Επιλογή Σελίδας


Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Θέλω να κλείσω τον κύκλο των δικών μου δημοσιευμάτων για το Final 4 του Βελιγραδίου, όχι ξαναβάζοντας το ζήτημα του αν πρέπει ή δεν πρέπει μια ομάδα να κάνει φάουλ, που ξανάγινε επίκαιρο μετά τις ανόητες αποφάσεις των παικτών και των προπονητών της Ρεάλ Μαδρίτης  στην τελευταία φάση του τελικού με την Εφές, αλλά καταθέτοντας μερικές σκέψεις για τον Ολυμπιακό της επόμενης σεζόν στην Ευρωλίγκα – σκέψεις με βάση όσα είδαμε στο Final 4 της εφετινής. Που δεν υπήρξε καταπληκτικό, αλλά συμβατό με την ιστορία της, δηλαδή δίκαιο.

Το επόμενο βήμα

Μαρτύρησε τη δυσκολία

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Γιατί κέρδισε για δεύτερη σερί φορά την Ευρωλίγκα η Εφές; Για ένα λόγο πολύ απλό: γιατί έχει τους δυο καλύτερους γκαρντ και σκόρερς στην Ευρώπη κι αυτές τις διοργανώσεις τις κερδίζουν αυτοί οι παίκτες. Ο Ολυμπιακός φέτος τέτοιο παίκτη, ολοκληρωμένο, επικίνδυνο για τους αντιπάλους και έτοιμο να πάρει την ευθύνη είχε μόνο ένα: τον Κώστα Σλούκα. Ο Ντόρσεϊ, που θα πρεπε να είναι ο δεύτερος, δεν είχε πείρα ούτε από play offs ούτε από Final 4 κι αυτό μέτρησε. Ο Γουόκαπ είναι χρησιμότατος και απαραίτητος αλλά για να πάρει ομάδα Final 4 με τον Γουόκαπ πρέπει ο δεύτερος γκαρντ να είναι ο Μάικλ Τζόρνταν: αμφιβάλω να θα κι ο Μίσιτς.   

Ο Ολυμπιακός κατάφερε φέτος να πάει στο Final 4: δεν έμοιαζε απλό και άλλωστε στην αρχή της σεζόν ο στόχος ήταν η οκτάδα. Με τη Μονακό (προσοχή με τη Μονακό, όχι με τη Ρεάλ, την Μπακάμπι ή έστω με τη Μπάγερν…) «σκοτώθηκε» στα play off προσφέροντάς μας μια ενθουσιώδη σειρά. Όμως η δυσκολία της πρόκρισης μαρτυρούσε και πόσο άγουρη είναι η ομάδα του. Στα ματς με την Μονακό οι μέτριες εμφανίσεις του Βεζένκοφ αποδόθηκαν στην σπουδαία άμυνα του Τόμας, οι δυσκολίες του Ντόρσεϊ στην ανάγκη να πάρει πιο πολλές πρωτοβουλίες από ό,τι συνήθως κι αυτές του ΜακΚίσικ σε όλα τα ματς πλην του τελευταίου, είχαν να κάνουν με το ό,τι ο Μπαρτζώκας δεν του έδωσε πολύ χρόνο συμμετοχής. Η δε ελάχιστη δυνατότητα του Ζαν Σαρλ να βοηθήσει ερμηνεύτηκε ως αδυναμία του να καλύψει τη θέση του σέντερ (μετά την απουσία του Χασάν Μάρτιν) – «διότι δεν είναι τέτοιος». Κι ενώ όλα αυτά μπορεί και κάπου να ισχύουν, εν τούτοις μετά το Βελιγράδι μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε κάτι άλλο: ότι ειδικά οι παίκτες αυτοί βοήθησαν λιγότερο από αυτό που περιμέναμε, εξαιτίας της έλλειψης πείρας. Που όχι απλά βοηθάει, αλλά κάνει και τη διαφορά: η Εφές που είχε τους πιο πολλούς παίκτες που είχαν αγωνιστεί σε Final 4 όχι τυχαία το κέρδισε. Με τον Μίσιτς και τον Λάρκιν, αλλά και με τις πολύτιμες βοήθειες του Σίγκλετον, του Ντάνστον και του Πλάις που Final 4 (και ματς play off) έχουν παίξει πολλά.   


