Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Ταμείο, πρώτης εβδομάδας Αυγούστου. Ηδη η προοπτική τουλάχιστον να πιάσουμε τη “βάση” των (όπως πέρυσι) 2/4 ομάδων σε ευρωπαϊκό όμιλο, φαντάζει απόμακρη. Δύο γκολ διαφορά, είναι η σπάνια εξαίρεση όποτε αναποδογυρίζουν. Ο κανόνας είναι ότι δεν αναποδογυρίζουν. Τα τρία 4-2-3-1 με Τσέριν, Κούντε, Γαρσία στη θέση-δέκα, απέδωσαν ένα γκολ σε 270 λεπτά. Από το “γνωστό” στημένο, Βαλμπουένα/Ελ Αραμπί. Και ο Πέντρο Μαρτίνς εδώ που τα λέμε, σε κατάσταση απόγνωσης το ίδιο θα έκανε. Το ίδιο είχε κάνει, επανειλημμένως. Οχι κάτι διαφορετικό.      

Ηλθε το γκολ στο τέλος της ζόρικης νύχτας, μία εντός έδρας ισοπαλία μετά από δύο καθαρές ήττες σε τρία παιγνίδια, και έπεσε στο τοπίο σαν σταγόνα από βάλσαμο. Απόδειξη έκπτωσης. Συνολικής έκπτωσης του πήχυ. Αυτή τη στιγμή, τα ρεαλιστικά λεφτά είναι στην προοπτική της 1/4 ομάδας. Και αν αυτή τη, μία και μοναδική, συμμετοχή σε όμιλο πρόκειται να την υποστηρίξει ο συγκεκριμένος Ολυμπιακός, η προοπτική δεν είναι χλωμή απλώς. Γίνεται ζοφερή. Δεν το σώζει, κανείς Κλάτενμπεργκ και κανένα φράγκο από το Στοίχημα. Αποτίμηση πρώτης εβδομάδας Αυγούστου, τέλος.

Για την Πράγα, εσωτερικά μπορούμε να καταναλώσουμε ό,τι κάνουμε κέφι. Δεν θα βοηθήσει, ιδιαίτερα. Η ποδοσφαιρική πραγματικότητα είναι απλή, και ήταν κρυστάλλινα ορατή…από την Αθήνα. Εντεκα εναντίον έντεκα, έντεκα εναντίον δέκα, δέκα εναντίον δέκα, και στις τρεις “φάσεις” του ματς η Σλάβια ήταν η πιο έτοιμη για τη δουλειά ομάδα. Σε ταχύτητα, σε δύναμη, στις δεύτερες μπάλες, στη συνδυαστικότητα ανάμεσα στις αντίπαλες γραμμές, στην επιθετική φιλοδοξία. Ο Παναθηναϊκός φάνηκε πως ήταν η ανέτοιμη, για τη δουλειά, ομάδα του ζευγαριού.

Οι Τσέχοι έψαχναν την ευκαιρία τους για άμεσες μεταβάσεις, ασχέτως αν έβγαζαν ή δεν έβγαζαν κραχτές φάσεις, στο καθετί. Σε ένα πολύ ανοιχτό πάρσιμο της μπάλας, ή δύο, του Κώτσιρα. Σε μια μπάλα (ή δύο ή τρεις ή τέσσερις) που δεν την υπεράσπισε “με πλάτη” ο Ιωαννίδης. Αφηναν τους σέντερ-μπακ του Παναθηναϊκού ανενόχλητους να παίξουν, αλλά έκλειναν όλες τις ενδεχόμενες πρώτες πάσες των σέντερ-μπακ. Μάρκαραν στενά δηλαδή, τους δυνητικούς αποδέκτες της πρώτης πάσας των σέντερ-μπακ. Οι οποίοι σέντερ-μπακ, από ανασφάλεια μη τη δώσουν σε μαρκαρισμένο συμπαίκτη και γίνει στραβή, πήγαιναν σε μεγάλες μεταφορές της μπάλας. Ο,τι ήθελε η Σλάβια, ακριβώς.

Τίποτα να μη δεις, μόνο που μαθαίνεις ότι ο Παναθηναϊκός έκλεισε τον αγώνα με τριάδα μπροστά Βαγιαννίδης/Σπόραρ/Καμπετσής καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Η ειρωνεία είναι ότι ακόμη και το καλύτερο που συνέβη στη ροή ολόκληρης της αναμέτρησης, η ωραιότερη ατομική ενέργεια κόντρα στην ισορροπία των άλλων, το εγκάρσιο σούπερ σόλο του Παλάσιος τελείωσε…με αποβολή. Γενικώς οι αποβολές, και εκείνη της Σλάβια επίσης, ζημίωσαν τον Παναθηναϊκό. Μεγάλωσαν το γήπεδο ενόσω οι δυνάμεις λιγόστευαν. Το δεύτερο γκολ, καθρεφτίζει πόσο άνοιξαν οι χώροι.

