Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Μετά τον Απόλλωνα τότε, στην ΑΕΚ συνέβη αυτό και με τον ΟΦΗ. Και συνέβη ξανά, με τον Παναιτωλικό. Και δεύτερο δεν έβαλε, και γκολ (πληθυντικός αριθμός) έφαγε. Κι όλο το ίδιο, καταλήγουμε να συζητάμε.

Στην πραγματικότητα, ήταν μάλλον σύμπτωση ότι δεν συνέβη αυτό και με τον Παναθηναϊκό. ‘Η ακόμη και στη Λαμία. Συμμερίζομαι τι σπάσιμο είναι, να έχεις κερδίσει ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και μετά να σου λένε ότι η νίκη ήταν συγκυριακή. Θα βγει νομοτελειακά όμως, αυτό που σου λένε, στην επόμενη ήττα. Και στη μεθεπόμενη. Οπότε, εν τέλει καλύτερα να σου το λένε μετά από νίκη.

Αν το ‘κανε ο Απόλλωνας, αν το ‘κανε ο ΟΦΗ, αν το ‘κανε ο Παναιτωλικός, αναπόφευκτα ο ιός μεταδίδεται στον κάθε ερχόμενο Ατρόμητο ή Βόλο. Θα βγουν ν’ αντιμετωπίσουν την ΑΕΚ με τη σκέψη ότι, και το πρώτο γκολ του αγώνα να δεχθούν, “τίποτα δεν είναι”. Γυρίζει. Οτι όλο το ίδιο καταλήγουμε να συζητάμε δε, αυτό δεν είναι καλό. Σημαίνει, στασιμότητα. Σημαίνει, καμία εξέλιξη. Αγωνιστική. Οργανωτική. Η Ριζούπολη ήταν, πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου. Σήμερα, έχουμε περάσει στο δεύτερο μισό του Ιανουαρίου.

Η ατζέντα θα έπρεπε να είναι διαφορετική. Αλλά, δεν είναι. Ο,τι επανειλημμένως δεν θεραπεύεται, ό,τι διαιωνίζεται, αυτό επανειλημμένως θα κοστίζει. Το γκολ του Καρέλη την Κυριακή, ήταν το γκολ που δέχθηκε η Εθνική στο ίδιο γήπεδο και στην ίδια εστία τον Σεπτέμβριο του 2019, ενόσω ήταν ένα-μηδέν και είχε φτάσει το παιγνίδι στο 85′, από τον…Σαλάνοβιτς του Λίχτενσταϊν. Μισό γήπεδο, το γήπεδο της ομάδας που προηγείται, αδειανό.

Δεν έχει να κάνει, με την ποιότητα των ποδοσφαιριστών που εκείνη τη στιγμή είναι στο γρασίδι. Εχει να κάνει, με τη σειρά στα πράγματα. Με την ευταξία της ομάδας. Η ΑΕΚ δεν έχει ευταξία, στα πράγματά της. Τα ρούχα στη γκαρνταρόμπα της είναι, όπου να ‘ναι. Ενα χάος. Το “δεξιός μπακ της ΑΕΚ” έγινε ισοδύναμο με “Αλβανός τουρίστας”. ‘Η “μετρό της Θεσσαλονίκης”.

Προσέλαβε, θέλω να πω, ανεκδοτική διάσταση πια. Επεται στην ανεκδοτική ανθολογία το “εξαροοκτάρια της ΑΕΚ”. Πουθενά δεν συναντά κανείς εξαροοκτάρια, τόσο απόντες στην εκδήλωση των επιθέσεων της ομάδας. Ο προπονητής, είναι ολοφάνερο πως διαχειρίζεται ένα ρόστερ που τον ξενερώνει. Το διαχειρίζεται, αυτή την εντύπωση δίνει, περίπου μηχανικά. Κακώς, κάκιστα, όφειλε να έχει σπάσει το κεφάλι του για να βρει λύσεις με ό,τι έχει προτού το κλαμπ προσλάβει ό,τι δεν έχει.

Και ο ιδιοκτήτης, δεν διαφέρει σε κάτι από άλλους, κατά βάσιν είναι ο μέσος Ελληνας ιδιοκτήτης που μπαινοβγαίνει στα αποδυτήρια και λέει στους παίκτες τα δικά του, τα εξωκοσμικά. Οτι δεν χρειαζόμαστε προπονητή για να πάρουμε τέτοια ματς, ότι το δικό μας μπάτζετ είναι πολλαπλάσιο σε σχέση με το μπάτζετ εκείνων που μας νίκησαν, όλοι οι big τα ίδια λένε διότι όλοι πάνω-κάτω το ίδιο, στρεβλά, αντιλαμβάνονται.

