Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Πριν από πολλά πολλά χρόνια ένας φίλος οπαδός της ΑΕΚ, ο Γιώργος Χειλάς, σήμερα διαπρεπής λοιμοξιολόγος, μου χάρισε ένα βιβλιαράκι με την ιστορία της ΑΕΚ – πολύ ξεχωριστό. Πρόκειται για μια ειδική έκδοση της εφημερίδας Αθλητική Ηχω. H εφημερίδα πρωτοκυκλοφόρησε το 1945. Το βιβλιαράκι είναι του 1953. Στην ειδική αυτή έκδοση αναφέρεται η ιστορία της κατασκευής του πρώτου γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλάδέλφεια. Την αντιγράφω και σας την παρουσιάζω σήμερα που η ΑΕΚ επιστρέφει στην έδρα της. Είναι κατά κάποιο τρόπο το δικό μου δώρο στους φίλους της ΑΕΚ, που ενώ γιορτάζουν την επιστροφή στο σπίτι μετά από 19 χρόνια, καλό είναι να ξέρουν και πως πριν από περίπου εκατό χρόνια άρχισαν όλα.
Γράφει ο άγνωστος συγγραφέας κι εγώ αντιγράφω διατηρώντας το ύφος και την ορθογραφία του κειμένου: «Αν και η ΑΕΚ εμφανίζεται επίσημα ως σωματείο με γήπεδο δικό του γύρω στα τέλη του 1929 και μολονότι το γήπεδό της εφαίνεται ότι εγκαινιάσθη τον επόμενο χρόνο, επί της ουσίας είχε αποκτήσει μόνιμη βάση πολύ πριν: γύρω στο 1926. Τότε με πρωτοβουλία του κ. Χρυσάφη, που ήτο σύμβουλος της ΑΕΚ και μέλος της «Κεντρικής Επιτροπής δια τη Στέγαση των προσφύγων» έγιναν ενέργειες στο Υπουργείο Πρόνοιας και παραχωρήθηκε στον εν λόγω οργανισμό ένας δενδροφυτευμένος και ανώμαλος χώρος εις την Νέα Φιλαδέλφεια».
«Η επιτροπή χαρακτήρισε τον χώρο σαν γυμναστήριο – μελλοντικό βέβαια – για τα παιδιά των προσφύγων. Τον καιρό, όμως, εκείνο ο συνοικισμός της Νέας Φιλαδέλφειας συνεχώς εμεγάλωνε και ήταν ορατός ο κίνδυνος, αν δεν μετατρεπόταν ο χώρος σε πραγματικό γυμναστήριο να καταληφθεί για τη δημιουργία οικιών. Οι Αεκτζήδες φίλαθλοι και οι ποδοσφαιριστές, εμπρός στον κίνδυνο να χαθεί ο χώρος πήρανε μια πραγματικά ιστορική απόφαση. Μαζεύτηκαν ένα βράδυ καμιά διακοσαριά με τσεκούρια, φτυάρια, μαχαίρια, αξίνες και ό,τι άλλο βρήκαν και δουλεύοντας αδιάκοπα κάτω από το φως του φεγγαριού το πρωί ξερίζωσαν όλα τα δέντρα! Οσοι έζησαν τις στιγμές εκείνες δεν τις ξέχασαν ποτέ. Ηταν ένα θέαμα καταπληκτικό και μεγαλειώδες».
(…)«Υστερα, με εθελοντική εργασία βασικά, έδωσαν στον χώρο κάποια μορφή γηπέδου και χρησιμοποιώντας ότι περισσεύει από τα υλικά των εργολάβων που έχτιζαν τα προσφυγικά σπίτια ύψωσαν μια πρόχειρη μάνδρα, ώστε το γήπεδο να αποκτήσει είσοδον. Με τον καιρό αυτή συμπληρώθηκε από ένα ξύλινο περίφραγμα κι έτσι από το τίποτα, εκεί όπου άλλοτε βρισκόταν ένα ανώμαλο δασώδες ύψωμα, ξεπρόβαλε ως διά μαγείας ένα γήπεδο τεράστιο με ξύλινα γκολποστ, χωρίς χώρους για θεατές και χωρίς αποδυτήρια, αλλά που γρήγορα γέμισε από τα παιδιά της περιοχής και τας φωνές τους».
«Χρειάστηκαν μερικά χρόνια ώσπου το νέο απόκτημα της ΑΕΚ να αρχίσει να παίρνει την σημερινή οριστική μορφή του. Τα αποδυτήρια έγιναν από τον εργολάβο κ. Παπάζογλου και στα 1930, ξαφνικά ένα πρωί, ο κόσμος της Νέας Φιλαδέλφειας μαθαίνει πως σήμερα η ΑΕΚ θα κάνει τα επίσημα εγκαίνια και τον αγιασμό στο γήπεδο της! Από κει και πέρα τα πράγματα έγιναν απλά. Το 1934 ο αείμνηστος δήμαρχος Κωνσταντίνος Κοτζιάς ενδιαφέρθηκε για το γήπεδο της ΑΕΚ προσωπικά, δίνοντας εντολή να ισοπεδωθεί εκ νέου ο αγωνιστικός χώρος ώστε να γίνει καταλληλότερος για μεγάλα παιχνίδια και να τοποθετηθούν μεταλλικά γκολπόστ, πολυτέλεια αληθινή. Με δικά του κονδύλια, αλλά και την απαραίτητω επιστασίαν, εχρησιμοποιήθη ξηρολιθιά, κατά το πρότυπο του του Σταδίου του Βερολίνου για το στίβο ενώ τοποθετήθηκε και μόνιμο κιγλίδωμα».
