Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η ανατροπή-νίκη του Αρη τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη με τον Ολυμπιακό, τότε η ποδοσφαιρική αίσθηση ήταν ότι επρόκειτο για ένα τυχαίο συμβάν. Ας πούμε, η ρέντα της πρώτης φοράς (του κόουτς) στον πάγκο. Τώρα, αυτό δεν είναι αίσθηση. Σήμερα πλέον, είναι βεβαιότητα. Διότι κατά τα άλλα (παιγνίδια) εφέτος ο Αρης, δύο φορές στο Καραϊσκάκη έμεινε στο ζερό, δύο φορές μέσα-έξω με τον ΠΑΟΚ έμεινε στο ζερό, εντός έδρας με την ΑΕΚ έμεινε στο ζερό, εκτός έδρας με τον Παναθηναϊκό έμεινε στο ζερό, στον Βόλο έμεινε στο ζερό (μολονότι έπαιξε σχεδόν ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο με 11 v 10), στο Περιστέρι έμεινε στο ζερό.
Το ερώτημα είναι, πώς μπορεί αυτό να γίνεται επανειλημμένως ενόσω ο Αρης στον Γκρέι έχει ένα σέντερ-φορ που οπωσδήποτε “ξέρει τη δουλειά”, στον Μανσίνι έχει ένα δημιουργικό/αγκρέσιβ επιθετικό που ξεκάθαρα είναι ένα επίπεδο επάνω από το μέσο επίπεδο της ομάδας, στον Ετέμπο και στον Ντάριντα βρήκε αφίξεις ανακούφισης για την ισορροπία, στον Πάλμα έχει ένα από τους πιο ενδιαφέροντες νέους ποδοσφαιριστές του πρωταθλήματος, πεινασμένο και απρόβλεπτο. Η απάντηση στο ερώτημα είναι, παίκτες υπάρχουν σχέδιο όχι. Δεν υπονοώ κάτι. Λέω ευθέως, αυτό είναι του προπονητή. Ακριβώς τέσσερις μήνες από εκείνη την πρώτη φορά, ένα βασικό επιθετικό σχέδιο θα αναμέναμε να είναι διακριτό.
Βλέπουμε αντ’ αυτού, πως το πράγμα εξακολουθεί να βασίζεται στην τυχαιότητα. Ο Αρης δεν κάνει γκολ επειδή, αυτό δείχνει να είναι το κεντρικό έλλειμμα, δεν έχει δουλέψει τρόπους να πατά την αντίπαλη περιοχή. Οταν ο Ρέτσος με ένταση έβγαλε τη μπάλα από τα πόδια του Ντάριντα, και εν συνεχεία ο Ανδρούτσος με το διαγώνιο σλάλομ υπερέβη τον Ετέμπο, τη στιγμή του γεμίσματος πατούσαν συγχρόνως στην περιοχή του Αρη οι τρεις της φρόντλαϊν του Ολυμπιακού (Μασούρας αριστερά, Ελ Αραμπί στη μέση, Γκάρι Ροντρίγκες δεξιά) στα 10-12 μέτρα από την εστία, και επιπλέον στο όριο της περιοχής τα δύο οκτάρια, ο Κασάμι και ο Κορεάτης.
Οι πιθανότητες να πετύχει ο Ανδρούτσος (όπου και να έστελνε τη μπάλα) συμπαίκτη, πρώτο δοκάρι, δεύτερο δοκάρι, στο πέναλτι, έξω προς το D, αυτομάτως ήταν πολλές. Οταν στο δεύτερο ημίχρονο ο Γκρέι πήγε σε υποσχόμενη πλαγιοκόπηση, εκεί η μοναδική ουσιαστική επιλογή πάσας μέσα στην κόκκινη περιοχή ήταν ο Ραφαέλ Καμάτσο. Δεν αρκούσε, να πετάξει ο Γκρέι τη μπάλα. Χρειαζόταν, να βρει τον “εξής ένα” συμπαίκτη με την απόλυτη ακρίβεια. Και ο εξής ένας να εκτελέσει υπό πίεσιν, επίσης με την απόλυτη ακρίβεια. Φέξε μου και γλίστρησα. Οτι ο Γκρέι βρήκε τον Ραφαέλ Καμάτσο και ο Ραφαέλ Καμάτσο έστειλε, εν τέλει, τη μπάλα στη βάση του δοκαριού, όλο αυτό ήταν ήδη ένας άθλος κόντρα στις πιθανότητες.
