Του Λευτέρη Ελευθερίου
Λίγες ώρες αφού τελείωσαμε την κουβέντα με τη Μαρίκα, την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κρατούσαμε ζωντανή ένα πενθήμερο, ανέβασε στο λογαριασμό της YouTube ένα βίντεο από την πιο περίφημη κατηγορία της: το What happened, που αφορά σε χρονιές. Εκείνο το βράδυ, στην πλατφόρμα ανέβηκε το βίντεο για τη χρονιά 2000. Η Κλεματίς λειτουργεί με φειδώ: το 2018 ανέβασε ισάριθμα τέτοια βίντεο, για το 1998 και το 2008, ένα χρόνο αργότερα, έκανε το ίδιο για τις χρονιές 1999 και 2009.
Αν θέλετε να με ευχαριστήσετε γι’ αυτό, δεν θα πω όχι.
Πέρα από τη… συμπτωματική σύμπτωση, που έλεγε ο Στιβ Γιατζόγλου πριν ασχοληθεί με τα πολιτικά, καθώς ένα τέτοιο βίντεο θέλει αρκετό καιρό για να φτιαχτεί, αυτή η δημοσίευση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους θαυμαστές της Κλεματίς. Είχαν περάσει τρεις μήνες χωρίς να ανεβάσει κάτι στο λογαριασμό της. Εκείνοι που παρακολουθούν και νοιάζονται για τη ρυθμική γυμναστική δεν κάνουν μόνο ένα κλικ, αλλά βλέπουν και ξαναβλέπουν τα βίντεό της. Δεν πρόκειται μόνο για τους 8.200 ανθρώπους που έχουν κάνει εγγραφή, αλλά και για κάποιους που απλως περιμένουν μέχρι να ανεβάσει κάτι, συνδέονται, ψάχνουν στο λογαριασμό, βρίσκουν εικόνες που δεν είχαν ξαναδεί.
Από μία μίνι έρευνα, το ‘clematisrg’ είναι το δεύτερο κανάλι στο YouTube με τέτοια απήχηση, ύστερα από ένα λογαριασμό με το προσωνύμιο ‘thelegendofNeshka’, που έχει 12,5 χιλιάδες ακολούθους. Τα αρχεία των δημιουργών είναι πλούσια και γεμάτα ποικιλία. Αυτό που δεν έχουν είναι τάση για αγιογραφική τροφοδότηση. “Απλώς δεν είναι ο ρόλος μου“, λέει: “Το μοντάζ για μία γυμνάστρια δεν είναι η θεματολογία μου“. Κι αυτό, βεβαίως, κάνει ακόμα πιο δύσκολη την προσέλκυση κοινού, καθώς τα βίντεό της είναι εξειδικευμένα. Μόνο υπό μία έννοια. Με κάποια άλλη, η Μαρίκα νοιάζεται περισσότερο από καθέναν για το θέαμα και την καθαρότητα της ρυθμικής γυμναστικής.
Το ελληνικό έως και τη… τελευταία σταγόνα όνομα αναδεικνύει τις ρίζες της. Ο προπάππους της ήταν Έλληνας και η ίδια είναι κάτοικος Παρισίου. Αυτός, βεβαίως, δεν είναι ο λόγος που στο βίντεο για το 1999 αναφέρεται με επαινευτικά λόγια στην εθνική ομάδα, η οποία κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια στο γκρουπ (το γνωστό ανσάμπλ) στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης, κατακτώντας την κορυφή στο σύνθετο, και δύο χρυσά και ένα ασημένιο (στο σύνθετο) στο Παγκόσμιο της Οσάκα τον ίδιο χρόνο, ούτε, βεβαίως, η αποθέωση της ομάδας που ένα χρόνο μετά πήρε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. “Η ανάπτυξη εκείνης της ελληνικής ομάδας ήταν σπουδαία, και στο γκρουπ και ατομικά (κυρίως με την Ευμορφία Ντωνά). Δεν τις ξέρω καλά. Αυτό που ξέρω είναι ότι προσέθεσαν ενδιαφέροντα συστατικά, καθαρή σωματική δυσκολία και ωραία εκτέλεση. Ναι, τα μετάλλιά τους ήταν άξια κεκτημένα“.
