Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού του blog δεν χρειάζεται να εξηγήσω πολλά σχετικά με το πώς αντιλαμβανόμουν, από το πρώτο στάδιο της σεζόν που ολοκληρώθηκε, την ποιότητα της δουλειάς του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό. Ευτυχώς τα γραπτά μένουν, όπως και τα βίντεο πλέον, και έχω κάνει αρκετά προκειμένου να τεκμηριώσω την αίσθησή μου, κατά την εξέλιξη της σεζόν, ότι με τον Γιοβάνοβιτς ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που παρουσίαζε εξέλιξη, σημείωνε πρόοδο και εμφάνιζε νέα στοιχεία, βελτιώνοντας την απόδοσή της και καλύπτοντας μέρος των ελλημμάτων που φυσιολογικά είχε ως νεόδμητη ομάδα.
Έχει την αξία του το γεγονός ότι εσείς κι εγώ αυτές τις συζητήσεις τις κάναμε νωρίς, εκ των προτέρων, και δεν τις κάνουμε μόνο κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Και επειδή εδώ είναι Ελλάδα, η πατρίδα του αποτελέσματος, είμαι απολύτως βέβαιος ότι αν ο Παναθηναϊκός είχε πανομοιότυπη αγωνιστική συμπεριφορά στον τελικό, είχε δεχθεί την ισοφάριση σε μια από τις ευκαιρίες του ΠΑΟΚ και είχε χάσει το Κύπελλο στα πέναλτι, κάτω από αυτό το κείμενο θα κρέμονταν αρκετά σχόλια σαν αυτά που διάβαζα στα αντίστοιχα κείμενα το φθινόπωρο και τον χειμώνα, τα “νταξ μωρέ, αποθεώνετε έναν τύπο που έχει κάνει μόνο τις αυτονόητες νίκες ή και λιγότερες”.
Στον τελικό ο Παναθηναϊκός δεν ήταν έτοιμος για να διαχειριστεί τις καταστάσεις. Αφενός επειδή κάποιες από αυτές, με τις μεγάλες διακοπές, είναι ασυνήθιστες και εντελώς έξω από την πραγματική φύση του ποδοσφαίρου, και αφετέρου επειδή αυτή η έκδοση του Παναθηναϊκού δεν το είχε ξανακάνει και δεν ήξερε πώς είναι. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές δεν είχαν ξαναπάρει τίτλο με τον Παναθηναϊκό, σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους. Πιθανόν γι’ αυτό να αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη κληρονομιά για την σημερινή ομάδα του Παναθηναϊκού αυτή η επιτυχία, διότι πλέον έχει μια παράσταση που την πείθει ότι μπορεί να τα καταφέρει ακόμη και αν υποφέρει απέναντι σε έναν αντίπαλο και εμφανίσει αδυναμίες.
Σήμερα όμως, μακριά από τον τελικό, νόημα έχει να κοιτάξει κανείς τη μεγάλη εικόνα της προόδου που σημείωσε ο Παναθηναϊκός στη σεζόν 2021-’22 και της προοπτικής που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του. Σήμερα η πλειοψηφία των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων θα συμφωνούσε ότι με αυτόν τον προπονητή και με ενίσχυση του ρόστερ ο Παναθηναϊκός θα ξεκινήσει την επόμενη σεζόν πιο σίγουρος από ποτέ στην διάρκεια των τελευταίων ετών ότι μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο του πρωταθλητή. Έναν χρόνο πίσω ουδείς τολμούσε να την κάνει αυτή την κουβέντα. Μερικά χρόνια πίσω αυτή τη συζήτηση δεν την έκαναν ούτε οι φίλοι του Παναθηναϊκού, διότι δεν τους δημιουργούσε τέτοια εμπιστοσύνη η ομάδα τους.
Είναι πάρα πολύ ευχάριστο για το ελληνικό ποδόσφαιρο το παράδειγμα που δημιουργεί ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό. Διότι αυτό λειτουργεί ως απόδειξη που στηρίζει την θεωρία ότι ακόμη και στο προβληματικό ελληνικό ποδόσφαιρο ένας ικανός προπονητής, με αρχές, ηθική και πολιτισμό μπορεί να βγάλει άκρη και να παράξει έργο, να φέρει αποτέλεσμα. Ο Γιοβάνοβιτς δεν τα έκανε όλα καλά, ούτε και στάθηκε πολύ τυχερός για να του έρθουν όλα εύκολα και να φτάσει μέχρι το ευρωπαϊκό εισιτήριο και το Κύπελλο πετώντας από νίκη σε νίκη. Είναι όμως προπονητής και όχι προϊόν μάρκετινγκ. Και είναι ένας γνήσιος άνθρωπος του ποδοσφαίρου, που συνεχίζει να το μελετά σε βάθος και να το μαθαίνει, να το κατανοεί καλύτερα και να το υπηρετεί με πολύ μεγάλο σεβασμό προς όλους. Σεβασμό προς τους ποδοσφαιριστές του, προς τον σύλλογο που εργάζεται και την ιστορία του, προς τους οπαδούς, προς τους αντιπάλους, προς την κοινωνία γενικότερα.
Αν κανείς κοιτάξει την εικόνα του Παναθηναϊκού στις ήττες, ή συγκρίνει το ποσοστό νικών (56.82%) με το ποσοστό νικών που είχε ο Γιοβάνοβιτς στις δύο εποχές του στον ΑΠΟΕΛ (70.2%, 62,7%) προφανώς μένει με την εντύπωση ότι ο Σέρβος προπονητής δεν ξεπέρασε τον εαυτό του. Αν όμως συγκρίνει την εικόνα του Παναθηναϊκού στα playoffs με αυτή που είχε ο Παναθηναϊκός στα playoffs της προηγούμενης σεζόν διαπιστώνει με γυμνό μάτι την βελτίωση τόσο στην αποτελεσματικότητα όσο και στην αισθητική του ποδοσφαίρου που παρουσιάζει.
Είναι ευχή η μακροημέρευση του Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό. Όχι μόνο προς τον Παναθηναϊκό, επειδή ο προπονητής έδειξε ότι μπορεί στα χέρια του ο σύλλογος να ξαναβρεί το ιστορικό αγωνιστικό μέγεθός του, αλλά και προς το ελληνικό ποδόσφαιρο, που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από προσωπικότητες με το ήθος και την επαγγελματική αξία του 60χρονου προπονητή.
Πηγή: Gazzetta
