Του Δημήτρη Καρύδα
Ο Δημήτρης Πρίφτης ακολούθησε τη μοίρα των προκατόχων του τα τελευταία εννιά χρόνια στον πάγκο του Παναθηναϊκού και απολύθηκε μεσούσης της περιόδου. Ο μοναδικός προπονητής σε αυτή τη σχεδόν δεκαετία του θλιβερού απολογισμού που απέφυγε την απόλυση ήταν ο Τσάβι Πασκουάλ. Άλλοι επτά προπονητές είχαν την ίδια τύχη πριν από τον Έλληνα προπονητή και ο καθένας είχε πολλές ομοιότητες αλλά –κυρίως- πολύ περισσότερες διαφορές από τον Πρίφτη.
Ο Πρίφτης επέλεξε για το ετερχρονισμένο ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα μετά από μια μακρά διαδρομή σε πάγκους την επιστροφή στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό. Θεωρητικά είχε μια συμπαθητική ασπίδα προστασίας αφού η παρουσία των Αλβέρτη-Διαμαντίδη ήταν εχέγγυο. Δεν είχε να κάνει με τον τυπικό μέσο Έλληνα παράγοντα που θα τον ξήλωνε στην πρώτη στραβή. Βεβαίως και την πρώτη χρονιά που διαχειρίστηκαν το αγωνιστικό τμήμα οι δύο θρύλοι της ομάδας από τον πάγκο πέρασαν τρεις διαφορετικοί προπονητές. Γράφαμε λίγο μετά την πρόσληψη του Πρίφτη σχεδόν προφητικά ότι ο έλληνας προπονητής δεν είναι η λύση στο προπονητικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού αλλά μπορούσε να γίνει αν του δινόταν πρώτα στήριξη και μετά χρόνος. Την πρώτη από την πλευρά του Δημήτρη Διαμαντίδη την είχε μέχρι τέλους όπως λένε οι πληροφορίες μας από τα ενδότερα του συλλόγου. Για αυτό και απομακρύνθηκαν μαζί. Το δεύτερο (χρόνος) δεν τον είχε και δεν του δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να κάνει ένα πλήρη κύκλο…
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Πρίφτης βαθιά μέσα του κάπου ήξερε τη μοίρα του από πολύ νωρίς. Δεν είναι τυχαίο ότι κατ΄ επανάληψη τόσο σε ιδιωτικές συζητήσεις, όσο και δημόσια τόνιζε τις πρώτες εβδομάδες παρουσίας του στο ΟΑΚΑ ότι οι λόγοι που τον έφεραν πίσω στην Ελλάδα ήταν πρώτιστα οικογενειακοί αφού ήθελε να είναι κοντά στη φαμίλια του και όχι στο μακρινό και δύσκολα προσβάσιμο, ειδικά το χειμώνα, Καζάν. Η ζωή είναι θέμα αποφάσεων και στην ουσία είναι μια διαρκής ζαριά. Εμείς φωνάζουμε ‘’ρίξτα’’, τα ζάρια πέφτουν και σύμφωνα με τις αποφάσεις μας προκύπτει το αποτέλεσμα. Για τον Πρίφτη η ζαριά της φετινής χρονιάς θα έβγαζε ντόρτια. Αν είχε μείνει στο Καζάν θα αποχωριζόταν την οικογένεια του για ένα ακόμη χρόνο και αν οδηγούσε την ομάδα στην ίδια πορεία θα έβλεπε τον πόλεμο να κόβει βάναυσα την Ευρωπαϊκή του σεζόν. Ήρθε στον Παναθηναϊκό όπου δεν μπόρεσε ούτε εδώ να τελειώσει τη χρονιά. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή…
Οποιος ρωτούσε ένα μέλος της ομάδας για τον Πρίφτη θα άκουγε εννιά φορές στις δέκα το ίδιο πράγμα: ‘’δουλεύει σαν σκυλί. Είναι το πρωί στο γήπεδο πριν από όλους τους άλλους και φεύγει τελευταίος το βράδυ’’. Δεν είναι μύθος αλλά το πρώτο πράγμα που ζήτησε να τοποθετηθεί στο γραφείο του ήταν ένα κρεβάτι για να μπορεί να ξεκουράζεται ενδιάμεσα από τις προπονήσεις αφού το σπίτι του είναι στα νότια της Αθήνας μακριά από το ΟΑΚΑ. Όσοι τον γνωρίζουν από πριν και όσοι τον γνώρισαν στον Παναθηναϊκό ξέρουν ότι είναι ένας έντιμο άνθρωπος με καλή αίσθηση του χιούμορ (αν και πρέπει λογικά να έχασε τους τελευταίους μήνες ένα μέρος της), χαμηλών