Του Βασίλη Σκουντή
Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει κάποτε πως “όπου ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι” και αυτή ή εκπεφρασμένη άποψη του μού ήρθε στο μυαλό πριν από λίγες ώρες…
Ο λόγος;
Η ευημερία των αριθμών στα εισιτήρια των αγώνων της εφετινής σεζόν της EuroLeague που ασφαλώς δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητοι.
Απλώς σε τέτοιες περιπτώσεις –και για να μην παρεκκλίνω από την αποφθεγματική ρήση του “Γέρου της Δημοκρατίας”- αναρωτιέμαι εάν αυτή η αδιαμφισβήτητη ευημερία των αριθμών στα εισιτήρια συνεπάγεται και την ευημερία των αριθμών στα ταμεία των συλλόγων.
Έτερον το ποδόσφαιρο, εκάτερον το μπάσκετ
Αυτό βεβαίως το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα όσοι ανακατεύονται με τις 18 ομάδες και πολύ συχνά συνειδητοποιούν ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν!
Δεν βγαίνουν όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο το οποίο υπερέχει σαφώς δε δημοτικότητα, σε εξάπλωση, σε διείσδυση στα κοινωνικά στρώματα και κυρίως σε συσπείρωση (σε σχέση με το σχίσμα στα καθ’ ημάς) και σε εισροή πόρων από τη συμμετοχή στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις, τη διαφημιστική δαπάνη, τις χορηγικές συμφωνίες, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τη χωρητικότητα των γηπέδων και δεν συμμαζεύεται…
Δεν είναι όμως σωστό να γκρινιάζω μια τέτοια μέρα που (υποτίθεται πως) η μπασκετική κοινωνία απανταχού της Ευρώπης έλαβε τα χαρμόσυνα μηνύματα τα οποία απορρέουν από τον μέσο όρο των 9.000 θεατών ανά αγώνα και την πληρότητα των γηπέδων σε ποσοστό 75%.
Το όραμα του Στάνκοβιτς
Πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια, όταν η UEFA δεν είχε λανσάρει ακόμη το Champions League και κατά το μάλλον ή ήττον βουρλιζόταν στις διάφορες διοργανώσεις, ο αοίδιμος Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς είχε διακηρύξει έναν πολύ μεγαλεπήβολο στόχο…
“Να γίνει το μπάσκετ πρώτο άθλημα στον κόσμο”!
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν το τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών του ποδοσφαίρου μετεξελίχθηκε στο UEFA Champions League και μάζεψε όλο το χαρτί της αγοράς, ο Γενικός Γραμματέας της FΙΒΑ αναγκάσθηκε να μετριάσει τη φιλοδοξία του και να ανασκευάσει την προτεραία δήλωση του…
“Να είναι το μπάσκετ το πρώτο άθλημα που παίζεται σε κλειστές σάλες”.
Θα πηδηχτώ από το παράθυρο!
Εδώ πήγα πάσο, διότι -για να επικαλεστώ την ατάκα που έλεγε πριν από 13 χρόνια ο Γιώργος Λεβέντης στο X-Factor- εάν διανοηθώ ότι (το μπάσκετ) θα το ξεπεράσουν το βόλεϊ και το χάντμπολ, τα οποία δηλώνω ότι σέβομαι και υπολήπτομαι τα μάλα, ε, τότε θα πηδηχτώ από το παράθυρο!
Παρεμπιπτόντως το μπάσκετ δεν είναι πρώτο άθλημα ούτε καν στο λίκνον του: το ΝΒΑ εννοώ που υστερεί καθ’ όλα έναντι του NFL, χώρια που υπάρχει και το μπέιζμπολ το οποίο θεωρούνταν ανέκαθεν το παραδοσιακότερο και ως εκ τούτου το εθνικό σπορ των Αμερικάνων.
Ο Μπέιμπ Ρουθ, το… φυστικοβούτυρο και η αχαρτογράφητη σεζόν της EuroLeague
Το κατέστησε τέτοιο ο μυθικός Μπέιμπ Ρουθ, μάλιστα θυμάται μια ατάκα που άκουσα στο πρώτο ταξίδι μου στην
άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τον Μάιο του 1988…
“Τι είναι η Αμερική; Το Άγαλμα της Ελευθερίας, το μπέιζμπολ και το φυστικοβούτυρο”!
