασικά στην Βερόνα (κυρίως στην Ελλάς, αλλά και μια χρονιά στο Κίεβο). Ηταν σκληρός παίκτης, έπαιζε μπροστά από την άμυνα, εξελίχτηκε σε ένα είδος «Πίρλο των φτωχών», αν κι εμένα μου θύμιζε πιο πολύ τον Ντεμέτριο Αλμπερτίνι. Κάποτε τον ρώτησαν, αν αγαπάει αυτό τον ρόλο του «deep-lying playmaker»: θυμάμαι είχε κοιτάξει τον δημοσιογράφο και του είπε πως αυτός απλά κόβει και πασάρει γρήγορα – ίσως το όνομα της θέσης που αγωνιζόταν στα αγγλικά να μην το είχε ακούσει ποτέ προηγουμένως! Κανείς φυσικά δεν τον χαρακτήρισε και ποτέ ιδιοφυία της προπονητικής. Πριν φτάσει στην Φιορεντίνα έκανε καλούτσικη δουλειά σε ομάδες όπως το Τράπανι και η Σπέτσια. Εκεί κατέκτησε το δικαίωμα της προαγωγής του.
Η μεγάλη ερώτηση μετά τον θρίαμβο της Μπολόνια είναι πως κατάφερε να διαχειριστεί τις συνεχόμενες πικρές ήττες σε προηγούμενους τελικούς. Τα κατάφερε γιατί πρώτα από όλα γιατί όπως λέει «ένας προπονητής δεν πρέπει να στέκεται πολύ ούτε στα ματς που κερδίζει κι ούτε στα ματς που χάνει». Λίγη (άγια) αυτοκριτική είναι χρήσιμη – το αυτομαστίγωμα δεν κάνει καλό και μάλλον αυτό το απέφυγε. Προφανώς στην περίπτωσή του φαίνεται πως μέτρησε πως τους τρεις προηγούμενους τελικούς τους είχε χάσει με άλλη ομάδα, δηλαδή με την Φιορεντίνα. Με την Μπολόνια ήταν σε τελικό για πρώτη φορά – ήταν κάτι σαν έμπειρος πρωτάρης. Μέτρησαν και κάποια άλλα πράγματα. Ο χαρακτήρας του σίγουρα. Ο Ιταλιάνο αν κι έχει το πιο ιταλικό επίθετο ανθρώπου του ποδοσφαίρου είναι γεννημένος και μεγαλωμένος στην Γερμανία από Ιταλούς μετανάστες: μεγάλωσε μαθαίνοντας ότι η ζωή είναι σκληρή. Σίγουρα μέτρησε και το γεγονός ότι βρέθηκε σε μια ομάδα που τον πίεσε σωστά: η Μπολόνια του έδωσε πέρσι μόλις ένα χρόνο συμβόλαιο. Οι παράγοντες της ιταλικής ομάδας είχαν τις αμφιβολίες τους για την ικανότητα του να κάνει ένα restart. Με άλλα λόγια κανείς δεν τον αντιμετώπισε με στοργή, απλά του έδωσαν μια δύσκολη δουλειά. Την εμπιστοσύνη έπρεπε να την κερδίσει: ούτε σαν απόλυτο αφεντικό τον παρουσίασαν, ούτε ορκίστηκε κανείς στις δυνατότητές του. Κι αυτό, σε συνδυασμό και με την δυσπιστία του Τύπου, τον ατσάλωσε πιο πολύ.
