Του Βασίλη Σκουντή
Την ώρα που μιλούσαμε τηλεφωνικώς χθες (12/1) το βράδυ, ο Δημήτρης Ιτούδης μόλις είχε επιστρέψει στο ξενοδοχείο και τον άκουσα να λέει “Αλεξέι, μπορείς να πιεις μια μπύρα“. Έβαλα τα γέλια διότι θαρρώ πως το να πεις σε έναν Ρώσο, εν προκειμένω στον Σβεντ, ότι μπορεί να πει μια μπύρα, ενέχει τον κίνδυνο να καταλάβει λάθος και να ρουφήξει ένα βαρέλι!
“Νόμιζα ότι υπάρχει ποτοαπαγόρευση” του είπα. “Ο συχωρεμένος ο Ντούντα πλακώθηκε με τον Λέβινγκστον και τον έδιωξε για μια Coca Cola”! Κάθε προπονητής όμως έχει τους δικούς του κανόνες και ο Ιτούδης δεν είναι ο σατράπης που απαγορεύει τα πάντα στους παίκτες του.
“Ξέρουν ότι μετά τον αγώνα μπορούν να πιούν μια μπύρα ή ένα ποτήρι κρασί. Ζητούν όμως την άδεια μου για να παραγγείλουν, γι αυτό με άκουσες να λέω στον Σβεντ ότι μπορεί να πει μια μπύρα. Απ ό,τι είδα πάντως, όλοι ήπιαν νερό” μου εξηγεί την ώρα που ο ίδιος εύφραινε τον δικό του ουρανίσκο με ένα (υπέροχο, όπως μου το χαρακτήρισε) ελληνικό κόκκινο κρασί!
Οι νικητές έχουν δικαίωμα στο μεθύσι, ουαί τοις ηττημένοις: τούτου δοθέντος ο δόλιος ο Δημήτρης Πρίφτης πρέπει να την έβγαλε με κανένα αφέψημα, εκτός κι αν το ‘ριξε στα σκληρά για να πάνε κάτω τα μαζεμένα φαρμάκια!
Τι είπαμε με τον Πρίφτη…
Η ΤΣΣΚΑ πέτυχε την πέμπτη διαδοχική νίκη της επί του Παναθηναϊκού (μετά το στραπάτσο της με 106-102 στο Καλίνιγκραντ) και σε αυτό το σερί έχει ρίξει στους πράσινους διαφορά 88 πόντων…
“Ούτε που το ξέρω αυτό, ούτε που το θυμάμαι, ούτε που με νοιάζει” σχολιάζει ο επτάκις πρωταθλητής Ευρώπης. “Εκείνο που μου άρεσε χθες ήταν ότι πήραμε νωρίς το momentum και το διατηρήσαμε ως το τέλος. Η EuroLeague μαστίζεται από την πανδημία και τις απανωτές αναβολές, αλλά τουλάχιστον εμείς χρησιμοποιήσαμε τη διακοπή της δράσης προς όφελος μας.
Κάναμε πολύ καλές προπονήσεις και έχουμε ρυθμό στο παιχνίδι μας. Αυτό φάνηκε από το πώς κυκλοφορήσαμε την μπάλα, από τη δημιουργία, από την εκτέλεση και από την ευστοχία μας στα τρίποντα. Ο μόνος που δεν είχε ρυθμό ήταν ο Σβεντ, διότι είχε αρρωστήσει και δεν προπονήθηκε καλά“.
– Τι είπατε με τον Πρίφτη, την ώρα της χειραψίας στη λήξη του αγώνα;
“Αυτά δεν είναι για να λέγονται δημοσίως. Τα κρατάμε μεταξύ μας“.
Μπαρουτοκαπνισμένος πια στη σόλο καριέρα του ο 52χρονος προπονητής δεν εκπλήσσεται εύκολα. “Ούτε και σοκάρομαι από οτιδήποτε συμβαίνει στη διάρκεια ή στο περιθώριο ενός αγώνα”.
Γιατί κάλεσα το τάιμ άουτ
Θα τον ρωτούσα ούτως ή άλλως, τολμώ να πω πως αυτός ήταν κιόλας ο κύριος στόχος μου στην κουβέντα, αλλά φρόντισε να μου πετάξει από μόνος του την μπάλα και να μου δώσει την ασίστ…
– Μου λες δηλαδή ότι δεν σε σόκαραν ούτε οι αποδοκιμασίες από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, όταν κάλεσες εκείνο το τάιμ άουτ, 48 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του πρώτου ημίχρονου κι ενώ προηγούσασταν με 57-33…
“Σε παρακαλώ τώρα, γιατί να σοκαριστώ; Ούτε καν ενοχλήθηκα από αυτό το γεγονός. Οι φίλαθλοι έχουν πάντα το δικό τους σκεπτικό. Εγώ τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου διότι με χειροκρότησαν όταν μπήκα στο γήπεδο όπου ζήσαμε αλησμόνητες και ανεξίτηλες στιγμές επί 13 χρόνια“.