Η αύξηση των εισιτηρίων και του ποσοστού χωρητικότητος στα ματς της EuroLeague δεν μου προξενεί καμιά, μα καμιά εντύπωση…
Οι λόγοι είναι ακραιφνώς αγωνιστικοί και δη ανταγωνιστικοί, καθόσον η εφετινή σεζόν (παίζει να) είναι η πιο αμφίρροπη, απρόβλεπτη και αχαρτογράφητη όλων των εποχών…
Κάτι οι καλοί παίκτες (τουλάχιστον όσοι έχουν ξεμείνει από το… πλιάτσικο του ΝΒΑ), κάτι οι καινούργιες συνθήκες που διαμορφώθηκαν από την αποβολή των τριών ρωσικών ομάδων, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, η εφετινή διοργάνωση είναι πράγματι συναρπαστική και προφανώς οι τόνοι της θα ανέβουν τους επόμενους μήνες καθ’ οδόν προς το Κάουνας, την πόλη που βρομάει μπασκετίλα!
Το unfair του Ντόντσιτς και ο Ομπράντοβιτς
Εδώ οφείλω να υπενθυμίσω την (παράδοξη, αντιεπαγγελματική και unfair στο πρώτο άκουσμα της, αλλά απολύτως αρμονική με την ευρωπαϊκή κουλτούρα του) δήλωση του Λούκα Ντόντσιτς ότι παρακολουθεί “περισσότερο τη Euroleague παρά το ΝΒΑ”!
Αυτό είναι που λέμε “αλλού τρως, αλλού πίνεις, αλλού πας και το δίνεις“!
Από τα στοιχεία που παρουσίασε σήμερα η EuroLeague κάποια έχουν όντως το ειδικό βάρος και την προστιθέμενη κιόλας αξία τους…
Η πρωτοκαθεδρία της Παρτίζαν εξηγείται πολλώ λογιώ: η σερβική ομάδα επέστρεψε μετά από χρόνια και ζαμάνια στην κορυφαία διοργάνωση, οιστρηλατείται από την παρουσία του πολυνίκη προπονητή Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τρέφει μεγάλες προσδοκίες και στεγάζεται σε ένα γήπεδο (Stark Arena), στο οποίοι τα προηγούμενα χρόνια ο Ερυθρός Αστέρας πέτυχε μερικά ασύλληπτα ρεκόρ προσέλευσης κόσμου.
Ένα το κρατούμενο, λοιπόν…
Το εθνικό σπορ, το οικόσημο, η κουλτούρα και ο Ιτούδης
Το δεύτερο από δαύτα αφορά τη Ζάλγκιρις Κάουνας, που βρίσκεται στο Νο 2 αποδεικνύοντας ότι ανεξαρτήτως του τι (δεν) έκανε την προηγούμενη σεζόν ή του πόσο ψηλά είχε ανεβάσει τον πήχη για την τρέχουσα, έχει έναν ευάριθμο σκληρό πυρήνα…
Το έχω ξαναγράψει άλλωστε πως η Λιθουανία είναι μια από τις λιγοστές χώρες του κόσμου, στις οποίες το μπάσκετ συνεγείρει τόσο πολύ τις συνειδήσεις του κόσμου, ώστε μπορεί να λογίζεται ως εθνικό σπορ.
Στο Νο 4 της λίστας βρίσκεται η Μακάμπι, ουδεμία έκπληξις: το (“έτσι μας το είπανε, έτσι σας το λέμε”, κατά την ατάκα του Μανώλη Μαυρομάτη) “Γιαντ Ελιάου” θεωρούνται ανέκαθεν το πιο φλογισμένο και… κατηφορικό γήπεδο της Ευρώπης, χώρια που το μπάσκετ και η συγκεκριμένη ομάδα αποτελούν ένα διαχρονικό οικόσημο του ισραηλίτικου έθνους.
Δεν περίμενα να βρίσκεται τόσο ψηλά η Φενέρμπαχτσε, αλλά στη δική της περίπτωση παίζει ρόλο η κουλτούρα που δημιουργήθηκε επί ημερών Ομπράντοβιτς, το γεγονός ότι ο κόσμος γλυκάθηκε από τον… επιτόπιο θρίαμβο του 2017 και οι προσδοκίες τις οποίες γέννησε η παρουσία του Δημήτρη Ιτούδη.
Το θαύμα της Εφές
Επίτηδες παρέκαμψα την ομάδα που βρίσκεται στην τρίτη θέση και αποτελεί κιόλας ένα case study, το οποίο μάλιστα έτυχε να σχολιάζω στη χθεσινή εκπομπή “Pick N’ Roll” της Cosmote TV με τον (γέννημα – θρέμμα της Κωνσταντινούπολης και επί δέκα συναπτά έτη μέλος του ΔΣ της περί ης ο λόγος) Τίτο Κομνηνό.
