Του Γιάννη Σερέτη
Να’ τη λοιπόν η Εθνική Ελλάδας και με «κυριαρχικό» ποδόσφαιρο! Nαι, με την Κύπρο και το Κόσοβο. Αυτούς αντιμετωπίζει σ’ αυτή τη φάση. Στο επόμενο Nations League θα παίζει εκεί όπου πραγματικά ανήκει. Στο Group B. Mε τη Σλοβενία και τη Φινλανδία, με τη Σκωτία και το Ισραήλ, με την Ισλανδία και τη Ρουμανία. Και με αντιπάλους εναντίον θα δοκιμαστεί σκληρά: Ουκρανία, Σερβία, Σουηδία, Ρωσία, Νορβηγία. Ναι, αμέ, και με τον Χάαλαντ άμα λάχει! Ετσι πας ψηλότερα. Αντιμετωπίζοντας και νικώντας ισάξιους ή και καλύτερους. Η Β. Ιρλανδία, το Κόσοβο, η Κύπρος δεν ήταν ούτε καν ισοϋψείς της Εθνικής Ελλάδας. Το ξέρουν και οι διεθνείς. Δεν είναι παιδάκια. Ο ένας παίζει στη Λίβερπουλ, ο άλλος στη Μπενφίκα, ο τρίτος στην Αλκμααρ, στην Στουτγάρδη, στη Σέλτικ, στη Νόριτς, στην Τβέντε, στην πρωταθλήτρια Τράμπζοσπορ, στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ. Δεν χρειάζεται να τους πεις κάτι. Ξέρουν εκείνοι καλύτερα από εμάς.
Και η διαφορά συγκριτικά με προηγούμενες γενιές διεθνών είναι ότι ξέρουν πολύ καλά από πού έρχονται και πού πάνε. Είναι η πρώτη Εθνική Ελλάδας μετά από πέντε χρόνια και τα play offs εναντίον της μετέπειτα φιναλίστ του Μουντιάλ, Κροατίας, που η Εθνική έχει «κορμό» και χημεία. Ο Φαν’τ Σιπ έκανε το λάθος των πολλών δοκιμών. Των δεκάδων κλήσεων. Η Εθνική βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο, έπρεπε να δοκιμάσει. Θα μπορούσε να το κάνει, όμως, σε μικρότερο βαθμό. Το έκανε υπερβολικά. Αλλά μέσα απ΄αυτή τη διαδικασία αναδείχθηκαν κάποιοι από τους παίκτες οι οποίοι τώρα αποτελούν πυλώνες της ομάδας. Σ’ αυτό το σκέλος ο αυτοαποκαλούμενος ‘old school’ Γκας Πογέτ, ο οποίος είπε το αμίμητο “what happens on the pitch stays on the pitch” για τον καυγά του με τους Κοσοβάρους παίκτες και δη με τον αρχηγό Ραχμάνι που ζητούσε την οριστική διακοπή του αγώνα λόγω των φωτοβολίδων λες και παίζει στην… Γκέτεμποργκ και όχι στη Νάπολι, βασίστηκε στον κορμό του Φαν’τ Σιπ. Εκανε γρήγορα τις βασικές επιλογές του, αλλά σ’ αυτή την πιεστική σειρά τεσσάρων αγώνων σε 14 μέρες ο Ουρουγουανός δοκίμασε πολλούς. Όχι, τον MVP της σειράς, κάπτεν Μπακασέτα, δεν τον έβγαλε από την ενδεκάδα. Πλην αυτού όμως;
Πλην αυτού οι παίκτες που συμπεριλήφθηκαν στην αρχική ενδεκάδα και στα τέσσερα ματς ήταν εκείνοι που συνέθεσαν την άμυνά του. Γιατί εκεί βασίζεται και εκεί θα βασίζεται ο Πογέτ! Βλαχοδήμος, Τσιμίκας, Μαυροπάνος, Χατζηδιάκος και ο νιόφερτος Μπάλντοκ που δεν είχε αγωνιστεί ως «βασικός» στο πρώτο ματς εναντίον της Βορείου Ιρλανδίας (αλλά τον «κέρδισε» προφανώς για να τον εμπιστευτεί εν συνεχεία αντί του Ρότα, ενώ ο Κώτσιρας τραυματίστηκε) ήταν η πεντάδα – πυλώνας. Η βάση της ομάδας. Της αμύνης τα παιδιά που βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους και δέχθηκαν μηδέν γκολ και ελάχιστες καθαρές φάσεις από τους αντιπάλους τους σ΄αυτά τα τέσσερα παιχνίδια.
