Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Το 2018 όταν η ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα (όπως το πήρε, μην ανοίξουμε τώρα αυτή τη συζήτηση) και παρότι μπήκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ το καλοκαίρι, εν συνεχεία τα έκανε σαλάτα και με απανωτές λάθος επιλογές σε όλα τα επίπεδα, έφτασε στο φινάλε της περυσινής σεζόν να μείνει εκτός Ευρώπης! Πράγμα που αποδείχθηκε κρυμμένη ευλογία. Η φανερή ευλογία ήταν η επιλογή του Ματίας Αλμέιδα. Από εκεί ξεκίνησε η αντεπίθεση της Ένωσης που πήρε φυσικά φόρα και από την καινούργια της έδρα ώστε ένα χρόνο μετά την περυσινή καταστροφή να ετοιμάζεται να πανηγυρίσει την κατάκτηση του τίτλου στο «σπίτι» της, σε μια γιορτή -υποψιάζομαι- άνευ προηγουμένου. Ο Αργεντίνος τεχνικός ταίριαξε αμέσως στο νέο του περιβάλλον, παρουσίασε πολύ γρήγορα δείγματα δουλειάς, αξιοποίησε πλήρως το βαθύ και ποιοτικό ρόστερ που του δόθηκε ενώ πήρε πολλά και από παίκτες που μέχρι πέρυσι είχαν λίγο ως πολύ τη στάμπα του αποτυχημένου.
Η ΑΕΚ έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο μέσα στη σεζόν. Αυτό νομίζω το παραδέχονται όλοι. Αφήνοντας έξω από τη συζήτηση όλη την τοξικότητα και την παραφιλολογία των γραφείων, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παίρνει το πρωτάθλημα δίκαια. Και εν αντιθέσει με το 2018, τη δεδομένη στιγμή δείχνει ώριμη και έτοιμη να υποστηρίξει το ρόλο του φαβορί και για το μέλλον. Θα έλεγα, παρότι είναι πολύ νωρίς για τέτοιες εκτιμήσεις, ότι ενδεχομένως να παρακολουθούμε εν εξελίξει την αλλαγή στάτους στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ΑΕΚ διαθέτει ρόστερ, προπονητή, έδρα και δύναμη εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, ώστε να γίνει εκείνη η ομάδα που οι υπόλοιποι θα πρέπει να προσπεράσουν τα επόμενα χρόνια –όπως ήταν μέχρι πρότινος ο Ολυμπιακός.
Ο Παναθηναϊκός από την πλευρά του έμοιαζε τις τελευταίες αγωνιστικές με πυγμάχο στον τελευταίο γύρο ενός εξαντλητικού αγώνα, ο οποίος προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να κρατηθεί όρθιος για και πάρει τη νίκη στα σημεία. Δεν τα κατάφερε. Και το γεγονός ότι το καθοριστικό χτύπημα που τον έβγαλε νοκ – άουτ το πέτυχε ο Ολυμπιακός, σίγουρα πονά περισσότερο. Ωστόσο εδώ ταιριάζουν όσα είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στην viral συνέντευξή του (και με τα οποία διαφωνώ εντελώς, πλην όμως αυτή είναι μια άλλη συζήτηση): δεν απέτυχε ο Παναθηναϊκός. Κάθε άλλο. Πέτυχε περισσότερα από όσα περίμεναν και οι οπαδοί του στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, επέστρεψε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, δημιούργησε μετά από πολλά χρόνια όνειρα και έντονα συναισθήματα στον κόσμο του. Ήταν ένα ωραίο ταξίδι κι ας τελείωσε με μεγάλο παράπονο. Το μεγαλύτερο ποσοστό όλων των παραπάνω πιστώνεται στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Όσο μένει στη θέση του ο Ιβάν, οι πιθανότητες ο Παναθηναϊκός να συνεχίσει να προοδεύει είναι μεγάλες.
Αλλά αυτά θα έχουμε χρόνο να τα συζητήσουμε. Προς το παρόν προέχει να πούμε συγχαρητήρια στην -εκτός τεραστίου απροόπτου- ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα, την άξια πρωταθλήτρια της πλέον συναρπαστικής μάχης τίτλου που έχουμε δει στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια.
Υ.Γ. Όσα συνέβησαν το τελευταίο τριήμερο θα συζητιούνται για καιρό. Μια επισήμανση μόνο. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξέσπασε μετά το παιχνίδι στο «Καραϊσκάκης» και επειδή είναι αυτός που είναι, τον παίρνουμε στα σοβαρά. Είπε όμως ότι σιχαίνεται τον εαυτό του επειδή τον υποχρέωσαν να διαλέξει ανάμεσα στην υγεία και στα όνειρα των παικτών του. Με όλο τον σεβασμό που του αξίζει, θα πω ότι εφόσον τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λέει, τότε διάλεξε λάθος! Η κατάκτηση του τίτλου, το όνειρο δηλαδή, είναι κάτι πρόσκαιρο και ρευστό –δεν ήταν βέβαιο έτσι κι αλλιώς ενώ ακόμα κι αν ο ΠΑΟ το σήκωνε, η χαρά θα κρατούσε ένα καλοκαίρι. Η υγεία είναι κάτι μόνιμο και απείρως πιο σοβαρό. Οι παρενέργειες μια κακής απόφασης μπορεί να διαρκέσουν μια ζωή. Ως εκ τούτου δεν παίζουμε με αυτήν, για κανένα όνειρο και για κανένα πρωτάθλημα. Φοβάμαι ότι όποιο ηθικό πλεονέκτημα είχε ο Γιοβάνοβιτς πριν το παιχνίδι (επαναλαμβάνω, εφόσον τα πράγματα ήταν όπως τα περιέγραψε), αυτό χάθηκε με τις συγκεκριμένες δηλώσεις. Και την συγκεκριμένη επιλογή.
Πηγή: Sport DNA
