Του Βασίλη Σαμπράκου
Στα περίπου 6,5 χρόνια της, η κόρη μου δεν έχει ακόμη αγαπήσει ένα σπορ, εκτός από την κολύμβηση. Πηγαίνει με χαρά για να παίξει μπάσκετ της ηλικίας της, της αρέσει να τρέχει και την γοητεύει η ιδέα του κλασικού αθλητισμού. Με εξαίρεση την κολύμβηση όμως δεν έχει δείξει ακόμη ότι κλείνει προς ένα άθλημα.
Η κόρη μου, στα 6,5, έχει βαθύτερη εγκυκλοπαιδική γνώση για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο συγκριτικά με τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, της ηλικίας της. Της συμβαίνει από μωρό να μεγαλώνει με την τηλεόραση να προβάλει ποδοσφαιρικούς αγώνες, ακούει καθημερινά τον μπαμπά να μιλά για ποδόσφαιρο και να συναναστρέφεται ανθρώπους του ποδοσφαίρου, και κάπως έτσι ξέρει να μιλήσει για το οφσάιντ, για τον Λεβαντόφσκι, τον Μέσι και τον Κριστιάνο, για τον Εμπαπέ κι ένα σωρό ελληνικές και ξένες ομάδες, των οποίων τα ονόματα πολλοί συμμαθητές της στην πρώτη δημοτικού αγνοούν.
Της κόρης μου, της αρέσει να παίζει και με τα αγόρια. Και επειδή στο διάλειμμα και στη γυμναστική τα βλέπει διαρκώς να παίζουν ποδόσφαιρο, τους ζητά να παίξει μαζί τους, να “τη βάλουν στην ομάδα”. Κάπως έτσι ξεκινά σχεδόν κάθε απόγευμα η συζήτησή μας τον τελευταίο καιρό, όταν τη ρωτώ πώς τα πέρασε στο σχολείο. “Μπαμπά ούτε σήμερα με έπαιξαν. Τους λέω κάθε μέρα ότι θέλω να παίξω ποδόσφαιρο, κι αυτοί που απαντούν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι για κορίτσια”.
Όλο αυτό με ξεπερνά, ως επικρατούσα κατάσταση στην μικροκοινωνία της πρώτης δημοτικού. Διότι αυτές είναι σκηνές βγαλμένες από τα δικά μου παιδικά χρόνια – σκηνές που νόμιζα ότι θα είχαν γίνει πια συλλεκτικές, δηλαδή ότι δεν θα τις ζήσει η κόρη μου. Σκέφτομαι ότι αυτά τα αγόρια δεν είχαν by default αυτή την πληροφορία στο λογισμικό τους. Δεν γεννήθηκαν με το στερεότυπο ότι το ποδόσφαιρο είναι μόνο για αγόρια. Κάποιος τους είπε ότι είναι έτσι, ή κάποιος δεν τους είπε ότι δεν είναι έτσι.
Η κόρη μου είχε από μικρή την επίγνωση ότι υπάρχει ποδόσφαιρο για τις γυναίκες, διότι μου είχε βάλει την ερώτηση και είχα φροντίσει να της δώσω μια τεκμηριωμένη από εικόνες απάντηση. Τώρα, μετά και από αυτό που συνέβη το απόγευμα της Τετάρτης στο Καμπ Νου, με το sold out των 91 χιλιάδων εισιτηρίων βρήκα μια εικόνα για να τεκμηριώσω προς εκείνη τον ισχυρισμό ότι το ποδόσφαιρο των γυναικών δεν είναι απλώς αποδεκτό· γίνεται και δημοφιλές.
Δεν έχω την ιδέα ότι το ποδόσφαιρο των γυναικών θα φτάσει στο ψυχαγωγικό επίπεδο του ποδοσφαίρου των ανδρών. Προφανώς οι περισσότεροι έχετε αντιληφθεί ότι δεν είναι αυτό το νόημα του κειμένου μου, αλλά θέλω να τινάξω την αμφιβολία από το μυαλό οποιουδήποτε την έχει και παρ’ όλα αυτά έφτασε μέχρι εδώ στο κείμενό μου. Τα βήματα που γίνονται στη διάρκεια των τελευταίων ετών στο ποδόσφαιρο των γυναικών έχουν βοηθήσει αφάνταστα την κοινωνική πρόοδο στην πτυχή των αντιλήψεων και της νοοτροπίας. Χάρη στο ποδόσφαιρο ένα σωρό κορίτσια ανά τον πλανήτη βρήκαν τον κόσμο τους.
Γεμίζουν παίζοντας ποδόσφαιρο, τρέφονται ψυχικά από όλα αυτά που το ποδόσφαιρο τους προσφέρει. Συμβαίνει στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών. Με στεναχωρεί αφάνταστα που αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, για λόγους που έχω πολλές φορές στο παρελθόν αναλύσει. Στην περίπτωση που δεν έχει τύχει να διαβάσετε προηγούμενα σημειώματά μου, κάνω μια αναδρομή που την κλείνω σε μια πρόταση, για να συνεννοηθούμε: επειδή εκτός όλων των άλλων, η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ζει ακόμη με τις παρωχημένες, για να μη τις χαρακτηρίσω αλλιώς, αντιλήψεις της.
Μου έδωσαν μεγάλη χαρά οι εικόνες από το κατάμεστο Καμπ Νου στo Μπαρτσελόνα – Ρεάλ, στην ρεβάνς της προημιτελικής φάσης του Champions League. Οχι μόνο επειδή κέρδισα εικόνες που θα προβάλω στην κόρη μου για να ενισχύσω την αυτοπεποίθησή της και την αντίληψη ότι “δεν υπάρχουν αγορίστικα και κοριτσίστικα παιχνίδια μπαμπά”, αλλά και λόγω της ελπίδας μου αυτές οι εικόνες να μπήκαν, από την YouTube προβολή με 100+ χιλιάδες viewers ανά δευτερόλεπτο, και από τις υπόλοιπες social media πλατφόρμες και σε άλλα ελληνικά σπίτια.
Επειδή ξέρω ότι η Ελλάδα θα αργήσει πάρα πολύ να παράξει δικές της εικόνες σαν αυτές που είδαμε στη Βαρκελώνη, ζω με την ελπίδα ότι οι ξένες παραστάσεις θα βοηθήσουν τα ελληνικά μυαλά να ανοίξουν. Όχι μόνο σε σχέση με το ποδόσφαιρο και τη γυναίκα· σε σχέση με τη γυναίκα γενικώς.
Πηγή: Gazzetta
