Του Γιάννη Δημητρέλλου
Αν αποσυνθέσεις τον Οκτώβριο του 1997 σε κομμάτια, θα σου μείνουν δελτία ειδήσεων με πρωταγωνιστές υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, τον λαϊκό συνθέτη Άκη Πάνου να περιγράφει το οικογενειακό δράμα που οδήγησε στη δολοφονία του γαμπρού του, το μυστήριο της δολοφονίας της πριγκίπισσας Νταϊάνα και μια αθλητική συνάντηση που έφερε κοντά δυο μπασκετικά σύμπαντα, προκαλώντας έντονες αναταράξεις. To McDonald’s Championship του 1997 ήταν ένα μπασκετικό γεγονός που δεν μπορείς να αποσυνθέσεις εύκολα, λόγω της αξεπέραστης διαχρονικότητας του.
(διάλειμμα για διαφημίσεις)
Τον Οκτώβριο του 1997, ο νταμπλούχος Ελλάδας και πρωταθλητής Ευρώπης Ολυμπιακός, κατέφθανε στο Παρίσι για να αντιμετωπίσει την πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής, Ατένας Κόρντομπα, με την προοπτική να αγωνιστεί στον τελικό της διοργάνωσης κόντρα στους πρωταθλητές του NBA, Σικάγο Μπουλς.
Τζάμπολ στον αγώνα Ολυμπιακός – Σικάγο ΜπουλςΟ Μίλαν Τόμιτς, ο Ντράγκαν Τάρλατς, ο Ευθύμης Μπακατσιάς και όλα τα υπόλοιπα μέλη της ερυθρόλευκης ταξιαρχίας τίτλων, κόντρα στον Ρον Χάρπερ, τον Τόνι Κούκοτς, τον Μάικλ Τζόρνταν. Το όνειρο μιας διαπλανητικής μπασκετικής συνάντησης απείχε έναν αγώνα (με την Ατένας Κόρντομπα) από την επίτευξη του. Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σε αυτή τη μυθική συνάντηση, στο ματς που η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης αγωνίστηκε κόντρα στην καλύτερη ομάδα του κόσμου.
Ας επιστρέψουμε σε εκείνο το ματς της 18ης Οκτωβρίου 1997. Οι Μπουλς νίκησαν τον Ολυμπιακό με σκορ 104-78, αλλά οι πρωταγωνιστές του αγώνα έχουν πολύ περισσότερα να θυμηθούν. Και να αφηγηθούν.
Ταξίδι σε μια νέα εποχή
Φράνκο Νάκιτς: “Πάντα πίστευα πως μια ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις. Όμως εκείνη την εποχή το κλίμα στην ομάδα ήταν λίγο παράξενο. Ο ενθουσιασμός και η αυτοπεποίθηση που είχε ομάδα τα περασμένα χρόνια, είχε αρχίσει να χάνεται σιγά-σιγά. Γι’ αυτό και παρά το γεγονός ότι ξεκινήσαμε δυνατά εκείνη την εποχή, στο τέλος αποκλειστήκαμε από τον ΠΑΟΚ και την Μπενετόν Τρεβίζο”.
Αλεξέι Ζεβροσένκο: “Ο Ντέιβιντ Ρίβερς ήταν ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της ομάδας του τρεμπλ. Νομίζω πως η απουσία του στο ξεκίνημα εκείνης της σεζόν μας επηρέασε αρκετά”.
Κώστας Μπογατσιώτης, assistant coach: “Η ομάδα είχε χάσει τον Ρίβερς και τον Σιγάλα και χτιζόταν ουσιαστικά από την αρχή. Είχαμε επιχειρήσει να πάρουμε τον Μποντιρόγκα, αλλά πήγε τελικά στον Παναθηναϊκό. Το τουρνουά αυτό, σαν ένα άτυπο Διηπειρωτικό Κύπελλο, ήταν μια αφορμή για να έρθουμε λίγο πιο κοντά και με την καθοδήγηση του κόουτς Ίβκοβιτς να φτιάξουμε τον νέο Ολυμπιακό”.
