Τις ζήλευα πάντοτε τις βραδιές που έστηνε το ίδιο το ποδόσφαιρο σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες για να γιορτάσει την ανάδειξη των κορυφαίων μιας σεζόν. Με θυμάμαι να τις παρακολουθώ και να πνίγω τον καημό μου σε σχόλια της επόμενης ημέρες σχετικά με το πόσο ωραία θα ήταν να έφτιαχνε κάποτε και το ελληνικό ποδόσφαιρο τέτοιες βραδιές. Πλέον δεν ζω με αυτόν τον καημό, διότι ο ΠΣΑΠΠ το κατορθώνει αυτό, και μάλιστα με συνέπεια.
Θα είχαμε άλλο ποδόσφαιρο αν αυτές οι βραδιές μετατρέπονταν σε κανόνα και δεν παρέμεναν εξαίρεση. Θα ζούσαμε πολλές τέτοιες βραδιές αν περνούσε απολύτως από το χέρι των ποδοσφαιριστών. Όσοι πηγαίνουμε στα γήπεδα της Superleague το έχουμε εμπεδώσει αυτό στην διάρκεια των τελευταίων ετών. Μεταξύ τους οι ποδοσφαιριστές όλων των ελληνικών ομάδων συμπεριφέρονται, στην πλειονότητά τους, όπως αυτοί των ξένων ομάδων. Με τον ίδιο πολιτισμό, το ίδιο αθλητικό πνεύμα, την ίδια αλληλεγγύη και ανθρωπιά, τον ίδιο σεβασμό.
Περίπου το ίδιο θα πω και σχετικά με την συντριπτική πλειονότητα των προπονητών που εργάζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ορισμένοι μάλιστα λειτουργούν και ως παραδείγματα σε σχέση με το ήθος που εκπέμπει η συμπεριφορά τους.
Πού τη χαλάμε την συνταγή; Ή πιο σωστά ποιοι την χαλάμε την συνταγή; Όλοι οι υπόλοιποι που αποτελούμε μέλη του οικοσυστήματος. Με πρώτους τους ιδιοκτήτες και τους παράγοντες, και με όλους εμάς τους υπόλοιπους να ακολουθούμε.
Το παράδειγμα της γιορτής του ΠΣΑΠΠ είναι χαρακτηριστικό – δεν νομίζω ότι χρειάζεται μεγαλύτερη τεκμηρίωση ο ισχυρισμός ότι κάθε φορά που λείπουν από το σκηνικό οι παράγοντες η “γιορτή” είναι γιορτή. Όπου ασκούν μικρότερη επιρροή οι παράγοντες και αναγκάζονται να γίνουν παθητικοί και όχι ενεργητικοί, η γιορτή δεν χαλάει. Όπου είναι πρωταγωνιστές, ζούμε σκηνικά σαν αυτά στον τελικό του Κυπέλλου.
Θα είχε μια πλάκα να φώναζε κάποτε η διοίκηση του ποδοσφαίρου, δηλαδή η ΕΠΟ και η Superleague τον ΠΣΑΠΠ και να του ζητούσε να αναλάβει την ευθύνη, ή τουλάχιστον να έχει εκτελεστική δράση στο πρωτόκολο διεξαγωγής των αγώνων. Είμαι βέβαιος ότι θα άλλαζε αμέσως η εικόνα που εκπέμπει το ελληνικό ποδόσφαιρο μέσα από τους αγώνες του. Με τους ποδοσφαιριστές να αποφασίζουν, θα εξαφανίζονταν οι μπράβοι, οι άσβερκοι σεκιούριτι, θα καθάριζαν οι διάδρομοι των αποδυτηρίων και οι φυσούνες. Και όλο το πρωτόκολλο του τελετουργικού πριν από την έναρξη και μετά από την λήξη των αγώνων θα δημιουργούσε εικόνες που θα ηρεμούσαν πολύ τον κόσμο στις κερκίδες.
Το ίδιο θα πω και σε σχέση με τους κανονισμούς διεξαγωγής των αγώνων – το τι “επιτρέπεται” και τι “τιμωρείται” στις συμπεριφορές της κερκίδας. Αν περνούσε από το χέρι των ποδοσφαιριστών, δεν θα ξανάπεφταν κροτίδες, ούτε άλλα αντικείμενα που βάζουν σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητά τους. Τόσο απλά. Διότι οι παραβάτες θα τιμωρούνταν παραδειγματικά.
Θα ήταν όλα αυτά αρκετά για την εξάλειψη της βίας; Προφανώς όχι. Όλο αυτό που περιγράφω παραπάνω όμως θα ήταν ένα βήμα για να πλησιάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Ξέρω καλά ότι δεν θα τα ζήσω όλα τα παραπάνω στην Ελλάδα – τουλάχιστον όχι σύντομα. Βραδιές σαν αυτή που έστησε ο ΠΣΑΠΠ το βράδυ της περασμένης Δευτέρας όμως μας βοηθούν όλους να κάνουμε τον διαχωρισμό στο κεφάλι μας. Της Ελλάδας το ποδόσφαιρο δεν είναι το ποδόσφαιρο των φυσικών πρωταγωνιστών – δηλαδή δεν θέλει να έχει πρωταγωνιστές τους ποδοσφαιριστές. Αυτή είναι η κύρια διαφορά του από το ποδόσφαιρο των ευρωπαίων. Γι’ αυτό το δικό μας είναι κακέκτυπο.
Πηγή: Gazzetta
