Της Νίκης Μπάκουλη
Ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς δεν είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Είναι ιδέα. Είναι ενδεχομένως, και ο μόνος που δεν θέλει σχέσεις με το political correct. Προτιμά να τρολάρει τον εαυτό του (και όλους εμάς) και να περνάει καλά, από το να διατηρεί ‘ατσαλάκωτο’ το image του. Ούτως ή άλλως δεδομένα ξεχώρισε στη δουλειά του (ανήκει στους 3 επαγγελματίες παίκτες της σύγχρονης εποχής -μαζί με τον Λίονελ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο- που σκόραραν περισσότερα από 300 γκολ, για συλλόγους και εθνική). Γιατί να τον ‘τρώνε’ τα comme il faut;
Μετά το μοναδικό ‘αντίο’ στη Major League Soccer των ΗΠΑ (“ήλθα, είδα, κατέκτησα. Ευχαριστώ Galaxy που με κάναμε να νιώσω ξανά ζωντανός. Προς τους φαν της ομάδας: θέλατε Ζλάταν, σας έδωσα Ζλάταν. Να είστε καλά. Η ιστορία συνεχίζεται. Τώρα επιστρέψτε στο να βλέπετε μπέιζμπολ‘) επέστρεψε στην Ευρώπη, για να ξεκουραστεί. Ή τουλάχιστον αυτό είχε πει -μετά τα τελευταία ένσημα που ‘κόλλησε’ στην άλλη ακτή του Ατλαντικού. Έφταιγε εκείνος που τον ήθελαν; Που διάβαζε κάθε μέρα πως ενδιαφέρονται κορυφαίοι οργανισμοί, για να τον προσθέσουν στο ρόστερ τους; Στη λίστα υπάρχει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Τζένοα και η Νάπολι, ενώ προ λίγων 24ωρων μπήκε και η Μίλαν. Και ενώ όλοι περίμεναν να μάθουν τι σκέφτεται ο ίδιος, είδαν αυτό (που θα δεις) στο λογαριασμό του στο Ιnstagram.
Ο 38χρονος ανακοίνωσε με τον τρόπο που μόλις παρακολούθησες, πως έγινε συνιδιοκτήτης της Hammarby IF, με την εταιρία AEG (Anschutz Entertainment Group) να ομολογεί πως πούλησε στον Ιμπραχίμοβιτς το ποσοστό που είχε στο σουδικό σύλλογο. Η AEG είναι η κορυφαία εταιρία αθλητικών και live events. O ιδιοκτήτης της, Φίλιπ Φρέντερικ Άνσουλτζ είναι δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, ο οποίος ελέγχει διάφορες επιχειρήσεις σε ουκ ολίγους τομείς (ενέργεια, σιδηρόδρομους, ακίνητα, αθλητικά, εφημερίδες, θέατρα, ταινίες, στάδια και μουσική). Ανήκει στους ιδρυτές της ποδοσφαιρικής λίγκας στις ΗΠΑ και στην ιδιοκτησία διαφόρων ομάδων (LA Galaxy, Chicago Fire, Colorado Rapids, Houston Dynamo, San Jose Earthquakes, DC United και New York/New Jersey MetroStars). Προφανώς έχει ποσοστά και στα στάδια. Μια στιγμή. Δεν τελείωσα. Είναι μεταξύ των μετόχων στους Λέικερς και στους LA Kings (ΝHL), αλλά και του Staples Center και της Ο2 Αrena.
Ο Ιμπραχίμοβιτς αγόρασε το 50% στην AEG Sweden (το παράρτημα της εταιρίας στη χώρα του) και μεταξύ άλλων, περιήλθε στην κατοχή του το 1/4 των μετοχών της Hammarby Fotboll. Γεγονός που έκανε τους φιλάθλους της Malmo FF έξαλλους. Δηλαδή, τους οπαδούς της ομάδας από την οποία ξεκίνησε το σπορ, στη γειτονιά που μεγάλωσε. Όπου έγινε αυτός που είναι.