τόνων και απόλυτα ειλικρινής. Ενδεχόμενα η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η δήλωση του στο ημίχρονο του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό που έλεγε ‘’να μείνουμε κοντά στο σκορ μέχρι τέλους’’. Έβλεπα τον αγώνα τηλεοπτικά και διάβασα σωρεία οργισμένων αντιδράσεων στο τουίτερ, χώρια που δύο-τρεις φίλοι μου Παναθηναϊκών αποχρώσεων μου είπαν οργίλοι το ίδιο πράγμα: ‘’Δεν είναι προπονητής σε μικρή ομάδα ο κύριος Πρίφτης. Οι μικρές ομάδες κυνηγάνε να μείνουν κοντά στο σκορ’’. Η αλήθεια όμως είναι και αυτό δεν έχει ουδόλως να κάνει με την κατ΄εμέ απόλυτα ρεαλιστική δήλωση του ή με τον αντίπαλο ότι το αγωνιστικό μέγεθος του Παναθηναϊκού έχει μικρύνει αφάνταστα τα δύο τελευταία χρόνια. Ακόμη και αφιονισμένος οπαδός του μπορεί να το δει αφού απεικονίζεται στη βαθμολογία της Ευρωλίγκα. Ο Πρίφτης μίλησε ρεαλιστικά και το ίδιο ρεαλιστικά όποιος παρακολουθεί στενά το Eurocup ξέρει ότι υπάρχουν τουλάχιστον 3-4 ομάδες που θα κέρδιζαν σε μια σειρά 10 αγώνων 7 ή 8 φορές τον φετινό Παναθηναϊκό.
Το λάθος του Πρίφτη δεν είναι ότι ήξερε επακριβώς τι διαχειριζόταν αλλά γιατί έφτασε να διαχειρίζεται μια τέτοια ομάδα. Η καραμέλα του μπάτζετ και της διαχείρισης εσόδων-εξόδων είναι καλή αλλά όχι εύπεπτη από όλους. Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε δύο χρόνια τώρα να βρει πλέι μέικερ (όχι καλό ή σούπερ αλλά ένα απλό κανονικό πλέι μέικερ) δεν έχει να κάνει με το μπάτζετ. Στο μπάτζετ χώραγε εύκολα το καλοκαίρι ο Μπάλντγουιν που είχε συμφωνήσει με χαμηλότερες αποδοχές από αυτές που πήρε τελικά από τη Μπασκόνια αλλά απορρίφθηκε γιατί οι συστάσεις του Τρινκέρι για τον χαρακτήρα του δεν ήταν καλές. Στο μπάτζετ των 6-7 εκατομμυρίων χώραγαν πολλοί ακόμη παίκτες που συζητήθηκαν ή μίλησαν ή προτάθηκαν στην ομάδα τα δύο τελευταία καλοκαίρια. Η απροθυμία απόκτησης του Μπλάντγουιν ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Ο Έλληνας προπονητής δέχτηκε να πορευτεί με πλέι μέικερ τον Πέρι που δεν ήταν δική του επιλογή και τον βρήκε στο ΟΑΚΑ. Μπορούσε να τον διώξει; Προφανώς ναι γιατί το ίδιο σωστά έπραξε με τον Ντιάλο που θα έπιανε θέση ξένου παίκτη για να παίζει 10 λεπτά πίσω από τον Παπαπέτρου, ρόλο που μπορεί να κάνει ο Έλληνας και φτηνότερος Κασελάκης. Προφανώς και η χημεία της ομάδας ήταν εξ΄ αρχής ύποπτη και ο Πρίφτης δέχτηκε να διαχειριστεί ένα σύνολο που φτιάχτηκε από το μείγμα 3-4 μυαλών και όχι μόνο του δικού του. Δική του απόφαση, στο τέλος πλήρωσε και τον λογαριασμό. Προφανώς επίσης έκανε και ο ίδιος λάθη αλλά μόνο όποιος κάθεται τεμπέλικα στον καναπέ του δεν κάνει λάθη. Συμπερασματικά: Ο Ελληνας προπονητής αδικήθηκε περισσότερο από όσο αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του. Για πολλούς λόγους του άξιζε κάτι καλύτερο αλλά σε μια ομάδα που βρίσκεται σε ένα μόνιμο ‘’νέφος’’ τα τελευταία δύο χρόνια στο τέλος δεν απέφυγε τη μοίρα όλων των προηγούμενων. Τουλάχιστον έφυγε από το ΟΑΚΑ με το κεφάλι ψηλά, τόσο κύριος με τη μέρα που πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα του ως προπονητής του Παναθηναϊκού. Και αυτό στην προσωπική ζυγαριά νομίζει ότι μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Πηγή: Nova Sports
