Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Σήμερα ολοκληρώνονται οι προημιτελικοί με τα ματς της Αγγλίας με την Ελβετία και της Ολλανδίας με την Τουρκία. Οι Αγγλοι και οι Ολλανδοί είναι φαβορί. Αλλά είναι οι Αγγλοι και οι Ολλανδοί. Που ο μεγάλος αντίπαλός τους παραδοσιακά είναι η εσωστρέφεια τους. Ελβετοί και Τούρκοι δικαιούνται να κάνουν μεγάλα σχέδια. Απο την άλλη Αγγοι και Ολλανδοί έχουν μπροστά τους δυο ασκήσεις ετοιμότητας.
Δύσκολοι αντίπαλοι
Για τις αγωνιστικές δυσκολίες της Αγγλίας έχω γράψει πολλά και διάφορα. Η κούραση των παικτών του Γκάρεθ Σάουθγκέιτ είναι φανερή. Η προβληματική συνύπαρξη του Φιλ Φόντεν με τον Μπέλιγχαμ χτυπάει στο μάτι. Η απουσία ακραίου μπακ με παραγωγικές δυνατότητες στα αριστερά κάνει την Αγγλία να παίζει μονότονα. Η συνεχής αναζήτηση του παίκτη που θα παίξει δίπλα στον Ντέγκλαν Ράις κόστισε. Εκτός όμως από αυτές τις δυσκολίες που έχουν να κάνουν με την ίδια την Αγγλία υπάρχει και κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε: οι ικανότητες των αντιπάλων που βρήκε μπροστά της.
Με την εξαίρεση των Σέρβων, που κόντρα στην Αγγλία έπαιξαν το αγαπημένο τους όσα-πάνε-κι-όσα-έρθουν παιχνίδι τους, οι άλλες ομάδες που η ομάδα του Σάουθγκέιτ αντιμετώπισε είχαν εξαιρετική αμυντική συμπεριφορά. Η Δανία ζόρισε και τους Γερμανούς. Η Σλοβενία οδήγησε το ματς με την Πορτογαλία στα πέναλτι. Η Σλοβακία ήξερε να καλύπτει χώρους και μας το είχε δείξει και με το Βέλγιο. Οι Αγγλοι ζορίστηκαν γιατί δε μοιάζουν πολύ συνηθισμένοι να παίζουν απέναντι σε ομάδες που περιμένουν πρεσάροντάς: όχι τυχαία την λύση με την Σλοβακία την έδωσε ο Μπέλιγχαμ που δεν αγωνίζεται στην Πρέμιερ λιγκ κι έχει μάθει να παίζει στη Ρεάλ υπό πίεση. Μια τέτοια ομάδα, που πιέζει και ξέρει να καλύπτει το γήπεδο, είναι και η Ελβετία του Μουράτ Γιακίν. Αλλά κάτι μου λέει ότι αυτή τη φορά οι Αγγλοι θα είναι καλύτερα προετοιμασμένοι.
Η καλή Ελβετία
Η Ελβετία έχει δείξει πολλές επιθετικές αρετές και μάλιστα αυτό έχει συμβεί ενώ ο προπονητής της αλλάζει συχνά την γραμμή της επίθεσης. Η Ελβετία είναι μία από τις λίγες ομάδες στην οποία έχουν χρησιμοποιηθεί τρία διαφορετικά σέντερ φορ: ο Ντούα, ο Σακίρι και ο Εμπολο. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με το ότι είναι μια από τις λίγες ομάδες που έχει σκοράρει σε όλα τα ματς που έχει δώσε, χτυπάει στο μάτι. Κυρίως η Ελβετία είναι όμως μια πολύ καλά δομημένη αμυντικά ομάδα: αν ο καλός Ζόμερ έχει τις λιγότερες επεμβάσεις από οποιονδήποτε άλλο τερματοφύλακα στο Εuro2024 (μόλις 6) κάποιος λόγος υπάρχει. Βέβαια υπάρχουν και κακά νέα. Οι Ελβετοί δυσκολεύτηκαν στο ματς με τη Σκωτία κι αυτό ενόψει του αποψινού παιχνιδιού με την Αγγλία δεν μπορεί να περάσει αδιάφορο. Η παράδοση είναι υπερ των Αγγλών που σε Euro δεν έχουν ποτέ ηττηθεί από τους Ελβετούς και στο τελευταίο μεταξύ τους ματς για το Nations League το κέρδισαν με 2-1. Η Ελβετία είναι μια ομάδα που στα μεγάλα τουρνουά δυσκολεύεται να δώσει συνέχεια σε ένα μεγάλο αποτέλεσμα. Στο μουντιάλ του Κατάρ οι Ελβευοπί απόκλεισαν τους Σέρβους και διαλύθηκαν από τους Πορτογάλους. Στο Εuro2020 η Ελβετία απέκλεισε τους Γάλλους και αμέσως μετά αποκλείστηκε (δύσκολα…) από τους Ισπανούς. Είναι φαίνεται στη μοίρα των Ελβετών αφού περάσουν ένα μεγάλο εμπόδιο να ακολουθεί ένα υψηλότερο: τώρα μετά τους Ιταλούς βρήκαν τους Αγγλους.