Η Μαρίκα δεν κάνει βίντεο απλώς για να αναδείξει τη δυσκολία της ρυθμικής. Δεν χρειάζεται, εν μέρει, ένα εντυπωσιακό μοντάζ για να αναγνωρίσεις τη συνολική ικανότητα για να πιάσεις τις δύο κορίνες με χρονική διαφορά, όπως κάνουν οι αδελφές Αβιέρινα. Ούτε, βέβαια, για να κατανοήσεις το ιλούσιον (το ανάποδο πίβοτ από όρθια θέση, με το σώμα να στριφογυρίζει) της Μαργκαρίτα Μαμούν. Παίρνει έναν αγώνα και του ‘αλλάζει τα φώτα’, δείχνοντας ακριβώς τη βαθμολογία, τα λάθη, εκφράζοντας, κάποιες φορές, την αποδοχή της για την αθλήτρια. Παραδείγματος χάρη, μετά τον αγώνα της Ντίνα Αβιέρινα με την μπάλα στο Γκραν Πρι της Μόσχας, στις 7 Φεβρουαρίου αυτού του έτους, όταν την βαθμολόγησαν 24.65, τιτλοφόρησε ένα βίντεο με τίτλο ‘So, I Heard There’s a New World Record΄’ και έδωσε τη δική της βαθμολογία, η οποία πόρρω απείχε από το παγκόσμιο ρεκόρ. Η αρχή είναι ενδεικτική όταν αναφέρει ότι το 75% του ρολαρίσματος της μπάλας γίνεται ενώ η γυμνάστρια βρίσκεται σε αρχικη θέση, κάτι που σημαίνει ότι η βαθμολογία που πήρε ήταν λανθασμένη, καθώς το κύλισμα έπρεπε να γίνεται κατά τη διάρκεια της άσκησης.
Η παράδοση της ρυθμικής στη Γαλλία δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι πελώρια. Η πιο σημαντική αθλήτρια της χώρας είναι η Εύα Σεράνο, η οποία έχει κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο όλο κι όλο, στο στεφάνι, στην πιο αμφιλεγόμενη διοργάνωση όλων των εποχών, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σαραγόσα το 2000. Αυτό που οι θαυμαστές της ρυθμικής οριοθετούν ως το εναρκτήριο σημείο των σκοτεινών χρόνων του αγωνίσματος, ειδικά με ό,τι έγινε στην περίπτωση της Ολένα Βιτριτσέκο. Ωστόσο, ο δείκτης δυσκολίας αυτής της επιτυχίας ήταν πελώριος.
Η Κλεματίς δεν ανακάλυψε τη ρυθμική από τη Σεράνο. Η γυμνάστρια που την καθήλωσε και την έκανε να ερωτευθεί το αγώνισμα, με αποτέλεσμα να κολυμπήσει σε βάθος στα ύδατά του, ήταν η μυθική Άννα Μπεσόνοβα. Η Ουκρανή με τα δύο χάλκινα ολυμπιακά μετάλλια το 2004 και το 2008, που στις συνειδήσεις των μυημένων, αν δεν είναι στην κορυφή, είναι πολύ κοντά. Αυτός ήταν ο στόχος του υπογράφοντα: να μιλήσει για την Μπεσόνοβα, που με το αντίκρισμα και μόνο η οφθαλμική μετεωρολογική υπηρεσία κάνει λόγο για τοπικούς όμβρους. Αλλά η Κλεματίς, παρ’ ότι είχε κάθε λόγο να σκιαγραφήσει κατά το δοκούν μία αθλήτρια πραγματικά παραμυθένια (όσο οξύμωρο κι αν φαντάζει το σχήμα με το επίρρημα δίπλα στον επιθετικό προσδιορισμό), δεν ‘τσίμπησε’, ώστε να απαντήσει αυθαίρετα.
