Του Θάνου Σαρρή
Είναι ξημερώματα, αλλά μάλλον ελάχιστοι από εκείνους που έζησαν την ιστορική βραδιά της Νέας Φιλαδέλφειας κοιμούνται. Όσο κουραστική κι αν ήταν η εβδομάδα τους, όσο δύσκολη κι αν είναι η καθημερινότητα. Μπήκαν όλα σε δεύτερη μοίρα, γιατί αυτή τη βραδιά τα όνειρα έγιναν πραγματικότητα.
Τι είναι άλλωστε το όνειρο; Ένα κράμα επιθυμιών, αναμνήσεων και συναισθημάτων. Όλα αυτά ήρθαν στο φως, στον τόπο που η ΑΕΚ συνάντησε ξανά την ιστορία της, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το είπε άλλωστε ο Γιώργος Τσακίρης, ο οποίος από το πρωί γυρνούσε στα στενά των δικών του αναμνήσεων: Τα μπάζα έγιναν όνειρα. Και τα όνειρα πράξη. Πέρασαν 19 χρόνια, αλλά ακόμα κι εκείνοι που όταν είδαν τα συντρίμμια του «Νίκος Γκούμας» βυθίστηκαν στο σκοτάδι, είχαν πάντα μέσα τους την ελπίδα. Ανεβοκατέβαιναν τη Δεκελείας και κάπου μέσα τους πίστευαν ότι το χωράφι θα αποκτήσει ξανά ζωή. Κοίταζαν τα μπάζα κι άκουγαν το τραγούδι της κερκίδας.
Η επιστροφή της ΑΕΚ στο σπίτι ήταν ακριβώς όπως έπρεπε. Πλημμυρισμένη από δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Και ήταν ακριβώς όπως έπρεπε, γιατί επέστρεψε στο σπίτι, στη γειτονιά της. Εκεί που γαλουχήθηκε η ιστορία της, στα ποτισμένα από μνήμες και συναισθήματα χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας.
Το καταλάβαινες εύκολα, συζητώντας με τις διαφορετικές γενιές που κατέκλυσαν το γήπεδο, ακόμα και χωρίς εισιτήριο, για τα εγκαίνια. Μιλούσαν για τις καταβολές τους, για την προσφυγιά, για την ιστορία για χαρές και λύπες. Για τη δική τους Νέα Φιλαδέλφεια. Δάκρυζαν από συγκίνηση δίπλα στα παιδιά τους, που έμαθαν για το ιστορικό γήπεδο της ΑΕΚ μέσα από τις διηγήσεις και τις εικόνες από το παρελθόν. Έσφιγγαν τα χείλη, προσπαθώντας να μην «σπάσουν» μπροστά στην επόμενη γενιά. Κάποιοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι.
Η ευτυχία όμως ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλο συναίσθημα. Γιατί η ίδια διαδρομή που έκαναν κάποτε με τους δικούς τους γονείς, φορώντας ένα φθαρμένο κασκόλ στο λαιμό, πλέον επαναλαμβάνεται. Και στη θέση τους βρίσκονται τα δικά τους παιδιά. Ξέρουν ότι γυρίζουν κάπου εκεί, ακόμα κι αυτοί που δεν πρόλαβαν την επιστροφή.
Το τραγούδι έκανε παύση για ιστορίες από αγώνες και «μύθους», κάποιοι εκ των οποίων παρέλασαν στον αγωνιστικό χώρο. Όχι με φανέλες, αλλά με κοστούμια. Κάποιοι υποβασταζόμενοι, άλλοι σε ροδάκια. Αλλά ήταν εκεί. Ξάφνου οι μύθοι ζωντάνεψαν, η πραγματικότητα έγινε ένα με τις αναμνήσεις και άνθρωποι κάθε ηλικίας έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά, φωνάζοντας για όλα εκείνα που τους ομορφαίνουν τη ζωή.
Θα ήταν το ίδιο αν η βραδιά αυτή γινόταν κάπου μακριά, σε ένα υπερσύγχρονο γήπεδο, αλλά αλλού; Θα πω πως όχι. Γιατί στο σπίτι δεν αρκεί απλώς να χτυπά η καρδιά. Η καρδιά της ΑΕΚ και κάθε άλλης ομάδας, δεν σταματά με τον ξεριζωμό. Χτυπούσε στο ΟΑΚΑ, στα Λιόσια, οπουδήποτε έπαιζαν οι ποδοσφαιριστές και ο κόσμος έδινε το αντίστοιχο χρώμα στις κερκίδες. Όμως δεν ήταν το πραγματικό της σπίτι, ακόμα κι αν ρίζωνε σ’ αυτό για περισσότερα χρόνια.
Το πραγματικό σπίτι, περικλείει όλα αυτά τα συναισθήματα που γεννήθηκαν την 30η του Σεπτέμβρη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα στέκια του παρελθόντος, τις διαδρομές που γίνονται με κλειστά μάτια, το ίδιο δρομολόγιο με το αυτοκίνητο, τα πόδια ή το τρένο. Το γουρλίδικο παρκάρισμα, τον καφέ από την ίδια γωνία. Τη γειτονιά που διαμορφώθηκε παράλληλα με την ομάδα, τα παιδιά που ταυτίστηκαν μαζί της ακόμα κι αν έμεναν πολλά χιλιόμετρα μακριά. Στους τοίχους του φωλιάζουν θύμησες, ιστορίες, ψυχές που το έζησαν και δεν είναι πια εδώ. Η ιστορία μιας μεγάλης ομάδας που αποσυνδέεται από τον τόπο της δεν σταματά, αλλά αλλάζει.
Όπως είπε ο Δημήτρης Μελισσανίδης, η ΑΕΚ πόνεσε, έκλαψε, αγωνίστηκε, αλλά είναι και πάλι εδώ, συναντώντας την ιστορία της. Τις ρίζες της. Στο δικό της σπίτι, στη δική της πατρίδα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχαστεί ποτέ…
Πηγή: Gazzetta
