Ο Αλέξης Σπυρόπουλος σχολιάζει τον ρόλο του Μπαλτάκου, ο οποίος έδειξε στον μηχανισμό του ΠΑΟΚ ότι δεν γίνεται να φταρνίζεται ο Μαρινάκης και να πανικοβάλλεται το σύστημα.
Οταν οι πηγές στέρεψαν σαν να είχε έρθει η Σαχάρα στη Θεσσαλονίκη, και τα βαριά χαρτιά έφτασαν να μοιάζουν πιο ελαφριά κι από τσιγαρόχαρτα, τότε εμφανίστηκαν ο γεννηθείς το 2002 Τζόλης, ο γεννηθείς το 2000 Μιχαηλίδης, ο γεννηθείς το 1998 Μίχαϊ. Ο Τζόλης έδωσε αμέσως, με τον ΟΦΗ να έχει ανοίξει το σκορ στην Τούμπα, τη γρήγορη ισοφάριση πριν τη νίκη. Ο Μιχαηλίδης έδωσε στην Κρήτη, με τον ΟΦΗ να έχει αναποδογυρίσει το παιγνίδι, την ισοφάριση. Ο Μίχαϊ, αυτό στο 90′.
Το μοναδικό γκολ του ΠΑΟΚ, το γκολ του Μίχαϊ, σε πέντε ματς της post-season εναντίον Παναθηναϊκού/ΑΕΚ/Ολυμπιακού. Αν ο ΠΑΟΚ μπαίνει στην τελευταία εβδομάδα των πλέι-οφ πατώντας ένα βήμα πιο κοντά, σε σχέση με την ΑΕΚ, στη δεύτερη θέση της κατάταξης, αυτό το οφείλει στους πιο νέους ποδοσφαιριστές που έχει σε ολόκληρο το ρόστερ του. Μία συνολική απάντηση, μία απάντηση σε συνέχειες, εάν οι μικροί είναι εις θέσιν να επωμίζονται βάρη.
Ο ΠΑΟΚ ήταν υπό πίεσιν, πλέον δεν υπήρχε το επιχείρημα του -7, όταν ξεκινούσε ο αγώνας στον Πειραιά η ΑΕΚ (με τη νίκη της επί του Παναθηναϊκού) τον είχε πάει στη, βολική για εκείνη, ισοβαθμία. Υπό πίεσιν, ο ΠΑΟΚ έδειξε πόσο το ήθελε. Εβγαλε στο χορτάρι, πνεύμα. Ηταν επικίνδυνος, ίσως όχι όσο απειλητικός θα χρειαζόταν φυσιολογικά να είναι προκειμένου να σπάσει το αήττητο του Ολυμπιακού, άλλη μία φορά οι σέντερ-φορ έπαιρναν τις μπάλες και, πάρα πολλές, τις πετούσαν στα σκουπίδια.
Αλλά, το έκανε. Σ’ ένα γενικό πλαίσιο χαμηλής ποιότητας, ο ΠΑΟΚ ήταν ο ξεκάθαρα καλύτερος της βραδυάς. Με τους ολόιδιους έντεκα, του 0-0 πριν τέσσερις ημέρες με τον Παναθηναϊκό. Οι losers της Τετάρτης, οι winners της Κυριακής. Μία χρήσιμη υπενθύμιση που μας αφορά όλους, πόσο ντελικάτο μπορεί να είναι πολλές φορές το έργο της αξιολόγησης του προσωπικού.
Μια άλλη χρήσιμη υπενθύμιση, από το γεγονός ότι έπαιξαν οι ολόιδιοι έντεκα, έχει να κάνει με τη λίστα των τραυματιών. Δεν αφήνει στον προπονητή πολλά περιθώρια, και να ήθελε, να αλλάξει πρόσωπα. Εδώ, η υπόθεση δεν μας αφορά όλους. Αναδεικνύει ως κορυφαία προτεραιότητα για τον καινούργιο αθλητικό διευθυντή, να θεραπευτεί το κομμάτι των αφόρητα χρονοβόρων αποκαταστάσεων.
Ο άνθρωπος πάει να χτίσει πολυκατοικίες στο φεγγάρι, στον τομέα των αποκαταστάσεων. Κι ο ΠΑΟΚ φαίνεται, ή τουλάχιστον το αποτέλεσμα κάτι τέτοιο δείχνει, να ζει στην εποχή του αραμπά. Οπότε καταγράφει αμέτρητες χαμένες εργατοώρες, υπηρεσίες που ενώ τις πληρώνει δεν του προσφέρονται, κέρδη που διαφεύγουν. Δεν είναι ατυχία, δεν πρόκειται για το Τζόκερ ή το Κίνο. Η περί ατυχίας ορολογία, στην επιστήμη έχει προ πολλού ξεπεραστεί.
