Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Το περασμένο Σαββατοκύριακο μας ήρθαν και πάλι εικόνες από την ποδοσφαιρική Ευρώπη οι οποίες μοιάζουν πλέον στα δικά μας μάτια με επιστημονική φαντασία. Τελικός κυπέλλου στο κατάμεστο «Γουέμπλεϊ» με χιλιάδες οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Μάνστεστερ Σίτι στις κερκίδες (φυσικά), τρομερό φινάλε στο Βέλγιο με την Αντβέρμπ να παίρνει το πρωτάθλημα από την Γκενκ μέσα στην έδρα της δεύτερης με γκολ στις καθυστερήσεις, χωρίς να ανοίξει μύτη (φυσικά) και άλλες πολλές εξίσου εξωτικές.
Στην Ελλάδα η πιο ενδιαφέρουσα «ποδοσφαιρική» είδηση των ημερών είναι η πρόταση της εισαγγελέως στη δίκη για τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού: «Η επίθεση των 40 δευτερολέπτων ήταν οργανωμένη, προσχεδιασμένη μέχρι το τέλος. Αποδείχθηκε ο ανθρωποκτόνος δόλος εναντίον όλων των θυμάτων». Ανατριχιαστικό.
Επιπλέον είχαμε και μια καθιερωμένη επίθεση στην αποστολή του μπασκετικού Παναθηναϊκού πριν τον πρώτο τελικό αλλά εντάξει δεν άνοιξε και κανένα κεφάλι, οπότε όλα καλά.
Δεν μου αρέσει ο σχολιασμός του στιλ: «τι ωραία που τα κάνουν οι ξένοι». Είναι εύκολος, απλοϊκός και ανακριβής. Στην Αγγλία για παράδειγμα , της οποίας το πρωτάθλημα όλοι θαυμάζουμε, δεν εξάλειψαν την οπαδική βία και τον χουλιγκανισμό. Απλώς τα απομάκρυναν από τα γήπεδά τους.Kαι κυρίως από τα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ. Μέχρι πρότινος., Διότι στις σεζόν μετά τον covid διαπιστώθηκε σημαντική αύξηση σε μεμονωμένα επεισόδια και συλλήψεις ακόμα και εντός γηπέδων. Πλην όμως πρόκειται για περιστατικά που στην πλειονότητά τους εδώ δεν θα απασχολούσαν κανέναν, πόσο μάλλον να οδηγήσουν σε σύλληψη. Η κεντρική ιδέα στο Νησί ήταν και παραμένει ότι ουδείς μπορεί να διαταρράξει το παιχνίδι – αν το κάνει θα συλληφθεί και δεν θα ξαναπατήσει στο γήπεδο και πολύ – πολύ καιρό.
Στην Ελλάδα είχαμε πρόσφατα το εξαιρετικά ελπιδοφόρο νέο της σύλληψης του οπαδού ο οποίος πέταξε φωτοβολίδα ευθείας βολής στο ματς της ΑΕΚ με τον Βόλο στην ΟΠΑ Αρένα. Η ΠΑΕ συνεργάστηκε με την ΕΛΑΣ για να έρθει αυτό το αποτέλεσμα. Είναι οπωσδήποτε μια θετική εξέλιξη. Δεν αρκεί.
Διότι εδώ συμβαίνει το εξής: διώξαμε σε μεγάλο βαθμό τη βία από τα γήπεδα, όχι επειδή οργανωθήκαμε καλύτερα ή συνεργάστηκαν οι ΠΑΕ. Απλώς επειδή σταματήσαμε τις μετακινήσεις οπαδών. Δηλαδή δεν διώξαμε τη βία, διώξαμε τον κόσμο και τη χαρά του να βλέπεις ένα ματς με την καταπληκτική ατμόσφαιρα που μπορούν να δημιουργήσουν δυο «αντίπαλα» πέταλα. Ο φετινός τελικός κυπέλλου στον Βόλο αποτέλεσε την επιτομή την κατάθλιψης. Αφήστε που και μόνοι μας, πάλι κάνουμε επεισόδια.
Μαζί με την μιζέρια μέσα στα γήπεδα, η βία ανθεί έξω από αυτά. Τα οπαδικά επεισόδια είναι σχεδόν καθημερινά, παρότι η δολοφονία του Άλκη προκάλεσε μια προσωρινή… αναστολή δραστηριοτήτων. Και πάλι στην ΟΠΑΠ Αρένα, τη βραδιά της φιέστας ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του χτυπημένος από συνοπαδούς (παρότι εδώ ίσως δεν είναι ακριβές να μιλήσουμε για οπαδική βία). Και γενικώς αν δεν έχουμε θρηνήσει άλλα θύματα, αυτό οφείλεται περισσότερο στην τύχη και λιγότερο σε οτιδήποτε άλλο.
Με πιο απλά λόγια, μέσα στα γήπεδα είναι αδύνατο να συνυπάρξουμε, έξω από τα γήπεδα σκοτωνόμαστε.
Η οπαδική βία (συχνά με την ανοχή ή και την υποδαύλιση των ΠΑΕ) μας έχει πάρει φαλάγγι. Εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Τουλάχιστον ας τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι του Άλκη. Δεν λύνεται το πρόβλημα αλλά δικαιώνεται η μνήμη ενός αδικομαχαμένου νεαρού παιδιού. Και υπάρχει πάντα η μικρή πιθανότητα οι επόμενοι οπλισμένοι φονιάδες να το σκεφτούν διπλά.
Πηγή: Sdna
