Επιλογή Σελίδας

Του Θάνου Σαρρή

Πριν από περίπου έξι χρόνια, περπάτησα στενό-στενό την παλιά γειτονιά του Γιάννη, στο πλαίσιο ενός μεγάλου έντυπου αφιερώματος για τη ζωή του, αναζητώντας τα βήματά του τον καιρό τα όνειρα φάνταζαν ουτοπικά. Μιλώντας με γείτονες, παιδικούς φίλους, ανθρώπους που στήριξαν την οικογένεια Αντετοκούνμπο. Εκεί, στη Λιοσίων, στεκόταν ακόμα η πινακίδα του «ροζ» ξενοδοχείου που ανήκε στον ποιμένα του κοπαδιού που ξεκίνησε το #not_my_national_team, το οποίο έγινε trend στο twitter, στον κόσμο που μπορούν να φωλιάζουν ακόμα ανώνυμα. Έγινε trend, τελικά, περισσότερο λόγω των αντιδράσεων του κόσμου, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή ήταν η σωστή επιλογή, γιατί επί της ουσίας έδωσε νούμερα στα μηδενικά, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Θυμήθηκα το οδοιπορικό εκείνο, γιατί μου γεννήθηκε το ίδιο ερώτημα πριν από λίγες μέρες, βλέποντας τον δις MVP και πρωταθλητή του NBA από κοντά, να δουλεύει το σουτ του και να μιλάει στους Έλληνες δημοσιογράφους: Έχουμε στα αλήθεια αντιληφθεί τι σημαίνει να φορά αυτό το παιδί τη φανέλα της Εθνικής;

«Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ένα μάθημα ζωής», μου είχε πει αφοπλιστικά η Μίριν Φέιντερ, συγγραφέας του βιβλίου «Γιάννης – εκτόξευση στα Αστέρια». «Παράδειγμα προς μίμηση σε όλον τον κόσμο», μου τον είχε αποκαλέσει ο Ισπανός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Άλβαρεθ, που είχε ταξιδέψει στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να τον συναντήσει. Μάλλον όχι για όλον τον κόσμο. Κολλημένα μυαλά πάντα θα υπάρχουν. Κι αν η πορεία του Γιάννη έκανε πολλούς, ανάμεσά τους και πρόσωπα του πολιτικού βίου, να το βουλώσουν, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα καραδοκούν σ’ ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης για να εμφανιστούν όπως τα σαλιγκάρια στη βροχή. Μιλάμε, άλλωστε, για τους όμοιους εκείνων που σήκωσε η Ελλάδα Euro και βγήκαν στους δρόμους για να στήσουν πογκρόμ σε μετανάστες και να τους φωνάξουν ότι δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ.

Όχι, η «επίσημη αγαπημένη» δεν είναι η ομάδα τους. Δεν ήταν ούτε όταν την οδήγησαν στην κορυφή ο γιος ενός τσαγκάρη μετανάστη στο Νιου Τζέρσι και ένα φτωχόπαιδο από την Κοκκινιά, με προσφυγικές ρίζες. Ασχέτως αν μετά, τους έκαναν σημαίες. Πώς μπορούν να ταυτιστούν μ’ ένα σύνολο που αφήνει στην άκρη το «εγώ» για χάρη του «εμείς», με έννοιες όπως η αλληλεγγύη και η ομαδικότητα, που την επανέφεραν στην κορυφή το 2005; Πώς να αφουγκραστούν έναν αστέρα του NBA που λέει ότι «Θα προσαρμοστώ εγώ στην Εθνική και όχι αυτή σε εμένα» και αναφέρει τα ονόματα των συμπαικτών του περισσότερο από το δικό του;

Πώς να καταλάβουν ότι η απόφαση του «Greek Freak» να παίξει με τα χρώματα της Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ δεν ήταν χωρίς ρίσκο για τη σεζόν που ακολουθεί με τους Μπακς; Πώς να αντιληφθούν τις φράσεις του: «Να παίξουμε ο ένας για τον άλλον, να παίξουμε για τη φανέλα». Πώς να χωνέψουν ότι η ίδια η λέξη «Greek» τον ακολουθεί και τον κάνει γνωστό στα πέρατα του κόσμου;

Γιατί η Εθνική και όλες οι εθνικές, όσο σπουδαίους παίκτες κι αν είχαν, έφτασαν στην κορυφή όταν κατάφεραν να κάνουν αυτά που λέει ο Γιάννης. Όταν έγιναν ένα. Ασχέτως χρώματος, θρησκείας, τόπου γεννήσεως. Πού να χωρέσουν όλα αυτά στο μυαλό εκείνων που δηλητηριάζουν οτιδήποτε φέρει τη σημαία και στέκονται γυμνοί από όνειρα. Ας με συγχωρέσει ο Παντελής Ροδοστόγλου που χρησιμοποιώ έναν στίχο του γι’ αυτούς. Προφανώς, λοιπόν, δεν είναι η ομάδα τους. Και ποτέ δεν θα γίνει.

Οι ρατσιστές βρίσκουν τρόπο να οικειοποιηθούν την επιτυχία και θυμούνται ξανά τα άθλια συμπλέγματά τους στην αποτυχία. Όχι μόνο εδώ, παντού. «Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όταν κάνω κάτι καλό είμαι Αμερικανός, ενώ όταν κάνω λάθος, είμαι απλά ένας μαύρος», έλεγε ο Τόμι Σμιθ. Ο Γιάννης και τα αδέρφια του έχουν ξεπεράσει τόσα εμπόδια στη ζωή τους, που δεν τους βλέπουν καν. Και τα υπόλοιπα «αδέρφια» του, εκείνα που φορούν την ίδια φανέλα και μοιράζονται το κοινό όνειρο για διάκριση στο Ευρωμπάσκετ, θα είναι δίπλα στην ομάδα όποια κι αν είναι η κατάληξη του ταξιδιού της. Όπως και τα εκατομμύρια κόσμου, που νιώθουν αθλητισμό.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This