Άπαξ και είδαν το ποστ του Iμπραχίμοβιτς οι φαν της Malmo FF έγιναν έξαλλοι. Τόνισαν πως δεν πρόκειται να μοιραστούν τη χαρά του -γιατί είναι αυτός που είναι, δηλαδή ο τύπος που ‘έσωσε’ την περιοχή. Έκαναν ξεκάθαρο και ότι θα αφήσουν για πολύ ακόμα το άγαλμα του έξω από το γήπεδο “αφού θέλει να πάει σε άλλο κλαμπ από αυτό που τον έκανε ποδοσφαιριστή’.
Någon har hängt en jävla dassasits på Zlatan-statyn pic.twitter.com/KwtQxFzNx9
— Rasmus Hansson (@rasmushanssons) November 27, 2019
Σε περίπτωση που σου διαφεύγει, να σου πω δυο κουβέντες για τη σχέση του με το Μάλμε
Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας ήταν το μέρος όπου εγκαταστάθηκαν οι μετανάστες (από την πρώην Γιουγκοσλαβία) γονείς του. Ήταν γειτονιά μεταναστών, με μεγάλο ποσοστό ανεργίας και ακόμα μεγαλύτερο δείκτη επικινδυνότητας. Ήταν περίοδος που υπήρχε μεγάλη εισροή προσφύγων στη χώρα, με την κοινωνία να αρνείται να τους δεχθεί.
Εκείνος έχει πει πως δεν θα άλλαζε τη γειτονιά του με τίποτα ‘γιατί όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας και στους δρόμους ανταλλάσσαμε καλημέρες. Μπορούσα να πετάξω χρήματα από το μπαλκόνι, στα παιδιά που ήταν κάτω και να τους ζητήσω να μου φέρουν γάλα. Και αυτός είναι μόνο ένας από τους λόγους που λατρεύω το Rosengrard‘. Εξήγησε πως εκεί έμαθε να είναι σκληρός και να επιβάλλεται με την παρουσία του. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει.
Στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας που άνηκε σε ‘μπλοκ’ ζούσε με την Κροάτισσα -καθαρίστρια- μητέρα του και τα πέντε αδέλφια του. Δεν θα τον έλεγες εύκολο παιδί. Ούτε η μητέρα του τον είπε ποτέ έτσι. Συχνά τον έδιωχνε και εκείνος αντί να περιφέρεται ασκόπως ‘σε ένα μέρος που το πιθανότερο ήταν να σε χτυπήσουν, από το να σε αγκαλιάσουν’, πήγαινε στο γήπεδο ποδοσφαίρου που ήταν στα λίγα μέτρα και ξέδινε. Κάποια στιγμή πήρε την κηδεμονία του ο Βόσνιος πατέρας του, Σεφίκ. Ο Σεφίκ υπήρξε τραυματίας από το βαλκανικό πόλεμο, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τις εικόνες και τις εμπειρίες και είχε γίνει αλκοολικός.
“Αυτό που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια είναι να γυρίζω στο σπίτι και να με ‘τρώει’ η πείνα και ο θυμός. Κάποιες ημέρες το ψυγείο είχε μόνο μπύρες. Τότε ήταν που αποφάσισε ότι θα γίνει κάτι σε αυτή τη ζωή”.
Δεν αντάμωναν συχνά πατέρας και γιος. Άπαξ και συνέπεφταν και ο Σεφίκ ήταν μεθυσμένος, ο Ζλάταν έτρεχε να εξαφανιστεί από το οπτικό του πεδίο. Και πάλι κατέφευγε στο ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ή έκλεβε ποδήλατα με τους φίλους του. Όπως λέει από το πολύ τρέξιμο, για να μη συλληφθεί, έγινε γρήγορος. Μια από τις ατάκες που άρχισε να λέει τότε και συνεχίζει να τις μνημονεύει μέχρι σήμερα είναι το “μπορεί να φύγω από το Rosengrard, το Rosengrard όμως, δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μου“. Όταν ο Σεφίκ ήταν νηφάλιος συνήθιζε να βλέπει με το γιο του αγώνες του Μοχάμεντ Άλι. Ο οποίος Μοχάμεντ Άλι ακουγόταν να λέει “είμαι νέος, όμορφος και δεν μπορεί να με νικήσει κανείς”. Του άρεσε το attitude. Το υιοθέτησε.
