Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Συγχρόνως είναι το νέο ποδόσφαιρο έτσι όπως πιστεύεται ότι θα αρέσει στη (Βόρεια) Αμερική. Οι λέξεις-κλειδιά είναι, open competition και sporting merit. Ανοιχτός διαγωνισμός, αθλητική αξία. Ο,τιδήποτε δεν είναι ανοιχτό και δεν βασίζεται στην αξία του αθλητικού αποτελέσματος, δηλαδή ένα κλειστό μαγαζί σαν τηλεοπτικό ριάλιτι στο οποίο βγαίνεις πρώτος στη χώρα σου και δεν σε παίζουν αλλά βγαίνεις δέκατος και είσαι ευπρόσδεκτος, εδώ είναι βέβαιον ότι θα αργοπεθάνει και πέραν του Ατλαντικού είναι ενδεχόμενο ότι θα ευδοκιμήσει. Πρόκειται για τον ξεκάθαρο εξαμερικανισμό του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αυτό που δεν κατάφεραν ποτέ οι Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν ώστε να το δώσουν στο κοινό εκεί, ένα ποδόσφαιρο ελίτ, το εξαγοράζουν και το φέρνουν (ώστε να είναι ευπώλητο) στα μέτρα της δικής τους κουλτούρας. Με όχημα τη JP Morgan. Δέκα δισεκατομμύρια, για αρχή!
Εκείνο που προξενεί εντύπωση για τόσο μεγαλεπήβολο εγχείρημα που επί χρόνια κυοφορείται, για τέτοια λαμπερά brand που συμμετέχουν, είναι το πόσο πρόχειρα στήθηκε και εν τω μέσω της νυκτός παρουσιάστηκε. Θα προσμέναμε ευλόγως, ένα grand opening. Διαβάσαμε ένα αξιοθρήνητο press release που ένας στοιχειώδης μάνατζερ δημοσίων σχέσεων θα το έσκιζε σε κομματάκια, και αυτό ήταν όλο. Βρήκαμε τους 12, ψάχνουμε τους 3+5, τα ξαναλέμε. Πού έγκειται…το σούπερ του πράγματος που υποστηρίζει τον τίτλο του πρότζεκτ; Αυτή είναι η πανευρωπαϊκή υπερλίγκα; Εξι από την Αγγλία, τρεις από την Ισπανία, τρεις από την Ιταλία, και θα σας ενημερώσουμε για τους υπόλοιπους; Ακόμη και η Ευρωλίγκα, το αντίστοιχο πρότζεκτ στο μπάσκετμπολ, είναι απείρως πιο ευρω-. Απευθύνεται σε ακροατήριο, πολύ ευρύτερα αντιπροσωπευτικό του μπασκετικού γίγνεσθαι της Ευρώπης. Υπερκαλύπτει τον χάρτη του αθλήματος. Το όλον ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, είναι οι 6+3+3 συν 3+5;
Γιατί δεν έκαναν αυτές τις ερωτήσεις ο Ανιέλι και ο Πέρεθ, αυτό εύκολα εξηγείται. Η απάντηση είναι, ότι ζαλίστηκαν στη θέα του χρήματος της Wall Street. Το χρήμα, τους δίνει τη διπλή διέξοδο. Ξεχρεώνει μονομιάς, υπερχρεωμένα κλαμπ που αγωνιούν και καταλήγουν να μη ψωνίζουν παίκτες. Διαφεύγουν επίσης, τα κόστη από την κρίση του ιού. Και είναι χρήμα, εγγυημένο no matter what. Το χρήμα της UEFA είναι, αριθμητικά ολιγότερο. Και εγγυημένο μεν, μόνον όμως εάν κερδίσουν τη θέση μέσω του εθνικού πρωταθλήματος. Πράγμα που για τη Γιουβέντους ας πούμε, όπως και για την Τσέλσι ή τη Λίβερπουλ, κι ας μη το συζητήσουμε καν για την Τότεναμ και την Αρσεναλ, αυτή τη στιγμή είναι αιτία και εστία δυσβάστακτου άγχους των ιδιοκτητών. Για την ειρωνεία της υπόθεσης, η Super League ανακοινώθηκε την ημέρα που η Γιούβε ηττήθηκε από την Αταλάντα και η Αρσεναλ ισοφάρισε τη Φούλαμ στο 90’+7′.
Η Super League είναι ένα άψυχο, πλαστικό τουρνουά. Φιγούρες της ιστορίας του σπορ, ξεσηκώθηκαν αγρίως. Ο Τύπος στην Ευρώπη, ξεσηκώθηκε αγρίως. Η υποδοχή του πρότζεκτ, με όρους PR είναι η επιτομή της καταστροφής. Το αξιοθρήνητο press release γράφει για…αλληλεγγύη, όλος ο κόσμος μιλάει για απληστία. Για την ακρίβεια, για το άκρον άωτον της απληστίας. Διότι απληστία, είναι και το σχέδιο της UEFA για την επέκταση του Champions League. Ή τουλάχιστον έτσι το αντιλήφθηκαν, και το εξέφρασαν προ ημερών, αξιοσέβαστα φαν κλαμπ κορυφαίων συλλόγων. Αν, λοιπόν, η ευρωπαϊκή πελατεία του ποδοσφαίρου ήδη είχε ζήτημα με την απληστία του μοντέλου της UEFA, με τη λογική των ακόμη περισσότερων ομάδων και των ακόμη περισσότερων αγώνων ώστε να ταίσουν τη λαιμαργία των ολίγων, τότε προσπαθεί κανείς να φανταστεί την αντίδραση του κοινού σε αυτό.
Την αντίδραση, όχι στα social media που και αυτά έχουν/παίζουν τον ρόλο τους. Κυρίως την αντίδραση, όταν φτάσει η στιγμή της απόφασης. Συμμετέχει η ομάδα μας, το αγοράζουμε ή το μποϊκοτάρουμε; Ο,τι και να πουν ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον με τον Γκάρι Νέβιλ, ό,τι και να γράψουν οι εφημερίδες στην Αγγλία και στην Ισπανία ή στην Ιταλία, φυσικά διαμορφώνουν κλίμα που δεν είναι έξυπνο να το αγνοήσει κανείς, όμως όλα θα κριθούν στην τελική στάση του κοινού. Και της αγοράς. Πώς θα συμπεριφερθεί ο καταναλωτής. Και πώς θα λειτουργήσει εκείνος, ο χορηγός ή ο συνδρομητικός πάροχος, που θέλει τον καταναλωτή με το μέρος του. Ο,τι χαθεί σε λαϊκή απήχηση στην Ευρώπη, θα το ρεφάρουν με την εμπορική διείσδυση στην Αμερική; Για την Ευρώπη, τα brand της Super League είναι τα κλαμπ της ζωής των ανθρώπων. Για την Αμερική, είναι θίασοι που θα περιφέρονται για τη διασκέδαση των ανθρώπων.
Πηγή: Sport DNA