Ευθύμης Μπακατσιάς: “Ξεκινάμε να παίξουμε σε ένα τουρνουά που ενώνει την Ευρώπη με το NBA. Τρελό, κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός. Το NBA εκείνη την εποχή ήταν κάτι τρομερά μακρινό για εμάς και για κάθε Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα, σαν ένας άλλος κόσμος. Νομίζω ότι το βλέπαμε κυρίως σαν μια καλή αφορμή για να δεθεί η ομάδα περισσότερο. Είχαμε αρκετά νέα παιδιά στην σύνθεση μας και πηγαίναμε να παίξουμε σε μια διοργάνωση που ήταν το επίκεντρο του παγκόσμιου μπάσκετ”.
Νίκος Μίχαλος: “Θυμάμαι ότι κάναμε ένα πολύ χαλαρό ταξίδι χωρίς ιδιαίτερη πίεση. Το μυστήριο του θανάτου της Νταϊάνα σε κάποιο κεντρικό δρόμο του Παρισιού απασχολούσε πάρα πολύ τους Γάλλους. Αλλά όταν έφτασαν οι Σικάγο Μπουλς, ο Φιλ Τζάκσον, ο Μάικλ Τζόρνταν, όλοι αυτοί οι σπουδαίοι παίκτες, όλα τα κανάλια είχαν απευθείας σύνδεση από το ξενοδοχείο που μέναμε. Τρομερή ατμόσφαιρα, νιώθαμε ξαφνικά celebrities!”
Τάκης Λιβιεράτος, team manager: “Το γνωρίζαμε μήνες πριν ότι η ομάδα θα παίξει σε αυτό το τουρνουά. Ήταν εντυπωσιακό το πόσο περίπλοκη και χρονοβόρα ήταν η διαδικασία της επικοινωνίας της ομάδας με το McDonald’s μέχρι να φτάσουμε στο Παρίσι για να παιξουμε”.
Γιάννης Φιλέρης, υπεύθυνος επικοινωνίας: “Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ξεκινούσε για πρώτη φορά μια σεζόν, έχοντας τη δυνατότητα να φτιάξει μια ομάδα όπως εκείνος την ήθελε, με απόλυτη εμπιστοσύνη από τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Η χρονιά τότε στον Ολυμπιακό είχε ξεκινήσει με ατυχίες. Είχε φύγει ο Ρίβερς, είχε αποχωρήσει ο Σιγάλας, ενώ και ο Παπανικολάου είχε τελειώσει από την ομάδα με επεισοδιακό τρόπο”.
Παντελής Διαμαντόπουλος, δημοσιογράφος: “Ο Ίβκοβιτς ήταν έτοιμος να δημιουργήσει μια πραγματική ομαδάρα. Στη θέση του Ρίβερς, είχε φέρει τον Έλμερ Μπένετ, έναν σπουδαίο παίκτη, που αργότερα έπαιξε 15 χρόνια στην Ταουγκρές και άλλαξε την ιστορία της ομάδας. Τότε ο Ντούντα κλήθηκε να πάρει μια δύσκολη απόφαση, αποδεσμεύοντας τον παίκτη και παίρνοντας στη θέση του τον Μάικλ Χόκινς, ένα άπειρο παιδί, ‘μαθητή σχολείου’ τον λέγαμε τότε, γιατί εμφανιζόταν με γυαλάκια και σάκα στην πλάτη, σε μια εποχή που όλοι οι αθλητές κρατούσαν σακ βουαγιάζ. και τσάντες μόνο, τα μικρά παιδιά”.
Το εμπόδιο των Αργεντινών και μια ‘πολεμική’ απόσταση
Ζεβροσένκο: “Ο κόουτς Ίβκοβιτς προετοίμαζε την ομάδα για να πάρει τη νίκη στον ημιτελικό. Μπήκαμε για να κερδίσουμε την αργεντίνικη ομάδα, υπήρχε πώρωση για να φτάσουμε να παίξουμε με τους Μπουλς”.
Μπακατσιάς: “Αν και το είδαμε σαν ένα ακόμα αγώνα για να φορμαριστεί η ομάδα, κανείς δεν μπήκε χαλαρά με την Ατένας Κόρντομπα. Ο Τζόρνταν μπορούσε να περιμένει. Θυμάμαι ότι είχαμε φορτσάρει στο τέλος εκείνου του αγώνα και είχε έρθει η νίκη, έστω και λίγο ζόρικα”.
