Στο ματς που κανονικά έπρεπε να ξεκινήσει στις 20:00 αλλά ξεκίνησε στις 20:32, το πρώτο ημίχρονο έληξε στις 22:01, δηλαδή την (προβλεπόμενη) ώρα…της απονομής του τροπαίου. Οι παίκτες έκαναν προθέρμανση, τρεις φορές. Μία κοτρώνα που πέτυχε χέρι ποδοσφαιριστή, ήταν σκέτη τύχη ότι δεν βρήκε το κρανίο ή το μάτι του ποδοσφαιριστή. Δεν βγαίνει νόημα, σε τέτοιες συνθήκες να προσμένουμε ή να απαιτούμε υψηλή αγωνιστική επίδοση. Από κανένα, του διαιτητή συμπεριλαμβανομένου. Διότι, ως γνωστόν, στον αγωνιστικό χώρο παίζουν τρεις ομάδες. Οι δύο, και η ομάδα διαιτησίας. Η ήττα υπήρξε ολιστική. Μια βαριά ήττα, όλων. Στην κορύφωση του σουρεαλισμού, το αριστείο του MVP της βραδυάς κατέληξε στα ίδια χέρια που κατά τις 21:05 είχαν χουφτώσει, μπροστά σε εχθρική κερκίδα, γεννητικά όργανα.
Το μούδιασμα στα πρώτα 20-25 λεπτά, η νευρικότητα και ο αποσυντονισμός, ήταν το (κοινό) εμφανές. Ενας πάγος που υπομονετικά περίμενες, κάτι να τον σπάσει ώστε επιτέλους ν’ αρχίσει να γίνεται παιγνίδι. Να πάρει καμιά μπάλα ο Παλάσιος, να πάρει καμιά μπάλα ο Ζίβκοβιτς, ν’ ανάψει μια δημιουργική σπίθα. Αλλ’ ο Παλάσιος κι ο Ζίβκοβιτς έμοιαζαν καταδικασμένοι να διακριθούν, περισσότερο για την αμυντική (αυτο)πειθαρχία τους. Πράγμα που, μιλώντας περί αγωνιστικής πειθαρχίας, δεν αντιστοιχεί να το πεις για τον Ντάγκλας Αουγκούστο. Ο Βραζιλιάνος καταδίκασε τον εαυτό του, να παίζει από το 7′ με κίτρινη κάρτα…για διαμαρτυρία. Ο αυτοέλεγχος του Ντάγκλας Αουγκούστο στον καιρό που είναι στην Ελλάδα, το κοντρόλ στα συναισθήματά του, ποτέ δεν ήταν “υπεράνω πάσης υποψίας”.
Αυτό που εν τέλει συνέβη μετά τα πρώτα 20-25 λεπτά, είναι ότι λίγο-λίγο ο Παναθηναϊκός κέρδιζε (δεύτερες) μπάλες και φαινόταν ο μάλλον πιο ικανός στο να σκαρώνει σημεία κινδύνου στον αντίπαλο. Η αίσθηση, δεν άργησε να γίνει πράξη. Βεβαιότητα. Μία κερδισμένη “δεύτερη μπάλα” ψηλά, Χουάνκαρ εναντίον Λύρατζη, αρκούσε. Παρέτεινε την επίθεση που κατέληξε στο πέναλτι. Ο Παναθηναϊκός, ναι, δεν έκανε πολλά στα τελευταία 30 μέτρα του γηπέδου. Ομως ο ΠΑΟΚ στα τελευταία 30 μέτρα του δικού του γηπέδου, δεν έκανε τίποτα από τα έστω λίγα που αγωνιζόταν κι έκανε ο Παναθηναϊκός. Το κάπως οξύμωρο είναι ότι ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε, σε παιγνίδι που στο αμυντικό κομμάτι ήταν έως αψεγάδιαστος. Οι υπερασπιστές του Πασχαλάκη, καλά οργανωμένοι και στο open play και στις στατικές φάσεις, με τις άμεσες επεμβάσεις δεν άφησαν το παραμικρό για να κάνει ο Πασχαλάκης. Αντιμετώπισαν τρία φάουλ και τέσσερα κόρνερ, μέτρησα, και σε κανένα η μπάλα δεν “κόλλησε” (για ένα κλάσμα δευτερολέπτου, έστω) στην καρδιά της περιοχής.
