Του Βασίλη Σαμπράκου
Επειδή είναι το πρώτο μου κείμενο για το νέο έτος, θέλησα να ξεκινήσω με την διήγηση μιας καλής ποδοσφαιρικής ιστορίας και μάλιστα πολύ αυθεντικής, δεδομένου ότι είναι βγαλμένη από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Στις ημέρες της Πρωτοχρονιάς βρέθηκα στο χωριό, στην Μακρακώμη Φθιώτιδας. Και έμαθα ότι το απόγευμα της Παρασκευής επρόκειτο να διεξαχθεί στο γήπεδο του χωριού ένας φιλικός αγώνας ανάμεσα στην τοπική ομάδα, την Ένωση 2010, που προπορεύεται στον 2ο όμιλο της Β’ κατηγορίας στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Φθιώτιδας, και τον Αστέρα Σταυρού, μιας ομάδας που προπορεύεται στην Α’ κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος.
Επισκέφθηκα ένα πλήρως ανακαινισμένο τοπικό γήπεδο, με συνθετικό τάπητα τελευταίας γενιάς, προβολείς, αποδυτήρια που παρέχουν πολύ καλές συνθήκες στους ποδοσφαιριστές και κερκίδες που φιλοξενούν με άνεση τους θεατές. Κι άρχισα να παρακολουθώ ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δύο πολύ καλά δουλεμένες ομάδες που πατούσαν την μπάλα κάτω και συμπεριφέρονταν με ευδιάκριτες αρχές στις δύο φάσεις παιχνιδιού.
Εστιάζοντας στην “Ένωση”, παρατηρούσα μια ομάδα που άλλαζε με άνεση τον σχηματισμό της, από το 3-5-2 στο 4-1-2-3 δίχως να κουράζονται οι προπονητές της να εξηγήσουν στους ποδοσφαιριστές τις θέσεις και τους ρόλους. Έλεγε ο προπονητής “παίζουμε με ένα 6αρι και δύο 8αρια” και οι κεντρικοί μέσοι είχαν ήδη πάρει από την επόμενη φάση τα μέτρα και τους ρόλους τους στο γήπεδο. Έλεγε ο προπονητής “μένουμε και πιέζουμε” ή “γυρίζουμε για να πάρουμε ανάσες” και η ομάδα του λειτουργούσε όσο αρμονικά βλέπεις να λειτουργεί μια επαγγελματική ομάδα. Αυτή η ομάδα θα ήταν “ανήλικη” αν δεν υπήρχαν τρεις ποδοσφαιριστές μεγάλης ηλικίας, διότι όλοι οι υπόλοιποι είναι κάτω των 20 ετών και αρκετοί εξ αυτών είναι κάτω των 18. Και τα περισσότερα παιδιά είναι μεγαλωμένα σε αυτόν τον σύλλογο, δηλαδή είναι παιδιά του χωριού και των γύρω περιοχών, τα οποία πήγαν στην ακαδημία του σωματείου από την παιδική ηλικία και ανατράφηκαν σε αυτή μέχρι να φτάσουν τώρα να παίζουν στην πρώτη ομάδα.
Καμιά φορά όλοι εμείς που σκεπτόμαστε και γράφουμε για το ποδόσφαιρο τα αντιμετωπίζουμε τα πράγματα κλινικά και επιστημονικά, και γι’ αυτό συχνά αμφιβάλλουμε σχετικά με το πώς θα είναι εφαρμοσμένες οι θεωρίες μας. Γι’ αυτό και το παράδειγμα που χρησιμοποιώ μου έδωσε πολύ κουράγιο. Το σκηνικό ήταν βγαλμένο από όλες αυτές τις ιδέες που μοιράζομαι τακτικά μαζί σας σχετικά με το νόημα της ύπαρξης μιας ερασιτεχνικής ομάδας.