Στα 12 πήγε στην Malmo FF. Eίδωλο του ήταν ο Ρονάλντο. Τον είχε δει live, στο San Siro, όταν είχε πάει στο Μιλάνο για καμπ (1998) και την ίδια περίοδο η Ίντερ υποδέχθηκε τη Φιορεντίνα. Το ίνδαλμα του είχε σκοράρει δυο γκολ. Γύρισε και είπε στον προπονητή του πως ‘μια μέρα θα παίξω σε αυτό το γήπεδο, θα γίνω ήρωας σε αυτό το γήπεδο’. Δεν είπε ψέματα.
Στις ομάδες που έπαιζε, όλοι ήξεραν πως αντιμετωπίζει προβλήματα (παρ’ ότι εκείνος δεν έλεγε ποτέ κουβέντα). Ένα από αυτά (τα προβλήματα) ήταν οι αιτήσεις γηγενών γονιών να διώξει ο σύλλογος τον Ζλάταν, γιατί όπως έλεγαν ‘δεν άνηκε’. Αυτό έγινε το κίνητρο του. Από τότε έμαθε να επιστρατεύει το χιούμορ του. Διακωμωδούσε τα πάντα. Σε συνδυασμό με το ταλέντο του, έγινε από νωρίς, η χαρά της παρέας.
Το 2001 έφυγε για τον Άγιαξ. Από Ζλάταν, που έγραφαν πάντα οι φανέλες του, έγινε ο Ιμπραχίμοβιτς “γιατί ήθελα να τιμήσω το παρελθόν μου. Τις ρίζες μου. Να δείξω σε όλα τα παιδιά στη γειτονιά πως εφ’ όσον τα κατάφερα εγώ, μπορούν να τα καταφέρουν και εκείνα“. Αυτοί που τον ξέρουν, επιμένουν πως ο τρόπος που μεγάλωσε έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη του. “Αν ήταν από καλύτερη οικογένεια, ενδεχομένως να έμενε περισσότερο σπίτι, να διάβαζε περισσότερο, να έβλεπε τηλεόραση και να μην έπαιζε ποτέ ποδόσφαιρο”, είχε πει ο πρώτος του προπονητής, Johnny Gyllenso.
Χρειάστηκε χρόνια για να ‘ξεφορτωθεί’ την ανασφάλεια που του ‘χαν δημιουργήσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του -και δη σε γκέτο. Λυτρώθηκε όταν συνειδητοποίησε πως μπορεί να εκμεταλλευτεί την οργή (τα αναπάντητα ‘γιατί’), προς όφελος του, μέσω του ποδοσφαίρου που από εκεί κι έπειτα έγινε προορισμός.
Ο κόουτς που είχε στην ανδρική ομάδα της Malmo FF, Hasse Borg είχε αποκαλύψει πως “είναι απίστευτος τύπος, ευγενικός και καλός. Αν δείτε από πού προέρχεται, θα διαπιστώσετε και γιατί συμπεριφέρεται ως αλαζόνας. Είναι η μάσκα του. Η άμυνα του. Στο μυαλό του, όλος ο κόσμος του επιτίθεται και εκείνος πρέπει να επιβιώσει”, όταν όλα αυτά έμοιαζαν με ψέματα. Χρόνια μετά, ο ίδιος ο Ιμπραχίμοβιτς είχε πει “επιλέγομαι να φέρομαι όπως φέρομαι, γιατί διαφορετικά ο κόσμος θα με ‘ρίχνει’”.