(…) «Το 1945, αμέσως μετά τον πόλεμο, ένας ενθουσιώδης φίλαθλος ο κ. Σπύρος Σκούρας βοήθησε να αποκτήσει το γήπεδο της πρώτες του εξέδρες, ωστόσο η μεγάλη εξέδρα, μήκους 63 μέτρων έγινε αργότερα, το 1950. Πριν συμπληρωθεί χρόνος βρέθηκε τρόπος και χρήματα, τα οποία προέκυψαν από οικονομίες και εράνους, να προστεθούν άλλα 40 μέτρα στην εξέδρα, ώστε αυτή να απλωθεί εις όλο το μήκος της μίας πλευράς του γηπέδου. Αρχές Μαΐου του 1952, αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, συμπληρώθηκε ο κύκλος των εργασιών και μπήκαν τα θεμέλια της καινούργιας εξέδρας απέναντι από την παλιά, δηλαδή προς την οδό Καποδιστρίου. Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το γήπεδο και έγινε ένα σύγχρονο στάδιο, αυτό που καμαρώνουμε σήμερα».
Η ιστορία συνεχίζεται
Αυτά γράφτηκαν το 1953. Σήμερα ο κόσμος της ΑΕΚ θα καμαρώσει ένα άλλο γήπεδο: ολοκαίνουργιο. Ένα γήπεδο του οποίου η ιστορία δεν σταμάτησε να τρέχει ούτε κι όταν κατεδαφίστηκε. Η κατεδάφισή του έγινε λόγος για να ανοίξει ένας μεγάλος κύκλος αγωνίας, πόνου και δακρύων, η ΑΕΚ χάνοντας το γήπεδο, δηλαδή την πραγματική αναφορά της, υπέφερε και υπέφερε πολύ. Ωστόσο το ίδιο αυτό γήπεδο υπήρξε και παυσίπονο: όταν αποφασίστηκε η κατασκευή του κι άρχισαν όλοι να μετράνε το χρόνο για την επιστροφή το έργο υπήρξε για χρόνια για τον κόσμο της ΑΕΚ ένα είδος «Εν τούτω Νίκα», ένας αληθινός φάρος σε ένα ταξίδι επιστροφής προς μια χαμένη κανονικότητα.
Κάποτε θα κυκλοφορήσει ένα άλλο βιβλίο με την μοντέρνα ιστορία της ΑΕΚ και σε αυτό θα καταγραφούν οι περιπέτειες της κατασκευής του νέου γηπέδου που μόνο λίγες δεν ήταν. Σήμερα ωστόσο είναι για τον λαό της ΑΕΚ μια μέρα χαράς: η στιγμή της επανασύνδεσης με τις μεγάλες μέρες της ιστορίας της ομάδας – πριν καν το γήπεδο ανοίξει στον κόσμο της ΑΕΚ υπάρχει η βεβαιότητα πως έρχονται επιτυχίες και οι θρίαμβοι κι αυτό το αίσθημα είναι ανεκτίμητο και μοναδικό.
Δεν χωρά αμφιβολία πως χωρίς την ξεροκεφαλιά, την επιστασία και την πίστη του Δημήτρη Μελισσανίδη το γήπεδο δεν θα είχε γίνει ποτέ: όταν χρησιμοποιούμε την φράση «έργο ζωής» η ΟΠΑΠ Αρίνα, ως έργο του Μελισσανίδη, θα είναι πάντα ένα καλό παράδειγμα για το τι μπορεί να πετύχει ένας άνθρωπος έτσι και ορίσει ένα στόχο. Οσο πιο μεγάλος και πιο δύσκολος, τόσο πιο σημαντικό θα είναι το αποτέλεσμα. Κι όσο πιο σημαντικό θα είναι το αποτέλεσμα, τόσο πιο μεγάλη θα είναι πάντα η χαρά, η ευτυχία και η ικανόποίηση. Ολα αυτά δηλαδή που η ΑΕΚ έχει και σήμερα ανάγκη.
Εύχομαι στους οπαδούς της ΑΕΚ να βλέπουν πάντα σε αυτό το γήπεδο μια ομάδα ανταξιά του, που θα το τιμά και θα το ομορφαίνει. Που για αυτή και για το γήπεδό της θα καμαρώνουν όπως τα προσφυγόπουλα που το θεμελίωσαν το 1926 με τη δουλειά και τις αξίνες τους. Είχα πάντα την βεβαιότητα ότι η ιστορία της ΑΕΚ είναι εν πολλοίς η ιστορία του γηπέδου της…
Πηγή: Karpetshow
