Αυτές τις μέρες το Μπέργκαμο θα έσφυζε, στον παλμό των σπουδαιότερων αγώνων της ιστορίας της Αταλάντα. Προημιτελικοί Τσάμπιονς Λιγκ. Των σπουδαιότερων αγώνων, της μακράν πιο συναρπαστικής ομάδας ποδοσφαίρου σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτόν τον καιρό το μόνο που σφύζει στο Μπέργκαμο, είναι οι σειρήνες των ασθενοφόρων και οι πένθιμες καμπάνες των εκκλησιών. Είναι η εποχή που όλα επανατοποθετούνται. Η ζωή, ο θάνατος. Η φυσική υγεία, η πνευματική υγεία. Επαναπροσδιορίζονται. Η ατομική ελευθερία. Η σύνδεση των ανθρώπων. Σε μια λίστα δέκα λόγων, γιατί οπωσδήποτε αξίζει το καλοκαίρι ο κόπος να παρακολουθήσουμε το υπόλοιπο έργο του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ, ένας θα ήταν να δούμε την κατάληξη του θαύματος του Μπέργκαμο.
Ισως ποτέ, το Τσάμπιονς Λιγκ δεν υπήρξε μια υπόθεση τόσο ανοιχτή στη “δεύτερη ταχύτητα” όσο ετούτη τη χρονιά. Ο προφανής λόγος είναι ότι κανένα ευρωπαϊκό σούπερ κλαμπ, δεν φαίνεται στ’ αλήθεια τόσο σούπερ. Οι παίκτες που κάνουν τη διαφορά στη Ρεάλ, άλλοι ακόμη ανηφορίζουν προς το peak της διαδρομής τους, άλλοι κατηφορίζουν από το peak, κανείς δεν είναι εδώ και τώρα στο peak. Η Μπαρσελόνα όλο και πιο πολύ, θυμίζει Εθνική Αργεντινής. Εξίσου δράμα, αν δεν του έφτανε το ένα και χρειαζόταν δεύτερο, για τον Μέσι. Δεν διακρίνεται πουθενά, σχέδιο. Στρατηγική. Κατεύθυνση. Η Γιουβέντους δυσκολεύεται σαν έγκυος, να μεταπηδήσει από τη σαφή συνταγή Αλέγκρι στην “προοδευτική” προσέγγιση του Σάρι. Η Μπάγερν έχει βάλει στο παιγνίδι της, έκρηξη. Είναι δυναμική, είναι ισορροπημένη, ως εκεί. Και η Παρί Σεν-Ζερμέν, εξακολουθεί να κρέμεται στον Νεϊμάρ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και για τις δύο πλευρές του γηπέδου. Ενας Νεϊμάρ που, περισσότερο από το να συμπληρώνει τους συμπαίκτες του και να τους κάνει καλύτερους, μοιάζει να κυριαρχεί επάνω τους.
Τρεις στις τέσσερις ομάδες που πέρυσι έφτασαν στους ημιτελικούς, πλέον είναι κιόλας εκτός κάδρου. Είχα πεποίθηση, προαίσθημα, ό,τι θέλετε, πως το 2019-20 θα ζούσαμε την αντιστροφή του περσινού σχήματος. Πέρυσι, Μάντσεστερ Σίτι το πρωτάθλημα και Λίβερπουλ το ευρωπαϊκό. Εφέτος, Λίβερπουλ το πρωτάθλημα και Μάντσεστερ Σίτι το ευρωπαϊκό. Η πριν ένα μήνα παύση εργασιών, ως προς το σκέλος της Μάντσεστερ Σίτι με βρήκε με την πεποίθηση κλονισμένη. Κι ας ήταν η τελευταία εντύπωση, η νίκη της Μάντσεστερ Σίτι μες στο Μπερναμπέου. Ενα πράγμα για το οποίο ομολογώ πως δεν βεβαιώθηκα εκείνη τη νύχτα, είναι εάν η Σίτι νίκησε επειδή ο Πεπ επινόησε αυτό που επινόησε (ένα 4-4-2 με εννιάρια Ντε Μπράουνε και Μπερνάρντο Σίλβα, έξω αριστερά το εννιάρι Γκαμπριέλ Ζεζούς, Στέρλινγκ στον πάγκο). ‘Η μήπως η Σίτι νίκησε…παρά το γεγονός ότι ο Πεπ επινόησε αυτό που επινόησε.