Ο κύριος Πάρντιου, μετά τον αγώνα την Κυριακή στο Νέο Φάληρο, μας άφησε εύκολα να καταλάβουμε ότι ο Καμαρά τον οποίο παρέλαβε σε αυτό το παράθυρο ως εξτρά λύση στη θέση-εννέα, δεν ευρίσκεται στην πρέπουσα αγωνιστική κατάσταση. Την Τετάρτη στο Νέο Φάληρο, σε ματς που υποτίθεται πως είναι ματς-στόχος του Αρη, έβαλε τον unfit Καμαρά βασικό. Πράγματι, η αθλητική εικόνα του Καμαρά ήταν Μαρσέλο. Αντεξε, διόλου παράξενο, μόλις 35 λεπτά. Μιλώντας για στόχους, το ρεαλιστικό για τον Αρη είναι το focus στη μάχη της 5ης θέσης με τον Βόλο. Ο οδικός χάρτης στο κύπελλο (Ολυμπιακός στον προημιτελικό, έπειτα ΑΕΚ στον ημιτελικό, κι ένας τελικός με ΠΑΟΚ ή Παναθηναϊκό) ευθύς εξαρχής έμοιαζε ηράκλειο εγχείρημα. Σε δεκαήμερο με παιγνίδια Ολυμπιακός-Ολυμπιακός-Βόλος-Ολυμπιακός, η ζωή αναδεικνύει ως προτεραιότητα τον Βόλο το Σάββατο. Πέμπτη θέση, σημαίνει Ευρώπη.
Στον οριστικά σουλουπωμένο Ολυμπιακό, αυτή μοιάζει να είναι μια περίοδος ασκήσεων του Μίτσελ ως προς την ομαδική λειτουργία πίσω από τον φορ. Ως προς τη δοσολογία των χαρακτηριστικών, ποια και πόσα, πίσω από τον φορ. Τα τρία δεκάρια είναι καλά, όποτε δεν έχεις να φοβηθείς κάτι λόγω απόστασης στη δυναμικότητα σε σχέση με τον αντίπαλο. Ο τακτοποιημένος Αρης την Κυριακή όμως, δίδαξε τον προπονητή πως όφειλε να το αλλάξει (κατά το ένα τρίτο) προκειμένου να κερδίσει την παρτίδα. Θυμήθηκα, Ελλάδα με Σκίμπε. Πρεμιέρα Nations League στο Τάλιν το 2018, Φορτούνης δέκα Μάνταλος δεξιά Πέλκας αριστερά, σ’ ένα βαθμό λειτούργησε, 1-0 με γκολ του Φορτούνη νωρίς. Τρεις μέρες μετά, κεκλεισμένων των θυρών στη Βουδαπέστη, Φορτούνης στη θέση του, Πέλκας στη θέση του, Χριστοδουλόπουλος αντί Μάνταλου, μας σκότωσε ο Κλέινχεϊσλερ! Αλλο Εσθονία, άλλο Ουγγαρία.
