Ούτε ο Παναθηναϊκός, ούτε ο Άρης, φυσικά ούτε ο Ολυμπιακός αποκλείστηκαν την Πέμπτη. Για τους δυο πρώτους ζητείται υπέρβαση και ανατροπή, οι Ερυθρόλευκοι με την Σλόβαν βρίσκονται στο 50-50, κι ας είχαν και πάλι τα χάλια τους. Θυμίζω, αν και δεν ξεχνιέται, ότι ο ΠΑΟΚ έχει ήδη αποχαιρετήσει τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ενώ και ο Ολυμπιακός έμεινε εκ νέου εκτός Τσάμπιονς Λιγκ με μια ξεγυριστή τεσσάρα στην έδρα του από την Μακάμπι Χάιφα. Και να πω επίσης ότι με εξαίρεση κάποια διαστήματα στο πρώτο παιχνίδι του Άρη με την Γκόμελ, οι εμφανίσεις των ελληνικών ομάδων μέχρι στιγμής είναι συνολικά αποκαρδιωτικές!
Με αφορμή όλα τα παραπάνω, βλέπω μια γενική διάθεση απαξίωσης για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ότι είμαστε περίπου ο πάτος της Ευρώπης και μας αξίζει ό,τι παθαίνουμε. Ακούγεται λογικό αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Με την ελπίδα η κατάσταση να διασωθεί σε μια εβδομάδα, είναι προφανές ότι τα καλοκαιρινά προκριματικά ταλαιπωρούν πολύ τις ελληνικές ομάδες. Ωστόσο όσες επιβιώνουν από αυτό το μαρτύριο, έχουν ελπίδες για αξιοπρεπή παρουσία στους ομίλους. Ο κακός περυσινός Ολυμπιακός έφτασε μέχρι τους “16” του Γιουρόπα Λιγκ. Ο ΠΑΟΚ, αφού προκρίθηκε δια πυρός και σιδήρου πήγε μέχρι τους “8” του Κόνφερενς Λιγκ. Η 15η θέση στην βαθμολογία της UEFA που μας έδωσε μια επιπλέον ομάδα από την επόμενη χρονιά στα Κύπελλα Ευρώπης, μπορεί πολύ εύκολα να χαθεί (και θα χαθεί αν ολοκληρωθεί το κακό των διαφαινόμενων αποκλεισμών) όμως δεν είναι και τόσο συγκυριακή όσο νομίζουμε.
Το πρόβλημα, θα το επαναλάβω, εντοπίζεται κυρίως το καλοκαίρι. Την περίοδο δηλαδή που οι διαφορές ανάμεσα στις ομάδες μικραίνουν. Οι ελληνικοί σύλλογοι το έχουν εμπεδώσει με τον πιο σκληρό τρόπο. Αλλά εξακολουθούν να την πατάνε. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο να προετοιμαστείς μονάχα για τα προκριματικά. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και δυνατόν να παρουσιάζεσαι τόσο ανέτοιμος όσο ο ΠΑΟΚ με τη Λέφσκι, ο Ολυμπιακός με την Χάιφα, ακόμα και ο Άρης που ήταν κακός στο Τελ Αβίβ και ο Παναθηναϊκός που είχε εξ’ ορισμού δύσκολο έργο κόντρα στην Σλάβια, έγινε δυσκολότερο εξαιτίας του διαιτητή, παρουσιάστηκε όμως κατώτερος της περίστασης σε όλους τους τομείς, όπως είπε και ο προπονητής του.
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Τα κουραστικά και εν πολλοίς αποτυχημένα πλέι – οφ που τραβάνε τη σεζόν σε μήκος, χωρίς ουσιαστικό λόγο; Το μείγμα και ο τρόπος της καλοκαιρινής προετοιμασίας των ομάδων; Η πνευματική προσέγγιση; Ο μεταγραφικός σχεδιασμός τους; Η δημοσιογραφική προσέγγιση ενδεχομένως; Όλα τα παραπάνω μαζί; Δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση. Αλλά κάτι πρέπει να αλλάξει.
Δεν παραγνωρίζω τις δομικές παθογένειες του πρωταθλήματός μας. Για παράδειγμα εν μέσω θέρους, οι ιδιοκτήτες μοιάζουν να ασχολούνται περισσότερο με τον Κλάτενμπεργκ, τον Μπένετ, την κόντρα με την ΕΠΟ και διάφορες βλαχοεπιδείξεις δύναμης, παρά με τις ομάδες τους και την προστασία του προϊόντος. Κανένα σχέδιο, κανένα όραμα. Κοντόφθαλμοι και μίζεροι οι περισσότεροι, αδυνατούν να αντιληφθούν πόση ζημιά κάνουν.
Αλλά τα παραπάνω, ομολογώ με βαριά καρδιά, τα έχω συνηθίσει. Και δεν περιμένω να αλλάξουν. Η Σούπερ Λίγκα δεν θα γίνει ποτέ κάτι περισσότερο από ένα μέτριο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, με θολή υπόληψη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ακόμα κι έτσι όμως, θεωρώ ότι η 15η θέση πάνω – κάτω μας. Κι αν τη χάσουμε, θα οφείλεται εν πολλοίς στα καλοκαίρια μας και στην αδυναμία μας να τα προσεγγίσουμε σωστά.
Έχω ξαναγράψει ότι πλέον, στα καλοκαιρινά προκριματικά τα «καφενεία» δεν είναι οι άλλοι. Είμαστε εμείς. Τελικά μπορεί εκεί να κρύβεται το μυστικό: στο να το αποδεχτούμε και να κινηθούμε αναλόγως. Με ταπεινότητα, σοβαρότητα, συγκέντρωση. Και όχι με έπαρση που δεν προκύπτει από πουθενά.
Πηγή: Sdna