Απεναντίας το πράγμα για το οποίο νιώθω βεβαιότητα, είναι το πόσο τρωτή έγινε η Μάντσεστερ Σίτι. Μόνον οι τρεις ήττες από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέσα σε μία σεζόν, θα έφτανε. Αλλά δεν είναι μόνον οι τρεις ήττες από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είναι αρκετά περισσότερα. Πολλοί απ’ όσους την περίμεναν πίσω και την χτύπησαν στην κόντρα, στην κερκόπορτα ανάμεσα στον στόπερ και στον ακραίο μπακ, βρήκαν το φλουρί. Και όποτε έβαλαν τον Φερναντίνιο από τη μεσαία γραμμή στους στόπερ, τότε έχασαν την ανάσχεση των αντίπαλων αντεπιθέσεων ψηλά, εν τη γενέσει τους. Αντιλαμβάνομαι την κερκόπορτα, ως τον λόγο που προκάλεσε όλη αυτή τη βαθμολογική απόσταση από τη Λίβερπουλ στο πρωτάθλημα. Δεν είμαι καν σίγουρος, μολονότι νίκησαν στη Μαδρίτη, ότι θα αποκλείσουν τη Ρεάλ. Η εικόνα φαίνεται προσκλητήριο δόξας, για ένα Βινίσιους Ζούνιορ.
Οπότε; Τη βραδυά της πρόκρισης της Ατλέτικο στο Ανφιλντ, ξαναείδα νοερά την Τσέλσι του 2012. Να βγάζει νοκ-άουτ τη Μπαρσελόνα στο Καμπ Νου, κι ύστερα να καταστρέφει τον τελικό της Μπάγερν στο Μόναχο. Την Τσέλσι, στην πρώτη δεκαετία του αιώνα την περιμέναμε κάθε χρόνο. Οσο την περιμέναμε, δεν την είδαμε (να φτάνει όλο τον δρόμο ως το να κόψει το νήμα) ποτέ. Το έκανε εν τέλει, όταν δεν την περίμενε κανείς. Ξεκούδουνα! Με την Ατλέτικο μετά, ζήσαμε τη φάση που η στιγμή τους ερχόταν. Και παρερχόταν. Και επανερχόταν. Και παρερχόταν, ξανά. Αυτή τη σεζόν, ποιος θα της αφιέρωνε δεκάρα τσακιστή; Αλλά στο Λίβερπουλ μας έκαναν να θυμηθούμε πως παραμένουν όσο στριτ-φάιτερς, μαχητές του δρόμου, ήταν πάντοτε. Η Ατλέτικο λοιπόν, είναι μία σκέψη. Μία άλλη σκέψη, επίσης με νοερή σημειολογία, είναι η Λειψία. Εδώ ο συμβολισμός είναι, ο αποκλεισμός του Μουρίνιο από τον μίνι-Μουρίνιο.
Η Λειψία, απέκλεισε την Τότεναμ. Οχι ακριβώς έκπληξη, αν συνυπολογίσουμε ότι την Τότεναμ την απέκλεισε, στο Κύπελλο Αγγλίας, ως και η ουραγός της Πρέμιερσιπ Νόριτς. Ο δε Μουρίνιο, πάει καιρός από τότε που κέρδιζε τρόπαια. Τώρα δεν κερδίζει, όχι τρόπαια, ούτε παιγνίδια. Η παύση εργασιών (λόγω του ιού) τον βρήκε με στατιστική, τρία clean sheet σε 26 ματς. Η Τότεναμ θυσίασε τον Ποκετίνο στο δίλημμα, τον προπονητή ή ποδοσφαιριστές. Δεν θα γλιτώσει όμως, από το να καταλήξει στο να θυσιάσει και παίκτες. Ο μίνι-Μουρίνιο ωστόσο, ο Νάγκελσμαν, ιδίως εάν/όσο εξακολουθεί να περνά κάτω από το ραντάρ, έχει ισχυρή προοπτική να πάρει και άλλο/άλλα σκαλπ καθ’ οδόν. Η μηχανή είναι καλά λαδωμένη, με πολλή physicality, με ταχύτητα, τρομεροί στη μονομαχία. Και όλο αυτό, με λίγα (για ό,τι μπορεί να φαντάζεται κανείς ακούγοντας τον χορηγό) χρήματα…
πηγή: sdna.gr
