Του Νίκου Παπαδογιάννη
Στη θεωρία, ο αγώνας του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ (74-98, από το ξερό 33-60 του ημιχρόνου) ήταν ίδιος με τον χθεσινό του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη.
Μία ομάδα απροπόνητη και ξεζουμισμένη από τον Covid-19 βρέθηκε στο ίδιο γήπεδο με έναν αντίπαλο πιο έτοιμο, πιο πεινασμένο και καλύτερα προετοιμασμένο.
Η μάχη ήταν άνιση και η ζυγαριά έγερνε εξαρχής προς τη λάθος κατεύθυνση.
Ωστόσο, η φετινή ΤΣΣΚΑ (έστω χωρίς τον κορυφαίο παίκτη της) έχει διπλάσιο ταλέντο και πολύ πιο έντονη προπονητική σφραγίδα από τη φετινή Φενέρ, ιδίως ήταν αυτή παρατάσσεται χωρίς τους αστέρες της.
Επιπλέον, και αυτό πονάει πολύ περισσότερο στην «πράσινη» όχθη της πόλης, ο φετινός Παναθηναϊκός βρίσκεται αρκετά σκαλοπάτια χαμηλότερα από τον Ολυμπιακό της νέας εποχής.
Τα πειστήρια του ευρωελληνικού ντέρμπι της 23ης Δεκεμβρίου παραείναι πρόσφατα -και ισχυρά- για να παραμεριστούν.
Τότε μάλιστα ο Παναθηναϊκός είχε το εφόδιο του γεμάτου γηπέδου, ενώ απόψε είχε στο πλευρό του μόνο τους τελευταίους των φανατικών, που πήγαν στο ΟΑΚΑ με κύριο μέλημα να ξεφωνίσουν τη διαιτησία.
Όταν πια κατάλαβαν ότι ο Μπερτομέου δεν τους φταίει σε τίποτε, ακολούθησαν και αυτοί την ομάδα στην εσωστρέφεια και στη σύγχυση.
Στα τελευταία δευτερόλεπτα του πρώτου ημιχρόνου, κάποιοι αποδοκίμαζαν τον Ιτούδη που τόλμησε να πάρει τάιμ-άουτ με το σκορ στο +27, άλλοι τους διαιτητές για κάποιο τετράποντο του Γκριγκόνις δέκα λεπτά νωρίτερα, οι αιθεροβάμονες την ίδια την ομάδα τους, ενώ υπήρξαν και μερικοί που γιουχάιζαν τους υπόλοιπους οπαδούς.
Παράνοια.
Και λέω «παράνοια», επειδή πρώτα απ’ όλα απαιτείται αυτογνωσία και ενδοσκόπηση. Οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου ούτε κυνήγι ανεμομύλων δεν ωφελούν σε τίποτε.
Ο Παναθηναϊκός του 2021-22, μία ομάδα φτωχή κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα κερδίσει τέτοια ματς μόνο αν του πάνε όλα δεξιά.
Αγύμναστος, ασύνδετος και εκτός ρυθμού, δεν είχε την παραμικρή πιθανότητα απέναντι στην προπονημένη και έτοιμη για μετωπική σύγκρουση (και υποψιασμένη, μετά το πάθημα της Μαδρίτης) ΤΣΣΚΑ.
Κατόρθωσε να επιπλεύσει όσο τον κρατούσαν στην επιφάνεια οι ελάχιστοι παίκτες που εμφανίστηκαν σε καλή κατάσταση: ο Κέντρικ Πέρι, ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Χάουαρντ Σαντ-Ρόος.
Οι ισορροπίες άλλαξαν όταν ο Παπαπέτρου αποσύρθηκε στον πάγκο μαζί με τα ποσταρίσματά του και οι αλλαγές του Πρίφτη έστειλαν στο παρκέ παίκτες που αποτελούν «πολυτέλεια» και γίνονται στόχος της αντίπαλης επίθεσης ακόμα και όταν βρίσκονται σε καλή κατάσταση (Νέντοβιτς, Μέικον).
Ο Δημήτρης Ιτούδης πέταξε έξω τον τουρίστα Σβεντ, άλλαξε το δυσλειτουργικό σχήμα με Σενγκέλια-Μιλουτίνοφ και αίφνης η αναμέτρηση έμοιαζε λιοντάρια εναντίον χριστιανών.
Εάν ο χθεσινός Ολυμπιακός ήταν απαράδεκτος για τα δικά του μέτρα, ο αποψινός Παναθηναϊκός ήταν απαράδεκτος με οποιοδήποτε μέτρο ή σταθμό.
Τα 11/18 τρίποντα της ΤΣΣΚΑ στο πρώτο ημίχρονο ακούγονται νούμερο εκκωφαντικό (όπως και τα 11/15 της χθεσινής Φενέρ στο δεύτερο), στο τέλος έγιναν 17/34, αλλά παύουν να ξαφνιάζουν με μία προσεκτική ματιά στο βίντεο του αγώνα.
Τα περισσότερα από αυτά τα σουτ έγιναν χωρίς την παραμικρή πίεση, σαν σε προπόνηση, από παίκτες που έχουν το τρίποντο για ψωμοτύρι: Λούντμπεργκ, Γκριγκόνις, Φόιγκτμαν, Σβεντ στο τέλος.
Άντε, να πεις ότι είχε ρέντα ο Χάκετ. Στοιχηματίζω ότι από τη στατιστική του Ιταλού ο Πρίφτης θα ζήλεψε τις 6 ασίστ και τα 5 ριμπάουντ (με 0 λάθη), παρά τα 4/6 τρίποντα.
Το -ας πούμε- παρήγορο για το «τριφύλλι» είναι ότι αυτή η εμφάνιση σημειώθηκε σε ένα ματς χαμένο από χέρι.
Το συναπάντημα με την ΤΣΣΚΑ χρησίμευσε για να ξαναμπεί σε ρυθμό η ομάδα και για να ξαναβρούν τις ανάσες τους οι παίκτες που χρειάστηκαν οξύμετρο το τελευταίο 20ήμερο.
Αλλά και ποιο ευρωπαϊκό παιχνίδι δεν είναι βαθμολογικά αδιάφορο για τον φετινό Παναθηναϊκό; Τι ακριβώς θα αλλάξει εάν μεθαύριο νικηθεί η Μακάμπι με 40 πόντους διαφορά;
Μόνο η αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό είχε την αξία της, αλλά για άλλους, προφανείς λόγους. Που έγιναν, και αυτοί, μπούμερανγκ.
Κατά τ’ άλλα, αναμονή για τα πλέι-οφ της Basket League, με ενδιάμεσο σταθμό το φάιναλ-φορ του Κυπέλλου Ελλάδας.
Το μαύρο σύννεφο που κρέμεται πάνω από το ΟΑΚΑ έχει να κάνει όχι με το αύριο, αλλά με το μεθαύριο.
Εάν η ήττα και η αποτυχία στην Ευρώπη γίνουν συνήθεια, το κλαμπ των έξι αστέρων, του γλυκού κρασιού και των ολάνθιστων λουλουδιών του Μαΐου θα έχει απωλέσει έναν πολύτιμο κρίκο από το dna του.
Ίσως τον πολυτιμότερο όλων.
Πηγή: Gazzetta