Νάκιτς: “Πολύ δυνατό ματς ο ημιτελικός με την Κόρντομπα, μας ζόρισε λίγο στο τέλος, μπήκαμε όμως πιο σκληρά από εκείνους και στο τέλος πήραμε τη νίκη. Ίσως να το θέλαμε πιο πολύ το παιχνίδι του τελικού”.
Μίχαλος: “Δεν είχα παίξει στον ημιτελικό, ούτε εγώ, ούτε κάποιος άλλος από τους ‘μικρούς’ εκείνης της ομάδας.. Ο Ομπέρτο πάντως, είχε κάνει ένα σπουδαίο παιχνίδι. Αλλά ο Ολυμπιακός ήταν σαφώς καλύτερος. Αυτό που μου έχει μείνει στη μνήμη από τις παραμονές του αγώνα, ήταν πως υπήρχε ένας δισταγμός, ίσως και κάτι σαν ‘ψυχρότητα’ από τον Ίβκοβιτς προς τους Αμερικάνους, ίσως λόγω και των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ προς την Γιουγκοσλαβία που εκείνη την εποχή δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει, αλλά υπήρχε το σχετικό ψυχροπολεμικό κλίμα. Ίσως βέβαια και αυτό να ήταν ιδέα μου, αλλά ο Ντούσαν έδειχνε να θέλει να αποφεύγουμε την αποστολή των Αμερικάνων”.
Διαμαντόπουλος: “Υπήρχε το κίνητρο του και για τον Ολυμπιακό και για την Ατένας ντε Κορντόμπα φυσικά, να αγωνιστούν κόντρα στους Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν! Γι’ αυτό και έγινε ένα πολύ δυνατό ματς στον ημιτελικό, όπου ο Ολυμπιακός κέρδισε πολύ δύσκολα, 89-86 νομίζω. Τεράστια υπόθεση για την ιστορία του συλλόγου να καταφέρει να αγωνιστεί κόντρα στους Σικάγο Μπουλς”.
Φιλέρης: “Νομίζω ότι αυτό που κρατήσαμε από το παιχνίδι με την Ατένας Κόρντομπα, ήταν κυρίως η παρουσία του Ομπέρτο, που έπαιξε και στον Ολυμπιακό για ένα μικρό χρονικό διάστημα, πριν ξεκινήσει μια σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ”.
‘I Love This Game’
Νάκιτς: “Ανυπομονούσαμε για το παιχνίδι. Ήταν πραγματική γιορτή. Εγώ ήμουν αρκετά χαλαρός και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να παίξω κόντρα στους Μπουλς, είτε αντιμέτωπος με τον Καλάμπρια και τον Κάφεϊ, είτε κόντρα στον Τζόρνταν. Από την πρώτη συνάντηση μαζί τους στο ζέσταμα, ήταν όλοι χαμογελαστοί, ο Τζόρνταν μας χαιρετούσε όλους και ήταν σαν να μπαίνουμε σε ένα πάρτι. Τους κοιτάζαμε στα μάτια και θα μπαίναμε για τη νίκη, όσο δύσκολο κι αν ήταν κάτι τέτοιο”.
Μίχαλος: “Όταν φτάσαμε στο γήπεδο και ξεκινήσαμε ζέσταμα, εμείς οι νεότεροι ήμασταν πάρα πολύ ψαρωμένοι. Δεν πλησιάζαμε καν προς τον Τζόρνταν φοβούμενοι μην μας πει κάτι ο προπονητής! Κάποια στιγμή θυμάμαι τον ασίσταντ κόουτς Μπογατσιώτη να φωνάζει “Μάικλ!” και να του ζητάει να φωτογραφηθεί μαζί του. Ήμουν τόσο τρακαρισμένος που δεν μπορώ να θυμηθώ αν κατάφερε να φωτογραφηθεί κανείς μαζί του”.
Μπακατσιάς: “Και στο ζέσταμα και στον αγώνα ιδιαίτερα, φαινόταν πως οι Μπουλς είχαν έρθει για τουρισμό στην Ευρώπη, ήταν απίστευτα χαλαροί, χαμογελαστοί, μες τη χαρά”.