Ο ΠΑΟΚ έπαιξε στο άλλο μισό του γηπέδου, μόνον όταν δέχθηκε το γκολ. Ωστόσο, μάνι-μάνι του…τελείωσε το ημίχρονο. Στο δεύτερο ημίχρονο δε, η προσέγγιση του Παναθηναϊκού κανείς δεν σκεπτόταν ότι θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό. Πίεση στην κάθε μπάλα, όπου γης. Με τον Γκατσίνοβιτς, καταπληκτικό σε αυτό. Ο Γκατσίνοβιτς, παρεμπιπτόντως, ήταν εύκολα ο αληθινός MVP του τελικού. Και δεν χρειαζόταν να τα πιάσει, για να καταλάβουμε ότι τα έχει μες στο σπασουάρ. Πίεση και οπορτουνισμός λοιπόν, μήπως κάτσει καμιά μετάβαση. Η πιο αποκαλυπτική, της προσέγγισης, φάση κατεγράφη στο 46′ κιόλας. Ευκαιρία, από γρήγορο βολέ του Μπρινιόλι. Αλλη, δεν κατεγράφη. Αμαθος (σε σχέση με τον ΠΑΟΚ) ή όχι, πάντως ο Παναθηναϊκός ήταν που μεθερμήνευσε το δόγμα “οι τελικοί δεν παίζονται, οι τελικοί κερδίζονται”. Δεν έπαιξε. Κέρδισε, γαντζωμένος “για θάνατο” στο σκορ. Θα ‘λεγε κανείς, αυτή η νύχτα ενηλικίωσε το άγουρο γκρουπ.
Εκείνος που πραγματικά έπαιξε στο δεύτερο ημίχρονο, “έπαιξε κι έχασε” που λένε, ήταν ο ΠΑΟΚ. Η φάση, του είναι οικεία. Με την ΑΕΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο, ήταν νοκ-άουτ ως το 90’+ κι όμως προκρίθηκε. Με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, ήταν νοκ-άουτ στην ανάπαυλα της παράτασης κι όμως προκρίθηκε. Εδώ, με 45 λεπτά στη διάθεσή του, δεν πανικοβλήθηκε, δεν βιάστηκε, έβαλε στη σειρά τις συνδυαστικές ενέργειες, κλασική επιθετική δραστηριότητα ΠΑΟΚ. Αλλ’ ο Παναθηναϊκός, ήδη είχε αποκομίσει όλα τα ατού για τη διαχείριση του παιγνιδιού. Ο Γιοβάνοβιτς απόλαυσε την πολυτέλεια να κάνει την πρώτη αλλαγή, όταν ο Λουτσέσκου είχε κάνει και τις πέντε δικές του. Επίσης, κάτι άλλο που ο ΠΑΟΚ “δεν” έκανε στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν ότι δεν φύσηξε τη μπάλα να μπει στα δίχτυα. Τα πνευμόνια, κουράστηκαν. Ηταν η νύχτα, ήταν η μία φορά για να σπάσει η στάμνα του. Ετσι πάει, στον αθλητισμό. Αλλοτε κερδίζεις, άλλοτε μαθαίνεις.
Το φινάλε της σεζόν, επιβράβευσε το εργατικό “ήθος μυρμηγκιού” του χρυσοχέρη Γιοβάνοβιτς. Αθόρυβος, ταπεινός, ακούραστος, απερίσπαστος στη γραμμή του, εποικοδομητικός, ωφέλιμος. Fair enough. Το φινάλε του τελικού ήταν αυτό που έπρεπε, όπως έπρεπε. Αλλά το πρέπον φινάλε, επ’ ουδενί δεν αρκούσε για να διασκεδάσει την ολιστική ήττα.
Πηγή: sdna.gr
