Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Άκουγα χθες βράδυ τους αμήχανους επιλόγους των τηλεσχολιαστών για το ματς της Εθνικής με το Κόσοβο και τις δηλώσεις των διεθνών μας και του προπονητή της ομάδας και σκεφτόμουν πόσο δύσκολο πρέπει να είναι να πρέπει κάτι να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Η Εθνική μας ολοκλήρωσε τα προκριματικά του μουντιάλ (για τα οποία υποτίθεται ότι προετοιμάζεται από τον Σεπτέμβριο του 2019, όταν και είχαμε τον μαθηματικό αποκλεισμό της από τα τελικά του Euro2020) με δυο μόνο νίκες. Τη μια την πέτυχε στην Γεωργία χάρη σε ένα πέναλτι – γκολ του Μπακασέτα στο 90΄: το είχε δει μόνο ο διαιτητής που ήταν στο VAR, καλά να είναι ο άνθρωπος. Τη δεύτερη την πέτυχε στο ΟΑΚΑ κόντρα στην Σουηδία που σε εκείνο το ματς είχε δυο δοκάρια – η Εθνική μας στο πρώτο ημίχρονο εκείνο το βράδυ είχε κορυφαίο τον τερματοφύλακα Οδυσσέα Βλαχοδήμο.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η Εθνική του Τζον Φαν τ’ Σχιπ έφτασε πολύ κοντά σε κάτι ιστορικό: να μην κάνει καμία απολύτως νίκη στον όμιλο! Μην πει κάποιος ότι ήταν άτυχη στα ματς με το Κόσοβο: όταν μια ομάδα χειρότερη (θεωρητικά τουλάχιστον) δεν την κερδίζεις σε κανένα από τα τρία τελευταία ματς που έχεις δώσει μαζί της δεν είσαι άτυχος. Είσαι ανίκανος, προβληματικός, μπερδεμένος κτλ. Σίγουρα όχι άτυχος: ατυχία που να κρατάει 270 λεπτά στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον όταν σε τρία ματς δεν μπορείς να κρατήσεις το μηδέν και δεν μπορείς έστω σε ένα από αυτά να πετύχεις δυο γκολ.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά δεν το ξέρω: αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η Εθνική είναι η αντιπροσωπευτικότερη ομάδα της ποδοσφαιρικής μας Ελλάδας πιθανότατα στην ιστορία της. Και δεν μιλάω για τους παίκτες ή τον προπονητή της, που έχει πεθάνει από το άγχος περιμένοντας την ανανέωση του συμβολαίου του γιατί μάλλον ξέρει πως αν φύγει δεν θα βρει δουλειά πουθενά. Θεωρώ ότι αντιπροσωπεύει άριστα όλα τα υπόλοιπα.
Η ιδανική εκπρόσωπος
Η Εθνική αυτή είναι η ιδανική εκπρόσωπος μιας ομοσπονδίας που έδιωξε κάποτε τον Μάικλ Σκίμπε (που έφτασε με την Εθνική μας το 2018 στα μπαράζ του μουντιάλ) για να τον αντικαταστήσει με τον Αγγελο Αναστασιάδη που μετά το πέρασμα από την ομάδα δεν ξαναβρήκε δουλειά. Είναι η ιδανική ομάδα για να θυμόμαστε ότι στις εκλογές της ομοσπονδίας το εκλογικό σώμα προτίμησε τους καφετζήδες από τους παίκτες του 2004. Είναι η ιδανική εκπρόσωπος μιας ομοσπονδίας που ασχολείται με τον υποβιβασμό του (πρώην) διευθυντή αδειοδότησης μόνο και μόνο γιατί ο άνθρωπος έκανε τη δουλειά του κι όχι νταραβέρι. Είναι μια ομάδα που εκπροσωπεί μια χώρα που στην ομοσπονδία της δεν υπάρχει πρόεδρος, αλλά ένας καλός κύριος που μοιάζει να ενδιαφέρεται, ως καλός μπαμπάς, για την διοικητική ανέλιξη της κόρης του. Είναι μια ομάδα αποτέλεσμα της δουλειάς που γίνεται σε μια ομοσπονδία, της οποίας ένας διευθυντής γυρνά στους διαδρόμους φωνάζοντας «στείλτε μου κι άλλα εξώδικα». Είναι μια ομάδα που κατάφερε να κάνει πρόβλημα τον Παπασταθόπουλο και τον Μανωλά. Είναι μια ομάδα μιας ομοσπονδίας στην οποία πριν λίγες μέρες ο προεδρεύων αντιπρόεδρος και ο CEO τσακώθηκαν, γράφει η εφημερίδα Live Sports (μόνοι τους δηλαδή τα λένε…), γιατί ο πρώτος θύμωσε επειδή ο δεύτερος πήγε να πιεί καφέ με τον ομοσπονδιακό προπονητή και να συζητήσει για την ανανέωση του συμβολαίου του χωρίς την άδεια του συμβουλίου: την άδεια να πιεί καφέ!