Εμπειρίες και αντοχές

Το μεγάλο κέρδος του Ολυμπιακού από την εφετινή του περιπέτεια είναι ότι πολλοί από τους παίκτες του απέκτησαν εμπειρίες που είναι δυσεύρετες: κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνει προσπάθεια να μείνουν όλοι. Θυμίζω ότι εμπειρίες δεν είχε ούτε ο Φαλ: απλά έχει προσόντα που ακόμα κι άπειρο τον καθιστούν χρήσιμο – για μένα με την Εφές έπρεπε να παίξει πιο πολύ όπως άλλωστε κι ο Γουόκαπ. Η εφετινή σεζόν υπήρξε σπουδαία και γιατί η συνήθεια όλων στους ρυθμούς της Ευρωλίγκας είχε ως αποτέλεσμα η ομάδα να παίζει συχνά στα «κόκκινα» χωρίς να έχουμε τους τραυματισμούς που βλέπαμε παλιότερα: ως αθλητές οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν καλές ηλικίες και ήταν και συνηθισμένοι στους υψηλούς ρυθμούς.

Αυτό είναι το πιο καλό: ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται ούτε χτίσιμο από την αρχή, ούτε καμία τρομερή αλλαγή νοοτροπίας (αυτό στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο…), ούτε και προσθήκες παικτών που στοιχίζουν εκατομμύρια: αυτές ας τις κάνει η Μπαρτσελόνα μπας και ο Γιασκεβίτσιους καταφέρει του χρόνου να αγοράσει την Ευρωλίγκα, αφού να την κερδίσει του είναι δύσκολο. Ο Ολυμπιακός πρέπει να προσθέσει στο υπάρχων ρόστερ σκόρερς που να έχουν και εμπειρίες από play off και Final 4.

Τo τι χρειάζεται είναι απλό. Πρώτα απο όλα καλό θα ήταν να μείνουν όλοι όσοι είχαν σημαντικό χρόνο συμμετοχής: η ιδέα να φύγει πχ ο Ντόρσεϊ δεν μου αρέσει. Απο εκεί κι έπειτα χρειάζεται ένα σπουδαίο «τεσσάρι» (ακόμα κι αν ο Γιώργος Πρίντεζης δεν πει αντίο), είναι χρήσιμος σίγουρα ένας σκόρερ με αξιόπιστο σουτ (που ειδικά στο Βελιγράδι του έλλειψε κι αυτό το καταλαβαίνεις αν δεις τα στατιστικά της ομάδας στο τρίποντο) και θέλει κι ένα ψηλό ικανό να σκοράρει σε καταστάσεις pick end roll, ώστε να αξιοποιηθεί πιο πολύ ο Σλούκας που φέτος τυραννήθηκε. Δεν χρειάζεται ούτε να ψάξει Αμερικάνους που θα γίνουν μάγκες εδώ (δηλαδή παίκτες όπως ο Χάινς, ο Ντάνστον, ο Είσι Λο, ο Λοτζέσκι κτλ), ούτε να ξοδέψει εκατομμύρια για να ανταγωνιστεί όσους τέτοια για ξόδεμα έχουν, ούτε να βάλει τα τρομερά στοιχήματα. Πέρυσι κοιτάζοντας την Ευρωλίγκα πήρε παίκτες που τη διοργάνωση την ήξεραν. Αντίθετα με πρόπερσι που παίκτες όπως ο ΜακΚίσικ, ο Χάρισον, ο Ζαν Σαρλ ήταν σε αυτή πρωτάρηδες, το περασμένο καλοκαίρι ήρθαν ο Ντόρσεϊ, ο Φαλ και ο Γουόκαπ που δεν είχαν πρόβλημα προσαρμογής. Φέτος το καλοκαίρι χρειάζεται όποιος έρθει να ξέρει και κάτι παραπάνω: να κερδίζει.  