Ο Ιβιτς στο Τελ Αβίβ και ο Βάις στον Πειραιά, καλά διαβασμένοι απ’ όσα η ζωή έδειξε, επεξεργάστηκαν το εναλλακτικό σχέδιο, ένα καραμπινάτο 5-3-2 η Μακάμπι, ένα όχι λιγότερο καραμπινάτο 5-4-1 η Σλόβαν, μέσα στο οποίο (το αξιοπρόσεκτο ήταν ότι) οι δικοί τους παίκτες, ενώ δεν είναι αυτό που συνήθως παίζουν, πάλι ένιωθαν άνετα. Ενιωθαν άνετα, επειδή το πίστευαν και αντιλαμβάνονταν πως μπορούσαν να το μεθερμηνεύσουν. Για κατάληξη; Μπούχτισαν να μετράνε, οι Ισραηλινοί περισσότερο, αλλά και οι Σλοβάκοι, καταστάσεις τετ-α-τετ. Ούτε ο Αρης ούτε ο Ολυμπιακός είχαν την ηρεμία, ότι ελέγχουν τη ροή.

Ο Μπούργος θυσίασε τον φορτσάτο Πάλμα προκειμένου, υποτίθεται, να μη χάσει τη μάχη της ισορροπίας απέναντι στους τρεις χαφ της Μακάμπι. Δεν βγήκε, η ιδέα. Αυτό που βγήκε, είναι ότι ο επίσης φορτσάτος Γκρέι αποκόπηκε. Αποκόπηκε, από εκείνον που μόλις είχε ξεκινήσει να συνηθίζει για άμεσο συνεργάτη του. Σαν να του έλειπε, το…χνώτο του Πάλμα κοντά του. Διόλου ανεξήγητο, το καλύτερο κομμάτι του Αρη στην αναμέτρηση ήταν το τελευταίο δεκαπεντάλεπτο-εικοσάλεπτο. Ο Αρης, αν κάτι πρωτίστως δεν είχε, ήταν προσωπικότητα. Κύρος. Αντί να παίξει “στο γήπεδό του”, πήγε κι έπαιξε “στο γήπεδο” της Μακάμπι. Κι έφαγε και το ξύλο του, από πάνω!

Φυσικά, δεν παραγνωρίζεται ότι έναντι του ενός-και-μόνο Γκρέι η Μακάμπι διαθέτει τέσσερις σέντερ-φορ που επιτρέπουν στον Ιβιτς την πολυτέλεια να τους βάζει στο 5-3-2, σαν σε σκυταλοδρομία, 2+2. Δύο επί ενάμισι ημίχρονο, οι άλλοι δύο στην τελική ευθεία ύστερα. Κι ο ένας από τους τέσσερις, αν μιλάμε για πολυτέλειες, να είναι ο Ζαχάβι αυτοπροσώπως! Εδώ παραγίνεται άνισος, ο συσχετισμός. Ο Βάις όμως, δεν ζει σε τέτοια πολυτέλεια. Στην πραγματικότητα, δεν είχε καν αληθινό σέντερ-φορ να βάλει στο Καραϊσκάκη. Και η Σλόβαν ωστόσο, ανταποκρίθηκε.

Πολύ πιο ανταγωνιστική εφέτος απ’ όσο πέρυσι στο ίδιο γήπεδο, μία εβδομάδα μετά την επίσκεψη της Μακάμπι Χάιφα η Σλόβαν είχε και ομοιότητες και διαφορές σε σχέση με τη Μακάμπι Χάιφα. Η ομοιότητα ήταν, στην οργάνωση και στην πίστη. Στο δουλεμένο ποδόσφαιρο. Η διαφορά, ήταν στην ποιότητα της “τελευταίας απόφασης”. Αλλά και έτσι, εάν καθ’ οδόν σε ρωτούσαν ποιος θα βάλει το πρώτο γκολ στον αγώνα, η αίσθηση ήταν Σλόβαν. Οπως στην Πράγα με τη Σλάβια, και με τη Σλόβαν ο επιδραστικός παίκτης στο να φτάνουν καλά στην επίθεση ήταν ο δεξιός μπακ. Ενας Σάλιακας. Εμείς, τον Σάλιακα τον αφήσαμε να πάει στη βήτα Γερμανίας. Μας περίσσευε, εδώ.

Ο Κορμπεράν παρουσίασε, τι άλλο θα μπορούσε άλλωστε, γενικώς τον Ολυμπιακό by Pedro Martins. Η περίπτωση-Κούντε στο δέκα δεν προέκυψε, αν πρέπει να σταθούμε σε μικρές διαφοροποιήσεις. Κι ο Ραντζέλοβιτς που έφερε στο χορτάρι όλη την πείνα και τη δίψα του, εν τέλει έκανε αυτό που κάνουν όλοι. Ο,τι καταλάβαινε! Δίχως σχέδιο και προσανατολισμό. Το αδούλευτο, τα κάνει όλα πιο δύσκολα. Ανατροφοδοτεί αρνητικότητα. Ακούς γιούχα στις αλλαγές, να μη ξέρεις ποιος αποδοκιμάζεται, αυτός που μπαίνει, αυτός που βγαίνει, γιατί αποδοκιμάζεται, ένας φαύλος κύκλος.

Σε αυτή τη συνθήκη, ότι η παρτίδα “με τα δόντια” κρατήθηκε στο πενήντα-πενήντα χάρη στο…γνωστό στημένο, όντως είναι κέρδος.  

Πηγή: Sdna

Pin It on Pinterest

Shares
Share This