Του Γιάννη Φιλέρη
Υπάρχει ένα παλιό σύνθημα που ισχύει παντού: Τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κατακτιούνται. Ακόμη κι αν απέναντί του είχε μια ομάδα έκτακτης ανάγκης, όπως η ΑΕΚ, συνειδητοποίησε μέσα από τη ροή του ματς ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να παίξει και μπάσκετ. Ανάλογη ήταν και η εμπειρία του Παναθηναϊκού, στον πρώτο ημιτελικό, που έχανε ακόμη και με 13π από τον Προμηθέα.
Φάιναλ-φορ έχουμε, με τα λόγια δεν κέρδισε ποτέ κανείς. Κι ο Ολυμπιακός που πιέστηκε αρκετά για ένα ημίχρονο από την ΑΕΚ, σκοράροντας μόλις 30 πόντους, έχοντας πέσει στις παγίδες του ρυθμού και της ζώνης των αντιπάλων του, συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να βρει τουλάχιστον μια περίοδο όπου θα έπαιζε σύμφωνα με την ποιότητά του.
Το έκανε στην τρίτη περίοδο, όταν πήρε και διψήφια διαφορά, εξασφαλίζοντας ουσιαστικά την πρόκριση στον τελικό όπου ΄θα βρει για 10η φορά στην 47χρονη ιστορία του θεσμού τον Παναθηναϊκό. Μόλις δυο φορές έχουν νικήσει οι “ερυθρόλευκοι”, που προφανώς φιλοδοξούν να επιστρέψουν από το Ηράκλειο με τον πρώτο τίτλο της χρονιάς στις αποσκευές τους και να αφιερωθούν ψυχή τε και σώματι στην Euroleague.
Θα συμφωνήσουμε τον Γιώργο Μπαρτζώκα ότι οι δυσκολίες που συνάντησε με την ελλιπέστατη ΑΕΚ θα κάνουν την ομάδα του να είναι πολύ πιο προσεκτική και συγκεντρωμένη. Ο τελικός, άλλωστε, προϋποθέτει κάτι τέτοιο, αν οι “ερυθρόλευκοι” θέλουν να στεφθούν Κυπελλούχοι για 10η φορά στην ιστορία τους, στην 19η φορά που θα δοκιμάσουν να πάρουν το τρόπαιο.
Φάιναλ-φορ έχουμε, παραμικρή ολιγωρία πληρώνεται έστω κι αν ουσιαστικά ο Ολυμπιακός δεν ένιωσε ποτέ μεγάλη απειλή από την “Ένωση”. Μπήκε όμως στο τριπάκι του σχεδίου της ΑΕΚ για το ματς, που ελλείψει εναλλακτικών λύσεων (κυρίως στην περιφέρεια) ήξερε ότι έπρεπε να παίξει … καθυστέρηση, με αργές επιθέσεις, με πολλές επαφές και προσεκτικές κινήσεις, όσο ποτέ.
Ο Ολυμπιακός, όπως παραδέχθηκαν οι άνθρωποί του μετά το ματς, παγιδεύτηκε. Οι “ερυθρόλευκοι” είναι μια ομάδα που βασίζεται στην ενέργειά της, στην γρήγορη και καλή κυκλοφορία της μπάλας, το μακρινό σουτ οπωσδήποτε και τα τελειώματα στον αιφνιδιασμό. Όλα αυτά στο πρώτο μέρος έλειψαν. Ο Ολυμπιακός είχε 13/36 σουτ (4/15τρ), έμοιαζε εκνευρισμένος, έχανε ακόμη και λέι-απ με τους παίκτες του να αλλάζουν την τελευταία στιγμή απόφαση και να κάνουν λάθος πάσα.
Θα περίμενε κανείς την ομάδα του Μπαρτζώκα να πιέσει αφόρητα, κυρίως τους δυο γκαρντ που κατέβαζαν την μπάλα για την ΑΕΚ (Φλιώνης, Κολόμ), προφανώς δεν κρίθηκε σκόπιμο, ίσως και για οικονομία δυνάμεων εν όψει τελικού (και συνέχειας στην Ευρωλίγκα) όμως κάπως έτσι το ματς πήγε κατ’ αρχήν, στα μέτρα του Δέδα και των παικτών του.
Αντί να κάνουν παιχνίδι οι Πειραιώτες, άφησαν τον έλεγχο του ρυθμού στην ΑΕΚ, εξ ου και το πολύ μικρό σκορ στα πρώτα είκοσι λεπτά (32π) και η βραχεία κεφαλή στη διαφορά υπέρ τους (+3). Αν δεν υπήρχε μάλιστα ο Κώστας Παπανικολάου που διόρθωνε διαρκώς λάθη, τελείωνε φάσεις και ήταν σχεδόν παντού, μπορεί το σκορ να ήταν αρκετά διαφορετικό.
