Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Κάποτε, συνέβαινε συχνά στην πρωτόγονη (ασπρόμαυρη) τηλεόραση. Κολλούσε, η αναμετάδοση. Της ταινίας, της σειράς, των ειδήσεων, του αγώνα, της διαφήμισης. Το πλάνο πάγωνε. Εκεί, στην οθόνη, ακίνητο για ώρα. Νομίζαμε πως έφταιγε η συσκευή, και την χτυπούσαμε για να ξεκολλήσει. Επειτα, έβγαινε η κάρτα. Μας Συγχωρείτε, Διακοπή. Κανείς δεν ήξερε, πότε το πρόγραμμα θα επανεκκινούσε. Η αίσθηση του κενού.
Εδώ είμαστε, λοιπόν. Ζούμε ημέρες “άνευ προηγουμένου”. Φυσιολογικά, και τα ερωτηματικά είναι άνευ προηγουμένου. Το ποδόσφαιρο που “τώρα δεν έχει καμία σημασία” μάλλον αποδεικνύεται, δια της ελλείψεως, ότι έχει και παραέχει. Κοινωνική σημασία, οικονομική σημασία, ψυχολογική σημασία. Αλλά παρ’ όλες τις (τηλε)διασκέψεις στο ανώτατο επίπεδο, πάλι κανείς δεν έχει την απάντηση (ποια απάντηση, έστω μια ιδέα…) πότε η μπάλα θα ξαναρχίσει. Πολύ περισσότερο, πότε/πώς θα ολοκληρωθεί η σεζόν.
Η κοινή αφετηρία, είναι να ολοκληρωθεί. Οχι να ματαιωθεί, το υπόλοιπό της. Ιδανικά, να έχει ολοκληρωθεί ως τις 30 Ιουνίου. Μετά, συμβόλαια εκπνέουν. Ποδοσφαιριστές που μένουν ελεύθεροι στις 30/6, ήδη έχουν υπογράψει ή μπορούν να υπογράψουν στο επόμενο κλαμπ με ημερομηνία έναρξης (ισχύος του νέου συμβολαίου) την 1η Ιουλίου. Συμβάσεις με χορηγούς ή με πάροχους αθλητικής ένδυσης, επίσης αλλάζουν από 30/6 σε 1/7.
Τα προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ, συνήθως ξεκινούν κατά τα τέλη Ιουνίου. Οι θερινές τουρνέ των ευρωπαϊκών ομάδων στην Αμερική και στην Ασία, πλέον μοιάζουν αδιανόητες. Η προτεραιότητα, δεν αλλάζει. Η προτεραιότητα είναι, να εξαντληθεί το ακροτελεύτιο περιθώριο για ένα “σωστό”, όσο τσάτρα-πάτρα, φινάλε. Ωφελεί ωστόσο, και η επίγνωση. Οτι οι πιθανότητες γι’ αυτό, είναι εναντίον. Δεν είναι υπέρ.
Κανείς δεν λειτουργεί, κατ’ ιδίαν. Ολοι συμμετέχουμε, αλληλεπιδραστικά, σ’ ένα διεθνές περιβάλλον. Οι Ευρωπαίοι, σ’ ένα περιβάλλον των 55 (ομοσπονδιών-μελών της UEFA). Ολο αυτό, πρέπει να συγχρονιστεί. Οι ενδείξεις κατατείνουν στο ότι τίποτα δεν είναι εφικτό να κινηθεί πριν τα μέσα Μαίου. Ο,τιδήποτε άλλο, είναι ουτοπία να το σκεπτόμαστε. Για ακόμη αρκετό καιρό μπροστά, ούτε προπονήσεις δεν (θα) επιτρέπονται. Στην Ελλάδα, λόγω του ιού δεν εκδικάζονται καν…ενστάσεις/εφέσεις.
Φυσικά ό,τι/εάν πρόκειται να επανεκκινήσει, θα επανεκκινήσει κεκλεισμένων των θυρών. Οι κεκλεισμένες θύρες, ντε φάκτο καταργούν το αβαντάζ/ντεζαβαντάζ έδρας. Πράγμα που διευκολύνει να συρρικνωθεί σε ορισμένες διοργανώσεις, δίχως να εμπεριέχεται αδικία σε αυτό, η ατζέντα των αγώνων. Περιττεύει ν’ αναμετρηθούν ομάδες, και στη μία έδρα και στην άλλη. Πρωτεύει ν’ αναμετρηθούν ομάδες, μία φορά και σε όσο το δυνατόν πιο ασφαλές, υγειονομικώς, σημείο.
Το από δω και πέρα του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ, μπορεί να είναι ένα (φαστ-τρακ) final-8 στην Κωνσταντινούπολη και στο Γκντανσκ. ‘Η, όπου αλλού. Το από δω και πέρα των πλέι-οφ της Σούπερ Λιγκ, μπορεί να είναι πέντε (αντί δέκα) αγωνιστικές. Και πάλι όμως, θα χρειαστεί ν’ ανοίξουν αεροδρόμια/ξενοδοχεία/εστιατόρια. Να επιτραπούν, συνευρέσεις άνω των δέκα. Οι αποστολές ποδοσφαιρικών ομάδων, μίνιμουμ είναι τριάντα άτομα.
Στο μεταξύ, να το πω και αυτό, στην Αγγλία η συνδρομητική τηλεόραση, όσο δεν έχει live αγώνες να προσφέρει, δεν χρεώνει τις παμπ. Από Nova και ΟΤΕ, δεν πήρε το αυτί κάτι αντίστοιχο σε ευαισθησία. Μαγαζιά κλειστά, υποχρεωτικά. Αγώνες, τέλος. Αλλ’ οι χιλιάδες μαγαζάτορες θα κληθούν, στο τέλος αυτών των νεκρών μηνών, να πληρώσουν κερατιάτικο. Και δεν είναι αστείο, το ποσόν. Εάν θέλεις να τα έχεις και τα δύο, Nova και ΟΤΕ, ανάλογα με τα τετραγωνικά και τα τραπέζια…φτάνει μέχρι πεντακοσάρικο!
Τα σχέδια που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι είναι, ίσα-ίσα για να γελά ο Θεός μαζί μας. Δεν προλαβαίνουμε, να συγκρατούμε την εξέλιξη υπό έλεγχον. Οι Αγγλοι τη μία μέρα φιλοξένησαν τρεις χιλιάδες Ισπανούς (οπαδούς της Ατλέτικο) στο Ανφιλντ και την άλλη μέρα έκλεισαν τα σχολεία. Τη μία ώρα ανακοίνωσαν πλήρη αγωνιστική και μετά από μία ώρα αρκούσε ότι νόσησε ο Αρτέτα, ο προπονητής της Αρσεναλ, για ν’ ανακοινώσουν πλήρη αναβολή.
Φυσικά οι συζητήσεις θα συνεχίζονται όσο τα δεδομένα θα επικαιροποιούνται. Αλλά δεν προκύπτει η παραμικρή, πουθενά, εγγύηση ότι τα γεγονότα δεν θα τις/τα ξεπεράσουν εκ νέου. Ακόμη και μία μαγιάτικη (ψευδ)αίσθηση επιστροφής σε κάποιας μορφής κανονικότητα, στον επόμενο Αρτέτα θα καταρρεύσει. Εμείς, είμαστε απειροελάχιστοι. Η κατάσταση ενώπιόν μας, γιγαντιαία.
Πηγή: Sport DNA