Ας πάμε τώρα, και στη Hammarby FI
Αν το δούμε καθαρά επιχειρηματικά αυτό που έκανε ο Ιμπραχίμοβιτς, το να επενδύσει στη Χάμαρμπι ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει. Πρόκειται για ομάδα που το 2015 είχε 25.607 φιλάθλους στις εξέδρες, σε κάθε ματς που έδινε για τη δεύτερη τη τάξει κατηγορία. Ναι, μπορείς να πεις με ασφάλεια πως έχει από τους πιο πιστούς οπαδούς, αν σκεφτείς πως έχει να δει τίτλο από το 2001 (ήταν του πρωταθλητή). Αυτό είναι το μόνο τρόπαιο σε 104 χρόνια ύπαρξης. Είχα επικοινωνήσει, προ τετραετίας, με την συγγραφέα Καταρίνα Κουίκ, η οποία άνηκε στους πιο φανατικούς οπαδούς της ομάδας. Είχε μόλις κυκλοφορήσει το βιβλίο της με τίτλο “οπαδοί παντός καιρού και πασών συνθηκών”. Η ομάδα που ‘χει έδρα στο Hammarby Sjöstad -προάστιο της Στοκχόλμης- τελούσε υπό αστική ανάπλαση, του τύπου των 13.000 επισκεπτών το χρόνο, οι οποίοι έβλεπαν ιδίοις όμμασι πώς μπορεί να καλυφθεί το 50% της ενέργειας που χρειάζεται μια πόλη από τους κατοίκους της.
Να σου πω εν συντομία πως κάθε διαμέρισμα πολυκατοικίας έχει εντοιχιζόμενο δοχείο, με τρεις εξόδους (α) για απόβλητα τροφίμων, β) για εύφλεκτα υλικά και γ) για χαρτιά). Τουτέστιν, κάθε σπίτι είναι μια ηλεκτρική σκούπα. Τα δοχεία αδειάζουν τρεις φορές την ημέρα, με απορρόφηση που γίνεται από σωλήνες και ταχύτητα 40 χιλιόμετρα την ώρα. Μετά καίγονται, για παραγωγή θερμότητας και ηλεκτρικής ενέργειας. Ό,τι δεν καίγεται, ανακυκλώνεται. Τα απόβλητα τροφίμων γίνονται λίπασμα. Τα λύματα εξελίσσονται σε βιοαέριο, μετά διοχετεύονται στις κουζίνες της γειτονιές και χρησιμοποιούνται στα αστικά λεωφορεία. Μήπως τώρα αρχίζεις να καταλαβαίνεις τον Ζλάταν;
Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μέρος της καθημερινότητας στο Χάμαρμπι, όπου ζούσαν εργάτες εργοστασίων και εργαστηρίων (πριν τεθεί σε εφαρμογή το project που διάβασες από πάνω -με αφορμή υποψηφιότητες για Ολυμπιακούς Αγώνες), με μποέμ διάθεση.
Έχουν ομάδα, έχουν και τεράστιο λαό
“Ο άνθρωπος που ανήκει στη Hammarby, είναι αυτός που λέει πως η ζωή είναι μεν δύσκολη και σκληρή, αλλά πάντα μπορείς να χαμογελάς, να πιεις μια μπύρα με τους φίλους σου. Πάντα σκέφτεσαι ότι αύριο είναι μια νέα μέρα“, εξήγησε η Κουίκ. Η Hammarby IF τους έδωσε έναν λόγο να ξεχνιούνται, να διασκεδάζουν και να πίνουν μπύρες στις παμπς που προέκυψαν τη δεκαετία του ’90, με αφορμή το Euro1992 που διοργανώθηκε εκεί “συν την τρίτη θέση στο Μουντιάλ του 1994”. Ποτέ δεν ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Μόνο η επίσκεψη στο γήπεδο, για να τραγουδήσουν για την ομάδα τους. “Είμαστε σαν οικογένεια. Όταν συμβαίνει κάτι κακό στις οικογένειες, τα μέλη συνήθως συσπειρώνονται. Το ίδιο συνέβη και σε εμάς“, είχε εξηγήσει ο πρόεδρος του οργανισμού, Hendrik Kindlund, πριν προσθέσει “όσοι ασχολούνται με το σύλλογο ξέρουν τη σημασία του να είσαι διαθέσιμος και του να είσαι καλός οικοδεσπότης. Όποιος και αν έρχεται εδώ, ακόμα και αν δεν είναι φαν της ομάδας μας, νιώθει πως τον καλωσορίζουμε’.