Πόσο πιθανό είναι;
Το μεγάλο πρόβλημα των Αγγλων είναι η πίεση που τους ασκεί η ίδια η χώρα τους. Νομίζω ότι την έχουν συνηθίσει και το λέω γιατί διαβάζω τις δηλώσεις των παικτών: όλοι προσπαθούν να μην θυμώσουν όσους τους κριτικάρουν και συμφωνούν μαζί τους, προσθέτοντας ωστόσο ότι η ομάδα παραμένει εντός στόχων. Ο τελευταίος που το έκανε είναι ο Φόντεν. Είπε ότι η Αγγλία πρέπει να παίξει καλύτερα και έχουν δίκιο όσοι γκρινιάζουν, αλλά για την ώρα επαναλαμβάνει την πορεία που έκανε στο προηγούμενο Εuro όταν έφτασε στον τελικό. Θυμίζω ότι στο προηγούμενο Εuro οι Αγγλοι πορευμένοι μεταξύ γκρίνιας κι αισιοδοξίας (βάλτε τα δύο σε όποια σειρά θέλετε…) στα προημιτελικά έκαναν το καλύτερο τους παιχνίδι διαλύοντας την Ουκρανία στην Ρώμη διότι κάπου και η γκρίνια συνηθίζεται. Απόψε θα μπλέξουν μόνο αν επαναλάβουν το λάθος που έκαναν με την Σλοβακία, αν δηλαδή μπουν στο ματς νωθρά και πετάξουν ένα ημίχρονο. Αλλά πόσο πιθανό είναι να κάνουν δυο φορές το ίδιο λάθος τόσο έμπειροι παίκτες;
Τεστ σοβαρότητας
Γκρίνια δεν υπάρχει καθόλου στους Ολλανδούς και τους Τούρκους. Για τους Ολλανδούς αυτό είναι κομμάτι σπάνιο καθώς πάντοτε υπήρχαν πολλοί κήνσορες και θεράποντες έτοιμοι να επισημάνουν τα κακώς κείμενα της Εθνικής – καμιά φορά και όταν αυτά δεν υπήρχαν (αυτό το έκανε με επιτυχία ο μακαρίτης ο Γιόχαν Κρόιφ πχ). Οι απουσίες του Ντε Γιόνγκ και του Κόπμάινερς, αλλά και οι ήττες από τους Γάλλους στον όμιλο των προκριματικών, έχουν σταθεί λόγος για να εμφανιστεί στη Γερμανία μια Ολλανδία προσγειωμένη: ο Ρόναλντ Κούμαν για την ώρα δεν κουβαλάει κανένα σταυρό του μαρτυρίου και αυτό φαίνεται. Η ήττα από την Αυστρία αντιμετωπίστηκε ψύχραιμα, η νίκη με τη Ρουμανία δεν δημιούργησε θύελλες ενθουσιασμού. Σήμερα ωστόσο οι Ολλανδοί πρέπει να περάσουν ένα αληθινό τεστ σοβαρότητας.
Το μεγάλο τους πρόβλημα αυτά τα τελευταία χρόνια στις μεγάλες διοργανώσεις (αλλά καμιά φορά και στα προκριματικά) είναι ότι δυσκολεύονται να κάνουν δύο σπουδαία ματς στη σειρά. Η Ολλανδία δεν είναι ομάδα που μπορεί να σπεκουλάρει τις αδυναμίες των αντιπάλων της ή να «κλέψει» ένα ματς περιμένοντας: για να κερδίσει πρέπει να παίξει κι αν δεν παίξει κάθε αντίπαλος μπορεί να της δημιουργήσει πρόβλημα – δεν είναι τυχαίο ότι είχε μεγαλύτερες δυσκολίες με τους Αυστριακούς και τους Πολωνούς από όσες με τους Γάλλους. Υπό αυτό το πρίσμα η Τουρκία είναι ένα καθοριστικό δύσκολο τεστ. Δεν έχει όνομα που θα επιβάλλει στους Ολλανδούς σοβαρότητα όπως η Γαλλία. Αλλά είναι μια ομάδα που αν δεν την πάρεις σοβαρά δεν την κερδίζεις.
Η επικίνδυνη Τουρκία
Η Τουρκία είναι γρήγορη και αποτελεσματική. Και θυμωμένη μετά την τιμωρία του Ντεμιρέλ για τον πανηγυρισμό με τον οποίο υπενθύμισε πως ανήκει στους Γκρίζους Λύκους – καλά του κάνανε αλλά οι Τούρκοι επικαλούνται προηγούμενους πανηγυρισμών Αλβανών, Σέρβων κτλ που δεν τιμωρήθηκαν. Το σημαντικό πάντως για την Τουρκία είναι ότι προσαρμόζεται εύκολα στις συνθήκες κάθε παιχνιδιού και χτύπα τις αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Με την Γεωργία την διαφορά την έκαναν οι δυο μικροί – ο Γιλντίζ και ο Αρντά Γκιουλέρ που έβγαινε σαν κρυφός φορ. Με την Τσεχία υπέγραψε την πρόκριση ο Τσαλχάνογλου. Με την Αυστρία οι πρωταγωνιστές ήταν ο Ντεμιράλ, ηγέτης και σκόρερ και ο σωτήρας 36χρονος τερματοφύλακας Γκιουνόκ. Ολοι ασχολούνται με τον Καντιόγλου, που είναι γεννημένος στην Ολλανδία, όλοι περιμένουν ένα καλό παιγνίδι από τον σέντερ φορ Γιλμάζ: εγώ λέπω ότι μπορεί και να μην ξεκινήσει και να παίξει ο Μοντέλα με φορ τον Γκιουλέρ για να βρει θέση στον Ακτούρκογλου. Και στο γήπεδο θα είναι και ο Ερτογάν – όλα παίζουν τον ρόλο τους…
Πηγή: Karpetshow