Αυτή η ομάδα, που έκανε δυο νίκες στα προκριματικά του μουντιάλ (περίπου κατά λάθος…), είναι μια ομάδα στην οποία λέγεται πως έχουν κληθεί κι έχουν αγωνιστεί ποδοσφαιριστές απλά γιατί κάποιοι σύλλογοι ήθελαν να τους δουν από κοντά. Είναι μια ομάδα στην οποία συμβαίνει το εξής μοναδικό και καταπληκτικό: έχει ήδη ανανεωθεί το συμβόλαιο του τεχνικού διευθυντή που έφερε τον Φαν τ’ Σκιπ, δηλαδή του Κωστα Κωνσταντινίδη, αλλά και το συμβόλαιο του προϊστάμενου του Φαν τ΄ Σκιπ Τάκη Φύσσα, αλλά δεν έχει ανανεωθεί το συμβόλαιο του προπονητή! Περιμένανε δε για να το κάνουν να δουν τα ματς με την Ισπανία και το Κόσοβο, ενώ η Εθνική μας ήταν επί της ουσίας αποκλεισμένη ήδη από το ματς με τη Σουηδία. Και υπάρχει λέει περίπτωση να τον διώξουν τον Ολλανδό μετά και το χθεσινό κάζο, αλλά να κρατήσουν τον άνθρωπο που τον έφερε κι αυτόν που είχε την ευθύνη της κατατόπισης του και εν τέλει και της δουλειάς του. Και θέλετε να συζητήσουμε σοβαρά γιατί η ομάδα αυτή έχει δυο κατά λάθος νίκες σε όλη την διαδικασία των προκριματικών;
Δώδεκα χρόνια μακριά από όλους
Για δώδεκα ολόκληρα χρόνια – με μεγάλη προσπάθεια είναι αλήθεια – έμειναν εκτός της διαδικασίας διαχείρισης της Εθνικής οι μεγάλοι σύλλογοι. Σε αυτά τα δώδεκα χρόνια η Εθνική μας πήγε τρεις φορές σε τελική φάση Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και δυο φορές σε μουντιάλ. Κέρδισε το Euro το 2004, πήγε στους 16 στο Πανευρωπαϊκό του 2012 κι έφτασε ένα πέναλτι από τα προημιτελικά του μουντιάλ το 2014. Πάντα οι σύλλογοι ήθελαν να έχουν λόγο – αλλά για τα της Εθνικής δεν τους άκουγε κανείς. Ελεγαν ότι «διοικούσε ο Κόκκαλης την ΕΠΟ» και ο Γεωργάτος, ο Ελευθερόπουλος κι ο Στολτίδης βλέπανε τα ματς από το σπίτι, μολονότι δεν τους έλειπαν τα προσόντα για να έχουν θέση στην ομάδα. Θύμωνε ο Βαγγέλης Μαρινάκης γιατί είχαν αφήσει τον Αβραάμ Παπαδόπουλο χτυπημένο να τρέχει στο γήπεδο στα τελικά του Euro του 2012 και γράφανε τα ρεπορτάζ του Ολυμπιακού ότι «μόλις η Εθνική γυρίσει στην Ελλάδα θα φύγουν όλοι». Και όλοι συνέχιζαν διότι έκαναν καλή δουλειά – ένα λάθος όπως εκείνο με τον Αβραάμ μπορούσε να γίνει. Ο πιο αδικημένος Ελληνας παίκτης ήταν