Ζεβροσένκο: “Σε κάθε ματς, η ομάδα έμπαινε για να νικήσει. Αυτή ήταν η μοναδική σκέψη μας και το μόνο που μας ζήτησε ο προπονητής πριν ξεκινήσουμε το παιχνίδι”.
Λιβιεράτος: “Μπαίνουμε στο γήπεδο και βλέπω μπροστά μου τον Μπιλ Γουόλτον! Με τον Μπιλ μας συνέδεε μια γνωριμία που κρατούσε από το 1980, όταν σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο του San Diego. Ήταν μια ξαφνική και πολύ ευχάριστη συνάντηση με έναν σπουδαίο αθλητή και φίλο, που εργαζόταν εκείνη την εποχή ως τηλεσχολιαστής σε αμερικάνικο κανάλι που κάλυπτε τον αγώνα. Λίγο πριν τον αγώνα ήρθε και ο Τζέρι Κράουζε (σ.σ. general manager των Μπουλς) και χαιρέτησε τον προπονητή και όλη την ομάδα μας”.
Οι απουσίες
Λιβιεράτος: “Είχαμε απουσίες και στην αποστολή μας ήταν και πολλά νέα παιδιά, όπως ο Πέττας, ο Μαντζάνας και ο Μίχαλος”.
Νάκιτς: “Έλειπε ο Παναγιώτης (σ.σ. Φασούλας) από εκείνο το ματς με τραυματισμό, πολύ σημαντική απουσία για εμάς. Αλλά και εκείνοι είχαν εκτός τον Πίπεν και τον Ρόντμαν”.
Μίχαλος: “Ήταν άδικο να λείπει ο Παναγιώτης από εκείνο το ματς. Ήταν από τους στυλοβάτες του Ολυμπιακού την χρόνια που είχε προηγηθεί”.
Διαμαντόπουλος: “Φτωχό ήταν το ρόστερ εκείνης της ομάδας. Πολλοί πιτσιρικάδες, παίκτες σπουδαίοι που δεν αντικαταστάθηκαν από ισάξιους τους, κάποιες επιλογές ποιοτικές, όπως ο Καρνισόβας, ναι, σίγουρα βοήθησαν την ομάδα, αλλά κατά την γνώμη μου, παίκτη που τον έχεις κερδίσει στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος δεν τον παίρνεις στο ρόστερ σου”.
Ο Μίλαν παίζει man-to-man τον Τζόρνταν
Μπακατσιάς: “Ο Ντούντα μας προετοίμασε για το παιχνίδι όπως κάθε άλλη φορά. Με ένταση και με πίστη για τη νίκη. Βέβαια όλα αυτά είναι σχετικά, όταν παίζεις με μια ομάδα σαν τους Μπουλς του Τζόρνταν”.
Μπογατσιώτης: “Φυσικά και κάναμε ‘βιντεοθεραπεία’ και μελέτη του παιχνιδιού των Μπουλς. Αυτό ήταν κάτι που μου ζητούσε σε κάθε παιχνίδι ο κόουτς Ίβκοβιτς. Αλλά μέσα στο παρκέ όλα αυτά πήγαν περίπατο. Με τους Μπουλς παίζαμε…”
Διαμαντόπουλος: “Το ‘παιξε το ματς ο Ολυμπιακός! Το κυνήγησε. Κάποια στιγμή το σκορ έχει πάει 54-43 και το γήπεδο γίνεται κόλαση από τα φλας. Δεν θα μπορούσε να μην μπει δυνατά στο παιχνίδι ο Ολυμπιακός, αφού ο Ίβκοβιτς προετοίμαζε πάντα την ομάδα για να κυνηγάει κάθε παιχνίδι”.
Λιβιεράτος: “Λίγο πριν το ξεκίνημα του αγώνα, όταν βρεθήκαμε στο παρκέ, μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα να πλησιάσω τους Μπουλς για μια φωτογραφία, αλλά ήξερα πως κάτι τέτοιο θα εξόργιζε τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, που αντιμετώπιζε το παιχνίδι με την ίδια σοβαρότητα που έδινε σε οποιοδήποτε άλλο. Φιλικό ή επίσημο”.