Όταν έπαιζαν στη δεύτερη κατηγορία, είχαν το 1/3 από την γενικότερη προσέλευση κόσμου στα γήπεδα. Τον Ιούλιο του 2015, έμαθαν πως ο μέσος όρος αυξήθηκε σε 25.607 φιλάθλους, ανά αγώνα. Tα τέσσερα τελευταία χρόνια έχουν τη μεγαλύτερη προσέλευση κοινού στα παιχνίδια τους, από όλες τις ομάδες της πρώτης τη τάξει κατηγορίας (Allsvenskan).
To στιγμιότυπο είναι από τον Οκτώβρη του 2004, κατά τη διάρκεια αγώνα μεταξύ της ΑΙΚ και της Χάμαρμπι.
Η ομάδα έχει τους Bajen Fans, τους Hammarby Ultras, τους Ultras Boys, τους Söder Bröder, τους E1 Ultras, τους Bajen Bastards και διάφορες άλλες ομάδες, που επί της ουσίας δεν έχουν κάτι να χωρίσουν. “Πες μου εσύ, γιατί έχουν χωριστεί σε τόσες ομάδες” μας λέει η Kuick πριν κάνει μια προσπάθεια να εξηγήσει το φαινόμενο. “Οι πρώτοι οργανώνουν τις εκδρομές στα εκτός έδρας ματς και είναι σε επικοινωνία με το σύλλογο (είτε συμφωνούν με κάτι, είτε διαφωνούν). Είναι εκείνοι με τα επίσημα προϊόντα -τα δημιουργούν και τα πουλούν. Έχουν περίπου 8000 μέλη, αλλά δεν κάθονται στο ίδιο σημείο. Ήταν το πρώτο γκρουπ, αλλά τότε που δημιουργήθηκαν (το 1981), δεν υπήρχε στη Σουηδία ο όρος “Ultras”. Προέκυψε στη δεκαετία του ’90, οπότε ο κόσμος αυξανόταν διαρκώς, από ανθρώπους που ήθελαν να κάνουν το δικό τους. Τότε ξεκίνησε να προβάλλεται στη χώρα και το ιταλικό πρωτάθλημα και επηρεάστηκαν πολλοί. Όπως στην Ιταλία, οι νέοι θέλησαν να αντιτεθούν στους παλιούς και τούμπαλιν. Στους Ultras ισχύει ό,τι και στην Ιταλία. Πρέπει να εκλεγείς για να είσαι μέλος -στους Bajen πληρώνεις συνδρομή- και μετά να αποδείξεις με τη συμμετοχή σου πως αξίζεις να είσαι μέλος, πριν τελικά γίνεις“.
Πέρυσι η Χάμαρμπι έχασε το πρωτάθλημα, για έναν πόντο (το πήρε η Djurgardens). Κέρδισε μια θέση σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, για πρώτη φορά μετά το 2007. Με τον Ιμπραχίμοβιτς θα κερδίσει και περισσότερους σπόνσορες, άρα θα αυξηθούν τα κέρδη όπως φυσικά θα αυξηθεί και η απήχηση. Μη ξεχάσω να σου πω ότι θα ‘χουν και έναν επιπλέον λόγο παίκτες να υπογράψουν συμβόλαια με το σύλλογο.
Πηγή: Contra