Από Κυριακή με τον τακτοποιημένο Αρη σε Τετάρτη με τον τακτοποιημένο Αρη, η άσκηση του Μίτσελ πήγε στο άλλο άκρο. Από τα τρία δεκάρια…στο κανένα δεκάρι (αν εξαιρέσουμε τον Χουάνγκ που όμως “δεν πιάνεται” αφού στην πραγματικότητα είναι και έξι, και οκτώ, και δέκα…και ολίγον επτά όπως είδαμε προς το φινάλε). Συμπέρασμα; Και με τους τρεις και με τον κανένα, απέναντι σε αυτό το ύψος του πήχυ ο Ολυμπιακός φάνηκε εξίσου ασύνδετος και ακίνδυνος. Το γκολ, και την Κυριακή και την Τετάρτη, δεν ήταν απόρροια συστηματικής δημιουργίας. Ηταν γεγονός μιας στιγμής. Οι ασκήσεις, προβλέπεται, θα συνεχιστούν. Για λίγο, ακόμη. Ως τον καιρό των ντέρμπι. Παρόλο το σουλούπωμα, ο Ολυμπιακός δεν είναι έτοιμος για τα ντέρμπι. Ετοιμάζεται για τα ντέρμπι.
Στις σεζόν μετάβασης έτσι κι αλλιώς, το νούμερο-ένα αξιολογητέο είναι το επίπεδο και η ποιότητα της καθημερινής δουλειάς του γκρουπ (έτσι όπως έρχονται και την καθρεφτίζουν οι αγώνες). Η διαδικασία, το process που λένε, βελτίωσης και ανάπτυξης. Το αποτέλεσμα, λιγότερο. Δηλαδή, η περίπτωση-ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ των θερινών αναμετρήσεων με τη Λέφσκι και ο ΠΑΟΚ έξι μήνες έκτοτε, αδυνατεί κανείς να πιστέψει ότι είναι, μακρινοί έστω, συγγενείς. Ούτε πέμπτα ξαδέλφια, καν! Είτε φέρνουν ισοπαλία στην Τούμπα με τον ΟΦΗ είτε κάνουν τον μελετημένο και συγκροτημένο Παναθηναϊκό να πιει θάλασσα, είτε σέντερ-φορ παίζει ο κατσαπλιάς ελαφρών βαρών είτε το άρμα, αδελφάκι μου, σίγουρα το έχουν δουλέψει σαν τα σκυλιά.
Φυσικά, η διαδικασία δεν τελειώνει ποτέ. Οσο εξελίσσεται η διαδικασία, για να αλιεύσω ένα παράδειγμα από το ματς την Τετάρτη, οι πάσες που έχει το χάρισμα να περνά αυτό το πλάσμα-αερικό, ο Κωνσταντέλιας, υπολογίζεται ότι δεν θα χαραμίζονται, ή θα χαραμίζονται όλο και πιο σπάνια, από συμπαίκτες πνευματικά ανέτοιμους ότι ο Κωνσταντέλιας όντως θα τις περάσει. Και η ανάλυση βέβαια, ωφελεί να μη τελειώνει ποτέ. Η ανάλυση βοηθά, να κρατιούνται τα πόδια στη γη. Η ανάλυση της Τετάρτης είναι ότι ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζοντας ειδικές καταστάσεις, στο δεύτερο ημίχρονο προέκρινε να θυσιάσει, ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο διαισθάνθηκα, το έλασσον με θέα στο μείζον. Αν ήταν τελευταίο ματς χρονιάς, αν ήταν ματς-τίτλος δίχως αύριο, είμαι πεπεισμένος πως το μάνατζμεντ του ματς θα ήταν διαφορετικό.
Η τελευταία κουβέντα, για τον Τάισον. Δεν είναι θέμα εννοείται, και όχι επειδή έβαλε ένα γκολ, περί τίνος παίκτη πρόκειται. Αυτό, το ξέρει και η κουτσή Μαριώ. Θέμα είναι, ποιος θα μάθαινε πρώτος πως ο Τάισον στη Βραζιλία ήταν φευγάτος. Γιατί κάποια στιγμή, θα το μάθαινε όλη η πιάτσα. Σε ανύποπτο χρόνο, δεν το ξεχνώ, ο Ζοζέ Μπότο σε μια συνέντευξή του είχε μιλήσει για τη σημασία της ταχύτητας στην πληροφόρηση. Οχι, να βρεις την ευκαιρία. Να τη βρεις, πριν τη βρουν άλλοι. Priceless!
Πηγή: Sdna