Στην ερώτηση για το αν υπάρχει κορυφαία όλων των εποχών στη ρυθμική, η Ουκρανή δεν βρέθηκε στη συζήτηση: “Πολλοί θεωρούν ότι η Γεβγκένιγια Κανάιεβα είναι η κορυφαία όλων των εποχών στη ρυθμική γυμναστική, επειδή είναι η μόνη αθλήτρια στο ατομικό που έχει κερδίσει δύο φορές το ολυμπιακό χρυσό (σ,σ, 2008, 2012). Είναι πολύ σπάνιο, έχει συμβεί και με τη Νατάλια Λαβρόβα και τη Γελένα Πασέβινα (σ.σ. 2004, 2008) αλλά οι γυμνάστριες του γκρουπ είναι λιγότερο εκτεθειμένες στους συνήθεις θαυμαστές και την προσοχή των media. Η Κανάιεβα είναι, επίσης, η πιο διακεκριμένη αθλήτρια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (σ.σ. 17 χρυσά και ένα ασημένιο μετάλλιο).
Κάποιοι, επίσης, θεωρούν ότι η Αλίνα Καμπάιεβα επηρέασε τη ρυθμική γυμναστική πριν την Κανάιεβα και είναι αλήθεια ότι η ευλυγισία της και τα νέα συστατικά που εισήγαγε άλλαξαν το πρόσωπο της ρυθμικής γυμναστικής από το 2000. Είναι εκείνη με τους περισσότερους ευρωπαϊκούς τίτλους (σ.σ. 15 το σύνολο), θα μπορούσε να έχει δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (σ.σ. το 2004 πήρε το χρυσό, το 2000 στην Αθήνα το ασημένιο με ένα μνημειώδες λάθος στη στεφάνη), ενώ είναι η δεύτερη σε συνδυασμό ευρωπαϊκών και ευρωπαϊκών τίτλων. Πίσω από την Κανάιεβα. Προσωπικά, θα έλεγα σίγουρα την Κανάιεβα ως την κορυφαία όλων των εποχών. Δεν πιάστηκε ντοπέ, όπως η Καμπάιεβα, και έχει δύο ολυμπιακά χρυσά“.
Ειρήσθω εν παρόδω, η Αλίνα, πιο αγαπημένη των Ρώσων, τιμωρήθηκε μαζί με το αερικό που ονομάζεται Ιρίνα Τσάσινα όταν βρέθηκε θετική στην ουσία φουροσεμίδη, στους Αγώνες Καλής Θέλησης του Μπρίσμπεϊν, το 2001.
Όσο για την Μπεσόνοβα: “Αχ, ναι. Η Μπεσόνοβα, περίπου όπως η Βιτριτσένκο μια φορά και έναν καιρό, είναι πολύ αγαπητή. Και όχι χωρίς λόγο. Θα μπορούσε να αναφερθεί, σίγουρα“.
Τότε θυμήθηκα τη μία και μοναδική απάντηση που μου είχε δώσει η Κλέλια Πανταζή, σε παρόμοια ερώτηση. Η ‘χάλκινη’ ολυμπιονίκης του Σίδνεϊ είχε αναφέρει τις Μπεσόνοβα και Βιτριτσένκο. Είναι εκείνες που είχαν κατακτήσει το χρυσό στο σύνθετο ατομικό με 10 χρόνια διαφορά στην Πάτρα, η πρώτη για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2007, η δεύτερη για το Ευρωπαϊκό του 1997. Οπότε υποθέτω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την Ολένα Βιτριτσένκο και το σκάνδαλο της Σαραγόσα.
Το σκάνδαλο της Σαραγόσα
Η Ολένα Βιτριτσένκο ήταν η τελευταία σπουδαία γυμνάστρια της ρυθμικής πριν αλλάξει οριστικά. Αυτή η αλλαγή που συνήθως επικαλούνται η Καμπάιεβα και η αρχιπροπονήτρια και πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Ιρίνα Βίνερ.
Με την τελευταία, η Κλεματίς έχει σχέση αγάπης και… μίσους. Στα βίντεο Crack που ανεβάζει, η Βίνερ είναι πάντα επίσημη προσκεκλημένη.