Μίχαλος: “Tο παιχνίδι κύλησε στο ρελαντί, δεν θυμάμαι κάποιες σοβαρές περιπτώσεις που να έγινε πολύ σκληρό. Υπήρχε βέβαια σε κάποιες στιγμές από την μεριά τους η λογική του ‘αν μας παίξεις δυνατά, θα σε διαλύσουμε’. Ο Τάρλατς βέβαια υπέφερε από τα μαρκαρίσματα των σέντερ. Ήταν γνωστό τότε, πως οι Μπουλς τον ήθελαν, γι’ αυτό και τον δοκίμαζαν με man-to-man στα όρια του αντιαθλητικού. Ο ‘Τάκι’ άντεξε και έπαιξε και στους Μπουλς”.
Φιλέρης: “Θυμάμαι την κλασική στιγμή που ο Τόμιτς μαρκάρει τον Τζόρνταν και του λέει το περίφημο, ‘καλά παίζεις, αλλά δεν είσαι και τόσο εύστοχος έ;’, που προκάλεσε μια μικρή ένταση ανάμεσα στις δυο ομάδες. Μετά και ο Μπακατσιάς είχε ζορίσει αρκετά τον Τζόρνταν στο ‘ένας εναντίον ενός’. Όσο μπορούσε δηλαδή…”
Λιβιεράτος: “Τα πειράγματα του Τόμιτς με τον Τζόρνταν είναι από τις ωραιότερες στιγμές του αγώνα. Υπήρχε ένταση μεταξύ τους, αλλά όλα γίνονταν μέσα καθαρά αθλητικά, μπασκετικά, πλαίσια. Και με πολύ χιούμορ και από τους δύο”.
Νάκιτς: “Μπήκαμε με οργανωμένο πλάνο να τους σταματήσουμε. Στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, εκείνη η ομάδα των Μπουλς δεν ήταν κάτι το… wow. Και οι δυο ομάδες είχαν ταχύτητα και έπαιζαν σκληρά, αλλά σίγουρα οι Μπουλς ήταν αρκετά επίπεδα πάνω από εμάς και σε φυσική κατάσταση και σε ταχύτητα. Όταν βέβαια έπαιρνε την μπάλα ο Τζόρνταν, απλά καθόσουν και τον κοιτούσες, δεν σου δινόταν άλλη επιλογή”.
Ζεβροσένκο: “Το παλέψαμε το παιχνίδι στα πρώτα 20 λεπτά! Ε, μετά ο Τζόρνταν πήρε μπρος και το ματς έγινε video game. Ο Τζόρνταν στο δεύτερο ημίχρονο μπήκε λες και το είχε πάρει προσωπικά. Ήθελε να μας θυμίσει ότι είναι ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη”.
Μπακατσιάς: “Έπαιξαν όλα τα παιδιά της ομάδας, μέχρι και οι μικροί όπως ο Μίχαλος και ο Καραπλής, σε εκείνον τον αγώνα. Το ζήσαμε όλοι αυτό το όνειρο. Κι εγώ μετά, είχα να λέω πως έκλεισα τον κύκλο των παικτών της Dream Team που αντιμετώπισα στην καριέρα μου, των ομάδων δηλαδή που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 και στο Μουντομπάσκετ του Καναδά, το 1994. Γκάρι Πέιτον, Ρέτζι Μίλερ, Μιτς Ρίτσμοντ, Τζον Στόκτον, ε, και στο τέλος ο Τζόρνταν. Σπουδαίοι παίκτες όλοι τους”.
Ο Τζόρνταν έπαιζε επίθεση ‘με τα μάτια’
Μπακατσιάς: “Ο Τζόρνταν σε έπαιζε με τα μάτια. Μπορούσε να αντιληφθεί εκείνο το δευτερόλεπτο που δεν θα ήσουν συγκεντρωμένος στο μαρκάρισμα του και να ξεφύγει προς το καλάθι για να τελειώσει τη φάση. Επίσης, τα λόγια που σου έλεγε για να σου σπάσει το ηθικό ήταν απερίγραπτα! Σκοπός του κάθε φορά ήταν να σου χαλάσει το μυαλό”.
