Του Δημήτρη Καρύδα
Τη δεκαετία του ’80 ήταν περίπου αυτονόητο ότι όποιος Αμερικάνος σεβόταν τον εαυτό του και ήθελε να παίξει στην Ευρώπη είχε ως πρώτο προορισμό την Ιταλία. Δεκάδες παίκτες με παρελθόν στο ΝΒΑ έπαιξαν στο ‘’σπαγκέτι σιρκουί’’ και ανατρέχοντας στο αρχείο μου βρήκα δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία οι κορυφαίες Ιταλικές ομάδες είχαν κάνει προτάσεις ακόμη και σε παίκτες μύθους όπως ο Τζούλιους Έρβινγκ, ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ και ο Καρλ Μαλόουν σε διαφορετικές φάσεις της καριέρας τους. Τα χρόνια που πέρασαν άλλαξαν δραστικά τον μπασκετικό χάρτη. Πριν φτάσουμε στα μονοπώλια της ‘’αμαρτωλής’’ Σιένα και της Αρμάνι Μιλάνο που αντέχει μέχρι σήμερα υπήρξε άλλη μια φωτεινή περίοδος. Κοντά στην αλλαγή του αιώνα η Μπολόνια έγινε η Basket City κυρίως λόγω του ανελέητου ανταγωνισμού των δύο ομάδων της πόλεως: Της Βίρτους και της Φορτιτούντο. Οι δύο ‘’γείτονες’’ αλλά μισητοί εχθροί δαπάνησαν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες εκατομμύρια, σε ένα ανταγωνισμό που παραλίγο να τις καταστρέψει και να τις σβήσει από τον μπασκετικό χάρτη. Τον ανταγωνισμό πυροδοτούσε ακόμη και η ταξική διαφορά των δύο αντιπάλων: Η Βίρτους είναι η ομάδα των μεγαλοαστών και η Φορτιτούντο η ομάδα της εργατικής τάξης.
Και για τους δύο όμως υπήρχε ένας κοινός αντίπαλος που είχαν καταφέρει να εκθρονίσουν: Η Αρμάνι Μιλάνο. Την ώρα που η Ολίμπια γινόταν Αρμάνι και έβρισκε στο πρόσωπο του παγκοσμίου φήμης σχεδιαστή τον άνθρωπο που θα την έβγαζε με πλουσιοπάροχες οικονομικές ενέσεις από τη φθορά και την αφάνεια στη Μπολόνια παιζόταν ένα άλλο δράμα. Οι δύο ομάδες της πόλης έφτασαν στο όριο της χρεωκοπίας, υποβιβάστηκαν κι υποχρεώθηκαν να αρχίσουν από την αρχή με ένα πρόγραμμα οικονομικής συρρίκνωσης για να σβήσουν τα συσσωρευμένα χρέη του παρελθόντος. Η Βίρτους βρήκε πολύ πιο γρήγορα τον δρόμο της επιστροφής, η Φορτιτούντο παρότι επέστρεψε στη Serie A φέτος υποβιβάστηκε εκ νέου για να σκορπίσει τη χαρά στους άσπονδους γείτονες της που σίγουρα είχαν και άλλους σοβαρούς λόγους να χαρούν.
Η v-nere, όπως φωνάζουν από το μαύρο χρώμα των εμφανίσεων της, τη Βίρτους κατάφερε πέρσι μετά από μια εικοσαετία να πάρει τον τίτλο της πρωταθλήτριας και θα τη βλέπαμε στη φετινή Ευρωλίγκα αν δεν υπήρχε ο Πρίφτης και η Ούνικς Καζάν. Αυτό που δεν πέτυχε πέρσι, το πέτυχε φέτος και την επόμενη σεζόν επιστρέφει στην Ευρωλίγκα όχι ως τυπική πρωτάρα αλλά με φοβερές βλέψεις. Φέτος, για να ξεπεράσει τα εμπόδια του Eurocup αλλά και με στόχο το ριπίτ εντός συνόρων άρχισε από νωρίς τις εντυπωσιακές κινήσεις: Ο πόλεμος στην Ουκρανία τις έδωσε την ευκαιρία να δελεάσει Χάκετ και Σενγκέλια και αυτό ήταν μόνο η αρχή. O άνθρωπος που ανέλαβε να βγάλει την ομάδα από την καταστροφική κατρακύλα δεν είναι άλλος από τον Μάσιμο Ζανέτι, επιχειρηματία και part time πολιτικό. Ο Ζανέτι είναι ιδιοκτήτης της εταιρείας Segafredo εταιρείας καφέ με κύκλο εργασιών που ξεπερνάει το 1 δισεκατομμύριο ευρώ σε ετήσια βάση. Τον φωνάζουν ‘’ο βασιλιάς του καφέ’’ και αρχικά εμφανίστηκε ως χορηγός αλλά όχι πολλά χρόνια αργότερα απέκτησε τον έλεγχο της ομάδας. Είναι πια εκτός από χορηγός και πρόεδρος και το γήπεδο φέρνει το όνομα της εταιρείας του. πέρσι μετά την κατάκτηση του Ιταλικού πρωταθλήματος δεν δίστασε να δηλώσει ότι ‘’του χρόνου θα βάλω περισσότερα γιατί θέλω η ομάδα όχι μόνο να επιστρέψει στην Ευρωλίγκα αλλά και να την κατακτήσει’’. Αν τα μισά από τα ονόματα που ακούγονται ότι ενδιαφέρουν την ομάδα καταλήξουν στη Μπολόνια τότε η Βίρτους του χρόνου θα είναι μια all star.
Oχι πολύ μακριά από τη Μπολόνια ο Έτορε Μεσίνα με ‘’πλάτη’’ τα εκατομμύρια του Τζόρτζιο Αρμάνι είναι με τη σειρά του έτοιμος να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα. Ήδη, λέγεται ότι η ομάδα έχει συμφωνήσει με τον Κέβιν Πάνγκος και έπεται το ίδιο εντυπωσιακή συνέχεια.
Τα πως θα τελειώσει αυτή η ιστορία είναι μάλλον νωρίς για να το προβλέψουμε. Οι δύο ιδιοκτήτες δεν είναι μικρής ηλικίας (ο Ζανέτι είναι 74 ετών και ο Αρμάνι 88) αλλά για την επόμενη μέρα έχει φροντίσει μόνο ο σχεδιαστής μόδας. Ήδη,στη διαθήκη του υπάρχει όρος για τη δημιουργία ενός foundation που θα έχει αποκλειστικό σκοπό να ενισχύει οικονομικά την ομάδα. Πριν όμως πάμε τόσο μακριά ένα είναι σίγουρο: Τους επόμενους μήνες ο ανελέητος ανταγωνισμός των δύο αιώνιων αντιπάλων του Ιταλικού μπάσκετ θα μετατρέψει τη χώρα στο νέο Ελντοράντο και οι παλαιότεροι θα θυμηθούν τη δεκαετία του ’80.
Πηγή: Novasports