Για την Ουκρανή, από την άλλη, η Γαλλίδα, κατά τη διάρκεια της συζήτησης φειδωλή στο είδος του επαίνου που σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τον ενθουσιασμό (αλλά ουδόλως στο θαυμασμό ως αναφορά, δηλαδή ως κάτι που απλώς είναι λογικό να ειπωθεί), έκανε μια εξαίρεση. “Ίσως υπερβάλλω, αλλά θα αποκαλούσα τη Βιτριτσένκο τη βασίλισσα της δεκαετίας του ’90. Συγκρινόταν με την Οκσάνα Σκάλντινα (σ.σ. χάλκινο στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992) στην αρχή, λόγω εκείνου του καινοτόμου και εκρηκτικού στυλ που είχε. Τότε, επίσης ανέπτυξε μια λυρική πλευρά. Τεχνικά, ήταν πραγματικά ακριβής και με πολύ καινοτόμο και δύσκολη δουλειά στα όργανα. Ήταν ίσως λιγότερο εντυπωσιακή με τις ασκήσεις με το σώμα, αλλά τις έκανε τέλεια (δυνατή στην ισορροπία, πίβοτ και άλματα, που δεν είναι πάντα αυτά που μετράνε). Ανακάλυψε, επίσης, μερικές ακροβατικές ασκήσεις που λέγονται ‘Βιτριτσένκο’ (λογικό). Στο τέλος της καριέρας της ανέπτυξε λιγότερο πρωτότυπες ασκήσεις, αλλά… μπορούσε να χρησιμοποιεί το μεγάλο ρεπερτόριο που είχε φτιάξει, οπότε μπορώ να τη συγχωρήσω.
Η Βιτριτσένκο ξεκίνησε την καριέρα της στη μετά Σοβιετική Ένωση Ουκρανία και υπήρχε τότε μεγάλη κόντρα ανάμεσα σε σχολές, συγκεκριμένα της οικογένειας της Ντεριούγκινα με τη Λιουμπόφ Σερεμπριάνσκα και τη Νίνα Βιτριτσένκο, τη μητέρα της. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σαραγόσα το 2000, η Παγκόσμια Ομοσπονδία ανακάλυψε ότι έξι κριτές (ανάμεσά τους και η Ιρίνα Ντεριούγκινα) είχαν κλέψει και δώσει χαμηλότερη βαθμολογία στη Βιτριτσένκο.
Η Ολένα Βιτριτσένκο αρχικά προπονούνταν στη σχολή της Ντεριούγκινα στο Κίεβο με τη μητέρα της. Και οι δύο αποφάσισαν να φύγουν, εξαιτίας κάποιων δυσκολιών που είχαν με τις βασικές προπονήτριες, Ιρίνα και Αλμπίνα Ντεριούγκινα (ένιωθα ότι τις είχαν απορρίψει και ότι δεν μπορούσαν να προπονηθούν κανονικά). Η Νίνα Βιτριτσένκο επίσης κατηγόρησε σφόδρα την Ιρίνα Βίνερ για τα καταστροφικά αποτελέσματα της κόρνης της στο Ντεριούγκινα Καπ το 2000. Επίσης, κατήγγειλε την Ιρίνα Ντεριούγκινα για το ότι έδωσε χαμηλή βαθμολογία στο γκρουπ της Ουκρανίας, στο Παγκόσμιο της Οσάκα το 1999, ενώ ήταν απολύτως δίκαιη στο ατομικό. Ω, ωραίες εποχές, όταν η μητέρα και η προπονήτρια μπορούσαν να είναι κριτές σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα!
Τη δεύτερη μέρα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος η Βιτριτσένκο ήταν 19η και έπρεπε να μετάσχει στο τρίτο γκρουπ. Αποσύρθηκε μέσω διαμαρτυρίας. Η FIG ανακάλυψε, μέσω στοιχείων στο βίντεο, ότι έξι κριτές συνωμότησαν απέναντι στη Βιτριτσένκο. Οι εξής: Γκαμπριέλα Στούμερ (Αυστρία), Ούρσουλα Ζόλενκαμπ (Γερμανία), Γκαλίνα Μάργκινα (Λετονία), Νατάλιγια Λατζίνσκαγια (Ρωσία), Νατάλιγια Στεπάνοβα (Λευκορωσία) και Ιρίνα Ντεριούγκινα (Ουκρανία). Ο κόσμος διαμαρτυρόταν, αποδοκίμαζε κρατώντας πλακάτ και μπλούζες που έγραφαν ‘Βασίλισσα Βιτριτσένκο’. Η ίδια είπε ότι η Σαραγόσα ήταν η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή στην καριέρα της: την άφησαν έρμαιο οι δικαστές, αλλά ένιωσε δυνατά την αγάπη του κόσμου. Οι έξι ένοχοι κριτές τιμωρήθηκαν για ένα χρόνο και σε όλους τους κριτές του Ευρωπαϊκού απαγορεύτηκε να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς. Έτσι πήρε θέση στη διοργάνωση η Νίνα Βιτριτσένκο.
