Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο ΠΑΟΚ δεν στάθηκε τυχερός στο παιχνίδι με τον – εξαιρετικό – ΠΑΣ Γιάννενα επειδή νίκησε με απίθανο γυριστό του Ελ Καντουρί στις καθυστερήσεις. Αντιθέτως, θα στεκόταν άτυχος αν πετούσε δυο βαθμούς ακόμα, αφού ήταν σαφώς καλύτερος του αντιπάλου του, είχε 20 τελικές, τέσσερις – πέντε μεγάλες ευκαιρίες, ένα δοκάρι ενώ δέχτηκε γκολ στην μοναδική καλή φάση που έκανε ο ΠΑΣ.
Επίσης δεν πιστεύω στην μεταφυσική εξήγηση των πραγμάτων: τα άστρα, η θετική αύρα, το -πολυαγαπημένο του Σταύρου – «κάρμα» έχουν πλάκα να τα συζητάμε και να κάνουμε καζούρα, εντούτοις προφανώς δεν μπορούν να σταθούν ως εργαλεία ανάλυσης ενός παιχνιδιού ή μιας σεζόν.
Γενικώς, όσο κι αν η τύχη παίζει ρόλο στο ποδόσφαιρο σε συγκεκριμένες στιγμές, σε βάθος χρόνου, όταν το περιβάλλον είναι υγιές, οι ομάδες παίρνουν συνήθως ό,τι αξίζουν. Το 4 στα 4 του ΠΑΟΚ με τον Πάμπλο Γκαρσία στον πάγκο του είναι αυτό που άξιζε στον Ουρουγουανό με βάση την εικόνα της ομάδας του. Ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος και στους τέσσερις αγώνες, με πολλά προβλήματα και κενά στο παιχνίδι του στις εγχώριες διοργανώσεις, με συγκέντρωση, ενέργεια και καλό πλάνο στο δεύτερο ημίχρονο με την PSV. Εξού και οι τρεις πολύ δύσκολες και οριακές νίκες στο ελληνικό πρωτάθλημα και η ευρεία νίκη στο Γιουρόπα Λιγκ.
Και αφού τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε για την τύχη, την αύρα και όλα τα συναφή, ας πούμε τώρα και κάτι που σκεφτόμαστε οι περισσότεροι: Με Αμπέλ ο ΠΑΟΚ δεν θα είχε κερδίσει τον ΠΑΣ, δεν ξέρω για Παναιτωλικό και Απόλλωνα. Εννοώ ακόμα κι αν η εικόνα δεν ήταν διαφορετική, γκολάρες στο 90ο όπως του Νινούα και στο 91ο όπως του Καντουρί, με τον Φερέιρα δεν έμπαιναν. Η ομάδα θα είχε και πάλι κατοχή και τελικές, θα έτρωγε γκολ την πρώτη φάση του αντιπάλου και μετά θα προσπαθούσε αλλά δεν θα το γύριζε ποτέ. Είναι αυτό ζήτημα μεταφυσικής; Πιάνει ο Πάμπλο μπαρμπούνια με τον κ.λο, που θα έλεγε και μια ψυχή;
Μπορεί κάποιος να το δει κι έτσι. Εγώ όπως σας είπα προτιμώ τις ποδοσφαιρικές εξηγήσεις.
Η έλευση του Πάμπλο, λοιπόν, έδωσε στους παίκτες του ΠΑΟΚ ολοφάνερα καλύτερη ψυχολογία, ίσως διάθεση να δείξουν πράγματα στον προπονητή τους και σίγουρα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση – το αναιμικό, λίγο φλώρικο στιλ του «Δικεφάλου» με τον Πορτογάλο, έχει ήδη αποκτήσει άλλη ένταση και κυρίως μια αίσθηση κατεπείγοντος που έλειπε. Έβλεπες τον ΠΑΟΚ με τον Αμπέλ και ένιωθες ότι αφενός οι ποδοσφαιριστές δεν πολυπίστευαν στο γκολ, όταν το χρειαζόταν και αφετέρου, δεν πολυέσκαγαν κιόλας (αυτό βαραίνει και τους ίδιους φυσικά). Τον βλέπεις με τον Πάμπλο και νιώθεις την αγωνία τους, εισπράττεις την πεποίθηση ότι «θέλει, δεν θέλει θα μπει το γα…νο!»
Μπήκε. Και στο Αγρίνιο, και στην Ριζούπολη και στο ματς με τον ΠΑΣ. Δεν θα μπαίνει πάντα. Ωστόσο αυτή είναι ήδη μια πρώτη κατάκτηση για τον Γκαρσία. Ο ΠΑΟΚ αρχίζει να επιστρέφει στην νοοτροπία που έχτισε με Λουτσέσκου. Αυτό το «ό.τι και να γίνει, εμείς θα κερδίσουμε στο τέλος» είναι η βάση για κάθε ομάδα πρωταθλητισμού. Ο ΠΑΟΚ το είχε χάσει για διάφορους λόγους. Και μοιάζει να το αποκτά, βήμα – βήμα, νίκη με τη νίκη, ξανά. Είτε το πούμε αύρα, είτε τύχη, είτε σωστή ποδοσφαιρική προσέγγιση, αποτελεί την αφετηρία για να επιστρέψουν οι «Ασπρόμαυροι» στις επιτυχίες.
Υ.Γ. Είναι προφανές ότι ο ΠΑΟΚ έχει αγωνιστικά κενά και προβλήματα, χρειάζεται δουλειά και δεν διαθέτει το βάθος για ποιοτικό rotation. Ο Γκαρσία ακόμα μαθαίνει παίκτες και ομάδα, τουλάχιστον όμως παρεμβαίνει εγκαίρως στα παιχνίδια για να διορθώσει λάθη και αστοχίες. Οι νίκες του δίνουν χρόνο και ηρεμία. Όμως αν δεν ανέβουν κομβικοί παίκτες που αποκτήθηκαν για να κάνουν την διαφορά, όπως ο Τσόλακ και ο Μουργκ, ενδεχομένως και ο Ουαγκέ, ο Ουρουγουανός θα πρέπει να βγάλει λαγούς από το καπέλο του για κρατήσει τους «Ασπρόμαυρους» κοντά στην κορυφή μέχρι τον Ιανουάριο (όπου θεωρητικά μπορούν να γίνουν κάποιες διορθωτικές κινήσεις).
Πάντως η καλή εικόνα του Αντρές Περέιρα την Κυριακή, επιβεβαιώνει ότι δεν πρέπει να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα για κανέναν.
Πηγή: Sport DNA