Αυτό που δεν έκανε
Όλα κρίθηκαν και έγειραν υπέρ του Ολυμπιακού στην τρίτη περίοδο, που ξεκίνησε με τον τρόπο τον οποίο απέφυγε να κάνει στο πρώτο μέρος. Τρεις γρήγορες πάσες και ελεύθερο τρίποντο του Σάσα Βεζένκοφ. Κυριαρχώντας στα ριμπάουντ, έχοντας καλή κυκλοφορία ( 7 από τις 20 ασίστ που έδωσαν, ήρθαν σε αυτό το δεκάλεπτο) και 9/17 σουτ (5/5δ, 4/12τρ) και μαζί το +14 που επί της ουσίας έκρινε την έκβαση του ματς.
Ο Ολυμπιακός έφτασε μέχρι το +18, πριν τραβήξει χειρόφρενο, θυμηθεί τις επιπολαιότητες του πρώτου μέρους και δει την ΑΕΚ να παλεύει για να μειώσει τη διαφορά ακόμη και μέχρι τα 10΄΄ πριν τη λήξη.
Εντάξει δεν θα κέρδιζε το ματς, έκανε πολύ καλά όμως, τιμώντας και τον θεσμό αλλά και την συμμετοχή της σε αυτό, έστω και με σχεδόν τη μισή ομάδα της απούσα. Είναι ένα ζήτημα για τους παίκτες που έρχονται από τον πάγκο να είναι ενεργοί, να μην χάνουν άμυνες, να κάνουν τη σωστή πάσα, να είναι συγκεντρωμένοι.
Δεν το είχαν όλοι, δεν έπαιξαν και όλοι. Ο Μπαρτζώκας χρησιμοποίησε δέκα από τους δώδεκα που είχε στη διάθεσή του, αφού για ένα ακόμη σημαντικό ματς δυο ξένοι, ο Κουίνσι Έισι και ο Ζαν Σαρλ Λιβιό είδαν και τα τέσσερα δεκάλεπτα από τον πάγκο. Το να έχει δυο ξένους παρκαρισμένους στον πάγκο μοιάζει περισσότερο με παραφωνία, παρά με πολυτέλεια, εκτός αν τα πράγματα αλλάξουν άρδην στα επόμενα ματς. Δύσκολο…
Ο Σάσα Βεζένκοβ ανέβασε στροφές στο δεύτερο ημίχρονο, ο Σλούκας επίσης, οι δυο ψηλοί Φαλ και Μάρτιν έκαναν όσα έπρεπε και μέχρι εκεί. Γενικά ο Ολυμπιακός είχε απόδοση “τόσο όσο”. Τόσο, όσο χρειαζόταν για να πάρει τη νίκη και να φτάσει στον αντικειμενικό στόχο της πρόκρισης στον τελικό.
Γιατί έχει αξία αυτό το Κύπελλο
Η χρονιά δεν τελειώνει βέβαια την Κυριακή είναι πολύ μεγάλη, μόλις τώρα αρχίζει η τελική ευθεία στην Euroleague, ενώ οι τελικοί του πρωταθλήματος αργούν ακόμη. Παρόλα αυτά είναι μια κομβική στιγμή της χρονιάς και το τρόπαιο έχει τη δική του αξία και σημασία. Πέραν του γοήτρου που έχει οποιοσδήποτε τίτλος η κατάκτηση του φετινού Κυπέλλου, ευνοεί όλη τη συνέχεια της χρονιάς.
Η νίκη την Κυριακή εξασφαλίζει την ηρεμία, απομακρύνει την εσωστρέφεια και επιτρέπει στην ομάδα να αφιερώσει τα πάντα για να βρεθεί στα πλέι-οφ της Euroleague.
Ο Ολυμπιακός στην τρίτη μονομαχία της χρονιάς με τον Παναθηναϊκό (με το σκορ ισόπαλο στο 1-1) έχει, εκτός των άλλων, και την ανάγκη των τίτλων. Ο τελευταίος του ήρθε πριν 6 χρόνια στο ΟΑΚΑ, όταν ο Βασίλης Σπανούλης με τρίποντο μπροστά από τον Δημήτρη Διαμαντίδη υπέγραφε την κατάκτηση του τίτλου. Το τελευταίο Κύπελλο το πήρε το 2011 (74-68 τον Παναθηναϊκό στο Ελληνικό). Δεν του περισσεύουν τα Κύπελλα, για να είναι μπλαζέ και χωρίς την απόλυτη συγκέντρωση από το πρώτο δευτερόλεπτο, κάτι που δεν είχε σε καμιά περίπτωση στον ημιτελικό. Δεν θα του φτάσει μια περίοδος του Ολυμπιακού εναντίον του ΠΑΟ, το ξέρει από τώρα, ολόκληρος ο οργανισμός
Το Κύπελλο, άρα ένας νικηφόρος τελικός κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο, θα του κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Αν δεν τα καταφέρει, όλα μεταφέρονται στο αντίπαλο στρατόπεδο, με τους Πειραιώτες να νιώθουν την ανηφόρα που έχουν μέσα στο Μάρτιο ακόμη πιο επίπονη και επικίνδυνη για “τουμπάρισμα” …
Πηγή: Sport24