Την τρίτη και τελευταία χρήσιμη υπενθύμιση μες απ’ τα γεγονότα των ημερών, μια υπενθύμιση που αφορά όλους τους Βορειοελλαδίτες και αποτυπώνεται στη λειτουργία του μηχανισμού του ΠΑΟΚ, την πρόσφερε ο κύριος Μπαλτάκος. Ο κύριος Μπαλτάκος πήγε και τους έδειξε ότι δεν είναι δυνατόν, να φταρνίζεται στον Πειραιά ο Μαρινάκης και στη Θεσσαλονίκη να πανικοβάλλεται, τόσο εύκολα, όλο το σύστημα.
Ο Ολυμπιακός στο μεταξύ, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι ολοφάνερο ότι έχει σβήσει. Εριξε τα στάνταρντ του παιγνιδιού του, θεαματικά. Στην πραγματικότητα, αν δεν είναι βαρύ το ρήμα για μια ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα, σχεδόν παραπαίει. Δεν έχει να κάνει με παίκτες, σχηματισμούς, τακτική. Ο διακόπτης που κατέβηκε, είναι ο γενικός. Χάθηκε η συγκέντρωση, η επιθυμία, η φλόγα. Σ’ ένα βαθμό, έως λογικό.
Με τον ΠΑΟΚ έμοιαζαν να έχουν εκ προοιμίου τακτοποιημένη μες στο νου, την ιδέα ενός ούτε-γάτα-ούτε-ζημιά 0-0. Με την ήσσονα προσπάθεια, και ποιος-να-μας-πει-τι. Οταν δέχθηκαν το γκολ και (μόνον τότε) άρχισαν να παίζουν κανονικά, δεν τους έφτασε ο χρόνος. Μια ένδειξη, πόσο ριψοκίνδυνο είναι να κατεβάζεις τον γενικό και να νομίζεις ότι, άμα χρειαστεί, μπορείς μονομιάς να τον ανεβάσεις ξανά.
Συνήθως έτσι, τα ξεμπερδέματα δεν είναι καλά. Πολύ περισσότερο, όταν τη μεθεπόμενη Κυριακή έρχεται ο τελικός. Και με τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Την ΑΕΚ, που είχε φτάσει 90’+1′ κι ακόμη πίεζε (συστηματικά, στοχευμένα, επίμονα) και έκλεβε μπάλες έξω απ’ την περιοχή του Παναθηναϊκού. Κάθε φορά, η ΑΕΚ νιώθει κανείς ότι συνεχίζει “εκ του προηγουμένου”. Εχει κεκτημένη ταχύτητα, και η κεκτημένη ταχύτητα της δίνει πεποίθηση.
Ξέρουν να επιτεθούν, ξέρουν να πάνε σε λογική κοντρόλ (και να περιμένουν, δίχως να εκβιάζουν, τη στιγμή τους στην αντεπίθεση) όταν έχουν το σκορ, ξέρουν και το plan b εάν κάτι χαλάσει την ισορροπία κι αρχίσουν να τρώνε φάσεις στην πλάτη της άμυνάς τους. Για το ενδεχόμενο να έχει περάσει απαρατήρητο, η ΑΕΚ είναι η μοναδική ομάδα των πλέι-οφ της Σούπερ Λιγκ που έχει σκοράρει και στις οκτώ αγωνιστικές. Η… αμυντική ΑΕΚ, του Καρέρα.
Το κυριότερο είναι ότι ξέρουν όλοι, ο καθένας τον ρόλο του. Και τον υποστηρίζουν, με μια συνεκτικότητα αξιοπρόσεκτη. Η ενδεκάδα και η διάταξη με τον Παναθηναϊκό, εάν ως τη μεθεπόμενη Κυριακή δεν μεσολαβήσουν απώλειες, θα είναι η ενδεκάδα και η διάταξη στον τελικό. Οι πρόβες πηγαίνουν καλά. Ο Ολυμπιακός το καλύτερο που έχει να κάνει στον εαυτό του, είναι να σοβαρευτεί.
Επίσης, από πρώτο χέρι να σας πω ότι ο αγωνιστικός χώρος στη Ριζούπολη είναι πολύ καλός…
πηγή: sdna.gr
