Του Βασίλη Σκουντή
Κοντεύουν τρία χρόνια από εκείνο το απόγευμα της 28ης Δεκεμβρίου του 2018, που ο Ρικ Πιτίνο εισέβαλε για πρώτη φορά στη ζωή του στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ. Tο επόμενο βράδυ ο Παναθηναϊκός θα αντιμετώπιζε την ΤΣΣΚΑ, προερχόμενος από πέντε ήττες στα προηγούμενα έξι ματς και ενώ ήδη ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε σχολάσει τον Τσάβι Πασκουάλ, τον οποίο αντικατέστησε προσωρινά στο ματς με την Αρμάνι Μιλάνο ο Γιώργος Βόβορας.
Μπήκε λοιπόν ο Πιτίνο στα αποδυτήρια, στάθηκε στη μέση, κοίταξε τους (ως επί το πλείστον παντελώς άγνωστους εις αυτόν) παίκτες και τους είπε με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις. “Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά εμένα δεν θα με διώξετε άδικα όπως τον Πασκουάλ”!
Οι παίκτες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και χαμήλωσαν τα βλέμματα τους. Τότε ο Πιτίνο με τη λογική “καρότο και μαστίγιο” συνέχισε τον λόγο του. “Το βίντεο δεν λέει ποτέ ψέματα. Στο χέρι σας είναι να μου πείτε την αλήθεια”.
Η λίστα των χαμένων προπονητών
Έχουν περάσει δέκα μήνες από την αποχώρηση του Βόβορα, που διαδέχθηκε τον Πιτίνο, ο οποίος είχε επιστρέψει στη θέση του Αργύρη Πεδουλάκη και άλλοι έξι (μήνες) από το φευγιό του Οντεντ Κάτας, ενώ μεσολάβησε η υπηρεσιακή θητεία του Κώστα Χαραλαμπίδη. Επίτηδες παραθέτω τους έξι προπονητές οι οποίοι πέρασαν από τον πάγκο του Παναθηναϊκού την τελευταία τριετία, χώρια που ο Πιτίνο ανέλαβε τη δουλειά δυο φορές.
Τους απαριθμώ όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνον για να φανεί πόση βαρύτητα (πρέπει να) έχει η κουβέντα που άρθρωσε το βράδυ της Τετάρτης στο Κάουνας ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Δεν ξέρω εάν και κατά πόσον ο αρχηγός της ομάδας είχε λόγο ή αναζητούσε μια ευκαιρία να αποενοχοποιήσει τον Πρίφτη, επειδή οι ευθύνες συνήθως πέφτουν στους ώμους των προπονητών και εντέλει αυτοί πληρώνουν το μάρμαρο.
Η ευθύνη βαραίνει εμάς
Το είπε πάντως ξεκάθαρα και μάλιστα δυο φορές ο Παπαπέτρου. “Ξαναλέω ότι αυτό βαραίνει εμάς, δεν ευθύνεται ο προπονητής, η τακτική ή άλλος παραέξω”.
Κατανοητόν; Κατανοητόν, θαρρώ. Όποιον κι αν βαραίνει η ευθύνη ο Παναθηναϊκός βαδίζει αγκομαχώντας σε έναν Γολγοθά, από τον οποίο δεν μπορεί να ξεστρατίσει εύκολα και γρήγορα. Καμπουριάζει κιόλας από τις οκτώ ήττες (στα πρώτα δέκα ματς) και το άχθος γίνεται ακόμα μεγαλύτερο…
Το εάν καταφέρει να το ελαφρύνει θα φανεί στα επόμενα ματς, απλώς -για να μην παρεκκλίνω από τον τίτλο του κειμένου- φαντάζομαι πως κανείς στους πράσινους κόλπους, δεν θα ήθελε να εμφανιστεί ένας άλλος προπονητής και να παραποιήσει την ατάκα του Πιτίνο.
Ασφαλώς, είναι κακό πράγμα να χάνει μια ομάδα, έστω κι αν οι ήττες βρίσκονται μέσα στο πρόγραμμα.
Ο εθισμός και η μη πρόοδος
Είναι όμως χειρότερο αυτό που συμβαίνει στον μπασκετικό Παναθηναϊκό: να συνηθίσει δηλαδή να χάνει! Υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει το χειρότερο, χείριστο: ο Παναθηναϊκός δεν στρώνει, δεν προοδεύει, δεν βελτιώνεται, δεν μπορεί να καμουφλάρει τις αδυναμίες του με αποτέλεσμα να χάνει από τον κάθε… πικραμένο!
