Του Βασίλη Σαμπράκου
Ο Δημήτρης είναι 17 ετών. Υποστηρίζει την ΑΕΚ. Την ΑΕΚ που γνώρισε στα παιδικά του χρόνια, αυτή που έφτασε να δει από κοντά στο γήπεδο και να την αγαπήσει. Η ΑΕΚ που γνώρισε ο Δημήτρης στα παιδικά του χρόνια, και αυτή που συνέχισε να ζει μέχρι σήμερα ήταν μια άστεγη ομάδα. Μια ομάδα χωρίς έδρα. Οταν γεννήθηκε ο Δημήτρης, το 2005, το γήπεδο της ΑΕΚ είχε κατεδαφιστεί. Οι παραστάσεις του Δημήτρη από την ΑΕΚ της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν μόνο ψηφιακές. Τη γνώρισε μέσα από όσα βίντεο ανακάλυψε στο YouTube και τις άλλες πλατφόρμες. Και τη γνώρισε μέσα από τις διηγήσεις των μεγαλύτερων.
Τις προάλλες, που βρεθήκαμε να κουβεντιάζουμε σχετικά με το νέο γήπεδο, το οποίο είχε ήδη προλάβει να επισκεφθεί, ο Δημήτρης, που είναι ανιψιός μου, εκφραζόταν με μια ανυπομονησία και έναν ενθουσιασμό που είναι πολύ αναγνωρίσιμος: ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς.
Δεν πρόκειται για την πρώτη φορά του Δημήτρη στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Πρόκειται για την πρώτη του φορά στο γήπεδο της ΑΕΚ, γενικώς. Και αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά που είναι σήμερα έως 20 ετών, αλλά και για πολλά από τα μεγαλύτερα παιδιά – δηλαδή αυτά που είναι έως και 30 ετών. Για ένα πολύ μεγάλο μέρος φίλων της ΑΕΚ, αυτή εδώ θα είναι η πρώτη τους φορά σε γήπεδο που είναι της ΑΕΚ. Μέχρι σήμερα δεν είχαν γνωριστεί με ένα βασικό μέρος της ταυτότητας ενός συλλόγου, με την έδρα του. Και αυτό εξηγεί σε όλους αυτούς που δεν τον αντιλαμβάνονται τον ενθουσιασμό των ΑΕΚτσήδων το γιατί τρελαίνονται, ενθουσιάζονται, ανυπομονούν και διαρκώς μοιράζονται υλικό και συναισθήματα μέσα από τα social media. Ετοιμάζονται για την πρώτη τους φορά. Από σήμερα θα αρχίσουν να γνωρίζουν την ΑΕΚ στο όλον.
Αυτό που ζει σήμερα η ΑΕΚ δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στην Ελλάδα, διότι δεν υπήρξε ποτέ μεγάλη ομάδα που έμεινε άστεγη για περίπου μια 20ετία. Δεν είναι απλώς ότι έφτιαξε ένα νέο γήπεδο και μοιράζεται τη χαρά της. Είναι ότι δεν είχε γήπεδο από το 2003. Είναι ότι ένα μεγάλο μέρος των φίλων της θα μπει για πρώτη φορά στην πραγματική έδρα της αγαπημένης του ομάδας.
Στο δικό μου μυαλό το πρώτο γήπεδο της ΑΕΚ ήταν κάτι πολύ βαρύτερο από ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ήταν ο τόπος καταγωγής του παππού μου, του οποίου το όνομα έχω. Ο Πόντιος παππούς, Βασίλης, γεννημένος το 1914, ήρθε από την Μόσχα με το πλοίο ορφανός στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Νέα Ιωνία. Υιοθετήθηκε από έναν Σμυρνιό που κατοικούσε στη Νέα Ιωνία. Και δεν έγινε ΑΕΚ – η ΑΕΚ έγινε ο αυτοπροσδιορισμός του. Το χτίσιμο του σταδίου της Νέας Φιλαδέλφειας το 1930 ήταν μια από τις αγαπημένες ιστορίες του. Διότι αυτό το γήπεδο έγινε μέρος του κόσμου του. Ήταν ο κοινωνικός του χώρος. Ο τόπος που συναντούσε όλους τους πρόσφυγες που κατοικούσαν στη Νέα Ιωνία και τις γύρω περιοχές. Ο τόπος που συναντούσε αργότερα τους νέους συγγενείς του, τους συγγενείς της γυναίκας του, η οποία ήταν πρόσφυγας από το Ικόνιο. Ο παππούς ένιωθε ότι ανήκει κάπου, είχε βρει ένα κομμάτι γης που το θεωρούσε τον τόπο του, διότι εκεί βρισκόταν με τους ανθρώπους του. Η Νέα Φιλαδέλφεια είχε γίνει το χωριό του. Όλο αυτό για εκείνον ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αγάπη για μια ποδοσφαιρική ομάδα, διότι του κάλυπτε πολύ μεγαλύτερες και βαθύτερες κοινωνικές ανάγκες από την ποδοσφαιρική ψυχαγωγία.