για χρόνια ο Ακης Ζήκος, παρόλο που ήταν κολλητός τότε του Ντέμη Νικολαϊδη, που με τον Οτο Ρεχάγκελ μπορούσε εύκολα να πει μια κουβέντα παραπάνω: δεν τον άκουγε για κλήσεις ούτε αυτόν ο Γερμανός. Ο Σάντος είχε δουλέψει στην ΑΕΚ και στον Παναθηναϊκό, αλλά στην και καλά «κόκκινη ΕΠΟ», μια χαρά προσελήφθη και μια χαρά δούλεψε και μάλιστα με βοηθούς τον Μήνου και τον Βόκολο που με τον Ολυμπιακό δεν είχαν σχέση. Η Εθνική ήταν μακριά από όλους.
Και μετά ανέλαβε να κάνει δουλειά στην Εθνική η Συμμαχία (πρώτα σαμποτάροντας εκ των έσω ό,τι ήταν δυνατόν) και στη συνέχεια η Εξυγίανση, που δεν άφησε τίποτα όρθιο. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε: να πουλάμε κάθε τρεις μήνες παραμύθια για νέο ξεκίνημα και να γράφουμε, σαν καλός στρατός κλακαδόρων, ότι η Εθνική έχει όλο το μέλλον δικό της. Μα πως γίνεται κάτι να έχει μέλλον, όταν δεν έχει παρόν;
Να ναι καλά τα μεροκάματα…
Να συζητήσουμε για το Ελλάδα – Κόσοβο (1-1) για να πούμε τι; Ότι δεν υπάρχει λογική να παίζεις με τρία στόπερ απέναντι σε μια ομάδα με ένα (και πολύ βαρύ) κυνηγό; Ότι δεν υπάρχει μεσαία γραμμή στο ποδόσφαιρο που να αποτελείται από τον Μπουχαλάκη, τον Μάνταλο και τον Πέλκα; ΄Οτι δεν γίνεται να βγει ο Δουβίκας για να μπει ο Τζόλης; Ότι είναι λάθος απέναντι σε τέτοιες ομάδες να παίζεις χωρίς φορ; Μα πιστεύει κανείς σοβαρά ότι αυτά είναι τα προβλήματα της Εθνικής; Μακάρι να ήταν! Το πρόβλημα της Εθνικής είναι ότι διοικείται από τις καφετέριες της Γλυφάδας, δηλαδή από αργόσχολους που ασχολούνται με «μεροκάματα», που λένε και στην ομοσπονδία.
«Μεροκαματιάρικη» είναι σε αυτή τη φάση η Εθνική και δεν είχα ποτέ καμία αμφιβολία για την κατηφόρα της. Η μόνη απορία που έχω είναι που ήταν χθες όλοι αυτοί που για ένα καλό ημίχρονο στην Σουηδία ζητούσαν να γίνει παρέλαση και να κηρυχτεί η μέρα Εθνική γιορτή. Που διάβολο ήταν όσοι βλέπουν μεγάλη πρόοδο και σίγουρο μέλλον; Στο ΟΑΚΑ κόπηκαν λέει 1300 εισιτήρια. Μέχρι και στα δημοσιογραφικά δεν υπήρχε άνθρωπος, ενώ για πρώτη φορά έλειπαν λέει μέχρι και σύμβουλοι της ομοσπονδίας. Τι έγινε ρε παιδιά; Αφού όλα πήγαιναν καλά μέχρι μια βδομάδα πριν, που χαθήκατε;
Πηγή: Karpetshow