Δεν ρίχνω το φως στην ιστορία λόγω της συγκυρίας, δηλαδή του γεγονότος ότι μια τέτοια ομάδα καταφέρνει μετά από 7 αγωνιστικές να κάνει πρωταθλητισμό. Δεν θα άλλαζα ούτε λέξη στο σημείωμά μου ακόμη και αν βρισκόταν στην μέση ή τον βυθό της βαθμολογίας εφόσον είχα πάρει στο γήπεδο τα ίδια ερεθίσματα. Παιδιά που χαίρονται το παιχνίδι διότι δουλεύουν με ανθρώπους που τα σέβονται και σε περιβάλλον που τα σέβεται. Παιδιά που παίζουν με όραμα, δεδομένου ότι αυτή η ακαδημία έχει ήδη “δώσει” ποδοσφαιριστές σε μεγάλους ελληνικούς συλλόγους. Παιδιά που δεν χάνουν προπόνηση διότι βλέπουν ότι αυτοί που δουλεύουν και βελτιώνονται παίζουν – δεν μένουν στον πάγκο για να παίξουν οι 40αρηδες. Παιδιά που βγάζουν πολιτισμό στην αθλητική συμπεριφορά τους (αυτό το φιλικό το διεύθυνε μια γυναίκα διαιτητής μόνη της δίχως να ακουστεί “κιχ”).Παιδιά που δεν ζητούν ούτε ένα ευρώ και δεν πληρώνονται, ούτε “χαρτζιλικώνονται” για να παίζουν στην ομάδα του χωριού. Παίζουν επειδή αγαπούν το ποδόσφαιρο και επειδή απολαμβάνουν συνθήκες σαν αυτές που ζήλευαν τον καιρό που τις έβλεπαν από την οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού τηλεφώνου τους να υπάρχουν αλλού. Παιδιά που αρκεί να τα δεις σε ένα φιλικό παιχνίδι για να καταλάβεις ότι μαθαίνουν το ποδόσφαιρο σωστά.
Και πώς μαζεύονται τα χρήματα που βάζουν καύσιμο για να λειτουργεί αυτή η ομάδα σε αξιοζήλευτες συνθήκες; Ένα γήπεδο πλημμυρισμένο με δεκάδες διαφημιστικές πινακίδες, στις οποίες προβάλλεται περίπου το σύνολο των τοπικών επιχειρήσεων, διότι η τοπική αγορά βλέπει την αξία της σύνδεσης με μια τόσο καθαρή προσπάθεια. Μια τοπική κοινωνία που βοηθά με “χορηγίες” που έχουν τον αυθεντικό ορισμό, διότι οι χορηγοί δεν παίρνουν καμιά άλλη ανταπόδοση εκτός από την χαρά που νιώθουν καμαρώνοντας τα παιδιά της περιοχής που μαθαίνουν σωστά και παίζουν σωστά ποδόσφαιρο και την ευτυχία της συνείδησης ότι βοηθούν να συμβεί όλο αυτό.
Συνήθως στεναχωριέμαι και μαυρίζω με τις ιστορίες ελληνικού ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Ακριβώς γι’ αυτό βρήκα νόημα να μοιραστώ την ιστορία της ύπαρξης μιας ερασιτεχνικής ομάδας που λειτουργεί όπως θα έπρεπε να λειτουργούν τα ερασιτεχνικά ποδοσφαιρικά σωματεία. Με θυμώνει αφάνταστα που η επικρατούσα κατάσταση στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο όχι απλώς δεν ευνοεί αλλά κάνει το αντίθετο – διώχνει τα μικρά παιδιά και τα στέλνει στις ακαδημίες των ποδοσφαιρικών εταιρειών. Συχνά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο υπάρχει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο έτσι όπως το έχουμε, οι Έλληνες, καταντήσει. Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι εξαιρέσεις, για να μας δίνουν κουράγιο και κυρίως να ξαναβάζουν το κεφάλι στη θέση του για όλους εμάς που καμιά φορά αναρωτιόμαστε αν είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Μια χαρά τα σκεφτόμαστε. Αν έχετε αμφιβολία, κάντε μια βόλτα στη Μακρακώμη.
Πηγή: Gazzetta