Σεζόν που έμοιαζε αποστολή αυτοκτονίας
Ο Ιταλιάνο ανέλαβε πέρσι το καλοκαίρι μια ομάδα που είχε κάνει την καλύτερη σεζόν της τα τελευταία πενήντα χρόνια. Είχε να ανταγωνιστεί ένα προκάτοχο προπονητή όπως ο Τιάγκο Μότα που ήταν ένα είδος τοπικού ήρωα καθώς έβγαλε την ομάδα στο Τσάμπιονς λιγκ. Ανέλαβε μάλιστα μια ομάδα σαφώς αποδυναμωμένη καθώς είχαν πωληθεί οι καλύτεροι παίκτες της: ο Καλαφιόρι πήγε στην Αρσεναλ, ο Ζίρκζεϊ στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ο Αρναούτοβιτς στην Ιντερ! Δεν μιλάμε τόσο για δουλειά, αλλά για αποστολή αυτοκτονίας. Αλλά προφανώς όταν έχεις χάσει τρεις τελικούς στην σειρά αντέχεις κάθε δοκιμασία.
Ο Ιταλιάνο δεν προσπάθησε να συνεχίσει από εκεί που την Μπολόνια την βρήκε: την άλλαξε πολύ. Το ποδόσφαιρο που παίζει βασίζεται πολύ στην άμυνα και στην πίεση. Μοιράζει μαρκαρίσματα, θέλει μια ομάδα που να χτυπάει στις αντεπιθέσεις και να ναι καλή στον ανταρτοπόλεμο – κυρίως να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει παντού και πάντα. Δεν έχει καν σταθερή διάταξη η Μπολόνια: όσο εύκολα μπορεί να παίξει 4-3-3, όπως στον τελικό, άλλο τόσο εύκολα μπορεί και να παίξει με τρεις στόπερ ή τρεις κόφτες.
Η καταστροφή του Μιλάνου
Ο Ιταλιάνο δεν κέρδισε το κύπελλο Ιταλίας την Τετάρτη το βράδυ: απλά την Τετάρτη το σήκωσε. Το κέρδισε δουλεύοντας πολύ καλά όλη την προηγούμενη χρονιά. Η Μπολόνια παίζει ένα ποδόσφαιρο πολύ πειθαρχημένο, με πολλή πίεση, πολλή τρέξιμο, πολλή προσπάθεια. Στο Τσάμπιονς λιγκ αυτό το άμεσο ποδόσφαιρο δεν είχε αποτελέσματα γιατί η Μπολόνια ήταν εκεί άπειρη: στην Ιταλία όμως ήταν κακός μπελάς για όλους. Πριν πάρει το κύπελλο από την Μίλαν μετατρέποντας την σεζόν της σε απολύτως αποτυχημένη, έριξε την Ιντερ από την κορυφή κερδίζοντας την στις καθυστερήσεις ενός παιγνιδιού που μπορεί στους Νερατζούρι να στοιχίσει ένα πρωτάθλημα.
Η νίκη της Μπολόνια απέναντι στην Μίλαν θυμίζει σε πολλούς την ιστορία της αναμέτρησης του Δαβίδ με τον Γολιάθ, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Στην βαθμολογία του καμπιονάτο η ομάδα του Ιταλιάνο είναι αυτή την στιγμή πιο ψηλά από τους Ροσονέρι που ίσως δεν βγουν στην Ευρώπη. Στα μεταξύ τους ματς στο πρωτάθλημα οι δυο ομάδες είχαν από μια νίκη: η Μπολόνια αποδεκατισμένη είχε χάσει πρόσφατα στο Σαν Σίρο με 3-1 αλλά στον πρώτο γύρο στο Νταλάρα είχε κερδίσει με 2-1. Ο τελικός πριν αρχίσει ήταν ένα ματς χωρίς μεγάλο φαβορί – απλά το όνομα της Μίλαν είναι μεγαλύτερο. Αλλά τα ονόματα δεν κερδίζουν τελικούς: η Μπολόνια είχε μεγαλύτερη πίστη. Κι ένα προπονητή που από τελικούς ξέρει διότι αν ένας προπονητής κάθε φορά που χάνει ένα τελικό παίρνει ένα μάθημα, ο Ιταλιάνο τα μαθήματά του τα πήρε όλα. Κι από ότι φαίνεται παρά τις ήττες πήρε σε αυτά πολύ καλό βαθμό.
Πηγή: Karpetshow