Φλέβα χρυσού

Εχω εμπιστοσύνη στις ικανότητες του Γιώργου Μπαρτζώκα στις επιλογές. Πιστεύω πως αν δεν επιστρέψουν οι Ρώσσοι στην Ευρωλίγκα (που δύσκολα αυτό θα συμβεί) θα περισσέψουν παίκτες που αποκλείεται να μείνουν στη Ρωσία για να παίζουν για το ποιος θα κερδίσει το πρωτάθλημα. Ηδη κυκλοφορούν ελεύθεροι ο Σενγκέλια, ο Κλάιμπερν, ο Βόιτμαν, ο Μπολομπόι. Δεν νομίζω ότι θα μείνει στην ΤΣΣΚΑ ο Μιλουντίνοφ και θα υπάρξουν στο καλοκαιρινό παζάρι διαθέσιμοι και οι υπέροχοι Αμερικάνοι της Καζάν, αλλά και της Ζενίτ: εκεί υπάρχει φλέβα χρυσού. Φυσικά και στη Γαλλία: η Μονακό και η Βιλερμπάν μας έκαναν να τρίβουμε τα μάτια μας με παίκτες όπως ο Μπέικον, ο Οκόμπο κι άλλοι κι άλλοι. Από όλους αυτούς οι πιο χρήσιμοι είναι αυτοί που από Final 4 ξέρουν: δεν είναι κορόιδο ο Αταμάν που θέλει να κλείσει τον Κλάιμπερν.

Το επίπεδο θα ανεβεί

Φέτος αυτό που προσπάθησε ο Μπαρτζώκας είναι πολύ κατανοητό – πέρα από άμυνες, επιθέσεις κτλ: ο κόουτς του Ολυμπιακού βασίστηκε στους Ελληνες δίνοντας τους πολύ χρόνο συμμετοχής στα δύσκολα. Δεν είναι τυχαίο ότι έφερε και κράτησε τον Εϊσι, ένα Αμερικάνο που δεν παίζει ποτέ: δεν ήθελε κάποιο που να διεκδικεί χρόνο συμμετοχής, δηλαδή που να δημιουργεί επιπλέον σκοτούρες. Το κόλπο έπιασε, αλλά μέχρι το Βελιγράδι: εκεί οι ελλείψεις φάνηκαν – με την Εφές πχ δεν κρίθηκε το ματς απλά στο τελευταίο σουτ, στην πραγματικότητα για τον Ολυμπιακό δυσκόλεψε όταν έμεινε 11 πόντους πίσω επειδή δεν είχε απαντήσεις, δηλαδή σουτ. Ο κίνδυνος που υπάρχει τη νέα σεζόν είναι οι καλοί παίκτες που θα περισσέψουν από τις ρωσικές ομάδες να δυναμώσουν παλιούς και νέους ανταγωνιστές: η Μακάμπι, η Αρμάνι, η Φενέρ, η Ζαλγκίρις, φυσικά οι ισπανικές ομάδες έχουν σίγουρα την προσοχή τους εκεί. Το επίπεδο του χρόνου θα ανεβεί γιατί πιθανότατα θα πέσει λίγο και το κόστος των συμβολαίων: ο Ολυμπιακός πρέπει να εκμεταλλευτεί ότι φέτος έχει κάνει βήματα μπροστά σε σχέση με όλους αυτούς που δεν έφτασαν στο Final 4.          

Με λίγη παραπάνω επιθετική ποιότητα όλα του χρόνου θα ναι καλύτερα και πιο θεαματικά.  Και είδαμε φέτος ότι μια καλή και θεαματική ομάδα μπορεί να κινητοποιήσει απίστευτα τον κόσμο. Που στο Βελιγράδι την αποθέωσε αναγνωρίζοντας την προσπάθεια.      

Πηγή: Karpetshow

Pin It on Pinterest

Shares
Share This