Του Γιάννη Φιλέρη
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ο (μεγάλος) Παναθηναϊκός, που … λάτρευαν οι αντίπαλοί του. Ένας παράγοντας που ανδρώθηκε στο ποδόσφαιρο (για χρόνια μέλος του ΔΣ της ΕΠΟ) και μεγαλούργησε (μαζί με τον αδερφό του, Παύλο) στο μπάσκετ. Ένας άνθρωπος, που ήταν ακριβώς ό,τι έβλεπες. Παθιασμένος, ευσυγκίνητος, χιουμορίστας, απλός και ταυτόχρονα εκρηκτικός, αεικίνητος, ασυγκράτητος.
Πολύ εύστοχα, ο Παντελής Διαμαντόπουλος, τον βάφτισε ‘τυφώνα’. Είτε κατέβαινε τα σκαλιά του ΟΑΚΑ τρία – τρία για να βρεθεί στον αγωνιστικό χώρο είτε μιλούσε στους παίκτες του Παναθηναϊκού είτε κυνηγούσε τον Τζόρντι Μπερτομέου (στο Βερολίνο), ο Θανάσης ήταν ασταμάτητος. Ο προσωπικός φρουρός του δεν τον προλάβαινε!
Απρόβλεπτος όταν πετούσε τα κατοστάρικα (!) στον επικεφαλής της Euroleague λες και έριχνε τσακαλωμένα χαρτάκια ή όταν έφτυνε τον διαιτητή, μετανιώνοντας την επόμενη μέρα και δηλώνοντας: “Ζητώ συγγνώμη, ο πρώτος που έφτυσα ήταν ο εαυτός μου στον καθρέφτη”. Στον Θανάση, ωστόσο, δεν μπορούσε κανείς να κρατήσει κακία.
σε γλέντι του Παναθηναϊκού, τα δίνει όλα…
Αγάπησε τον Παναθηναϊκό, όσο τίποτε άλλο στη ζωή του. Το ‘λεγε, άλλωστε, σε στιγμές ιδιότυπης αυτοκριτικής: “Εγώ κι ο αδερφός μου, ο Παύλος, έχουμε μοναδικό χόμπι τον Παναθηναϊκό. Δεν πίνουμε, δεν ξενυχτάμε, δεν παίζουμε χαρτιά, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η ομάδα μας”.
Άλλες φορές μετρούσε τα χρήματα που είχε επενδύσει η οικογένειά του στο ‘τριφύλλι’, καταλήγοντας με ένα “χαλάλι”.
Η ζωή του ήταν ο Παναθηναϊκός και η οικογένειά του. Πολύ σωστά έγραψε η Νίκη Μπάκουλη ότι φεύγοντας ένα ένα τα αδέρφια, που έχτισαν την αυτοκρατορία της Βιανέξ (πρώτα ο Κώστας και μετά ο Παύλος, αλλά και ένα χρόνο νωρίτερα η αδερφή τους Βασιλική) έγινε νομοτελειακά ό,τι οι ίδιοι έλεγαν όταν ήταν όλοι εν ζωή: Ένας να φύγει και θα ακολουθήσουν οι υπόλοιποι…
Όλοι έχουν μια ιστορία
Μια φορά στη ζωή σου αν συναντούσες τον Θανάση, δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξεχάσεις. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι που τον γνώρισαν, επώνυμοι κι ανώνυμοι, είχαν από μια ιστορία να διηγηθούν. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικά τα μηνύματα που έστειλαν την Τρίτη το πρωί στο ’10 το κακό’ οι ακροατές του Sport24 Radio 103,3.
Ένας θυμήθηκε μια τυχαία συνάντησή του, σε εστιατόριο που έτρωγε με φίλους του από το εξωτερικό, όταν σηκώθηκε και του είπε “συγχαρητήρια για όσα έχετε προσφέρει στο μπάσκετ”. Του εξήγησε ότι ήταν οπαδός του Ολυμπιακού, αλλά αυτό έκανε τον Θανάση ακόμη πιο χαρούμενο. Στο τέλος της βραδιάς είχε κεράσει όλο το τραπέζι, με τους ξένους να μένουν έκπληκτοι από την συμπεριφορά ενός “διάσημου επιχειρηματία, ο οποίος ασχολείται με το μπάσκετ”.
Άλλος ένας, μας περιέγραψε μια άλλη σκηνή, όταν τον συλλυπήθηκε για τον θάνατο του αδερφού του Παύλου: “Με αγκάλιασε λες και με ήξερε χρόνια. Με ευχαρίστησε για την συμπαράστασή μας και απομακρύνθηκε σε ένα παγκάκι, κλαίγοντας βουβά”.
Αυτός ήταν ο Θανάσης. Μια κουβέντα, ενός αγνώστου μπορεί να τον έκανε να κλαίει ασταμάτητα. Γι’ αυτό και όταν έλεγε στους οπαδούς του Παναθηναϊκού, κρατώντας το μικρόφωνο, “είμαι ένας από σας” το εννοούσε.
Ζούσε για την ‘καζούρα’
Η αποδοχή από την πλειοψηφία των αντιπάλων ήταν ακόμη ένα γνώρισμα που τον ακολούθησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Μπορούσε να συνδιαλέγεται με ολυμπιακούς, ΑΕΚτζήδες χωρίς πρόβλημα, κάνοντας πλάκα, αλλά κυρίως αποδεχόμενος και την ‘καζούρα’, την οποία πολλές φορές επιζητούσε.
με τον Σωκράτη Κόκκαλη είχε πολύ καλές σχέσεις
Προερχόταν από εκείνη τη φουρνιά των παραγόντων, που ήξεραν να απολαμβάνουν το νόημα της αντιπαράθεσης. Μπορεί να… έσκαγε σε κάθε ήττα, μπορεί να μη μιλιόταν, δεχόταν την πλάκα όμως, γιατί όταν κέρδιζε, είχε την απαίτηση να κάνει αυτός τα ίδια.
Το 2002 στη Μπολόνια, αφού είχε απειλήσει (μαζί με τον Παύλο) ότι ο Παναθηναϊκός θα αποχωρήσει από την Ευρωλίγκα (ζητώντας τα χρήματα που χρωστούσε η διοργανώτρια στους “πράσινους”) έζησε μια από τις μεγαλύτερες νίκες της διαδρομής του στον ΠΑΟ. Ίσως το πιο ‘μάγκικο’ κύπελλο από τα 6 που έχει κερδίσει στην κορυφαία διοργάνωση η ομάδα του. Στο ημίχρονο του τελικού αγωνιούσε και ως συνήθως τα έβαζε με τη διαιτησία. Μετά από τη λήξη, πανευτυχής πλέον, αγκάλιαζε όποιον έβρισκε μπροστά του. Με είδε μαζί με τον Παύλο, λίγα λεπτά μετά από την ολοκλήρωση της μετάδοσης στο Magic ΤV. “Σε ευχαριστούμε, συγχαρητήρια, δεν θα το ξεχάσουμε”, ήταν τα λόγια του και κάθε φορά που με έβλεπε από τότε, έλεγε πάντοτε το ίδιο κι ας είχαν περάσει τόσα χρόνια…
YΓ: Όλα μπορεί να τα ξεχάσουμε μια μέρα. Τις υπέροχες γραβάτες του ποτέ…
Πηγή: Contra
