Του Βασίλη Σαμπράκου
Στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα απέναντι στον ΟΦΗ, που ο Ολυμπιακός θύμισε τον περσινό εαυτό του και έγινε πολύ πιεστικός και πολύ επιθετικός, στην φάση της άμυνας, υπήρχαν στιγμές που ο Γιάν Εμβιλά και ο Μαντί Καμαρά … τρόμαζαν με την απόδοση τους και με την στάση τους στο τερέν τους αντιπάλους τους. Έκλεψαν 7 φορές την μπάλα στο αντίπαλο μισό του τερέν (4 ο Εμβιλά – 3 ο Κάμαρα) και έδωσαν την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να λειτουργήσει αποτελεσματικά το πλάνο του προπονητή του και να πιέσει ασφυκτικά τον αντίπαλο. Όσο περισσότερο μαθαίνουν ο ένας το παιχνίδι του άλλου, αυτοί οι δύο δημιουργούν την εντύπωση ότι θα κάνουν τον Ολυμπιακό της φετινής σεζόν μια πιο επιθετική – στη φάση της άμυνας – και πιο πιεστική ομάδα, διότι η πίεση που βάζουν στον αντίπαλο κάτοχο της μπάλας γίνεται ασφυκτική και γι’ αυτό αποτελεσματική.
Δεν μπορεί να εκφράσει κανείς κάτι παραπάνω από μια αρχική εντύπωση για τα διαφορετικά στοιχεία που βάζει στο παιχνίδι του Ολυμπιακού ο Εμβιλά συγκριτικά με εκείνα που έδινε ο Γκιλιέρμε. Δεν είναι ίδιοι, διότι άλλωστε δεν υπάρχουν ίδιοι ποδοσφαιριστές. Ο Γάλλος είναι λιγότερο απειλητικός για την αντίπαλη εστία (σύμφωνα με το Wyscout, την κορυφαία πλατφόρμα ανάλυσης ποδοσφαίρου παγκοσμίως, από την οποία έχω αντλήσει τα στοιχεία που παραθέτω σε αυτό το κείμενο, όποτε εκτελεί (0.5 σουτ ανά ματς) ο Εμβιλά δεν έχει συντελεστή προσδοκόμενου γκολ μεγαλύτερο του “3 στα 100”). Είναι όμως το ίδιο λειτουργικός στην κυκλοφορία της μπάλας (ακρίβεια 86.4%, περίπου στα στάνταρ του Γκιλιέρμε). Κι είναι πιο αποτελεσματικός τόσο στις μονομαχίες (κερδισμένες κατά 57.3%), όσο και στον αέρα (επιτυχημένες μονομαχίες κατά 61.7%).
Με τον Εμβιλά ο Ολυμπιακός κερδίζει σε ύψος, σε εκτόπισμα, σε φυσική δύναμη, σε ένταση. Και η εντύπωση που δημιουργεί ο Γάλλος, που σε κάθε παιχνίδι καλύπτει τα περισσότερα χιλιόμετρα, είναι ότι μαζί με τον Καμαρά δημιουργούν στον Πέδρο Μαρτίνς το προνόμιο να στηρίζει πάνω τους το επιθετικό πρέσινγκ ψηλά στο τερέν. Ένας “λάτρης της 2ης μπάλας”, ο Εμβιλά δημιουργεί στον Ολυμπιακό μια έξτρα προοπτική να επανακτά την κατοχή της μπάλας και να ανανεώνει τις επιθέσεις του, αλλά και το προνόμιο να κερδίζει χρόνο για να επιστρέψει και να οργανωθεί στην άμυνα χάρη στην πίεση που βάζει στον αντίπαλο κάτοχο της μπάλας.
Δεν έχει μεγάλη ουσία μια υποθετική συζήτηση, αλλά αν ο Καμαρά δεν είχε χάσει τα πρώτα ματς λόγω COVID το σχέδιο του Μαρτίνς στο ματς με την Πόρτο θα είχε λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά. Στη δεδομένη στιγμή στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, δεν μπορείς να προγραμματίζεις, διότι δεν υπάρχουν “κανονικές συνθήκες”. Ο προπονητής του Ολυμπιακού όμως μπορεί να έχει βάσιμες προσδοκίες για καλύτερο “δεύτερο γύρο” στην φάση των ομίλων του Champions League. Διότι με αυτούς τους δύο υγιείς, έχει τα στοιχεία που του χρειάζεται για να “πιάνει” η ευρωπαϊκή συνταγή του 4-3-3 που μας έχει παρουσιάσει τόσες φορές στη διάρκεια των τελευταίων ετών.
Δεν ξέρω αν ο Εμβιλά ήταν ή όχι επιλογή του Μαρτίνς ή αν η άφιξη του προέκυψε επειδή συνέπιπταν τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του με αυτά που γύρευε ο προπονητής του Ολυμπιακού. Όπως πάντως και αν προέκυψε, οι εικόνες που έχει δώσει στις πρώτες 10 συμμετοχές του τον κάνουν υποψήφιο για την πολυτιμότερη μεταγραφή, τουλάχιστον για το πρώτο μισό αυτής της τόσο παράξενης σεζόν. Αν μάλιστα καταφέρει να γίνει και πιο απειλητικός για την αντίπαλη εστία (οι προηγούμενες σεζόν του δεν “επιτρέπουν” αυτή την αισιοδοξία) ο Γάλλος δεν θα έχει αντίπαλο.
Πηγή: Gazzetta