Ακούγεται βαρύ αυτό για τη Ζαλγκίρις, αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα, καθόσον οι Λιθουανοί βρίσκονταν σφηνωμένοι στον βάλτο με 0-9, χώρια οι απουσίες του Λοβέρν και του Γιανκούνας και το πρόβλημα τραυματισμού του Νίμπο.
Χθες η ανημποριά των εξάκις πρωταθλητών Ευρώπης κάλυπτε και τις δυο άκρες του γηπέδου, βαρύνοντας περισσότερο την επίθεση: σκόραραν 69 πόντους με 21/55 σουτ, αστόχησαν σε εννέα βολές (19/28), είχαν ίσα βάρκα ίσα γιαλό τις ασίστ (13) με τα λάθη (12) και δεν συμμαζεύεται.
Τα έχει τα two-way (όπως λένε οι Αμερικανοί) θέματα του ο Παναθηναϊκός και ασφαλώς χρειάζεται ακόμη δουλειά για να τα ρυθμίσει ή έστω να τα κρύψει επιμελώς.
Η στατικότητα και το heroball στην επίθεση
Η επίθεση του αποτελεί πολύ συχνά την επιτομή της στατικότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην κυκλοφορία της μπάλας και στην τήρηση των αποστάσεων. Στις περισσότερες κατοχές οι Πράσινοι βασίζονται στις ατομικές εξάρσεις που ξεφεύγουν από το πλάνο και αυτό επηρεάζει ως επί το πλείστον το spacing τους.
Παίρνει ένας παίκτης την μπάλα, έχει στο μυαλό του κάτι, προσπαθεί να το τρέξει και αίφνης οι υπόλοιποι δεν μπορούν να το υποστηρίξουν! Αυτός προφανώς είναι ο λόγος για τον οποίο ο μεν Ντάριλ Μέικον φαίνεται καλύτερος, ο δε Ιωάννης Παπαπέτρου (που είχε 2/13 σουτ και 5/9 βολές) χειρότερος απ’ όσο καλός είναι!
Γι’ αυτό επίσης συχνά ο Μέικον βαδίζει στα χνάρια του… Μάικ Τζέιμς και επιδίδεται σε ένα hero ball, το οποίο μπορεί να δικαιώνεται κάποιες φορές ή να σώζει τα προσχήματα, αλλά δεν συμβάλλει στην ομαλή λειτουργία και στην εξέλιξη της ομάδας. Ως εκ τούτου κάποιοι παίκτες βγαίνουν από την εξίσωση, κάποιοι άλλοι καλούνται να ξεπεράσουν ένα σοκ και η κατάσταση μπορεί να γίνει χαοτική!
Ο κατακερματισμός στην άμυνα
Αντίστοιχα προβλήματα παρουσιάζει και η άμυνα του Παναθηναϊκού, που πάσχει σε συνέχεια και συνέπεια. Όπως συμβαίνει και με τα… συγκοινωνούντα δοχεία, μια ομάδα που αμύνεται πρέπει να έχει ροή, δηλαδή να πιέζουν όλοι οι παίκτες μαζί και όχι με βάρδιες. Ούτε βεβαίως με σκάντζα βάρδια!
Ελλείψει αυτής της σταθεράς, σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζεται σύγχυση για το ποιος πρέπει να πιέσει την μπάλα, ποιος να παίξει άρνηση και πάει λέγοντας. Όλα αυτά κατατείνουν σε ένα ρήγμα και στον κατακερματισμό της αμυντικής λειτουργίας: λείπει το “μαζί”, οι αντιδράσεις δεν είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους και αντί για το όλον, εμφανίζονται αποσπασματικά τα διάφορα μέρη.
Με ποιους παίζει και τι παίζει
Σειρά μετά το Κάουνας έχει το Μόναχο και μετά την ουραγό Ζαλγκίρις ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει αύριο το βράδυ την Μπάγερν, ενώ ακολουθεί το ντέρμπι του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό στο Νέο Φάληρο. Βεβαίως το πρωτίστως και απαρεγκλίτως ζητούμενο αυτή τη στιγμή για τον Παναθηναϊκό δεν είναι με ποιους παίζει, αλλά τι παίζει και κυρίως τι καλύτερο μπορεί να παίξει.
Πηγή: Sport 24