Ήταν άγριο! Μετά το Ευρωπαϊκό, η Ουκρανική Ομοσπονδία προσπάθησε να της αρνηθεί τη θέση της στην ολυμπιακή ομάδα. Η Ολένα έκανε έφεση στη διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, που απέρριψε την απόφαση και έτσι της δόθηκε η θέση στην ομάδα.
Η Ντεριούγκινα πιάστηκε. Η Βίνερ ποτέ. Καλό γι’ αυτήν“.
Κατά τη διάρκεια της περιγραφής, η Μαρίκα ένιωσε θλίψη για εκείνους τους καιρούς. “Ειλικρινά, το 2000 ήταν η πιο σκοτεινή εποχή στη ρυθμική. Όλα έμοιαζαν χαοτικά. Υπήρχε η συζήτηση να διαγραφει από τους Ολυμπιακούς και εκείνη την περίοδο, αλλά και 5 με 10 χρόνια μετά, η φήμη που είχε ήταν εκείνη της ολοκληρωτικής διαφθοράς (κάτι σαν το καλλιτεχνικό πατινάζ το 2002). Ας πούμε ότι τώρα φαίνεται πολύ καλύτερη, περισσότεροι κριτές, περισσότερες ομοσπονδίες. Αλλά είναι ένα όμορφο σπορ.
Το δράμα είναι πάντα ωραίο και αστείο για περιγραφές και ιστορίες, αλλά στα σπορ πάντα με πονάει περισσότερο“.
Τα βήματα της Τσάσινα
Με την Κλεματίς συζητήσαμε για τις δύο αμφιλεγόμενες αποφάσεις που στέρησαν στην Άννα Μπεσόνοβα δύο χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, το 2003 στο σύνολο και το 2009 στην κορδέλα, αλλά και ό,τι μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Ήταν περίπου ένα σεμινάριο, προκειμένου να απομυζηθεί από τον υπογράφοντα ό,τι ήταν εφικτό για αυτό το φανταστικό σπορ. Δεν πρόκειται να γραφτούν όλα, προκειμένου να αποτυπωθεί η βαθιά γνώση της πάνω στο αντικείμενο. Δύο σημειώσεις ακόμα, περιληπτικά, είναι αρκετές.
Η πρώτη αφορά στον Κώδικα των Πόντων, που αλλάζει σχεδόν κάθε Ολυμπιάδα (δηλαδή το διάστημα ανάμεσα στους δύο Ολυμπιακούς). Η Μαρίκα ήταν κριτής στη Γαλλία και αν και τώρα δεν ασχολείται με αυτό το κομμάτι σε επαγγελματικό βαθμό, της έχει μείνει κουσούρι η αγάπη για τη ρυθμική, όπως, πιθανότατα, σε όλους όσοι αυτή η σαγηνευτική αράχνη έριξε στα δίχτυα της. Το κανάλι της στο youtube ισχύει από το 2016, επειδή ένιωσε ότι έπρεπε να μοιραστεί τη γνώση που απέκτησε -κι έτσι γνώρισε την καλή μεριά του ίντερνετ, αφού “ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έφτανε σε αυτό το σημείο“.
Οπότε μπορεί να γνωρίζει, και από την πλευρά του κριτή, πώς συμπεριφέρθηκε η διεθνής ομοσπονδία από την πλευρά των πόντων σε συνδυασμό με ό,τι έπρεπε να κάνει η γυμνάστρια.
https://youtu.be/jddZx8Wc4yE
“Το 1996 το σκορ αποτελούνταν από τη σύνθεση (τεχνικό και καλλιτεχνικό) και την εκτέλεση. Το 1997 ο CoP (Code of Points) δέχθηκε μια σημαντική αλλαγή, αφού τα σκορ στο καλλιτεχνικό και το τεχνικό χωρίστηκαν. Το τεχνικό έδινε 5 πόντους (4 στα γκρουπ), το καλλιτεχνικό 5 πόντους (6 στα γκρουπ) και η εκτέλεση βαθμολογούνταν στους 10 πόντους. Το σσυνολικό σκορ δινόταν με άριστα το 10 στο ατομικό και το 20 στα γκρουπ. Από εκεί και πέρα πολλά άλλαξαν.