Μίχαλος: “Είχε έναν απίστευτα ολοκληρωμένο αθλητικό σωματότυπο. Ήταν τόσο γυμνασμένος που η διάπλαση του, τολμώ να πω, πως θυμίζει πολλούς παίκτες του σημερινού NBA. Η παλάμη του, ήταν σαν δυο παλάμες οποιωνδήποτε άλλων παικτών! Η φήμη του από τα περιοδικά, τις τηλεοπτικές μεταδόσεις αγώνων και ότι μπορούσαμε να δούμε από το NBA, επιβεβαιωνόταν στο γήπεδο”.
Ζεβροσένκο: “Έχω κρατήσει μια εικόνα, όχι και τόσο κολακευτική, αφού ο Τζόρνταν, ο παίκτης-κλειδί εκείνου του τουρνουά, καρφώνει κατά πάνω μου. Αλλά αυτή η εικόνα είναι μια από τις καλύτερες αναμνήσεις της καριέρας μου!”
Διαμαντόπουλος: “Στην αρχή, ΟΚ, είπα από μέσα μου “ΤΖΟΡΝΤΑΝ, φοβερός, τρομερός!’ και τα λοιπά. Αλλά μετά ξεκίνησε το παιχνίδι και η ομάδα που έπαιζε εκείνη τη στιγμή κόντρα στους Μπουλς λεγόταν Ολυμπιακός Πειραιά. Όταν αρχίζει το ματς, βλέπεις το ματς, όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Δεν εννοώ φυσικά ότι είναι λίγο να παίζεις κόντρα στον Τζόρνταν. Όλοι μας όταν έπαιρνε την μπάλα, περιμέναμε με κομμένη την ανάσα να δούμε τι θα κάνει. Όλοι απολάμβαναν αυτές τις στιγμές. Και εμείς και οι αντίπαλοι. Σήμερα πχ. ο Τόμιτς έχει κάνει τη φωτογραφία που μαρκάρει τον Τζόρνταν, γιγαντοαφίσα με κάδρο, που καλύπτει έναν ολόκληρο τοίχο! Ο Χόκινς το ίδιο. Του είπε ο Τζόρνταν ‘τι κάνεις Μάικι;’ και κόντεψε να λιποθυμήσει”.
Η αρχή μιας δύσκολης χρονιάς
Λιβιεράτος: “Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν έβλεπα στο after party της διοργάνωσης, τον Τζόρνταν να καπνίζει πούρα μαζί με τον προπονητή του και τον Ρον Χάρπερ! Η ατμόσφαιρα στο πάρτι ήταν πολύ φιλική, οι παίκτες των Μπουλς ήταν αρκετά εντυπωσιακοί και ευχάριστοι στην παρέα, αλλά αυτό με τα πούρα, δεν το έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου!”
Μίχαλος: “Εκείνο το βράδυ έκανα ευτυχισμένους τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένεια μου, που με έβλεπαν να παίζω στο ίδιο γήπεδο με τους Σικάγο Μπουλς, να κοιτάζω κατάματα τον Μάικλ Τζόρνταν. Δεν ξεχνιούνται αυτές οι στιγμές, μετά από τόσα χρόνια, έχοντας περάσει από τόσες ομάδες, από την Α1, από την Α2, έχω να λέω ότι έπαιξα κόντρα στην καλύτερη ομάδα του πλανήτη”.
Φιλέρης: “Στο τέλος του αγώνα πήγα προς το μέρος του Τζόρνταν και ζήτησα από τον team manager της ομάδας, Τάκη Λιβιεράτο, να μας βγάλει μια φωτογραφία. Τελικά διαπιστώσαμε πως η μηχανή μου είχε μείνει από μπαταρία!”
Νάκιτς: “Ήταν πραγματικά, ένα οικογενειακό τουρνουά. Μια τελευταία στιγμή χαράς πριν από το ξεκίνημα μιας δύσκολης χρονιάς για τον Ολυμπιακό, μιας χρονιάς που τίποτα δεν μας πήγε καλά”.
Μπογατσιώτης: “Η ομάδα χτιζόταν και πάλι από την αρχή. Μέσα σε αυτό το τρομερά δύσκολο έργο που είχαμε αναλάβει, το τουρνουά αυτό ήταν μια καλή ευκαιρία να έρθουμε κοντά και να διασκεδάσουμε το μπάσκετ”.