-Τι χρειαζόταν όμως αυτό το τάιμ άουτ;
“Είχε βάλει μόλις ένα τρίποντο ο Νέντοβιτς, φάγαμε ένα γρήγορο 5-0 και δεν θέλει και πολύ να γυρίσει τούμπα ένα ματς. Το έχουμε πάθει αυτό αρκετές φορές, δεν υπάρχει ομάδα που να μην είδε να ανατρέπεται άρδην μια κατάσταση και ενώ βρίσκεται καβάλα στο άλογο ,να ασθμαίνει για να νικήσει ή να αυτοκτονήσει και να χάσει ένα δικό της ματς. Να σου πω και κάτι άλλο;“.
I hate you and I love you more
– Είμαι όλος αυτιά…
“Υπάρχει λοιπόν ένα τραγούδι που το είπαν μαζί η Σελίν Ντιόν και ο Λουτσιάνο Παβαρότι και λέει όλη την αλήθεια, ενώ εξηγεί κιόλας ό,τι έγινε στο γήπεδο. Το τραγούδι λέει “I hate you, then I love you, then I hate you, then I love you more”! Σε μισώ, έπειτα σε αγαπώ, ύστερα σε μισώ και ξανά σε αγαπώ περισσότερο“.
– Τι βγάζει λοιπόν αυτός ο λογαριασμός;
“Μια σχέση αγάπης. Είναι σχέση αγάπης και μίσους, αλλά στο τέλος επικρατεί η αγάπη“!
– Έχω υπάρξει αυτήκοος μάρτυς του πόσο καλλικέλαδος είσαι. Πάμε, λοιπόν, δικό σου!
(Γελάει) “Ε όχι τώρα. Μια άλλη φορά θα το πω a cappella“!
“Πρέπει να αλλάξει το σύστημα της EuroLeague”
– Δεν θα σε ρωτήσω για την υπόθεση της Εθνικής, διότι βαρέθηκες να απαντάς χθες σε αυτή την ερώτηση. Θέλω όμως να μείνουμε στον συλλογισμό και στον προβληματισμό που εξέφρασες χθες το βράδυ στην εκπομπή της NOVA για τη φόρμουλα της EuroLeague. Εσύ άλλωστε φωνάζεις εδώ και χρόνια ζητώντας play offs αντί για Final Four.
“Ετερον εκάτερον. Όσοι αγαπούν το μπάσκετ και νοιάζονται για την πρόοδο του, πρέπει να βλέπουν τα πράγματα με μακρόπνοη οπτική. Δεν γίνεται, λοιπόν, κάθε ματς που παίζουμε να είναι ζωής και θανάτου, σαν τελικός. Το έχω συζητήσει και με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και απ’ ό,τι ξέρω την ίδια άποψη έχει και ο Ετορε Μεσίνα. Νομίζω ότι χρειάζεται να αλλάξει το σύστημα της διοργάνωσης. Πώς; Να αυξηθούν ίσως οι ομάδες σε είκοσι, να δημιουργηθούν δυο όμιλοι των 10, να προκρίνονται 8+8 σε ένα Sweet 16 και οι 2+2 που αποκλείονται να συνεχίζουν στο EuroCup. Δεν είναι κακό να αντιγράφουμε κάποια πράγματα από το ποδόσφαιρο“.
Τα ταξίδια και οι δεύτερες ευκαιρίες
– Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, θα θιγούν ακόμη περισσότερο τα εθνικά πρωταθλήματα…
“Θα τη βρούμε την άκρη, μην ανησυχείς. Το σκεπτικό μου είναι απλό: είναι καλύτερα να παίζουμε τέσσερις φορές με τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα και πάει λέγοντας, παρά να τραβιόμαστε στο Μινσκ και το Κρασνογιάρσκ, ταξιδεύοντας οκτώ και δέκα ώρες για να πάμε και για να γυρίσουμε!
Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα, διότι οι πτήσεις προς τη Θεσσαλονίκη ή τη Ρόδο είναι σύντομες, αλλά για ρωτήστε κι εμένα“!
– Άρα λοιπόν επιμένεις σε αυτή την πρόταση;
“Δεν είναι ακριβώς πρόταση, αλλά η σκέψη μου. Το προϊόν, όπως λέμε, πρέπει να υποστηριχθεί και να βελτιωθεί για να φέρει καλύτερα αποτελέσματα και μεγαλύτερα οφέλη. Το σκεπτικό μου είναι να αυξηθούν οι αγώνες της EuroLeague και να δίνονται δεύτερες ευκαιρίες στις ομάδες, όπως συμβαίνει και στο ΝΒΑ με τα play-in.
Να σε ρωτήσω κάτι; Η Βαλένθια και η Μπασκόνια που πέρυσι τερμάτισαν στην 9 η και στη 10 η θέση με 19 και 18 νίκες θεωρούνται αποτυχημένες, ενώ δεν είναι. Ας έχουν λοιπόν μια ευκαιρία επί πλέον οι ομάδες για να διεκδικήσουν τον στόχο τους. Στο ΝΒΑ συμμετέχουν 30 ομάδες και προκρίνονται στα play offs οι 16, ενώ στην EuroLeague παίρνουν μέρος 18 και περνάνε οκτώ. Μα τόσες προκρίνονταν και όταν οι ομάδες ήταν 16“.