Στα 27 ο Βλαχοδήμος, στα 26 ο Τσιμίκας, μόλις στα 25 οι Χατζηδιάκος – Μαυροπάνος! Αυτοί οι τέσσερις μαζί με τον Μπακασέτα και τον Σιώπη ήταν η καλύτερη εξάδα σ΄αυτή τη σειρά αγώνων για μια ομάδα η οποία διαθέτει πια και έτοιμους καθαρόαιμους εξτρέμ (Μασούρας, Λημνιός), «δεκάρια» έτοιμα να θυσιαστούν για το σύνολο (Μπακασέτας, Μάνταλος, Πέλκας) πολλούς αμυντικούς μέσους (επέστρεψε ο Κουρμπέλης, με το καλό και ο Ζέκα για να κάνει διαγωνισμό αντοχής με τον Σιώπη) και έναν φορ «old school» που λέει και ο Πογέτ. Τον Γιώργο Γιακουμάκη που έχει γίνει «νταμάρι» σε Ολλανδία και Σκωτία. Που δεν χάνει εύκολα τις καλές ευκαιρίες. Που έχει επενδύσει στη βελτίωση των κινήσεών του χωρίς τη μπάλα, που πρεσάρει σαν σκύλος, κυνηγά κάθε μπάλα και αποτελεί πλέον έναν φορ που θα ήθελε κάθε ελληνική ομάδα. Εκτός κι αν δεν μας… κάνει και μας «ξινίζει» ο βασικός επιθετικός της πρωταθλήτριας Σέλτικ στη… φοβερή και τρομερή Superleague 1.
Ο Φαν’τ Σιπ έμοιαζε σαν τον Γιοβάνοβιτς των πρώτων έξι μηνών: «πάμε να παίξουμε καλά, πάμε να παίξουμε σωστά και το αποτέλεσμα θα έρθει». Ο Πογέτ μου θυμίζει τον Γιοβάνοβιτς του τελευταίου διμήνου της περυσινής σεζόν: «πάμε να παίξουμε για να πάρουμε το αποτέλεσμα, το οποίο θα μας προσφέρει και το «μαξιλαράκι» του χρόνου για να βελτιωθούμε και ποδοσφαιρικά». Ισως να είναι αδόκιμος ο παραλληλισμός μεταξύ ενός προπονητή συλλόγου και δυο προπονητών εθνικού συγκροτήματος, αλλά αυτό μου θυμίζουν. Μια από τις πολλές διαφορές είναι ότι ως προπονητής Εθνικής ομάδας έχεις πεπερασμένο όριο επιλογών και λιγοστό χρόνο για να εργαστείς στο γήπεδο τακτικά και στο ξενοδοχείο πνευματικά με τους παίκτες. Μα ο Πογέτ το πρώτο, το πολύ δύσκολο εμπόδιο, το ξεπέρασε. Κέρδισε τους παίκτες, εν συνεχεία κέρδισε και τους φιλάθλους και τα media. Του αρέσει του Ελληνα αυτό το πείσμα, το πάθος, το «εκρηκτικό» και «μαχητικό» στυλ του Ουρουγουανού. Ομως αυτό δεν αρκεί για το step up μιας ομάδας που τώρα μαθαίνει να νικά. Να «χαλιέται» και στην ισοπαλία.
Το γκρουπ είναι εκεί. Η χημεία και η ατμόσφαιρα συσπείρωσης είναι εκεί. Ο προπονητής είναι εκεί. Οι φίλαθλοι πλησιάζουν και πάλι. Οι έριδες των ομάδων που διαπερνούσαν σαν ιός τον οργανισμό της ομάδας έχουν εξατμιστεί. Ομως η πρώτη θέση σ’ αυτόν τον όμιλο του Nations League δεν συνιστά υπέρβαση. Ηταν «καθήκον». Υπέρβαση, μια πρώτη υπέρβαση μετά από πολλά χρόνια, θα είναι η πρόκριση στο Euro 2024. Οχι μόνο για να το χαρεί και να το διασκεδάσει αθλητικά αυτή η μάλλον υποτιμημένη γενιά παικτών, αλλά και για μπολιάσει τις επόμενες γενιές με το winning spirit που αρχίζει να αποκτά και πάλι.
Πηγή: Gazzetta