Την Αναντολού Εφές εννοώ, αγάπες μου!
Πρόκειται όντως για μια περιπτωσιολογία, υπό την έννοια ότι η Εφές έκτισε από τα μπετά αυτό που είναι και μάλιστα μόνη της: η ομάδα εμφανίσθηκε από το πουθενά το 1976, όταν ο Τουντσάι Οζιλχάν αγόρασε και απορρόφησε στον επιχειρηματικό όμιλο του την Καντικιόισπορ και θεωρητικά θα έπρεπε να έχει συνθλιβεί κινούμενη ανάμεσα σε παραδοσιακά, ιστορικά και μεγάλα κλαμπ, όπως η Φενέρμπαχτσε, η Γαλατασαράι, η Μπεσίκτας.
Το ποδόσφαιρο και το repeat
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της όμως είναι άλλο: μαζεύει τόσο κόσμο, χωρίς να έχει από πίσω της ποδοσφαιρικό στρατό, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ομάδες της EuroLeague!
Η Εφές δεν είναι σύλλογος με κάμποσα αθλητικά τμήματα, μια ακραιφνώς μπασκετική ομάδα που ξεφύτρωσε ξαφνικά στην Πόλη και όχι μονάχα επέζησε, αλλά θριαμβεύει κιόλας.
Χωρίς λοιπόν να διαθέτει ποδοσφαιρικό υπόβαθρο, αλλά και χωρίς τη δυνατότητα να λογίζεται (λόγω της αντιπαράθεσης των συλλόγων) ως μια οικουμενική ομάδα η οποία εκφράζει όλη τη χώρα, κατάφερε να πετύχει το repeat που ενδεχομένως θα ήταν three-peat, εάν δεν κατέβαιναν τα ρολά λόγω της πανδημίας τον Μάρτιο του 2020.
Μπορεί κιόλας να της τριτώσει εφέτος το καλό, αλλά ανεξαρτήτως αυτής της πιθανότητας, το γεγονός ότι μαζεύει σε κάθε αγώνα κατά μέσο όρο περίπου 14.000 νοματαίους είναι άκρως εντυπωσιακό.
Η Άλμπα, οι “αιώνιοι” και η… ανέραστη Ρεάλ Μαδρίτης
Κατά τα άλλα δεν μπορεί να διαλάθουν την προσοχής η έκτη θέση της Αρμάνι Μιλάνο και ακόμη περισσότερο η έβδομη της Άλμπα Βερολίνου, η οποία εκπροσωπεί μια χώρα στην οποία το μπάσκετ, ό,τι κι αν συμβεί (σε επίπεδο συλλόγων και Εθνικής) δεν μπορεί να φτουρήσει!
Σε ό,τι μας αφορά, η παρουσία του Ολυμπιακού (9.500 θεατές) και του Παναθηναϊκού (8.519) στην πρώτη δεκάδα προφανώς είναι αξιοπρόσεκτη, αν και τα νούμερα επιδέχονται βελτίωσης, κυρίως σε ό,τι αφορά τους Πράσινους,.
Βεβαίως στην περίπτωση του Παναθηναϊκού έχει παίξει ρόλο η ύφεση των τελευταίων ετών και η παρατεταμένη (από το 2012) απουσία του από την ελίτ, αλλά στον αντίποδα ως επιχείρημα θα μπορούσε να λειτουργήσει η παρουσία της εκ των ουραγών Αλμπα στο Νο 7.
Πώς γίνεται αυτό;
Γίνεται και παραγίνεται, διότι οι Βερολινέζοι είναι μάστορες στο marketing!
Η Μπαρτσελόνα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται στο Top 10 διότι παίζει σε ένα γήπεδο 7.500 θέσεων.
Όσο για τη Ρεάλ που παίζει κιόλας σε μια έδρα χωρητικότητας 18.000 θεατών, ακόμη κι αν φτάσει να μοστράρει (όχι 10, αλλά) 20 κούπες, όσο θεόρατος κι αν είναι ο Ταβάρες, θα βρίσκεται στη σκιά του Αζάρ!
Καλή και άγια είναι η “Βασίλισσα”, αλλά στο μπάσκετ μοιάζει ανέραστη!
Πηγή: Sport24
