Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η ισοπαλία εναντίον της μεγάλης ομάδας, δείχνει τη δυνατότητα. Η ισοπαλία εναντίον της μικρής ομάδας, δείχνει αδυναμία. Την αδυναμία, να επιβεβαιώσεις τη δυνατότητα υπό πίεσιν. Είναι το Σύνδρομο της Ουκρανίας. Η Ουκρανία σε αυτά τα προκριματικά του Μουντιάλ, έχει παίξει πέντε ματς και έφερε πέντε ισοπαλίες. Επαιξε δύο φορές με τη Γαλλία, δύο ισοπαλίες. Επαιξε δύο φορές με το Καζαχστάν, δύο ισοπαλίες. Ο,τι με τη Γαλλία, το ίδιο και με το Καζαχστάν!
Η Εθνική παίζει με την Ισπανία ή με το Βέλγιο, και φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα που φέρνει όταν παίζει με το Κόσοβο, με τη Γεωργία, με τη Σλοβενία, με το Λίχτενσταϊν. Πριν βέβαια, ακόμη χειρότερα, αυτές οι ισοπαλίες ήταν…ήττες. Στη Φινλανδία, στην Ουγγαρία, στην Αθήνα με την Εσθονία, στην Αθήνα με την Αρμενία. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, υπερβαίνεις τον εαυτό. Εχεις τα πάντα να χάσεις, μπλοκάρεις. Μπλοκάρεις πνευματικά.
Ο καλός επίλογος με την ωραία απόδοση και τις 3/3 νίκες στο φινάλε των προκριματικών του EURO 2020, προ πανδημίας, ήλθε ενόσω η ελληνική ομάδα είχε ήδη αποκλειστεί. Η ελληνική ομάδα θα ανέλθει στο αμέσως επόμενο επίπεδο, όταν θα ηττάται από την Ισπανία και το Βέλγιο. Αλλά, θα νικά μέσα-έξω τις Σλοβενίες και τις Γεωργίες. Εν πάση περιπτώσει, τώρα είμαστε εκεί. Στην περίοδο…των ισοπαλιών. Και δεν βγάζει νόημα, να εκβιάζουμε τα πράγματα.
Είναι σαν να κωλοχτυπιόμαστε, γιατί δεν μπορούμε να φάμε καρπούζι τον χειμώνα. Η μόνη επιλογή είναι, να περιμένουμε το καλοκαίρι. Και να ελπίζουμε ότι, όταν το ανοίξουμε, θα έχουμε πετύχει το καλό. Στην Πριστίνα η Εθνική είχε το όπλο-Σιώπης κι όμως…δεν πρέσαρε ψηλά, μόνο περίμενε. Αυτά τα δύο μαζί, Σιώπης και να μη πρεσάρεις, δεν γίνονται ποτέ. Πήγαμε σε must-win παιγνίδι, και δεν είμασταν αγκρέσιβ.
Γίνεται μονάχα, σε κατάσταση mental block. Τρεις ποδοσφαιριστές της ενδεκάδας έπαιξαν πρώτη φορά στη ζωή τους, αγώνα διοργάνωσης Εθνικών Ομάδων. Δεν είναι ανεξήγητο, ότι η ομάδα δεν κυριάρχησε και δεν επιτέθηκε.
Η συνολική ωρίμανση, παίρνει χρόνο. Στο δεύτερο μισό της προκριματικής διαδρομής, Οκτώβριο/Νοέμβριο, θα δείτε πως η εικόνα θα είναι (όπως Οκτώβριο/Νοέμβριο το 2019) καλύτερη.
Και οπωσδήποτε πρέπει να είναι καλύτερη. Εχει σημασία, όταν έρχεται ένας αποκλεισμός, πώς έρχεται. Αλλο ήταν η έκτη και τελευταία θέση, στον όμιλο του EURO 2016 (πίσω και από τα Φερόε). Αλλο η δεύτερη θέση, στον όμιλο του Μουντιάλ 2018. ‘Η η τρίτη θέση, στον όμιλο του EURO 2020. Κάνει διαφορά, μία “έντιμη” αποτυχία από ένα καταποντισμό.
Μοιάζει ζήτημα χρόνου, ν’ ανοίξει η συζήτηση για τον προπονητή. Προπονητής που θα βγει να πει “εγώ θα σας πήγαινα στο Κατάρ” είναι, αυταπόδεικτα, τσαρλατάνος. Με πατέντα. Είναι σαν να χτυπούσε προπονητής την πόρτα του Μαρινάκη, και να του έλεγε “εγώ θα σου πάω την ομάδα στους “4” του Τσάμπιονς Λιγκ”. Η μοναδική λύση εκεί, είναι η κλωτσηδόν εκδίωξη. Εάν πιστεύουμε δε, πως υπάρχει στο παγκόσμιο οικοσύστημα ο προπονητής που θα μας πήγαινε στο Κατάρ, τότε οι τσαρλατάνοι είμαστε εμείς!