Μίχαλος: “Νομίζω πως δεν το χαρήκαμε εκείνο το τουρνουά, ίσως με τη δική μου ματιά του νεότερου στην ομάδα, έβλεπα πίεση και παράξενο κλίμα στους συμπαίκτες μου. Και τελικά ίσως γύρισε μπούμερανγκ εκείνο το ταξίδι. Γιατί η ομάδα μετά από ένα καλό ξεκίνημα σε Ελλάδα και Ευρώπη (13-0 νίκες), έχασε αγώνες-κλειδιά κόντρα στην ΤΣΣΚΑ και την Παρτιζάν, έχασε από τον ΠΑΟΚ, βγήκε νωρίς εκτός στόχων. Παράξενη χρονιά για τον Ολυμπιακό. Σίγουρα, ξεκίνησε όμορφα”.
Νάκιτς: “Δεν μπορεί να συγκριθεί το κλίμα της ομάδας που ξεκινούσε εκείνη τη σεζόν, με την ομάδα των προηγουμένων ετών. Υπήρχε κακή διάθεση μέσα στην ομάδα. Ήταν η εποχή που με οδήγησε στο να αποχωρήσω από τον Ολυμπιακό. Τουλάχιστον η σεζόν είχε ξεκινήσει με αυτό το μαγικό παιχνίδι”.
Διαμαντόπουλος: “Τους πρώτους 3-4 μήνες, η ομάδα έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της ιστορίας της, μαγικό μπάσκετ! Και μετά ξεκίνησαν οι καταστροφές. Άρχισαν οι τραυματισμοί, δεν έβγαινε το ρόστερ, έσπαγαν χέρια, πόδια και μετά ήρθε και ο αποκλεισμός από την Παρτιζάν με πλεονέκτημα έδρας κιόλας και στο τέλος χάθηκαν όλα. Αλλά εκείνη η στιγμή στο Παρίσι παραμένει μέχρι σήμερα μια από τις κορυφαίες στην ιστορία του Ολυμπιακού”.
Μπακατσιάς: “Ευρώπη και NBA ήρθαν πιο κοντά από ποτέ. Αυτό που έμοιαζε μακρινό, σχεδόν άπιαστο όνειρο, το ζήσαμε από κοντά. Αυτό το παιχνίδι έβαλε τις βάσεις για να συναντηθούν οι δυο κόσμοι του μπάσκετ. Δεν υπήρξε για μένα μια μονάχα σημαντική στιγμή από το παιχνίδι, όλο εκείνο το βράδυ που βρήκαμε απέναντι μας τους Μπουλς, θα μείνει για πάντα στην κορυφή των εμπειριών που μου χάρισε το μπάσκετ”.
Διαμαντόπουλος: “Χαίρομαι που δεν υπήρχαν social media εκείνη την εποχή. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα έγραφαν για να γελοιοποιήσουν την ελληνική ομάδα, ίσως ακόμα και για τον ίδιο τον Τζόρνταν. Ήταν μια όμορφη εποχή, με ποιοτική και ανταγωνιστική δημοσιογραφία, με ‘μάχη’ για να μεταδώσεις πρώτα ένα αθλητικό γεγονός σαν το τουρνουά McDonald’s. Θέλω να κρατήσω ως ανάμνηση το γεγονός ότι ήμουν εκεί, ότι είχα την χαρά να γίνω αυτόπτης μάρτυρας της αναμέτρησης του Ολυμπιακού με μια από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ, ίσως και την καλύτερη. Αν και πιστεύω ότι η καλύτερη ομάδα στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ, είναι οι Λέικερς του Ντίβατς, του Γουόρθι, του Μάτζικ”.
Λιβιεράτος: “Πρωτόγνωρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα το γεγονός ότι οι Μπουλς έπαιξαν στο Μπερσί, έχοντας φέρει το δικό τους παρκέ από την Αμερική. Στη συνέχεια διαπραγματευτήκαμε ώστε η δική μας ομάδα να πάρει το παρκέ του τελικού του McDonald’s και να το φέρουμε στο ΣΕΦ, κάτι που έγινε. Σήμερα το παρκέ αυτό βρίσκεται στο γήπεδο που αγωνίζεται η αναπτυξιακή ομάδα του Ολυμπιακού”.
Πηγή: Contra