Αν θέλουμε να κάνουμε τη σούμα:
1997-2000: παλιά ρυθμική γυμναστική. Δύσκολο να περιγράψεις τη σύγκριση. Μικρότερη δυσκολία.
2001-04, 2005-08: Έμφαση στην ικανότητα του σώματος να κάνει δύσκολες ασκήσεις.
2009-12: Μια πρώτη απόπειρα για ισορροπία ανάμεσα στα συστατικά, παρέμενε η έμφαση στις ασκήσεις του σώματος.
2013-16. Έμφαση στην εκτέλεση.
2017-21: Έμφαση στις δυσκολίες στα όργανα“.
Κάτι γίνεται. Στον προηγούμενο ολυμπιακό κύκλο ήταν ακριβώς η εκτέλεση που έφερε στο φως τη Γιάνα Κουντριάφτσεβα (για την οποία στο εγγύς μέλλον θα γραφτεί ένα κείμενο για το δράμα της στο Ρίο). Η Κλεματίς θεωρεί ότι άξιζε να πάρει το χρυσό μετάλλιο στο Ρίο, ωστόσο θα ήθελε, αν μπορούσε να γυρίσει πίσω το χρόνο, να κατακτήσει ένα χρυσό ολυμπιακό η Μπεσόνοβα, η Βιτριτσένκο και “μία από τις Βουλγάρες που δεν μπορούσαν να πάνε στους Ολυμπιακούς (σ.σ. του 1984 στο Λος Άντζελες, στην πρώτη εμφάνιση του σπορ στη διοργάνωση) εξαιτίας του Ψυχρού Πολέμου“.
Η δεύτερη σημείωση κρύβει περισσότερη προσωπική προτίμηση. Είναι ασκήσεις από γυμνάστριες που την γοητεύουν περισσότερο.
“Η Μπεσόνοβα είναι εκείνη που με έκανε να ανακαλύψω το σπορ, οπότε θα διαλέξω το πίβοτ της για αυτό. Τα άλματα της Τσάσινα. Εκείνα που έκανε από γέφυρα δεν ήταν σπουδαία, αλλά όλα τα άλλα ήταν απίθανα. Το ανάποδο πίβοτ (σ.σ. η γυμνάστρια κάνει κατακόρυφο με τα πόδια να γυρίζουν το ένα μετά το άλλο και τεντωμένα) της Ουλιάνα Τροφίμοβα. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα.
Ο χειρισμός από τις δύο Αβιέρινα (Ντίνα και Αρίνα). Δεν είναι ο πιο καθαρός σήμερα, αλλά πίστεψέ με, από το 2015 έως το 2017 ήταν επαναστατικός και απίστευτος. Η Ντίνα περισσότερο με τις κορίνες και η Αρίνα με την μπάλα στο ξεκίνημα. Μόνο με την μπάλα δεν το είχαν.
Ο χειρισμός της Κουντριάφτσεβα με την μπάλα. Το άλμα της Μαμούν από γέφυρα. Το stag leap (άλμα-πέταγμα με τo πρωτο πόδι κολλημένο στο μηρό και το δεύτερο πίσω) από γέφυρα της Λινόι Άσραμ, μία από τις καλύτερες φόρμες που έχω δει. Το attitude pivot (στροφή με το ένα από τα δύο πόδια όρθιο στο ύψος του γόνατου σε θέση ορθής γωνίας και το σώμα τεντωμένο στην ίδια θέση) της Γιάνα Ριζαντίνοβα. Ο χειρισμός της Κατσιαρίνα Χάλκινα στην κορδέλα όταν βρίσκεται σε σπουδαία μέρα. Οι στροφές penche (το πόδι είναι τεντωμένο στην πλάτη, στο ύψος του κεφαλιού, μαζί με το όργανο) της Αλιεκσάντρα Σολντάταβα, οι attitude penche με στροφή της Ντάρια Ντμίτριεβα, το ανάποδο πίβοτ της Κανάιεβα έπετα από βηματισμούς. Οι τέσσερις τούμπες της Νατάλιγια Γκοντούνκο ενώ έχει πετάξει την κορδέλα. Σταματάω!“
Πηγή: Contra