Θεωρητικά, ένα πιο γεμάτο cv από το cv του Φαν ‘τ Σχιπ, να δεχθώ ότι δεν θα έβλαπτε. Να “αγόραζαν” οι Ελληνες διεθνείς μες στο μυαλό τους δηλαδή, την ιδέα ότι αυτός εδώ πέρα κάτι έχει καταφέρει στη ζωή του. Μακράν ο προπονητής με το πιο γεμάτο cv στα εκατό χρόνια που υπάρχει Εθνική, ήταν ο Ρανιέρι. Προ 2014 είχε προπονήσει Νάπολι, Φιορεντίνα, Βαλένθια, Ατλέτικο, Τσέλσι, Γιουβέντους, Ρόμα, Ιντερ, Μονακό. Αυτές…μεταξύ άλλων!
Κι όμως, στην πράξη, οι διεθνείς δεν ψώνισαν την ιδέα. Γιατί; Οι διεθνείς, η ζωή έχει αποδείξει ότι “τσιμπάνε” και εμπνέονται από το σήμερα του προπονητή πιο πολύ, όχι από το χθες. Από τον βίο και την πολιτεία του, στην τρέχουσα καθημερινότητα. Από τη στάση του, από τους κανόνες, το πλαίσιο λειτουργίας, τη δικαιοσύνη, την ποιότητα της δουλειάς στο γρασίδι, το man-management.
Οταν ο Σκίμπε μας μύριζε, φέραμε τον Αναστασιάδη. Οταν ο Ρανιέρι μας βρωμούσε, φέραμε τον Μαρκαριάν. Οταν ο Φαν ‘τ Σχιπ μας ξινίσει, θέλει τη μέγιστη προσοχή ποιον θα φέρουμε. Ο Φαν ‘τ Σχιπ έκανε ένα, και ήταν σοβαρό γιατί είναι στρατηγικό, λάθος. Το έκανε, την πρώτη ημέρα του στη δουλειά. Ανακοίνωσε ευθύς εξαρχής, το Πλάνο Κατάρ. Υποτίμησε τον βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος; Υπερτίμησε τη δυνατότητα της ομάδας;
Αψήφησε τον χρόνο;
Ποιος είσαι εσύ, αδελφέ, που θα οδηγήσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο μέσα σε μόλις δύο χρόνια, μία ομάδα που δεν μπορεί καν να πάει, όχι σε EURO, ούτε καν από την τρίτη στη δεύτερη κατηγορία του Nations League; Εκτός εάν κατά βάθος εννοούσε ένα έντιμο αποκλεισμό τύπου Σκίμπε, στα πλέι-οφ του 2017 με την Κροατία. Που, πιθανότατα, κάτι τέτοιο εννοούσε.
Το Κατάρ, δεν νοείται να είναι η κατάληξη/κορύφωση του πρότζεκτ. Επρεπε να είναι, αυτό και οι δύο διοργανώσεις Nations League πριν και μετά, τα ενδιάμεσα στάδια ωρίμανσης. Αν θέλετε, εμπειρίες δοκιμασίας. Ωστε να φτάσει το πρότζεκτ στην κατάληξη/κορύφωση του EURO 2024. Ο Φαν ‘τ Σχιπ αγνόησε τον κίνδυνο, να γίνει το Πλάνο Κατάρ ανέκδοτο. Αγνόησε τον κίνδυνο, η οριστική (για τη θητεία του) κρίση να είναι το Πλάνο Κατάρ.
Είναι…μεγάλος άνθρωπος, συνομήλικός μου, και πρέπει να ζήσει με αυτό!
Είσαι τρίτη κατηγορία Nations League…και θα πας Μουντιάλ; Σαν να λέμε, θα βγει εφέτος ο Ιωνικός στην Ευρώπη; Η ιεράρχηση των στόχων, να βάλει κανείς τα προσδοκώμενα βήματα σε μία λογική σειρά, έχει εξέχουσα σημασία. Τώρα το φυσιολογικό είναι, να βάλουμε πρώτο στόχο την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία του Nations League. Και συγχρόνως, να κερδίζουμε αργά-αργά σκαλιά στο ranking ώστε να μαλακώνουν, με τον καιρό, οι κληρώσεις.
Το Ευρωπαϊκό, θα έρθει αργότερα. Το Παγκόσμιο, πολύ αργότερα. Ο κάθε προπονητής, πρέπει να είναι ένας ολοκληρωμένος κύκλος. Ενας μεγάλος κύκλος. Η Σουηδία που μας έρχεται στην Αθήνα για το ματς την Τετάρτη, τα τελευταία 30 χρόνια έχει χρησιμοποιήσει πέντε ανθρώπους γι’ αυτή τη δουλειά. Τη δουλειά του εθνικού προπονητή. Η Ελλάδα, στα ίδια αυτά 30 χρόνια, έχει καταναλώσει δώδεκα εθνικούς προπονητές…κι επειδή δεν μας έφταναν, πήραμε και δύο υπηρεσιακούς, το όλον δεκατέσσερις!
Πηγή: sdna.gr