Κοντά στους παλαιότερους μάλιστα, απ’ όσα βλέπω, τώρα έμαθε το ποίημα και ο ιδιοκτήτης του Αρη που είναι, έναντι των παλαιότερων, χθεσινός. Εν τοιαύτη περιπτώσει, μία καλή ιδέα εξοικονόμησης πόρων είναι να προσλαμβάνουν προπονητές με συμβόλαιο “κατ’ αποκοπήν” μόνο για τα μεγάλα ματς. Στα μικρά, θα κερδίζει το μπάτζετ. Οπως καταλαβαίνουμε, η…σωτηρία είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.

Ο Αρης και ο Ολυμπιακός είναι οι εμφανώς πιο απορρυθμισμένες, μετά τις Γιορτές, ομάδες του πρωταθλήματος. Εχουν κεκτημένο δικαίωμα ωστόσο, από τον πρότερο βίο τους, να πάρουν την ευκαιρία του reset. Ο Αρης, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν κομπάρσος. Στη Ριζούπολη, ήταν ανύπαρκτος. Δεν είναι αυτός, ο εαυτός του. Με ηρεμία, θα τον ξαναβρεί.

Και φυσικά δεν είναι αυτός, της Λεωφόρου, ο εαυτός του Ολυμπιακού. Ο Παναθηναϊκός, ναι, το βλέπαμε και το ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα προσερχόταν στο ντέρμπι σε καλύτερη φάση φόρμας, ρυθμού, ενέργειας. Μόνο που η επίκληση της τακτικής επάρκειας, του καλού βαθμού στην αμυντική επίδοση, αντιστοιχεί στον Ολυμπιακό Βόλου για μια επίσκεψή του στην έδρα του Παναθηναϊκού. Οχι στον Ολυμπιακό Πειραιώς.

Κανείς επισκέπτης στην έδρα του Παναθηναϊκού εφέτος, καν ο τελευταίος Απόλλωνας ή ο προτελευταίος Ατρόμητος, δεν κατέγραψε σε ενενήντα λεπτά τέτοια επιθετική επίδοση. Με όλα τα ζερό, στη δική του πλευρά της στατιστικής καρτέλας. Η συνολική εικόνα περνά σβηστά, επειδή ήρθε μηδέν-μηδέν οπότε “η φύσις ησυχάζει”. Ιδια εικόνα με ένα-μηδέν, θα έφερνε πολλή κακοφωνία γύρω-γύρω.

Είναι “εκ των υστέρων ασφαλής” κρίση, αλλά βέβαια δεν γίνεται να αντέχει σε σοβαρή συζήτηση, ότι η προσέγγιση του Ολυμπιακού, να παίξει ξεκάθαρα για το μηδέν-μηδέν και μόνο, βασίστηκε στο ότι νωρίτερα η ΑΕΚ είχε ηττηθεί από τον Παναιτωλικό. Εδώ δεν φαίνεται να αντέχει σε συζήτηση, ότι ο Ολυμπιακός εμφανίζεται έτσι λόγω της πανδημίας και του Κόπα Αφρικα.

Να θυμίσω ότι και πριν τις Γιορτές, με τη Λαμία, με τον Αρη, με τον Βόλο, στο εκτός έδρας παιγνίδι με την Αντβερπ, ο Ολυμπιακός μέσες-άκρες έτσι ήταν, και τότε ούτε η έξαρση κρουσμάτων είχε επέλθει ούτε οι Αφρικανοί είχαν φύγει. Αποδεχόμενοι ασυζητητί ότι ο προπονητής ξέρει την ομάδα καλύτερα από κάθε άλλον εντός ομάδας, περί την ομάδα, εκτός ομάδας, ο Πέντρο Μαρτίνς μοιάζει να έχει αξιολογήσει και να αποδέχεται ότι αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί, εδώ και τώρα, να γίνει.

Να πηγαίνει στον Παναθηναϊκό, να του αφήνει τη μπάλα, και να έχει μες στο μυαλό το μηδέν-μηδέν σαν μάξιμουμ εφικτό. Ο άρτια διαβασμένος και προετοιμασμένος για τα σενάρια Παναθηναϊκός πήρε με ευχαρίστηση, όλες τις μπάλες που ο Ολυμπιακός άφησε. Εκείνο που δεν μπόρεσε ο Παναθηναϊκός, ήταν οι εκρήξεις που θα στρίμωχναν την πλάτη του Ολυμπιακού σε σχοινιά. Δίχως εκρήξεις, όλα για τον Ολυμπιακό πίσω από τη μπάλα ήταν τουλάχιστον διαχειρίσιμα.

Το ματς δεν ήταν κενό ποδοσφαιρικού περιεχομένου, απλώς. Δεν είχε έστω, αξιόλογο ποδοσφαιρικό ξύλο. Σαν να έπαιζαν γέροι, που πλέον τα ξαναμμένα αίματα της νιότης ευρίσκονται στο βάθος των αναμνήσεων. Αλλο τέτοιο ντέρμπι, μη μας ξαναβρεί!

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This