Του Κώστα Ζάλιαρη
23 Ιανουαρίου του 1919, στο Κάουντι Ντέρχαμ. Τότε είναι που είδε το πρώτο φως του ήλιου ο Μπομπ Πέισλι και η ζωή θα του επιφύλασσε μια διαφορετική, γεμάτη ρομαντισμό, τεράστιες επιτυχίες, πίστη και αφοσίωση, σχέση με τη Λίβερπουλ.
14 Φεβρουαρίου του 1996, «έφυγε» από τη ζωή βυθίζοντας στη θλίψη το αγγλικό κλαμπ και το ποδόσφαιρο της χώρας, αφού υπήρξε ίσως ο πιο επιτυχημένος Άγγλος προπονητής, σίγουρα ο κορυφαίος όλων των εποχών για τη Λίβερπουλ και ένας από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους ποδοσφαιρανθρώπους που έχουν υπάρξει ποτέ…
Δεν είχε ούτε την προβολή, ούτε τον ενδιέφερε να κερδίσει τον κόσμο με τακτικές λαϊκισμού, ούτε καν να βγει μπροστά και ν’ απολαύσει με το παραπάνω τους καρπούς των προσπαθειών του όντας από τους πιο επιτυχημένους τεχνικούς στα χρονικά για τη Λίβερπουλ.
Ταπεινός, απόλυτα μετριόφρων, που όταν αντιλαμβανόταν ότι κάποια από τα ίδια του τα λόγια δεν ήταν αρκετά για να μεταδώσουν ενέργεια και κίνητρο στους ποδοσφαιριστές, σταματούσε να μιλάει ως προπονητής, άφηνε το συναίσθημα να ξεχειλίσει και αρκούσε το σύνθημα: «Όλα αυτά είναι μ#@%@, μπείτε μέσα και νικήστε τους»!
Η «Paisley Gateway», στέκει αγέρωχη στο «Άνφιλντ» για τον θρύλο που άφησε την τελευταία του πνοή στα 77 του χρόνια, ενώ, έξω από το «Kop», υπάρχει πλέον η Πλατεία Πέισλι, εις μνήμη του αναμορφωτή των «κόκκινων».
Τον Φεβρουάριο του 1992, ο Μπομπ Πέισλι αναγκάστηκε λόγω θεμάτων υγείας (προσβλήθηκε από τη νόσο Αλτσχάιμερ) να εγκαταλείψει τελείως την αγαπημένη του Λίβερπουλ, στην οποία τότε εκτελούσε χρέη αντίστοιχου τεχνικού διευθυντή της σύγχρονης εποχής.
Από ποδοσφαιριστής, έγινε φυσιοθεραπευτής, προπονητής και μετέπειτα κομμάτι του επιτελείου αυτού του συλλόγου, τον οποίο δεν θ’ άφηνε για καμία άλλη ομάδα. Ούτε καν για τη Ρεάλ Μαδρίτης που τον προσέγγισε το 1977, έχοντας αντιληφθεί τις επιτυχημένες τακτικές του. Τότε, η «βασίλισσα» είχε λάβει την απάντηση: «Είμαι καλά εδώ που είμαι, σας ευχαριστώ, αλλά λυπάμαι…».
Με τον Πέισλι παρών, η Λίβερπουλ πανηγύρισε 20 τίτλους σε 9 σεζόν θητείας (1974 – 1983) στην άκρη του πάγκου. Έξι πρωταθλήματα, 3 ευρωπαϊκά, 3 Λιγκ Καπ, 6 Charity Shields (το σημερινό Community Shield), 1 Κύπελλο UEFA και 1 Super Cup Ευρώπης.
Φυσικά, ήταν και μέλος του περίφημου Boot Room του «Άνφιλντ». Το συγκεκριμένο δωματιάκι, λίγο κάτω από την εξέδρα Main Stand, ήταν… κάτι που μαρτυρούσε και η ονομασία του, αλλά ξεχείλιζε ποδοσφαιρική φιλοσοφία, ιδέες, σχέδια και οργάνωση για το μέλλον της Λίβερπουλ.
Όλα είχαν ξεκινήσει από τον Μπιλ Σάνκλι, όταν εκείνος είχε πάρει το «τιμόνι» της ομάδας στα χέρια του. Το Boot Room ήταν ένας χώρος με ποδοσφαιρικά παπούτσια, αλλά και… καλά κρυμμένα μπουκάλια Gin για να συνοδεύει τις όποιες συζητήσεις γίνονταν αναφορικά με το αγωνιστικό κομμάτι, όπως επίσης και για τις συναντήσεις με αντίπαλους προπονητές μετά την ολοκλήρωση των αγώνων.
Μορφές όπως οι Ρόνι Μόραν, Τζο Φάγκαν, Μπομπ Πέισλι, Ρούμπεν Μπένετ και φυσικά, Κένι Νταλγκλίς, διατήρησαν την παράδοση του Boot Room.
Ο King Kenny, τον οποίο είχε πάρει στη Λίβερπουλ ο Πέισλι, είχε πει για εκείνον: «Ο κόσμος θυμάται το μέγεθος του Μπιλ Σάνκλι και δεν δίνει τόση βαρύτητα στον Πέισλι, όμως, αν δεν ήταν εκείνος, μαζί με τους Φάγκαν και Μόραν, εκείνη η τετράδα γενικότερα, ουδείς μπορεί να γνωρίζει που θα βρισκόταν ο σύλλογος τώρα…».
«Ορισμένοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είμαι πολύ απογοητευμένος από αυτή την άποψη. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως πρόκειται για πολλά περισσότερα από αυτά»…
Πηγή: Gazzetta