Στα εγκαίνια ή στο πρώτο επίσημο παιχνίδι, δηλαδή όποτε βρει την ευκαιρία να το επισκεφθεί, ο Δημήτρης θα πάει σε ένα ολοκαίνουργιο γήπεδο, την πρώτη έδρα της ΑΕΚ που θα γνωρίσει στη ζωή του, πατώντας το ίδιο κομμάτι γης που ο προπάππους του αισθανόταν ως τον τόπο του. Κρίνοντας από τον εαυτό μου, δηλαδή από το πώς ένιωσα την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη και περπάτησα στο Φανάρι ή στα Πριγκηπονήσια και μου φαινόταν σαν να ξεναγούμαι στις παιδικές εικόνες που έπλαθε το μυαλό μου όταν άκουγα τις διηγήσεις των γιαγιάδων μου που είχαν γεννηθεί, και κάποιες είχαν προλάβει να μεγαλώσουν εκεί, αυτή η στιγμή θα είναι ιδιαίτερη. Προφανώς δεν έχουν όλοι προσφυγικές ρίζες. Στην πλειονότητά τους όμως τα παιδιά που δεν είχαν πάει στο «στάδιο Νέας Φιλαδέλφειας» ή «Νίκος Γκούμας» και θα δουν για πρώτη φορά σήμερα την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια είναι παιδιά που έχουν ακούσει ιστορίες από τους μεγαλύτερους για την πρώτη έδρα της ΑΕΚ. Γι’ αυτό ανυπομονούν. Διότι για πρώτη φορά στη ζωή τους θα το ζήσουν. Θα ζήσουν την ιστορία που θα γράφεται στον τόπο που είχαν λάβει χώρα οι ιστορίες, με τις διηγήσεις των οποίων ανατράφηκαν.
Το πρώτο γήπεδο της ΑΕΚ το έζησα μικρός, ως ball boy στις προπονήσεις της ΑΕΚ στη δεκαετία του ‘80. Κι ύστερα έζησα μια περίοδο πολλών ετών, ως ρεπόρτερ, κατά την οποία περνούσα καθημερινά ατελείωτες ώρες ως θαμώνας των – ανοικτών τότε – προπονήσεων της ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Έζησα αμέτρητα παιχνίδια μέσα σε αυτό. Και μετά το είδα να κατεδαφίζεται. Και έφτασα να πιστεύω ότι δεν πρόκειται να σηκωθεί νέο στην ίδια θέση. Ακόμη και σήμερα πιστεύω ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης είναι ο μόνος που θα μπορούσε να χτίσει γήπεδο στον ίδιο χώρο, όπως η ιστορία απέδειξε. Για την ΑΕΚ ο Μελισσανίδης περνά από σήμερα στην αθανασία.
Τόσο την πρώτη φορά, που το επισκέφθηκα γιαπί, όσο και το βράδυ της περασμένης Τρίτης που πέρασα την υπόγεια διάβαση και το είδα να ορθώνεται δίπλα μου επιβλητικό, δυσκολευόμουν να το πιστέψω ότι υπάρχει. Μια μεγάλη ομάδα που ζούσε για 7,5 δεκαετίες στο γήπεδό της, υποχρεώθηκε να ζήσει για 2 δεκαετίες χωρίς γήπεδο. Και τώρα μπαίνει στο καινούργιο της γήπεδο. Στην Ελλάδα αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ και εύχομαι να μη ξανασυμβεί ποτέ. Αυτό είναι που κάνει τόσο ιδιαίτερη την αποψινή στιγμή, των εγκαινίων. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν όσοι αντιλαμβάνονται ως υπερβολικό τον ενθουσιασμό των οπαδών της ΑΕΚ. Δεν είναι ότι μπαίνουν σε νέο σπίτι. Είναι ότι έχουν σπίτι – κάποιοι για πρώτη φορά στη ζωή τους και κάποιοι άλλοι σε μια εποχή που είχαν πιστέψει ότι δεν θα ξαναμπούν σε σπίτι της ΑΕΚ. Είναι ότι αποκτούν τον βιότοπό τους. Διότι στο γήπεδο δεν πας για να δεις 90’ λεπτά ποδοσφαίρου. Πας για να ζήσεις, να γιορτάσεις, να κοινωνικοποιηθείς, να χτίσεις φιλίες και δεσμούς που κρατούν χρόνια, να αποκτήσεις κοινά βιώματα με ένα σωρό αγνώστους με τους οποίους μοιράζεσαι το ίδιο πάθος. Για δύο δεκαετίες οι οπαδοί της ΑΕΚ το είχαν χάσει αυτό. Κάποιοι δεν είχαν αποκτήσει ποτέ αυτό το προνόμιο – της Κυριακής του γηπέδου που είναι μια ολόκληρη ιεροτελεστία που ξεκινά από νωρίς το μεσημέρι και ολοκληρώνεται το βράδυ. Από σήμερα η ιστορία της ΑΕΚ αλλάζει, διότι αλλάζει η ζωή των οπαδών της.
Πηγή: Gazzetta
